Dag 4: Gestart om 06:11  uur …. Finish om 17:00 uur. 

Ik was al weer vroeg op vanmorgen, ik begin er al aan te wennen en daar door zat ik al een half uur te vroeg op het station. Nu had ik ook alle tijd om mijn drink ontbijt en een krentenbol met ouwe kaas naar binnen te werken. Zo vroeg ontbijten blijft moeilijk maar met het vloeibaar ontbijt erbij gaat het wel.

Langzamer hand stroomt het perron weer vol met wandelaars die er veel zin in hebben om dit tot een goed eind te brengen. Maar er zijn er toch velen bij, die net als ik ook hun pijntjes hebben. En dan moet je op het station in Nijmegen ook nog trappen lopen, het maakt het allemaal veel zwaarder. Naar de Wedren is het een kilometer lopen, maar dit koste mij al heel veel moeite maar ik zei er maar niets van van tegen de anderen. Wat heb je er aan…. Je moet verder. 

Na de gebruikelijk foto bij de Vierdaagse Barometer konden wij aansluiten in de lange rij wachtenden.

 

Maar je maakt hier en daar een praatje, en voor je het weet ben je al gescand en klaar om te vertrekken. Het fijne van Dag twee, drie en vier, is dat je een heel stuk over de Heyendaalseweg wandelt. Een lekker brede weg waar je het eerste uur kilometers kan verslinden. Volgens mij zijn er dan nog velen in dromenland, want het is dan nog erg stil onder ons wandelaars. Deze keer geen soldaatjes om ons op te monteren met liedjes.

Dus moet Rianne aan de bak met haar liedjes, en dat werkt zoals Jullie inmiddels wel weten. Maar je moet in goede conditie zijn om, en te wandelen, en te lezen, en te zingen. Het kost veel energie en af en toe moest ik echt een druivensuiker nemen, want anders ging ik tegen de vlakte. Op de matrixborden langs de kant stond dat je deze dag iets op je hoofd moest dragen en veel drinken.

Na twee uur gewandeld te hebben was het dan ook tijd om te pauzeren. Even heerlijk zitten, kop koffie drinken en een Mars voor nieuwe energie. Ook even tijd om mijn scheenbeen te sprayen, hij was al aardig rood en deed behoorlijk pijn. En de eerste Rode Kruis post was nog een vijftal kilometers verder op. Vat een paar paracetemolleke’s werd er al op zijn Brabants gezegd. Maar ik vind dat je dit moet uit stellen tot dat het erger wordt. Je moet toch enig zins kunnen vast stellen waar de grens ligt..

 

Na deze pauze moesten wij weer een drie kwartier wandelen naar de Rode Kruis post….Ja ik weet het, dit schiet niet op, maar als ik dit niet doe kom ik er zeker niet. De Coolpacks waren echter op, maar Jacqueline had een idee. Zij had s’morgens een Capri Sun uit de diepvries gehaald, en die werd op mijn been gelegd om te koelen.

 

 

En dat werkt dus ook… jullie vragen je af hoe Jacqueline dit allemaal weet, maar zij zit bij het Rode Kruis en die zijn vindingrijk. Dus ik was Superblij dat zij er bij was.

Na de gebruikelijke Koelpauze richting Heumen en Overasselt, het wordt al aardig warm, en gelukkig staan hier teilen vol met water, zijn er waterpunten om je fles te vullen en kun je af en toe heerlijk onder een sproeier door lopen. Het is heerlijk om je handdoek kletsnat te maken en die in je nek te leggen. Het verkoelt weer even.

Vanaf Overasselt volgt een verschrikkelijke dijk van zeker wel vijf kilometer, en dat in de volle zon. Mijn liedjes moeten er weer aan te pas komen om dit stuk te overwinnen. Maar na vier dagen, het hondje van de slager en van je Helahelahelaholala Helahelahelaholala te zingen wil je wel eens wat anders. Onderweg hadden wij iets leuks gehoord, maar zonder het Lalala boekje van de Brandweer is het erg moeilijk om dit te zingen. Na de Vierdaagse ga ik zeker hier naar op zoek. Ik ben op zoek naar Alouette Alou alouette, Alouette houd je nog van mij. Een schitterend lied wat in feite nooit op houd….. Ik moet die hebben!!!

Het dorpje Linden is voor ons altijd weer leuk om doorheen te wandelen. Elk jaar zij huizen en tuinen versierd in een bepaald thema, en dit keer was het thema muziek. Ook hier hebben wij een pauze gehouden van zeker een half uur, het was immers tijd voor een heerlijk soepje. En er was tijd om te koelen. Ijs blokjes heb ik gevraagd in het restaurant… Nog 21 km te gaan, de helft zit er op.

 

Je start altijd met dezelfde groep mensen…. Vroege of late starters, en zo had ik al verschillende keren gezongen met Syl uit Nieuwegein. Zij zei tegen mij “ik heb het idee dat jij mij telkens achtervolgt.” Ik zei tegen haar “laat ik dat nou ook van Jou gedacht hebben. En zo raak je met iedereen aan de praat … You never walk alone… 

Via Beers naar Cuijk…. de pauzes volgen elkaar steeds sneller op, en gelukkig staan er in Cuijk even wat mensen op, kunnen wij in hun stoelen zitten en wordt er koffie voor ons geserveerd. Ook hier weer een waterpunt om ons te verfrissen…..

Het centrum van Cuijk volgt….

 

 

 

en even daarna over de ponton brug… Wij zijn aan de overkant en via Mook komen wij al gauw op de Via Maldiola in Malden. En dan denk je “het is vast niet ver meer”, maar die laatste 9 kilometer zijn ontzettend zwaar. 

 

Zeker nu er geen muziek wordt gedraaid als medeleven aan de vliegramp, maar gelukkig staan er mensen onderweg die je op allerlei wijze’s aan moedigen. 

Deze meneer verdiend alle lof om met deze hitte ons aan te moedigen. Het hielp mij weer even de pijn te vergeten, ik had inmiddels ook al steken in mijn rechter voet, dus dan zit het er dik in dat ik er weer een blaar bij heb gekregen. Zo maar gratis en voor niets… 

 

 

Maar je moet verder en gelukkig staan er nu steeds meer bekenden langs de kant die voor Jou onder andere daar naar toe zijn gekomen. Het is zo wel een sobere intocht, terwijl je het als wandelaar zo nodig hebt, maar begrijpen doe ik het wel en mijn pijn deel ik graag met allen die nu een heel andere pijn ervaren… Het verlies van een dierbare bij deze vliegramp.

Het eind komt nu in zicht. Wij vieren hebben het toch maar geklaard 4 x 40 km in deze Vierdaagse, 160 km is toch heel wat. Precies om 17:00 uur lopen wij gezamenlijk over de Finish, en mijn bloemen zijn voor het herdenking’s monument. 

 

Het was zwaar maar ik heb mijn missie volbracht Mama. Voor Jou liep ik deze Vierdaagse, op jouw sterfbed heb ik dat beloofd en heb dat met liefde gedaan. Sterk zijn zei Jij altijd en dat was ik…