Na een dikke week rondjes rond de kerk vanwege spit in mijn rug, was het vandaag tijd om een wat langere wandeling te maken. Zoals Jullie inmiddels wel weten, heb ik het hier in de omgeving van Oss wel een beetje gehad. Daarom stond ik vanmorgen om half zes naast mijn bed, om in de omgeving van Grave te gaan wandelen.

Vandaag wandel ik met rugzak en neem mijn wandelstokken mee. Het wandelen met stokken ontlast mijn rug wat denk ik. Ik neem een thermoskan koffie mee, heerlijk voor onderweg, water banaantje en peperkoek, meer heb ik niet nodig.

Ik heb deze omgeving uit gekozen omdat mijn oudste zus in Grave heeft gewoond, en ik toen in mijn jeugd veel tijd bij haar door bracht. En ik vind het altijd leuk om een nieuwe route te leren kennen, zodat ik deze later nog eens met vrienden kan gaan wandelen.

Om 06:20 uur vertrek ik bij de kerk van Velp. Ik heb mij een beetje verdiept in de omgeving, en weet dat ik richting de Maasdijk… ergens rechts en ergens links moet lopen, om zo in de buurt van het Kapucijner klooster te komen. Natuurlijk moet er Google maps aan te pas komen om een beetje de goede richting te bepalen.

Het is weer heerlijk wandelen zo op de vroege ochtend, en maak hier en daar wat foto’s. In mijn jeugd ging ik in deze omgeving vissen met mijn broer Theo, het Paterswiel genaamd, een viswatertje waar de Hertogswetering door heen loopt. Ik zag dan altijd het klooster liggen, nu mijn eerste doel. Ik was in de veronderstelling dat er maar één klooster in Velp zou zijn, maar het blijken er drie te zijn. https://www.bhic.nl/ontdekken/verhalen/kloosters-in-velp

Het eerste klooster wat ik tegen kom is het klooster van de Redemptoristinnen, oftewel het klooster van De “Rooi Nonnekens.” Het blijken slotzusters te zijn en aan de metershoge muur te zien, was ontsnappen onmogelijk.

Als ik 200 meter verder loop ontwaar ik het Vincentius kerkje, wat oorspronkelijk uit de 10e eeuw stamt. Toch heel bijzonder dat er in zo’n klein dorp als Velp met nu maar 1400 inwoners, er drie kloosters zijn.

• 

• 

Als ik een stukje terug loop kom ik dan eindelijk bij het Emmaus Kapucijner klooster. Wat een pracht ligging, zo een drietal historische monumenten dicht bij elkaar op zo’n rustige plaats buiten het dorp.

Het wordt tijd om verder te gaan al heb ik geen haast, maar foto’s maken kost altijd wat tijd en soms zie je wat dingen die de moeite waard zijn om het op de gevoelige plaat vast te leggen. Als ik weer richting de Maasdijk loop, zie ik dat ik op de route zit van https://walkofwisdom.org/ “De Walk of Wisdom,” een pelgrimspad wat ik ook nog een keer wil gaan doen.

Ik draai mij nog een keer om, want ik wil in één shot deze twee kloosters en het Vincentius kerkje vangen.

Eindelijk ben ik dan toch bij de Maasdijk aangekomen, en vervolg mijn weg richting Grave. Hoewel ik mij kiplekker voel ben ik toch een beetje aan de racekak, niet prettig als je aan het wandelen bent. Als er beschutting is prima maar die gelegenheid is er niet altijd, gelukkig heb ik al twee keer een min of meer uit het zicht plaatsje kunnen vinden. Eindelijk zie ik een bankje, dus is het koffietijd. Mijn aandacht wordt gevestigd op een drietal jonge hazen die aan het balduine zijn. Jammer dat het net een beetje buiten het bereik is om een mooie foto ervan te maken.

Ik vervolg mijn weg en zie de Maasbruggen van Grave al liggen. Ik kom langs het “Gemaal van Sasse.” Dit gemaal laat het water van de Peel via het riviertje “De Raam” in de Maas stromen. Op een hagelwit grindpad langs het riviertje loop ik richting Grave. Het doet mij denken aan de eindeloze grindpaden op de Camino Francés. En dan ben ik eindelijk in Stad Grave, waar ik veel jeugdherinneringen heb. Ik ken er nog maar weinig van terug. Belangrijke straten uit mijn jeugd waren vooral de Hamstraat, Rogstraat, Maasstraat, en de Maaskade waar mijn zus woonde. De kanonnen op de Maaskade staan er nog steeds, evenals de Stadsmuren langs de kade. Ik had toch echt het idee dat ze veel hoger waren. Maar ja… ik was toen nog maar zeven turven hoog.

Ik kijk nog even naar het huis van mijn zus, wat volgens mij het tweede van links was. Ik zal het nog wel eens navragen als ik mijn zus tref. Ik vervolg mijn weg langs het museum van Grave, en besluit er een eind aan te gaan breien, en weer terug naar Velp te lopen. De volgende keer vervolg ik mijn weg langs “De Raam” richting Escharen en dan af te buigen naar Velp.

Ik moet nog een klein stuk als ik alweer een grote boodschap moet doen. Het zit niet mee, nergens een plekje te vinden…Pfff … ik zie een kleine ruimte in een heg, tja dan moet het maar hier. Als ik net mijn broek dicht knoop hoor ik, “Wat moet dat daar!!!” Ik kijk in de ogen van een oud boerke, die het niet kan waarderen dat ik zijn heg bevuild heb. Ik verontschuldig mij en hoor hem nog zeggen, “de volgende keer goade mar hier tegenover zitte.”

Nog een stukje en dan ben ik weer waar ik begonnen was. Ik heb genoten en kom zeker nog een keer terug, ik weet nu tenminste waar ik moet gaan zitten.