Dag 23 El Burgo Renero – Mansilla de las Mulas 19 km. ( Vrijdag 20-09-2019 )

Een kamer lekker voor jezelf, dat is genieten. Je backpack kan s’avonds op een paar kleinigheden na al weer ingepakt worden. Heerlijk toch  Een restaurant er bij zodat je de deur niet uit hoeft, kan het nog gemakkelijker. Ik ging naar het restaurant en ik hoefde niet alleen te eten, want Serva en Toon zaten er, terwijl die ergens anders logeerden. Het was weer gezellig met de vele pelgrims onder elkaar. Nu ik dit begin van dag 23 al zit te pennen is het nog steeds dag 22, en lig ik al heerlijk voor 21:00 uur op bed.

Ik was haast vergeten mijn wekker te zetten, wat normaal niet hoeft als ze voor zessen beginnen te rommelen. Maar ik was natuurlijk ruimschoots op tijd wakker, en heb redelijk geslapen. Ik ben alleen om kwart voor zeven al beneden wat natuurlijk veels te vroeg is, als het schemeren pas om half acht begint. Ik zie pelgims beneden komen, die meteen op pad gaan zonder te ontbijten. Ik neem liever een ontbijtje, ook al is dit vaak een bladerdeeg chocolade broodje met een café Americano. Voor onderweg laat ik nog maar een bocadillo jamon y queso klaar maken.

Vandaag wacht eenzelfde tocht als de afgelopen dagen, een pad langs een autoweg. 19 km met een eerste dorpje pas na 13 km, dat is niet mis. Ik ga op pad en kijk regelmatig om of ik een mooie zon opkomst kan scoren. Wel mooie foto’s, maar niet zo dat ik in een jubelstemming geraak, van… het zou wel eens de foto van het jaar kunnen zijn.

Telkens loop ik weer een stuk verder, hopende op een nog mooiere foto, maar helaas… Ik verwacht 2,5 uur te moeten lopen op deze saaie weg, voordat het plaatsje Reliegos zich aan dient. Bij de 4Daagse is dat gemakkelijk te doen, maar hier met 10 kg op je rug en al meer dan 430 km achter je kiezen is het andere koek.

De eentonigheid van dit pad maakt het zwaar, maar gelukkig staan er veel bomen en struiken langs het pad, zodat je niet in de zon hoeft te lopen. Regelmatig is er een stenen bank of een service area, waar je een rustpauze zou kunnen nemen. Maar ik ga verder totdat ik vind dat het tijd is voor een break. En dat is na 1,5 uur door stappen. In de verte lijkt er misschien wel een kraampje te zijn…

Maar het blijkt een fata morgana te zijn… wel een beschut plekje van bovenaf, maar niets te eten of drinken of het moet uit je eigen tas zijn. Dus spreek ik maar een gedeelte van mijn bocadillo aan. Je zou hier goud geld kunnen verdienen met een kraampje met koffie, fris en wat te eten. Ik praat  wat met een Duits stel, en ga dan gauw verder voor mijn spieren afkoelen.

Ik haal iemand in waarvan ik denk, dat zou wel eens iemand uit Brabant kunnen zijn. Iemand met een Brabantse vlag valt natuurlijk op. Maar nee, het bleek een Kroatische vrouw te zijn… die over tien dagen in Santiago de Compostella denkt aan te komen. Op zich kan dat natuurlijk als je nergens last van hebt, maar zij kwam maar heel moeizaam vooruit. Ze had vijftien blaren… en dan tien dagen lang, meer dan dertig kilometer per dag is een hele opgave. Maar niet iedereen heeft alle tijd van de wereld… terwijl ik dit schrijf denk ik, waarom loop ik dan zo snel…

In Reliegos heb ik er 13 km op zitten, en is het echt tijd voor een lange stop. Wat zijn het toch vaak van die dooie stadjes als je er doorheen loopt. Gelukkig is er wel een bar, en als ik dan een Mercedes zie staan van een trouwe voetbal supporter, heb ik vandaag toch ook weer een mooi fotomoment.

Even de schoenen uit, hier en daar een praatje en dan weer verder, het klinkt haast als vakantie. Hier kom ik ook Serva en Toon weer tegen…. Ja zo gaat het vaak, sommigen kom je maar een of twee keer tegen, maar anderen blijven je pad kruisen. Het schept wel een band. En dan gaat het weer verder… echt samen lopen op het smalle pad gaat niet maar in ganzenpas wel, en zo lopen wij samen op..

Nog 6 km en dan moet ik weer op zoek naar een bed. Het lukt nog elke dag, maar het zorgt er wel voor dat ik toch wat door loop, om er zeker van te zijn dat ik plaats heb. Vooral begin september zijn er heel veel pelgrims op pad gegaan, die mij… door meer kilometers op een dag te maken, mij gaan inhalen.

In Mansilla de las Mulas loop ik maar mee met Toon en Serva, die elke dag hun bed reserveren. Ik zie wel of er plaats is en anders loop ik verder. Maar ik heb geluk en overnacht in een mooie Albergue met de naam El Jardin del Camino… Er is een prachtige tuin, bar en restaurant bij, dus ik hoef vandaag de deur niet meer uit.

Vandaag sla ik mijn was maar eens een keer over, ik heb er even totaal geen zin in. Even mijn bed opmaken, en dan ga ik maar eens genieten in de tuin. Even wat drinken met Serva en Toon en een Duits echtpaar uit Aken, en vanavond gaan we samen aan tafel.