Het was al een keer uitgesteld, maar vandaag ga ik wandelen met Ruud, een oud muziek collega van mij. Dat wij samen musiceerden is zeker 20 jaar geleden, en daarna hebben wij elkaar nog wel eens sporadisch gezien. Toen deelden wij de liefde voor muziek, nu delen wij de liefde voor het wandelen.

Om 08:15 uur wordt ik opgehaald door Ruud, voor een wandeling op het Landgoed Huis ter Heide…, een natuurgebied gelegen boven de rook van Tilburg. Het is mistig als wij uit Oss weg rijden, en Ik hoop maar dat die mist wat optrekt, want wandelen in een klein wereldje in een nieuwe omgeving is niet fijn.

Gelukkig trekt het wat open als wij in de buurt van Waalwijk komen, en rijden langs de Efteling naar het plaatsje De Moer. Hier starten wij vanaf de parkeerplaats aan de Middelstraat 2, waar diverse wandelingen beginnen van Huis ter Heide. Ruud heeft hier vaker gewandeld, dus ga ik er van uit dat hij de omgeving hier goed kent.

Hier op het landgoed is ook de as uitgestrooid van Lies, de in 2009 overleden partner van Ruud. Het is de bedoeling dat wij daar ook even een bezoekje aan gaan brengen.

Vanaf de parkeerplaats steken wij de Middelstraat over en lopen zuidwaarts en volgen het zandpad. Aan het eind van dit pad zie ik al een bankje, maar wij zijn nog maar net onderweg. Ze staan natuurlijk wel op de mooiste plekjes want kijk ik naar rechts, zie ik het dorpsgezicht van De Moer. Kijk ik naar links is er een kikkerpoel waar volgens de beschrijving de groene kikker leeft. maar hoe ik ook luister, ik hoor ze niet kwaken vandaag. Waarschijnlijk is het nog te koud deze ochtend en worden ze pas actiever als het wat warmer wordt.

Via een laan met Accacia bomen betreden wij het landgoed. De bomen zijn makkelijk herkenbaar door de diepe groeven in de stam. Hier zie ik een uit de kluiten gewassen paddenstoel staan. Zo kolossaal heb ik ze werkelijk nog nooit gezien Maar wij zitten al in de herfst dus komen wij er vandaag zeker nog meer tegen.

Wij lopen nu een bos in over mooie kronkelende paden. Dit bos is ooit aangeplant voor de productie van hout. Alle bomen zijn van dezelfde soort, namelijk de Corsicaanse Den. Ze zijn allemaal even oud en staan kaarsrecht. 

Vroeger liepen hier alleen kaarsrechte paden door, maar Natuurmonumenten is hier bezig, er een natuurlijk bos van te maken, zodat er meer variatie in plantgroei ontstaat. Dat gebeurt door geleidelijk bomen te kappen.

Daardoor valt er meer licht op de bodem en kunnen zaadjes van andere bomen en struiken gaan kiemen. Ook zijn de rechte paden vervangen door kronkelende paden. Zo wordt het bos fijner om te wandelen en kunnen er meer dieren en planten leven.

Na het bos komen wij bij het gebied van de vele vennen die hier liggen. Wij slaan rechtsaf en volgen het vlonderpad over het Moer en Leikeven, Als wij het vlonderpad achter ons laten zegt Ruud, “er moet hier ergens een pad liggen naar een uitkijktoren, maar ik herken het niet.” Mijn gedachte is om gewoon de routebordjes te volgen, dan komt het vanzelf goed.

In dit gebied schijnen er 90 Schotse Hooglanders verdeeld over twee kuddes, te grazen. Wij komen er welgeteld 1 tegen, die ook niet erg mee werkt om op de foto te komen.

En dan komt ons pad toch langs de uitkijktoren… Met een dakje erboven en twee bankjes erin, is dit de ideale plek voor ons om hier een pauze te nemen. Tijdens onze pauze en natuurlijk tijdens onze wandeling halen wij herinneringen op uit een ver verleden. Want wat hebben wij samen toch veel meegemaakt in onze muzikale carrière. Optredens in het buitenland die ik al lang weer vergeten was passeren de revue. Erg leuk om dit samen te delen Ruud…

Er volgt een kilometer lang pad met maar weinig begroeiing, wel zie ik aan de rechterkant verschillende vennen liggen. Als wij bij een splitsing komen zegt Ruud, “die kant moeten wij op om in de richting te komen waar ‘Lies’ uitgestrooid is.” Ja leuk en wel Ruud, maar die kant op loopt er geen pad. Toch gaan wij die kant op, over een pad wat er niet is. Mijn spreuk van “Wie durft te verdwalen vind nieuwe wegen” is hier echt wel van toepassing.

En die vinden wij ook want als wij bij een ven komen, kijk ik op mijn Komoot app en kijk waar het eigenlijke pad moet liggen. En dat ligt aan de andere kant van het ven, dus lopen wij die kant op en moeten twee keer een prikkeldraad trotseren om bij het pad uit te komen. Dat gingen beiden keren gelukkig erg gemakkelijk.

Ondertussen is het zonnetje al wat gaan schijnen en gaat mijn vest uit, want je moet er van genieten zolang het kan. En weer komen wij uit bij een uitkijktoren met zicht op een groot ven. Wat is het hier mooi en wat een mooi plekje om ook hier even te gaan zitten. Wij besluiten om wat verder door te lopen en in de buurt van ‘Lies’ een bankje te zoeken.

Het is voor Ruud zeven jaar geleden dat hij hier was, en in die tijd is er veel veranderd. Zo is er in het gebied waar ‘Lies’ is uitgestrooid, een Natuurbegraafplaats gekomen. Toch blijkt de sparrenlaan er nog te zijn, en helemaal op het eind van het pad vind Ruud zijn Lies. Het bijzondere aan dit verhaal is dat Lies een schilderij heeft gemaakt van dit laantje. En daarover komt morgen een artikel in “De Gelderlander.” Ik ga er zeker naar op zoek…

Het was leuk om dit met Ruud te kunnen doen en wat hebben wij geboft met het weer vandaag. Gisteren pijpenstelen, vandaag droog en zelfs een zonnetje in Huis ter Heide. Echt geboft want toen ik thuis kwam was het nog steeds nevelig.