Elk jaar hetzelfde liedje… met al mijn ervarenheid lukt het nog steeds niet, om een goede nachtrust te hebben voorafgaande aan de eerste dag. Plankenkoorts denk ik, je zal het toch maar verslapen… Daar hoef ik mij toch geen zorgen over te maken. Mijn startgroep start pas om 07:30 uur, dus is kwart over zes op staan normaal… Maar wat is normaal…

Maar ik moet zo nodig Silvia ( Steun ) uit gaan zwaaien… zekers wetende dat ze zonder Rianne ( Kreun ) wel alleen op pad gaat.

Vier uur op pfff, geradbraakt sta ik op om 4:59 uur in de trein te stappen naar Nijmegen. Steun uitzwaaien viel mij toch wel zwaar, samen nog even een fotootje en daar gaat ze zonder mij op pad. Dag Steun…

Cappuccino… cappuccino pfff twee uur wachten… aan mijn Blog werken, het is allemaal zo ongewoon. Ik wil maar weg en stond al in de rij van de vroege start… Gelukkig kwam ik er net op tijd achter… zo zie je maar weer, ik ben helemaal mezelf niet als Steun er niet bij is.

Precies half acht ben ik op pad, en ik ben blij dat ik mijn vestje aan heb gedaan, het is maar dunnetjes met de wind op Waalbrug en de dijk naar Oosterhout.

Leren verlangzamen valt niet mee, maar de 30 km afstand is wel heel relaxed, dus probeer ik mijn tempo maar aan te passen aan die senioren. Het valt niet tegen zo, en bij de pauzes tussendoor even de schoenen en sokken uit en de boel laten luchten.

En dan weer verder richting Elst… Bij Slijk Ewijk een korte pauze bij de Muzikanten van 06 en de Elfjes, allemaal bekenden van mij.

En dan weer verder naar het Blauw gekleurde Elst, waar Sylvia en Frans voor mij een stoel klaar hebben staan. Tijd voor een wat langere pauze.

In een Floh met muziek gaat het lekker… maar waar geen muziek is, is het een dooie bende en dan kak ik in. Maarre… Kreun denkt overal aan en heeft haar JBL- elletje mee genomen, en op muziek van “ik wil sex met die kale,” gaat Rianne weer als een Speer.

De laatste kilometers zijn natuurlijk weer het zwaarst, de wegen slibben dicht en voor mij met mijn lange stelten, is het maar moeilijk wandelen.

En dan wacht nog mijn massage, er zijn gelukkig maar 100 wachtenden voor mij. Lijkt veel en dat is het ook, maar ik ben toch in 30 minuten aan de beurt. De zwaarste kilometers voor mij, waren altijd die van de Wedren naar het Station. Nu laat ik mij door het NGS masseren, en loop ik als herboren naar het station. Het is echt een must voor elke wandelaar.🔝🔝

Op het station rijd de trein net voor mijn neus weg, maar ach… mijn Blog wacht.

Spreuk van de dag…

Tot morgen…