Na de fijne en prachtige wandeling van afgelopen woensdag in Breda, wilde ik eigenlijk vandaag weer terug om de route tegengesteld te gaan lopen. “Ben je dan weer de hele dag op pad” vroeg mijn Lief. Dus werd het een wandeling in de buurt, en eigenlijk heeft zij wel gelijk want er gaat veel tijd in een wandeling zitten, als je met op en neer al twee uren kwijt bent met reizen.

Dus neem ik de trein naar Ravenstein wat maar 6 minuten treinen is, en wandel via Huiseling, Herpen en Herperduin weer terug naar huis. Mijn trein vertrekt 07:20 uur en als jullie goed kunnen rekenen, weet je ook hoe laat ik aan kom. Op pad bij het krieken van de dag, al was dat een uur geleden, is het mooiste wat er is. En ik moet kilometers maken de komende tijd.

Het is nog bewolkt als ik uit de trein stap, en een temperatuurtje van zo’n 10 graden voelt ook niet verkeerd aan. Toch vind ik het net iets te koud voor alleen mijn Merinowolle vest. Dus doe ik mijn lila/cyclamen jack aan, waarvan ik weet dat mijn knalrode lippenstift er niet bij kleurt. Althans… volgens mijn nieuwe Camino vriendin Harriet… Zij heeft een schoonheidssalon en heeft er verstand van, wat dat betreft ben ik een beetje kleurendoof. En eerlijk gezegd sta ik hier ook niet bij stil als ik op pad ga voor een wandeling.

Ik wandel door Huiseling en Herpen, breng een bezoekje aan een loopgraaf uit 1940. Hij zal in 1940 wel een stuk dieper zijn geweest vermoed ik, maar het kan ook goed zijn dat de mensen uit die tijd een stuk kleiner waren dan ik met mijn 1,84 m. Je krijgt wel een goede indruk van deze loopgraaf als je er doorheen wandelt.

Aan het eind staat een bankje waar ik even plaats neem, ik heb al 5,5 km gewandeld en heb zin in een boterham. Zonder erg eet ik alles op, en heb niets meer voor straks. Het wandelen gaat ook wat zwaarder als afgelopen woensdag. Toen stapte ik fris en fruitig uit de trein in Breda, maar vandaag is het een ander verhaal… Want ik heb gisterenavond 4 uur zitten tafelen met de ‘Mokka Lady’s en hun Bokkenpoten’ (dat leg ik nog wel eens uit). De wijn vloeide rijkelijk en zodoende voelen mijn benen vanochtend wat zwaar aan.

Ik loop mij in het zweet als het zonnetje gaat schijnen, maar blijf twijfelen of ik mijn jack uit zal doen. Over een uurtje misschien… Wandelend over het vakantiepark van Herperduin verwonder ik mij, over de grote van dit park. Als ik over de weg naar Schaijk rijd, zie ik aan de rechterkant altijd de bekende witte vierkanten huisjes met het rietendak. Op het park staan er tientallen van, en er staat zelfs een hypermoderne versie, maar wel met riet gedekt. Nooit geweten dat het park zo groot was…

Aan de achterkant verlaat ik het park op weg naar de Klompvennen, en daarna het Ganzenven. Het zijn veelal losse zandpaden die ik trotseer, want straks op Camino de Madrid krijg ik daar veelvuldig mee te maken. Bij het Ganzenven zittend op een bankje, komt zomaar Sander (een 3de Helft lid) met zijn zoon voorbij wandelen, waarmee ik een kort gesprek voer, wat zo een leuk intermezzo is op mijn wandeling.

Op dit punt ben ik precies op de helft van mijn geplande route, en heb nog 8,5 km te gaan. Ik besluit hem wat in te korten en linea recta over de Heesche Baan en de Rijsvensehe straat naar Oss te wandelen, zonder ook maar één keer rechtsaf te slaan.

Die Komoot Miep is het daar helemaal niet mee eens en probeert mij weer op het (r)echte pad te krijgen. Maar ik wandel stoïcijns door totdat de navigatie er weer een eind aan weet te breiden. De koffie wacht op mij, maak nog een ommetje door het Vierwindenbos, wandel langs de Perenvijver die ik voor het eerst eens van de andere kant fotografeer, omdat er begroeiing is weggesnoeid.

Bij het restaurant waar ik gisteravond nog zat te tafelen, kom ik weer uit het bos. Vanaf hier is het nog een kwartiertje wandelen naar huis. Je kunt aan de bedrijvigheid in de tuinen echt merken dat de lente in aantocht is, iedereen verlangt er naar en anders ik wel.

Klokslag kwart voor elf gaat de deur van het slot, en ik ruik de koffie al. Kan het nog mooier…