De Terugreis…

Dag : En dan zit het er al weer op want vandaag gaan wij naar huis. De koffers worden ingepakt en beiden zijn ze, naar later blijkt maar 1 kg zwaarder geworden. Een van de twee dikke en zware gekochte vesten pakken we in, de andere is voor vanavond in Eindhoven. Zo warm zal het er niet zijn vermoed ik zo.

Wij vliegen pas om 18:35 uur vanavond, en het uitchecken is om 10:00 uur. Gelukkig hebben wij met Tonia kunnen regelen dat wij iets later uit onze Casa Oleander mogen vertrekken. Nu is het 12:00 uur en eigenlijk nog veel te vroeg. Maar om dan maar bij het zwembad te gaan liggen, daar hebben wij ook geen zin in. Het is 32 graden en dan is het in een auto met airco toch een stuk aangenamer. Dus nemen wij afscheid van Tonia, werpen nog een laatste blik op Casa Sereno en vertrekken naar Faro waar ik mijn huurauto moet inleveren.

Aangekomen bij EPI rental car, ben ik niet de enige die haar huurauto terug komt brengen. Ik zie een plekje want daar staat een auto klaar om te vertrekken, voor wie de vakantie of trip vandaag begint. Nou Joh vertrek dan… denken Kitty en ik na enige minuten. Ik snap dat je een goede zithouding moet hebben en je spiegels goed moeten staan, maar daarna kun je gewoon gas geven en wegrijden. Maar hier dus niet, en zo moet ik wachten op een volgende vrije plek…

Als ik lang en breed klaar ben van de auto inleveren, en wij op de pendelbus staan te wachten die ons naar de luchthaven brengt, zie ik hem pas wegrijden. Tjonge Jongen jonge Pfff… daar wordt ik dus echt moe van…

Wij worden weer netjes terug gebracht naar P4, vanwaar wij nog een kleine 400 meter met onze koffers onder een blakende zon naar de vertrekhal lopen. Binnen is het een stuk aangenamer. Omdat het lunchtijd is gaan wij bij café Paul wat nuttigen, en nemen plaats op twee heerlijke fauteuils. Hier houden wij het wel eventjes uit totdat wij de koffers kunnen droppen. Kitty leest een boek, en ik kijk naar allerlei pluimage wat voorbij komt wandelen. Niets mooier dan mensen kijken…

Recht tegenover zijn de toiletten en mijn oog valt op een dame, die haar bagage op de grond openmaakt en een tijdje staat te rommelen. Op onderstaande foto even het schuifje op en neer doen.

Regelmatig loop ik en velen met mij naar het info bord, om te kijken of ik mijn koffers inmiddels kwijt kan. Maar helaas, ik moet toch echt wachten tot kwart voor zes!

Maar dan ben ik ook de eerste, daar zorg ik wel voor…

Droppen en Security gaan vlot. Boarden wat langzamer, ons toestel is er nog niet door een vertraging komende uit Malaga. Maar toch lukt het ons om 5 minuten later dan gepland te vertrekken uit Faro. Er is aardig wat turbulentie maar niet zo erg dat je je er zorgen over hoeft te maken.

En dan klinkt de gezagvoerder al weer…

Hij vertelt dat de landing is ingezet, en dat wij vliegen via Breda en Tilburg om daarna te landen op Eindhoven airport.

Ik vermoed dat hij op zijn beurt moet wachten om te mogen landen… Ik zie een grote rivier en ik denk meteen. Hé, ten zuiden van Breda en ligt toch geen grote rivier… dit moet de ‘Maas’ zijn. Hij maakt wel een hele groote bocht om te mogen landen.

Naast ons zit een leuke man, die ik de hele reis niet heb gesproken omdat hij heeft zitten slapen. Nu zie ik dat hij, net als ik bij vorige keren, zo’n last heeft van zijn oren bij het dalen.

Landen gaat behoorlijk hard maar wij zijn er, en het is kwart over tien. Mooi op tijd😊

Bij het taxiën zie ik dat het behoorlijk vol staat op het platvorm, en dat blijkt ook wel want wij mogen er niet uit. De co-piloot… “Door drukte kunnen de bagage afhandelaren het niet aan, en mogen wij dus niet uitstappen”. Iedereen gaat dus maar weer zitten. Na 45 minuten worden de 3 rolstoel gebruikers met de lift van boord gehaald. Wij moeten op onze beurt wachten.

Mijn zwager Chris heeft al een paar keer geïnformeerd waar wij blijven, maar ik kan er niets zinnigs over zeggen. wij wachten op wat komen gaat…

Na weer een kwartier wachten klinkt de stem van de gezagvoerder weer, en verteld dat hij verwacht dat het nog een 10 tot 15 minuten kan duren. Maar er is onweer op komst… en dan kan het nog veel langer duren. Er mag immers niet aan het vliegtuig gewerkt worden als het onweert.

Ondertussen knoop ik een fijn gesprek aan met de leuke man naast mij, en ik vertel dat ik zo’n baat heb met de neusspray die ik gebruik voor de pijnlijke oren die ik ervaar bij het landen. Hij is erg blij met de tip. Hij vliegt vaak voor zijn werk naar faro, en heel toevallig ook in het plaatsje Lagoa waar onze Casa Sereno gelegen is.

En dan mogen wij wij er na vijf kwartier… eindelijk uit!! Het onweert niet maar de regen valt met bakken uit de lucht, wat er voor zorgt dat wij kletsnat zijn voordat wij de overkapping bereikt hebben.

In de Bagagehal is het een gekkenhuis waar vele reizigers bij de bagagebanden op hun koffers staan te wachten. Er wordt heel wat af gemopperd. Je kunt je er wel druk over maken maar daar heb je niets aan. De hele vakantie was ik relaxed, dat laat ik hier niet verpesten. Rond middernacht verlaten wij de parkeergarage en om 00:35 uur zijn wij thuis.

Zo maak je wat mee op je terugreis. Maar wat hebben wij genoten van deze vakantie bij Casa Sereno, wat voor ons nog steeds het Paradijs is.