Nou nou wat een saaie weken hebben wij achter de rug zeg. De dagen dat wij heerlijk met Rianne op pad zijn gegaan, zijn op een hand te tellen. Hopelijk komt daar nu een eind aan, nu Rianne gisteren haar nieuwe steunzolen heeft opgehaald. Twee weken geleden zijn ze aangemeten… Wat was dat weer eens heerlijk…Nee nee Niks te klagen over de verzorging van onze voetjes, maar deze keer was het extra genieten… Het begon met een heerlijk voetenbadje, onze nageltjes geknipt en gemasseerd…en in gecrémed. Nou ja, van dat créme zijn wij niet altijd zo gecharmeerd, daar willen Steun en ik ( Kreun dus ) wel iets over vertellen… Wat dat betreft zit ik samen met Steun wel op een lijn.
Zo hebben wij drie jaar geleden heel veel moeten afzien… het vrouwtje créme-de ons altijd in met Gehwol, prachtig spul tegen eelt, blaren en andere ongemakken aan je voeten. Dik opbrengen stond er op de verpakking… nou en dat deed Rianne dan. Een dikke witte laag van 1 mm zat er dan op onze voeten… Steun en ik ( Kreun dus ), stikten bijna en kregen haast geen adem meer. En wat denk je van onze mooie sokken… daar was het Was- vrouwtje al helemaal niet over te spreken, tjongejonge voordat ze die troep weer uit die sokken had. Dit kon zo niet langer door gaan vonden wij…
Gelukkig had Rianne wispelturig als zij kan zijn, gelezen over een of ander Duits wondermiddel tegen blaren. Nou daar had het vrouwtje wel oren naar… maar naar wat later bleek, had zij de bijsluiter niet goed gelezen… Het was voor “als je al blaren had”.
Elke dag smeerde en smeerde zij maar en werden Steun en ik van die weke vriendjes, en waren wij niks meer gehard. En daar hebben wij nachtmerries aan over gehouden met de Nijmegense Vierdaagse.
Steun had de 1e dag drie blaren; Kreun op de 2e dag drie blaren; Kreun op de 3e dag één Blaar die voor Tien telde, de hele hak lag open. (De onsmakelijke foto’s die op Facebook niet werden gewaardeerd laat ik hier maar achterwege )
Oh oh wat heb ik die dag gekreund, ik was net een zombie toen ik over de streep kwam, wat een pijnen. Altijd kan ik rekenen op Steun, normaal geen watje… maar die had genoeg aan haar eigen blaar problemen. Het thuisfront zag het helemaal niet zitten, en verwachte het ook niet dat Rianne de 4e dag weer gewoon aan de start zou staan. Het ging niet helemaal van een leien dakje voor Kreun & Steun, maar pijn hadden wij niet. Het vrouwtje nam de nodige rust tussendoor, en ze slikte van die roze ibupr…. Eh eh…M&M’s, en zo kwamen wij met ons drietjes over de Finish. Nu een paar jaar later zijn wij weer helemaal gehard en blaarvrij. Ut vrouwtje smeert nog wel…maar alleen om ons wat soepel te houden en om uitdroging te voorkomen. Gwoon créme van het Kruidvat prima spul!!
Maar nu met de nieuwe zooltjes gaan wij het met zijn drietjes, weer helemaal opnieuw opbouwen. Het zal wel weer wennen zijn zeg ik zo tegen Steun. Alles is weer nieuw en stug en kunnen wij die lange wandelingen voorlopig wel op onze buik schrijven. Wij hebben het al vaker mee gemaakt, dat er nieuwe steunzolen moesten komen omdat zij weer helemaal naar binnen liep. Ze zegt altijd wel dat het aan haar zooltjes ligt, omdat zij het zijn die ons moeten ondersteunen. Maar ik geloof het allemaal niet zo… want dat het vrouwtje naast haar schoenen loopt is niet iets van de laatste tijd Steun…, dat doet zij al haar hele leven…. ze ist er mee gebórre ( Plat Oss dialect )
En daarom loopt zij haar hele leven al op schoenen met steunzolen…. “Nou ja Steun zeg ik zo, deed ze dat maar… dan was het ooit nog goed gekomen”. Nee, zij droeg die zolen alleen maar in haar stinkende zweterige werkschoenen, aan ons werd niet gedacht… en waar ze het hardst nodig waren in onze wandelschoenen bijvoorbeeld, daar zaten vaak de afgedankte in van een paar jaar geleden. Wij…Steun en ik ( Kreun dus ) moesten het vaak bezuren en hebben heel wat pijn moeten lijden, want zij verpeste haar voeten met lopen op van die hoge pumps, want dat stond altijd zo vrouwelijk… Poeh poe ammehoela, zo ken ik er nog wel een.
Het verstand komt met de jaren, al heeft het bij haar wel erg lang geduurd zeg ik zo tegen Steun. Eindelijk is zij er achter gekomen, dat het dragen van die zooltjes toch anders moet. Zo krijgen wij in onze Meindls een nieuw paar en wat later, ook in onze vrijetijdsschoenen hun eigen paar. Dan komt alles toch nog goed.
Wat ook weer goed komt is het zingen van wandelliedjes, nou ja echt zingen is het ook weer niet, want zij neuriet er altijd aardig op los… af en toe schamen wij ons dood als wij weer iemand passeren, want die tante stoort zich werkelijk nergens aan. Voor haar korte affaire bij Panasch daar in Uje, zong zij altijd de Alpenexpress: Lalala pomlala… lalala pomlala… pomperomperom… oftewel Tingelingeling..Tarara ratelalala. Nou ja, zoiets is het dan…. en de kilometers vliegen dan onder ons door, en zie… ze loopt weer 6 km/uur. gwoon het tempo waar wij ons lekker bij voelen.
Ik zei het twee jaar geleden al tegen Jou Steun,” Hoe Kan zij in godsnaam nu gaan lopen op muziek van “I was made voor Loving You”. Dat ging dus ook niet, het verbaasde Steun en mij ( Kreun dus ) nauwelijks dat het wandeltempo van Rianne daalde naar een dieptepunt in haar wandel carrière. Gelukkig is dat voorbij, en al schamen wij ons dood… wij doen gewoon mee met Tingelingeling..T.alalalate la halal.
Rianne Blogt 