Dag 17… Uit Riannes Camino Francés 2019…

Dag 17 Hornillas del Camino – Castrojeritz 20 km. ( Zaterdag 14-09-2019 )

Gisterenavond hebben ze in de Albergue voor ons gekookt. Aan tafel een internationaal gezelschap uit Canada, Australie, Ijsland,Spanje en Nederland. De vino tinto en agua vloeiden rijkelijk, en als maaltijd een Aardappelsoep met rode peper en chorizo. Mijn ziel werd diep geraakt zo pikant was deze soep, maar ik heb hem toch maar 3x opgeschept. Dan kun je beter tegen de hitte zeggen ze, want het wordt vandaag 27 graden. Jammer dat Helma niet wist dat je je voor dit diner op moest geven. Zij kwam te laat en ging toen haar eigen prutje maar koken. Gelukkig is dit in de meeste Albergues wel mogelijk, en zij koopt altijd wel iets bij de Super, voor een geval als dit.

Ik heb redelijk geslapen… geen snurkers, maar een vrouw met een voor mij verontrustend kuchje, wat de gehele nacht maar door ging. Het ontbijt bestond uit een kan koude koffie, die je in de magnetron moest opwarmen. Wat stokbrood met jam, en een kop melk en daar moest ik het mee doen. Er was enige consternatie, want iemand had de verkeerde stokken genomen. Gelukkig was die persoon nog niet op pad. Ik ben blij dat ik voor de wat duurdere stokken heb gekozen, en ze tot 50 cm kan inkorten, en ze meteen aan mijn tas bevestig, zo gauw ik aan kom.

Je kan er haast de klok op gelijk zetten, maar ook vandaag ging ik precies om 07:15 uur op pad. Het is bewolkt maar er wordt geen regen verwacht. In het begin nog op de straatweg om het dorp te verlaten, maar al snel gaat het weer over op grind of keien paden. Het landschap is hier nog glooiend, en het zonnetje laat zich al bescheiden zien.

Het is 13 graden, dus mijn vest gaat al snel uit want ik zweet mij kapot. Pff… Het is hier zo uitgestrekt… In de verte staan wel honderd windmolens, en als ik een uur heb gelopen, staan ze nog steeds in de verte…

Wat valt er te vertellen… lange paden, en in de verte wat pelgrims voor mij die eenzelfde tempo hebben als ik, dus die blijven ver voor.

Het eerste dorpje wat ik na 2,5 uur en 11 km wandelen tegen kom is Hontanas. Je weet dat er een dorp aan moet komen, alleen je ziet het niet. Tot dat je een heuvel af gaat en er in het dal een kerk op duikt. Nog een afdaling en ik kom bij een minuscuul kapelleke. Hier kan ik ook mijn water weer aanvullen, want 1 liter heb ik al op.

Het is tijd voor een wat langere lange stop. Koffie en een bocadillo, en twee banaantjes voor onderweg. Even met het thuisfront gebeld, en een blik geworpen in de kerk tegenover. Camino is commercie hier, dat is wel duidelijk en iedereen pikt wel een graantje mee.

Na drie kwartier ga ik weer verder, op weg naar de ruïne van het Klooster van Sint Anton. Dat is maar iets van vijf kilometer waar ik iets over elven aan kom. Ik had hier willen overnachten maar dit is te vroeg op mijn pad.

Ik kijk wel even wat rond en zie een kaart die ik naar Kitty kan sturen.

Natuurlijk maak ik ook nog wat foto’s, want alleen deze Ansichtkaart voor Kitty is niet genoeg.

Het is er erg druk, niet met pelgrims maar met de bond van ouderen, zo lijkt het. Ze hebben allemaal een Oranje sjaal omgeknoopt, maar het zijn geen Nederlanders die de ruïne bezoeken. Het zijn Fransen zo te horen, en ze wandelen ook nog met zijn allen voor mij uit richting Castrojeritz. In de verte zie ik het kasteel van Castrojeritz wat boven op een berg ligt.

In optocht door de straatjes, ik natuurlijk de bordjes volgend van Camino de Santiago, en zij sloegen af… gelukkig, die was ik kwijt… om er achter te komen dat zij een stuk afgesneden hadden.

Ik vind de bewegwijzering naar de Albergues maar slecht aangegeven, en zo dwaal ik op het heetst van de dag door de straten van de stad. Het lukt mij maar niet om de Albergue Municipal te vinden.

Ik wordt er een beetje moedeloos van, en daarom spreek ik een vriendelijke Spaanse man aan, die met mij op zoek gaat. Hij moest het ook nog aan wat passanten vragen, en daarna heeft hij mij tot aan de deur begeleid… Lief hé😘

Voor Albergue Municipal moet ik ook nog eens een trap op… Bah bah en ik ben al kapot pfff. Gelukkig is er plaats en kan ik Kreun en Steun in het schoenen rek kwijt. Een vriendelijke man zet mijn stokken in de bak… waar ik ze weer uit haalde, en hem demonstreerde hoe ik ze uit elkaar haalde om ze aan mijn tas te bevestigen. Zo doen we dat!

Er is één grote slaapzaal met wel zestig bedden. Gelukkig slaap ik vanavond weer in het onderste bed. Nadat ik mijn bed heb opgemaakt ga ik eerst douchen en de was doen.

Ik dacht dat ik misschien in dit stadje nog boodschappen zou kunnen doen, maar het ziet er uitgestorven uit op zaterdag en ik denk altijd wel… Naast de Albergue is een bar waar ik mijn etappe biertje kan drinken, en mij maar lekker verwen, anders blijf ik maar afvallen.