Nog vier dagen en dan is het zo ver, en sta ik aan de start van Vierdaagse nummer Acht.

Ik kan mijn allereerste nog goed herinneren in 1994. Al enkele jaren gingen wij met enkele leden van Fanfare Hartog, kijken naar de intocht van de Nijmegense 4Daagse. Fanatiek als wij waren… zeiden wij tegen elkander, “Volgend jaar doen wij ook mee.” Om er dan na een jaar achter te komen, dat wij weer op dezelfde tribune zaten om de wandelaars aan te moedigen. Maar in 1994 ( “in mijn vorig leven “) gingen wij met een groepje dan toch trainen, waar er uiteindelijk maar twee van over bleven… Leon en ik.

Na een intensieve training van enkele zondagen, schreven wij ons in voor de Vijftig kilometer wat voor ons echt een pokke eind was, omdat wij met het trainen nooit verder kwamen dan dertig kilometer. Maar goed… op de derde dinsdag van juli 1994 stonden Leon en ik aan de start. Ik ging vier dagen op en neer met de motor naar Nijmegen, en kon dicht bij “De Vereniging” parkeren, bij het slaapadres van Leon die de hele week bij vrienden logeerde. Gewoon thuis op tijd naar bed en voldoende kunnen slapen, is een must als je om vier uur moet starten. Leon kwam deze dagen aan weinig slaap toe, met vrienden die uit gingen en midden in de nacht thuis kwamen.

Dat zal er aan hebben bijgedragen hebben, dat hij na de eerste dag al wist dat dit zijn laatste Vierdaagse zou zijn. Ik was meteen verkocht en wist meteen dat er een vervolg op zou komen. Samen hebben wij… onze eerste keer uit gelopen, al was dat voor Leon zeker niet vanzelfsprekend. De laatste dag was hij niet vooruit te branden, en was het meer een schuifelaar dan een wandelaar geworden. Om 12:30 uur waren wij pas in Cuijk, en moest Leon in de schaduw uit rusten, waardoor wij pas een uur later weer verder konden. Het is dan nog dik 13 km, dus maakten wij ons grote zorgen of wij wel op tijd binnen waren.

Het is ons gelukt en waren net op tijd binnen, maar van een glorieuze binnenkomst over de Via Gladiola was geen sprake. De meeste toeschouwers en aanmoedigers waren al naar huis, hun troosteloos eendags meubilair achterlatend. In 1995 liep ik nogmaals de vijftig kilometer en heb deze editie op hangen en wurgen uit gelopen… Leuk hé, een vierdaagse lopen!!

Door andere tijdrovende hobby’s… Lichamelijk ongemak zoals gebroken ribben en vier gebroken tenen, en daarna nog een transitie…… was mijn volgende Vierdaagse pas in 2012. Omdat er zeventien jaar tussen zat, en ik niet wist of ze mijn gegevens nog hadden… besloot ik de Centrale Administratie van de Nijmegense Vierdaagse aan te schrijven. Ik heb hun naar mijn registratie nummer gevraagd, omdat ik in 1994 en 1995 had meegedaan, en dus na mijn transitie de draad weer op wilde pakken.

Onderstaand antwoord kreeg ik terug…

Geachte …

Hartelijk bedankt voor Uw brief

Naar aanleiding van uw vraag met betrekking tot de eerdere deelname in 1994 en 1995 kunnen wij u het volgende berichten. Aangezien u ook in 2004 heeft deelgenomen zijn uw gegevens al gedigitaliseerd en kunnen wij U in onze administratie opzoeken zonder het papieren archief te moeten raadplegen. In 1994 heeft u succesvol aan de Vierdaagse deelgenomen en beloning 1 behaald. In 1995 en 2004 heeft u niet succesvol deelgenomen.

He dat is raar… Ik weet toch zeker dat ik hem in 1995 heb uitgelopen, en daarvoor een kruisje met een kroontje heb mogen ontvangen. Ik weet 100% zeker dat ik in 2004 geen inschrijving heb gedaan, en dus mijn gegevens in het papieren archief gezocht moeten worden. Ik heb twee pogingen gedaan om dit recht gezet te krijgen, maar ik kreeg geen gelijk.

Of ik kon bewijzen dat ik in 1995 de Vierdaagse heb uit gelopen. Tuurlijk… mijn kruisje met kroontje zeg ik. Helaas is dat geen bewijs, want die kun je van iemand lenen. Nee, harde bewijzen zoals een foto… Ik heb wel een foto, maar die is voor hun niet duidelijk genoeg. Pfff,ik wordt daar zo moe van…

En dan 2004… In dat jaar zou ik ingeschreven hebben voor de Vierdaagse, terwijl ik zeker weet dat dit niet het geval is. Wat ik ook probeer… de Centrale Administratie van de Nijmegense Vierdaagse blijft bij hun standpunt. In 2012 kreeg ik dus nogmaals het vierdaagse kruis met een kroontje, terwijl het een drie had moeten zijn.

Linksboven het kruisje bij je eerste succesvolle Vierdaagse. Dan die met het kroontje. Vervolgens krijg je telkens een nummer. Bij de vijfde keer krijg je het blauwe kruisje. Bij de zesde keer, weer een blauwe met een kroontje. En vervolgens weer een nummer. Bij de tiende keer hoor je bij de Gouden Kruisdragers…. en ontvang je de groene… dan weer een groene met het kroontje etc. etc.

En zo gaat het nu elk jaar. Loop ik deze editie uit ontvang ik dus deze

terwijl het eigenlijk een negen moet zijn.

In 2013 heb ik een jaar overgeslagen in verband met het overlijden van mijn schoonmoeder, een week voor de Vierdaagse. In 2014 droeg ik deze op aan mijn schoonmoeder…

Twee maal de Vijftig kilometer; Vijf keer de veertig kilometer; En nu mijn eerste dertig kilometer. Ik ben benieuwd hoe ik deze editie ga ervaren, want zoals Jullie weten hebben mijn wandelvriendin Silvia en ik, vorig jaar een Wandelclub opgericht met de naam Kreun & Steun. Wij hadden al meteen een ledenstop, en nu dit jaar zitten wij al met de gebakken peren. Steun loopt zoals gebruikelijk 40 km, en Kreun is weer diegene die een steekje laat vallen, want die loopt de 30 km. Wij gaan het uiteraard ervaren en ik hou Jullie Vier dagen lang op de hoogte van mijn negende 4 Daagse, waar voor ik een …. krijg.