Vandaag een wandeling die Jullie bekend in de oren moet klinken, want twee weken geleden wandelde ik met vriendin Natalie ook al in Beek-Ubbergen (Gld). Een wandeling die ik toen zelf bedacht had, en waarbij wij regelmatig over gedeeltes van de N70 kwamen.

Vandaag heb ik om 10:00 uur in Beek bij Hotel ’t Spijker afgesproken met Angelique. Zij vertrekt volgende week naar Saint Jean Pied de Port, en gaat voor de tweede keer de Camino Francés wandelen. Dit is haar laatste training met volle bepakking, en is het belangrijk voor haar om te weten of alles goed zit.

Onderweg naar Beek was het al een wisselend weertje. Het ene moment stralend weer met blauwe lucht, het andere moment een inkt-zwarte lucht, en dat was ook op het tijdstip dat ik aankwam bij ’t Spijker. Angelique was er tegelijkertijd en had de buienradar in haar hand. “Zullen wij eerst maar beginnen met koffie,” zei Angelique. Ik vond het een heel goed idee, en zeker op het moment dat de hemelsluizen open gingen.

Een half uur later was de bui al weer over en was er ook weer een blauwe lucht. Tijd om op te stappen… want wij gaan een halve N70 doen, en dat is heel gemakkelijk want wij hoeven alleen maar de groene paaltjes te volgen. Voor de verandering neem ik nu mijn route op, en de foto’s die ik maak worden zo in de route verwerkt. Het gaat meteen omhoog via de muur van Beek…

De eerste meters vallen mij niet mee, en dat ligt zeker niet aan het stijgingspercentage, maar eerder aan het wijntje wat ik gisterenavond gedronken heb, en misschien ook wel dat ik teveel gesnoept heb van salades en Franse kazen. Teveel is nooit goed, maar ja het was zo gezellig…

Wij komen weer langs het markante punt van de wegwijzer, en gaan dan rechtdoor over een smal pad. De regen van de afgelopen dagen maakt het pad glibberig, dus zijn de wandelstokken vandaag geen overbodige luxe. Ik kan bijna niet meer zonder. Aan het eind van dit pad gaan wij klimmen, en dat doet mij goed want het weeïge gevoel in mijn maag verdwijnt naar de achtergrond.

Net voordat wij bij De Duivelsberg zijn wordt het donker en begint het wat te regenen. Vanaf ons vertrek bij Hotel ’t Spijker heb ik mijn regenjasje/ windvanger aangehouden. Maar Angelique heeft het altijd snel erg warm en heeft haar vest uitgedaan, en loopt zonder regenjas. Voordat de bui losbarst zitten wij al binnen bij het Duivelsberg Pannenkoeken Restaurant. Het gaat flink tekeer en er valt hagel. Wij besluiten maar, om hier een kleine lunch te nemen, en te wachten tot de bui voorbij gaat.

De bui is over en wij besluiten weer gauw verder te gaan, want vandaag moet je profiteren van de droge momenten. Op een behoorlijke klim komen ons twee hardlopers voorbij, en 5 minuten later komen ze weer terug in eenzelfde tempo. De man in het gele shirt verteld dat ze op deze manier 17 x over een lengte van 1000 meter op en neer rennen. Poeh poeh wat knap dat zij dit op deze manier kunnen.

Wij doen het in een iets langzamer tempo en genieten daar met volle teugen van. Tussen de buien door is het gewoon prachtig wandelen en is het al zoveel mooier groen geworden in die twee weken tijd. Ik zeg tussen de buien door… want als wij weer in de buurt komen bij de Muur van Beek, gaan de hemelsluizen weer open en gaat het voor de tweede keer flink hagelen. Angelique heeft een parapluutje bij en steekt die op.

Wij besluiten er een eind aan te breien, en als wij over de muur naar beneden lopen, duik ik bij haar onder de plu. En zo wandelen wij gearmd naar beneden. Nog een laatste foto van het Hervormd kerkje tegenover Hotel ’t Spijker, en onze wandeling van 7,0 km zit er op.