Voor… waarschijnlijk de laatste wandeling van dit jaar rijd ik op woensdag naar het Brabantse Mill. Hier heb ik op Komoot een route gepland, en sla ik twee vliegen in een klap, want ik combineer het met een bezoekje aan mijn zus Willy, die begin deze maand 90 jaar is geworden. Zo vaak kom ik er niet maar vandaag ga ik rond lunchtijd naar haar toe, en eet daar mijn boterhammetje.

De route die ik gepland heb is iets meer dan 10 km en start bij Kasteel Aldendriel, en loop dan door het buitengebied van Mill naar het dorp Sint Hubert. Ik heb om 12:30 uur met mijn zus afgesproken en die woont bijna aan het eind van de route, dus ik moet zo rond half elf van start gaan om op tijd bij haar te zijn.

Ik weet mijn wandeldagen wel te plannen al zeg ik het zelf… Bah bah… Was het gisteren nog een droge dag met wat zon, vandaag is het weer zo’n 50 Tinten grijs dag waar ik helemaal niet van houd. Maar ik heb gezegd dat ik zou komen, en die afspraak kom ik na. Het is ook weer zo’n dag dat je eigenlijk niet weet wat je aan moet doen. Het is een graad of acht, het miezert af en toe, en er staat een gure wind.

Dus trek ik mijn onlangs nieuw aangeschafte wind en waterdichte regenjas aan, dus bescherming volop. En dat is hard nodig want hier waar de wind vrij spel heeft, deert de wind mij niet.

Wandelend door het buitengebied gaat het richting Sint Hubert en volg ik een gedeelte van het Hubertuspad richting de ‘Heimolen’, die aan de rand van een stuk heide tussen Wilbertoord en Sint Hubert staat. Het loopt hier lichtjes omhoog want de molen staat op een heuvel, aan de Wanroijseweg. Die steek ik over en wandel dan naar Natuurgebied Molenheide, gelegen in de driehoek van Mill, Wanroij en Wilbertoord. Het is een vroeger productiebos met twee poelen en een heidegebied.

Ik was hier nog niet eerder en kan niet zeggen dat het mij erg boeit. Dat kan ook komen omdat het is gaan miezeren en dit op deze smalle paadjes in het berkenbos, het extra mistroostig maakt. In 2007 maakte een grote storm korte metten met honderden bomen. Er is voor gekozen om veel van deze dode bomen te laten liggen. Zo zorgen zij voor een natuurlijker bos en voor veel biodiversiteit. Ik snap wel dat dit gebeurt maar het maakt het wandelen hier voor mij wat minder aantrekkelijk. Maar met een zonnetje kijkt het beslist weer heel anders… en het kan ook zijn dat het te maken heeft met mijn 50 tinten grijs humeur!!

Midden in dit bos ligt op de helft van mijn wandeling een groot ven. Er staat een picknickbank maar die is zo nat en vies dat ik daar niet ga zitten. Ik houd mijn spulletjes graag schoon en droog, en daarom heb ik een karabijnhaak gekocht met een extra haak die kan scharnieren. Zo kan ik mijn rugtas overal ophangen, en hoef ik hem niet op een vieze ondergrond te zetten. Vandaag gebruik ik hem voor de eerste keer.

Ik houd een korte staande pauze, drink wat en maak gebruik van mijn bij Camino Comfort gekochte UIXI plastuit. Hier ben ik erg tevreden over om op deze manier staande te kunnen plassen, en dat zonder te knoeien. En dan gaat het weer verder want ik wil op tijd bij mijn zus aankomen. Via een klaphekje kom ik op de Molenheide.

Er gaat een pad rechtdoor wat nergens lijkt uit te komen, en er is een pad wat parallel aan het pad loopt langs de heide. Daar kies ik voor en terecht want mijn Komoot App heeft een Update gehad, en roept mij meteen tot de orde, als ik afwijk van de geplande route. Wrong direction!! En soms luister ik dan ook, maar alleen omdat ik nu naar mijn zus moet…

Aan de Noordkant verlaat ik de heide en wandel terug richting Mill. Na het oversteken van de doorgaande weg van Sint Hubert naar Volkel kom ik bij een overdekte bushalte, waar ik even plaats neem. Even wat rusten en schuilen voor het miezerig weertje. Al te lang kan ik ook hier niet blijven zitten want het is al tien voor twaalf en ik moet nog 4 km…

Mijn route voert nu naar de Groespeel. Bij dit gebied ligt het Peel-kanaal dat onderdeel vormde van de Peel-Raamstelling, een verdedigingslinie die in 1939 werd aangelegd. Op diverse plaatsen komt men dan ook nog kazematten tegen en bij het Duits lijntje asperges die tot doel hadden treinen te laten ontsporen.

Hoewel ik wel vaker in dit gebied heb gewandeld, ben ik nog nooit door de Groespeel gewandeld. Na het passeren van een klaphekje kom ik in een nat gebied waar aan de rechterzijde, het beekje ‘De Grote Beek’ stroomt. Aan de linkerkant ligt een moerassig gebied, afzonderlijke poelen die bijna overstromen en daardoor het wandelen erg moeilijk maken op het smalle pad waar ik nu loop. Nu was het toch verstandiger geweest om mijn wandelstokken te gebruiken, maar die zitten aan mijn tas bevestigd. Dus probeer ik met enige voorzichtigheid onderstaande hindernis te slechten.

Aan het eind van dit natte pad moet ik een oversteek maken naar de andere kant van de beek, dit gaat via een smal nat houten brugvlondertje. Maar ik kom veilig aan de overkant en zie dan de spoorbrug over het ‘Defensiekanaal’ liggen. Boven op de brug sla ik rechtsaf en wandel over het talud van het voormalig Duits Lijntje naar de Nieuwenhofweg en sla rechtsaf.

Na 250 meter kom ik bij de Koffie en thee boerderij ‘De Nieuwenhof. Nooit trof ik hem open, en ook nu is dat niet het geval. Ik heb er trouwens ook geen tijd voor want ik moet gauw verder. Na de Nieuwenhof sla ik linksaf en wandel over een mooi pad dat uitkomt bij het Kunstwerk ‘Spoorzone’. Nog even een selfie en vanaf hier ga ik er een eind aan breien, want anders ben ik niet op tijd bij mijn zus. Ik sla dus een klein stukje over van de geplande route, en uiteraard is die Miep van Komoot het daar niet mee eens.

Precies om 12:29 uur bel ik aan bij mijn zus en eet daar mijn boterhammetje. Om twee uur wandel ik door het dorp weer terug naar mijn auto en heb er dan 10,6 km op zitten. Ondanks het niet zo beste weer heb ik toch heel erg genoten, en het allerbelangrijkste is toch dat mijn zus het heel erg fijn vond dat ik er was.