Dat is wat ik probeer… wennen aan de aanpassing van mijn steunzool, en daarbij ook nog eens wandelen met een totaal nieuwe onderkant van mijn wandelschoenen.
Afgelopen zaterdag tijdens een mistig rondje door het centrum van de stad, bracht ik nog even een laatste bezoek aan het graf van mijn ouders. Een laatste keer omdat het graf geruimd gaat worden. Mijn ouders zijn al meer dan 50 jaar geleden overleden, en de grafrechten zijn al meerdere keren verlengd geweest.
Van mijn broers en zussen ben ik de enige die nog in Oss woont, en was ik degene die het graf wilde behoeden dat het geruimd zou gaan worden. Maar nu laat ik het toch gebeuren en ook dat zal wennen zijn.
Want vaak breide ik mijn wandeling uit, met een bezoekje aan het centrum waar ook het kerkhof ligt. En als je er dan toch in de buurt bent is een bezoekje aan het graf van mijn ouders zo gedaan. Maar straks… als ik eind mei begin juni terug kom van Camino, zal dat niet meer gebeuren want het graf zal er niet meer zijn. En ook dat zal wennen zijn…
Maar belangrijker is dat zij na vijftig jaar nog steeds in mijn hart zijn, want het zijn de herinneringen die blijven.
Rianne Blogt 
Afscheid nemen … geen plek meer om naar toe gaan. Altijd moeilijk.
LikeGeliked door 1 persoon
Misschien ga ik wel een mooi plekje creëren in het herinnering bos. Dat is waar ik altijd wandel op de Landerijen Van Tosse. 🤔
LikeLike
Geen gek idee. Ik heb zo’n plekje voor Will .. in Drenthe tussen de jeneverbesbomen.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat wordt even wennen, maar zoals je zegt… zolang je aan ze denkt zijn ze er nog🙏.
LikeGeliked door 1 persoon
Daar heb je gelijk in… Zij zullen er altijd zijn😍
LikeLike
Ja dat wordt zeker wennen maar misschien zijn er nog andere plaatsen in Oss waar je mooie herinneringen aan hen hebt ?
LikeGeliked door 1 persoon
Daar zal ik eens over nadenken.
LikeLike
Wat in het hart zit leeft voort!
LikeGeliked door 1 persoon
En daar zitten zij nog steeds! In mijn ❤️
LikeGeliked door 1 persoon