Wij hebben geluk vandaag, want Tilly en ik kunnen nog een keertje gebruik maken van onze wegbreng service Hans. Terugkomen doen wij met het openbaar vervoer.

Wij gaan verder met Ons Kloosterpad en vertrekken vanaf het busstation in Grave. Van hieruit wandelen wij de Trompetterstraat in, en even verderop slaan wij rechtsaf en komen bij het Vestingpark De Kat. Hier wacht ons meteen een stevig kuitenbijtertje naar de 11 meter hoge aarden wal die De Kat wordt genoemd.  Vestingwerken

Van hieruit gaat het door Grave, een eeuwenoude vestingstad, prachtig gelegen aan de Maas. Ondanks vele belegeringen door de eeuwen heen heeft Grave een mooi en authentiek centrum weten te behouden dat vol staat met fraai gerestaureerde panden. Beleef Historisch Grave

Ik heb een groot gedeelte van mijn jeugd hier doorgebracht. Mijn oudste zus woonde aan de ‘Maaskade’ in hartje centrum van de stad. Het is fijn om hier, al is het maar voor even… terug te zijn. Hier liggen fijne herinneringen in mijn vroege jeugdjaren.

De laatste keer dat ik hier tijdens een wandeling voorbij kwam, waren er verscheidende huizen dichtgetimmerd, klaar om afgebroken te worden. Het huis waar mijn zus woonde (2e van links), werd toen nog bewoond. Maar nu, als wij rechtsaf de Maaskade op willen wandelen, wordt  de weg ons verspert door een grote  bouwplaats.

Alles wat mij nog herinnerde aan deze magische plek waar mijn zus woonde, is er niet meer.

Gelukkig staan de antieke kanonnen, waar ik als klein kind altijd bovenop mocht zitten, er nog. En als hier na de bouw, 41 appartementen zijn verrezen, zal de Maaskademuur er ook nog altijd staan. In mijn herinnering loop ik als klein kind, aan de hand van mijn zwager over deze muur. De muur is maar 1 meter hoog, maar als klein kind keek ik er tegen op, en als je er dan ook nog eens overheen mag lopen… Geweldig toch!!

Ik wordt uit mijn gedachten wakker geschud door twee bouwvakkers, die ons vermanend toespreken dat wij niets op de bouw te zoeken hebben, en dat wij hier echt niet verder kunnen. Dus lopen Tilly en ik terug en kijken op Komoot waar wij onze route weer kunnen oppakken.

Wij lopen nu via de Oliestraat verder, die aan het eind uit komt op de Brugstraat. Wij slaan linksaf en dan zitten wij weer op de route en op de Jan van Cuijkdijk. Hier zien wij twee wandelaarsters die met een papier in de hand kijken waar ze heen moeten. Wij vermoeden dat zij ook ‘Ons Kloosterpad’ aan het wandelen zijn.

Het is eigenlijk een knooppunten route op papier, maar als je een smartphone hebt raad ik toch echt het GPX bestand aan wat je kunt downloaden bij ‘Visit Brabant‘. Anders blijft het zoeken naar de pijlen van de knooppunten.

Alhoewel dit de dijk naar Cuijk is (wij komen daar pas in de volgende etappe), slaan wij na 100 meter rechtsaf.  Nu gaat het richting de ‘Graafse Raam’, die wij gaan volgen. Als wij rechtsaf moeten, zien wij de twee dames rechtdoor gaan. Ik kijk nog maar eens goed op mijn Komoot navigatie… en zie dat wij goed zitten, maar de twee dames zijn te ver vooruit om ze terug te roepen. Nou ja, ze komen er vanzelf achter…

Het is een mooi schaduwrijk pad wat wij een viertal kilometers langs de Graafse Raam gaan volgen. Na een driehonderd meter komen wij ons eerste bankje van vandaag tegen. Wij hebben al een uur gewandeld en mijn maag rammelt, dat kan ook niet anders want ik heb vanochtend alleen maar wat meloen gegeten. Dus eet ik hier een boterham…

Terwijl Tilly en ik daar zitten komen de twee dames voorbij wandelen, ze hebben toch het goede pad gevonden, zij het met een omweg. Op het punt dat wij het riviertje de Graafse Raam achter ons laten, komen wij in het Natuurgebied Maasdal Langven en De Maurik. Bij het passeren van het wildrooster ziet Tilly op een paal een mooi steentje liggen. Dat is lang geleden dat wij die tegen kwamen, maar dit Lieve heersbeestje is te mooi om te laten liggen.

Het Natuurgebied waar wij nu doorheen wandelen, is mij niet geheel onbekend. Ik ben al veel wandelingen in deze omgeving gestart, en telkens als ik bij het Langven kwam zag ik daar een kudde Konik paarden. Ik vermoed dat het te heet voor ze is, want ik zag ook groepen runderen liggen in de schaduw van het bos.

Na het Langven wandelen wij over de ‘Berg en Dalweg’. Hé wat raar, ik dacht dat die toch heel ergens anders lag. Een dal zou nog kunnen, maar een berg heb ik hier nog niet gezien…

De Maurik in het Brabantse Maasdal ziet er nog grotendeels hetzelfde uit als een eeuw geleden: kleine weilanden tussen bomenrijen, stukjes bos, mooie doorkijkjes, oude boerderijen, boomgaarden en… stilte rondom. Samen met landgoed Tongelaar vormt de Maurik één groot natuurgebied, waar je ontspannen kan wandelen.

Bij het kapelletje van De Maurik steekt Tilly een kaarsje op, voor een vriendin van haar dochter, bij wie van de week borstkanker is geconstateerd. Dat zijn de mindere dingen van het leven, en misschien helpt het om een kaarsje op te steken. In gedachten zijn wij bij haar…

Het is een warme dag, de zon schijnt volop en zijn Tilly en ik dankbaar voor elke schaduwrijke plek die wij tegenkomen. Vorige week in etappe 7 lag het landschap helemaal open, toen wij kilometers lang over de dijk liepen. Toen waren wij al blij met een beetje wind.

Na het natuurgebied van De Maurik komen wij uit het Defensiekanaal waar om de tweehonderd meter of korter een Kazemat staat. Langs het Defensiekanaal bij Mill waren voor de oorlog zo’n 40 kazematten gebouwd in de omgeving van de Tongelaar.

De Peel-Raamstelling is een product van de naderende oorlogsdreiging in de jaren ’30 van de twintigste eeuw. Deze dreiging noopte Nederland tot het verstevigen van oude- en het aanleggen van nieuwe verdedigingslinies. Hoewel Nederland formeel zijn neutraliteitspositie bewaarde lag het accent toch op de dreiging uit het oosten. Daartoe werd onder andere een verdedigingslinie van de Maas bij Grave tot Weert in het zuiden aangelegd, de Peel-Raamstelling.

Zo rond 11:30 uur komen wij in de buurt van Kasteel Tongelaar. Kasteel Tongelaar lijkt eerder op een jachtslot, een veredelde boerderij dan op een kasteel, maar er zit wel een historie achter. Ook dit kasteel ken ik vanuit mijn jeugd, toen het niet meer was dan een ruïne. Althans zo herinner ik het mij…

Bij Kasteel Tongelaar nemen wij een lange pauze, en bestellen nu eens geen appelpunt, maar een heerlijke “Soep van de dag” verrassing… Aspergesoep. Hier komen wij ook andere Ons Kloosterpad wandelaars tegen. Ook de twee knooppunten dames treffen wij hier, die ook deze etappe wandelen tot aan Beers. En nog een man die doorloopt tot aan Cuijk, en zo doet het iedereen op zijn of haar manier.

Na een klein uurtje gaan wij weer verder en tot aan Beers is het dan nog 5 kilometer. Misschien lopen wij nog iets verder, maar dat is afhankelijk van het tijdstip wanneer wij bij de bushalte zijn. Ik heb er drie in mijn planning opgenomen. Hebben wij genoeg tijd, dan lopen wij nog twee kilometer verder.

De twee knooppunten dames zijn iets eerder weg dan wij, en lopen een honderd meter voor ons. In halen zullen wij ze niet, want zij lopen een tikkeltje harder dan Tilly en ik. Wij wandelen over een grindpad wat de Tongelaar wordt genoemd. Het is een schaduwrijk pad en daar zijn wij blij mee, en als wij een tweetal kilometer op dit pad gewandeld hebben zegt Tilly tegen mij, “waar zijn die twee dames gebleven?”

Ik vermoed dat zij ergens zijn afgeslagen… Ik raadpleeg mijn Komoot app en zie dat wij zeker nog een kilometer rechtdoor moeten. Als wij bij de desbetreffende weg zijn aangekomen, zien wij ze honderd meter verderop, op de weg naar Mill. Die zitten echt helemaal verkeerd!!

Die zien wij nooit meer terug!! Nee nee wacht… want als wij in Beers op de bus zitten te wachten, zien wij ze in onze ooghoek oversteken naar het parkeerterrein van de kerk waar zij worden op gehaald.

Wij moeten nog een kwartiertje wachten op Bus 238 die ons terug brengt naar Grave, waar wij meteen aansluiting hebben op Bus 96 die ons naar Oss brengt.

Het was weer genieten vandaag en dit Komoot filmpje geeft een beetje een indruk.

Over twee weken gaan wij weer verder…