Deze week weer een Chanson, eentje van Georges Brassens. Voor het programma ‘Chansons’ had ik nog niet van deze zanger gehoord, maar zijn manier van zingen sprak mij heel erg aan. Georges Brassens geldt in Frankrijk als een legende, maar Nederlanders kennen hem nauwelijks. Jammer, want de ironische en tegelijk diep humanistische liedjes van de Franse chansonnier zijn zeer de moeite waard.

Een heel interessante biografie is hier bij Chanson klasiekers te lezen.

Onderstaan nummer sprak mij meteen aan… Les amoureux des bancs publics.

Vertaling naar het Nedelands: 

De mensen die het verkeerd zien denken dat de groene bankjes
Die je soms om de stoep ziet staan,
Gemaakt zijn voor mannen met buikjes of invalide,
Maar dat is een absurde gedachte, want in werkelijkheid zijn ze daar, dat is bekend,
Om plaats te bieden aan beginnende liefdes.

De geliefden die zitten te zoenen op een bankje
Op en bankje, op een bankje,
Zonder zich iets aan te trekken van de schuine blikken van de brave voorbijgangers
De geliefden die zitten te zoenen op een bankje
Op en bankje, op een bankje,
Terwijl ze steeds pathetisch “ik hou van jou” zeggen,
Hebben van die sympathieke smoeltjes.

Ze zitten hand in hand, praten over morgen, over het lichtblauwe behang
Dat de muren van hun slaapkamer zal bekleden.
Stilletjes zien ze zichzelf al zitten, zij aan het naaien, hij aan het roken,
In de zekerheid van een wel bevinden
En ze kiezen de voornamen van hun eerste kindje.

De geliefden die zitten te zoenen op een bankje
Op en bankje, op een bankje,
Zonder zich iets aan te trekken van de schuine blikken van de brave voorbijgangers
De geliefden die zitten te zoenen op een bankje
Op en bankje, op een bankje,
Terwijl ze steeds pathetisch “ik hou van jou” zeggen,
Hebben van die sympathieke smoeltjes.

Als de heilige familie zo en zo twee van die nietsnutten
Op haar weg tegenkomt
Slingert ze hen ongegeneerd venijnige woorden naar het hoofd,
Wat niet wegneemt dat heel de familie, vader, moeder, dochter,
Zoon en heilige geest,
Zich graag zo nu en dat zou willen gedragen als zij.

De geliefden die zitten te zoenen op een bankje
Op en bankje, op een bankje,
Zonder zich iets aan te trekken van de schuine blikken van de brave voorbijgangers
De geliefden die zitten te zoenen op een bankje
Op en bankje, op een bankje,
Terwijl ze steeds pathetisch “ik hou van jou” zeggen,
Hebben van die sympathieke smoeltjes.

Als na verloop van maanden
Hun mooie vurige dromen zullen zijn bedaard,
Als de hemel voor hen bedekt zal zijn met grote zware wolken,
Zullen zij ontroerd opmerken dat het in een van die straten is,
Op een van die beruchte bankjes,
Dat zij het beste deel van hun liefde hebben beleefd.

De geliefden die zitten te zoenen op een bankje
Op en bankje, op een bankje,
Zonder zich iets aan te trekken van de schuine blikken van de brave voorbijgangers
De geliefden die zitten te zoenen op een bankje
Op en bankje, op een bankje,
Terwijl ze steeds pathetisch “ik hou van jou” zeggen,
Hebben van die sympathieke smoeltjes

Voor meer Zwijmels op zaterdag, of als je ook zin hebt om mee te doen ga je naar Natasja van  ’t Pumpke