Camino de Madrid… Dag 1 – Onderweg

Na een goede voorbereiding is het eindelijk zo ver….

Woensdagavond… The day before: Ik schiet nog eventjes in de Stress, als een Borrelgast (vriendenclub) mij influistert dat er op de dag van mijn vertrek, Koningsdag geen treinen rijden tussen Nijmegen en Den Bosch. Ik ga meteen op zoek maar kan er niets over vinden. Jan is er van overtuigd dat hij gelijk heeft, om er na twee uurtjes achter te komen dat hij toch ongelijk heeft Pff pff. Jan toch… 

Het is donderdag 27 april… Mijn avontuur in Spanje met de Camino Madrid gaat beginnen, en zo neem ik vanmorgen afscheid van mijn Kitty. Zij brengt mij om negen uur naar het station waar om 09:25 uur mijn trein vertrekt naar Breda en daarna door naar Brussel.

Omdat het koud is trek ik nog even een oude jas aan. Die laat ik straks wel achter in de trein als ik aan kom op Zaventem. Nu geeft het mij de nodige warmte… Er wacht mij een complete verrassing als ik aan kom op het station in Oss. 

Een uitgeleide door onze Borrelgasten vriendengroep… Een mooier begin van mijn Camino kan ik niet wensen.  Door  problemen op het spoor staan wij natuurlijk op het verkeerde perron, maar er is genoeg tijd om naar het goede perron te lopen. Iedereen loopt nog even mee totdat mijn trein vertrekt. Er worden nog twee vlaggetjes in mijn backpack gestoken, ik kan gaan… Dag Lieverds tot over een maand.. 

Ik ben op weg en reis lekker 1e klas, en ik zit dan ook helemaal alleen in de coupé. Heerlijke rust ik houd daar wel van… In Breda moet ik overstappen en de trein waar ik mee naar Brussel Zaventem reis is overvol. Ik kan nog net de 1e klas bereiken, maar daar houd het dan ook mee op. 

Dat wordt staand reizen… De trein is zo vol dat er onderweg bij een staton mensen achter moeten blijven. Ja, als je reist met een grote cello koffer is dat lastig, en zij was niet de enige die achterbleef. Gelukkig stapt meer als de helft uit in Antwerpen, en kan ik toch nog een half uurtje zitten. 

Op Zaventem verloopt alles vlotjes. Ik kan meteen inchecken, en daarvoor haal ik eerst de transport tas voor mijn backpack tevoorschijn. Die heb ik geleend van Tilly voor het transporteren van mijn backpack in het ruim van het vliegtuig. Een uurtje later ben ik ook al door de security. Ik eet nog wat, en krijg een berichtje van SWISS – Brussels Airlines flight info – We are looking for guests on flight SN3727 to Madrid on 27apr2023 willing to be rebooked to a later flight. As a compensation, we offer an amount up to EUR250. If you are interested in this offer, please go to gate A57 in terminal A or the Brussels Airlines ticketing desk in the departure hall.

Nou dat gaan we niet doen wat ik wil met deze beauty mee, dat maak je niet elke dag mee. 

Omdat er een passagier wat aan de late kant is vertrekken we een kwartiertje later dan gepland. Het is een prachtig vliegtuig met de tekst “we fly you to the home of tomorrowland.” Prachtig toch!! Of er turbulentie is of niet weet ik niet, maar het piept en het kraakt bij het opstijgen, het is net een waggelende eend. Maar eenmaal op hoogte vliegt  hij als een speer…

De afgelopen dagen heb ik 3x daags een neusspray gebruikt, en ook 1 uur voor de landing nog een laatste keer voordat we gaan dalen. Zal het mij zoals in november bij mijn vlucht naar Porto helpen, zodat ik niet het gevoel heb dat mijn hoofd uit elkaar barst… Duimen maar… en het duimen van Jullie heeft geholpen, want ik heb nergens last van. 

Madrid… Van het kwartier vertraging is bij aankomst niets van te merken, en komen wij dus stipt op tijd om 16:45 uur aan in Madrid. Zoals in elke hele grote luchthaven is het weer een hele wandeling naar de bagage hal. Ik ga nog maar even naar het toilet, en daarna is het wachten op mijn backpack. 

Een uurtje later zit ik al in mijn taxi op weg naar mijn hotel. Het is 30 graden en in de zon gaat ie over de 40 graden. Abnormaal of niet dan? Daar komt Rianne aan met vest en wandel broek, gelukkig maar dat er zoiets bestaat als een airco in de auto. 

Ik slaap bij ‘Meetingpoint’, een eigen kamer met douche en toilet. Het heeft iets weg van een gevangenis ofschoon ik daar nog nooit geslapen heb, maar ik bedoel qua grote dan. 

Ik installeer mij, en ga daarna eens kijken of ik een hapje kan eten. En dat vind ik op nog geen 200 meter. Ik stap de Hostel uit en sla linksaf… Na 20 meter maak ik deze foto. Achter de boom, is beneden het restaurant waar ik wil gaan eten. 

Om daar te komen moet ik een trap slechten. Beneden sla ik linksaf en sta meteen voor het Koninklijk Paleis. En daar recht tegenover de Catedral Santa Maria la Real de Almudenda. Wat een bofkont ben ik… alles zo dichtbij gelegen. 

Dus eerst even wat foto’s maken en dan eerst wat eten. “La mesa para uno, por favor” zeg ik op mijn beste Spaans, en zowaar krijg ik een tafeltje voor een persoon. Wat een weertje zeg, het lijkt wel vakantie.

Na het eten wandel ik terug naar de Hostel, ik moet tenslotte mijn verhaal nog posten. Een laatste foto van de Catedral… 

Camino de Madrid… Dag 2 Madrid – Madrid 10,8 km

28 april 2023 –

Volgens mijn Gronze. com App is de etappe vandaag 27 km, maar wij splitsen hem.

Ik heb niet zo best geslapen in mijn cel ofschoon het een heerlijk bed was, maar er kwamen zoveel indrukken van de reis voorbij, dat ik de slaap maar niet te pakken kreeg. Van de aanwezigheid van een airco heb ik ook weinig gemerkt, zodat ik het raam maar open heb geschoven, en het met 14 graden heel aangenaam was. Maar ook nu kwam de slaap maar niet… 

En daarom ben ik vroeg wakker, neem een heerlijke douche want dat was gisteren niet mogelijk, omdat de douchebak nog afgekit moest worden toen ik hier aan kwam, en dat nog drogen moest. Ik kan hier niet ontbijten dus dat doe ik onderweg naar de Santiago kerk, waar ik om 10:00 uur afgesproken heb met Harriet en Marianne. 

Het is iets van 1, 5 km lopen en ik heb een koffie bar gevonden die om negen uur open gaat, en dichtbij de kerk gelegen is Ik bestel een café Americano, bocadillo en een glas naranja. Ik heb even de tijd voordat ik de andere ga ontmoeten. Als ik klaar ben wandel ik alvast naar Iglesia de Santiago, en maak daar alvast een foto van, en ga op het muurtje voor de kerk zitten. Er is een drukte van belang want er wordt door werklui een feestlocatie opgebouwd. Zou het iets met de 1 mei viering te maken… Ik heb geen flauw benul, zal het straks opzoeken als ik er nog aan denk. 

Ik krijg een appje van Harriet… De plannen zijn veranderd lees ik. Samen met Marianne hebben ze Antonio al ontmoet, en ze deelt de locatie waar zij nu zitten. En dat is bij de beroemdste chocolateria van Madrid op de plaza San Ginés https://www.spanjevoorjou.com/chocolateria-madrid.html Hij trakteert ons op de beroemdste churros van Madrid, helaas daar geen foto’s van. Antonio van ‘de Vrienden van Camino de Madrid’ heeft onze Credential ( een Pelgrims paspoort wat je nodig hebt om in een Albergue te kunnen overnachten ) bij. De stempel van Iglesia de Santiago staat er al in. 

Ik heb al een foto van de kerk, dus wat mij betreft kunnen wij beginnen aan onze Camino de Madrid. Ik heb gezegd dat ik wel langs het niet officiële Kilometre Zero punt wil voor een foto. Dit is een stenen plaat in Madrid, en markeert het punt van waaruit de afstanden van de nationale wegen van Spanje worden gemeten. En ook een mooi begin voor ons drieën Harriet, Rianne en Marianne.

En dan kunnen we echt op pad. Antonio doet ons uitgeleide tot het punt waar de eerste gele pijl geschilderd is en dat is een heel eind lopen. En dat valt niet mee met een temperatuur van over de 30 graden, want midden in de stad voelt dat extra zwaar. Hier en daar staan wij stil voor een foto, en dan gaat het weer verder. Wat zijn wij blij met deze Antonio want nu hoeven wij geen navigatie of routebeschrijving te volgen. 

Hij loopt samen met Harriet voorop, ik volg in mijn eigen tempo en Marianne is mijn metgezel. Zij is herstellende van een griep en voelt zich nog niet zo goed… Het is prima zo, wij hoeven alleen een blauw en een rood shirt in de gaten te houden, soms wel tweehonderd meter voor ons. En dan komen wij aan bij de ‘Plaza Castilla’.

Direct grenzend aan Plaza Castilla hellen twee torens van glas en staal vervaarlijk naar elkaar. Dit is La Puerta de Europa, Madrids moderne stadspoort. 

Deze torens zullen morgen nog heel lang de skyline van Madrid domineren, alsmede de Quatro Torres zoals ook mijn pension voor vannacht heet. Bij de Plaza de Castilla staat ook het eerste info bord van Camino de Madrid. 

Antonio loopt nog een klein stukje mee totdat de straat af buigt naar de wijk Begoña, want hier liggen onze verblijven voor de nacht. Harriet slaapt aan de ene kant van de straat, en ik moet naar de andere kant. Marianne die nog niets geboekt heeft slaapt bij mij op de kamer. Zo doen wij dat… Ik heb toevallig twee bedden en zij volgt mij en er wordt niets van gezegd. 

Ik ben blij dat ik er ben en al waren het maar 10,8 km… het was loodzwaar. We gaan lekker even douchen, en daarna lunchen wij met ons drieën bij ‘Donde Justo’ 

Om 16:00 uur wandelen wij terug naar ons Pension Quatro Torres en gaan rusten, en ik nog wat schrijven. Vanavond gaan we hier in de buurt nog wat drinken. 

Vervolg Dag 2: Om 18:10 uur appt Harriet dat zij in het barretje op de hoek zit. Marianne en ik liggen nog te rusten, maar om tien over half zijn wij zo ver dat wij weer toonbaar zijn. Het is echt zo’n Spaans barretje waar iedereen uit de buurt op af komt. Harriet zit er al en wil ons trakteren. Het is echt een gezellige boel en de cervezza, vino tinto en gin tonic laten zich heerlijk smaken en natuurlijk bestellen wij nog wat lekkere tapas. 

Het klikt helemaal en zijn erg blij dat wij elkaar gevonden hebben. Om 21:00 uur gaan we nog even naar de supermarkt, want morgenochtend kunnen wij hier niet eerder ontbijten dan om 10:00 uur. 

Camino de Madrid… Dag 3 Madrid – Tres Cantos 16,2 km

29 april 2023 –

Vandaag het tweede deel van de etappe van 27 km.

Na een redelijke nacht, want de airco werkte niet optimaal krijg ik van Marianne zowaar ontbijt op bed. 

Toch gaan wij proberen of er ergens in de buurt een barretje open is waar wij koffie kunnen drinken en wat eten. Harriet denkt dat bij het station van Fuencarral, beslist iets te vinden is en inderdaad daar vinden wij iets en is om 09:00 uur al open. 

Ik heb door het ontbijt op bed mijn buik al strak, en bestel alleen een café Americano. De anderen eten wel iets, en ik bestel een sandwich “para llevar” … om mee te nemen leer ik van Harriet en Marianne. Als wij weg gaan vraagt een oude mevrouw, of wij voor haar man die overleden is, in Santiago de Compostela willen bidden. Natuurlijk doen wij dat als wij daar aankomen…

En dan pikken wij de route weer op, en lopen via de buitenwijken van Madrid de stad uit. Het is aanmerkelijk koeler want het wordt maar 25 graden vandaag. Bij het eerste bordje van Camino de Santiago wat wij tegenkomen, maken wij natuurlijk een foto. 

Nu hoeven wij alleen nog maar de pijlen te volgen en is navigatie via een app niet meer nodig, op de achtergrond draait ie wel mee om de route voor Komoot op te nemen. 

Het wordt dan wel niet zo warm maar het zonnetje staat al ongenadig hard te branden. Ik heb mij goed ingesmeerd en ik stop onderweg nog een keer om mijn nek onder handen te nemen. Deze gehele Camino hebben wij zowat de zon van achteren, dus extra aandacht voor de achterkant. 

Ons samengaan van deze Camino, Samen en toch Apart brengen wij vandaag al in de praktijk. En het werkt want Harriet is al aan de horizon verdwenen, en Marianne en ik volgen op gepaste afstand. Ieder heeft zo zijn eigen Camino. Lange tijd heb ik Marianne ook in het zicht, maar in de schaduw van een tunnel besluit ik een appeltje te eten… Marianne loopt door. Ik vind het prima!!

Het doet een beetje meseta-achtig aan, met glooiende stoffige paden zover als je kijken kan. In de verte voor ons de bergen waar wij naar toe moeten. De klaprozen zijn er ook en brengen kleur in de eentonigheid van het pad. Andere Pelgrims kom ik niet tegen hier, wel veel Spanjaarden op de mountainbike. Velen wensen mij een Buen Camino 😊

Wel heb ik een leuke ontmoeting met Jesus Manuel, een Madrileen die hier met zijn hond aan het wandelen is. Al pratend loopt hij zo een kilometertje met mij mee, en vraagt vanalles over Camino de Madrid. Voordat wij afscheid nemen maken we nog even een foto. 

Het zijn van die leuke kleine dingen die je onderweg mee maakt, en zorgen voor een welkome afwisseling. In de verte zie ik Marianne weer staan en zij wenkt mij om naar links te kijken. Ik zie het eerst niet maar zij ziet een kudde schapen. 

In de verte achter ons zien wij een Pelgrim aan komen, en wij wachten tot die genaderd is en zijn blij dat wij toch niet enige zijn die hier wandelen. Dichterbij gekomen zien wij dat het Harriet is, die wij onderweg ergens ongemerkt gepasseerd zijn. Zij loopt door en even later wij ook. 

Het raakt langzamerhand wat meer bewolkt en daar ben ik blij mee, want zoveel schaduw is er niet. Ik kijk op de thermometer van mijn telefoon hoe warm het is, en die geeft 30 graden aan… Ik wil het niet geloven!! Als ik achterom kijk zie ik nog steeds. de Quatro Torres, en de schuine torens op de Plaza Castilla. Zij domineren de skyline van Madrid. 

De bewegwijzering is prima… Soms van die mooie Camino palen met opdruk, en dan zijn het gewoon geschilderde gelen pijlen. Op muurtjes, stenen, en gebouwen. Je kunt hier eigenlijk niet verdwalen ook al let je even niet op. Diverse keren steken wij vandaag, of het spoor of de snelweg over die zowat parallel loopt aan onze route. 

Ik lette ook niet even op en zo stulpte ik even over een kei. Oei dat deed pijn, dat moet je niet hebben onderweg. 

Het lijkt misschien een vlak gebied maar het gaat regelmatig op en af. Hieronder kun je het goed zien… Ik moet nog naar beneden en in de verte weer naar boven. En dan de ondergrond… Van fijn grind naar grove kiezelpaden, hier komen mijn stokken goed van pas. 

Na zo’n 10 km vind ik het tijd voor een lange pauze, en die zijn het handigst als je ergens op kan zitten. Soms op een hellinkje naast het pad, maar op ook deze plek is het goed zitten. De schoenen gaan uit, en ik eet mijn para llevar sandwich uit het barretje. Het smaakt mij goed. 

Ik had een selfie stick meegenomen, maar kan heb zo gauw niet vinden. Dus tas op zijn kop… en ja hoor daar is ie. Altijd handig als je alleen bent en toch op de foto wil. 

En dan gaat het weer verder voor de laatste kilometers naar Tres Cantos. Het pad tussen het spoor en de auto snelweg wordt steeds smaller, en er is bijna geen plek om hier ook nog eens een mountainbiker te laten passeren, want daar barst het van. 

Dus als de gelegenheid er is om dat pad te verlaten dan doe ik dat ook. En wandel ik verder over het nieuwe fietspad wat parallel loopt aan de snelweg, en het pad iets hoger van Camino de Madrid. Hier weinig mountainbikers maar tig wielrenners. 

Ik ben dan ook blij dat ik de auto snelweg over kan steken, en Tres Cantos binnen wandel. Nog even op zoek naar mijn hotel wat geheel aan mijn verwachtingen voldoet. Vandaag ben ik volgens Harriet een luxe Pelgrim, en daarin moet ik haar gelijk geven. 

Harriet en Marianne doen het zoals het eigenlijk hoort… en doen het ook zoals ik het altijd zeg, “Omarm de eenvoud”. En zo slapen zij in een  Albergue van de Santa Maria de Jesús Parochie. Er zijn twee luchtbedden en ze hebben een koude douche. Prima toch die eenvoud en het is donativo, je geeft wat je het waard vind.

En zij kunnen daar de was doen, en dat kan ik dan weer niet. Om 13:45 uur ben ik in mijn hotel, en om 15:30 uur treffen we elkaar weer voor een lunch. 

Wij hadden natuurlijk liever een Pelgrimsmenu gehad, maar dat kennen ze hier niet. Maar het heeft ons ondanks dat heerlijk gesmaakt. Daarna wandelen wij naar ons onderkomen. Harriet wil vanavond nog wat gaan drinken, maar Marianne en ik kiezen voor rust. 

Want er wacht morgen een pittige etappe van 25 km met nogal wat klimwerk, dus is rust wel zo belangrijk. 

Tot morgen voor Dag 4

CAMINO DE MADRID… DAG 4 TRES CANTOS – Manzanares el Real 25,5 km

30 april 2023 –

Volgens mijn Gronze. com App is de etappe vandaag 25,3 km,

Onderstaand het profiel van deze dag…

Vanmorgen loopt de wekker om 07:00 uur al af want vanaf 08:00 uur kan ik hier in het hotel al ontbijten, en als het mee zit kan onze etappe van Tres Cantos naar Manzanares el Real al voor negenen beginnen. Harriet ontbijt ergens bij een bakkertje, en Marianne ontbijt samen met mij in het hotel. 

Daarna gaan wij op pad en volgen de gele pijlen Tres Cantos uit. Nog een keer de brug over de snelweg over, om dat het rumoer van stad en snelweg achter te laten. Gisteren schreef ik “het lijkt de Meseta wel”, de Spaanse hoogvlakte die ik ook meer dan 200 km trotseerde op de Camino Francés. Luisa een Spaanse vriendin van mij zei, “het is de Meseta”!! 

Het landschap ligt voor ons open, met in de verte nog steeds de bergen waar wij naar toe moeten. Wij komen van hoog en het is na de brug over de snelweg alleen maar dalen tot aan het riviertje die wij elf keer over moeten steken heb ik ergens gelezen. 

Maar wat is het mooi hier… Gisteren de klaprozen, vandaag de gele brem en de lavendel die het landschap kleuren. Maar de paden zijn erg droog met grote scheuren, zodat het lastig is het juiste acceptabele pad te vinden wat prettig loopt. 

Marianne is nog steeds in mijn nabijheid want ons tempo is zowat gelijk. Gisteren zei ik dat het klikte tussen ons drieën, en dat is niet zo vreemd want wij delen de passie van het wandelen en de Camino. Daarnaast leren wij elkander beter kennen, door ons verhaal te vertellen. En zo is het na drie dagen net of je elkaar al heel lang kent, en samen een eindje wandelt.

Het pad daalt nog steeds en het grindpad slingert zich naar beneden naar het riviertje, waarvan ik verwacht dat er met deze droogte niet veel water in zal staan. 

En dan eindelijk zijn wij er, en de eerste actie foto’s een feit. Ik besluit het aantal keren te tellen dat wij een oversteek moeten maken, maar ik kom niet verder dan zes keer. En alleen de eerste keer moeten wij over die stapstenen heen om de overkant te bereiken.

Want na de eerste keer wordt de aanwezigheid van water aanzienlijk minder, en is het nog maar een klein stroompje. De koperen ploert schijnt ongenadig hard deze ochtend, en ik ben erg blij dat hier wat schaduw is, om ons daarvoor te beschermen. 

Ik loop ook met een lange broek en een shirt met lange mouwen. Ik had gisteren zo’n last van vliegen die op mijn transpiratie af kwamen, vandaar mijn keuze van mijn shirt en het bevalt prima. De lange broek is een ander verhaal, ik had een irritatie aan de binnenkant van mijn been. En ook die lange broek bevalt prima en voelt niet te warm aan. 

Na zes keer het riviertje oversteken gaat het pad alleen maar omhoog en omhoog, en ik heb het zwaar. Het is één lang grindpad zonder ook maar enige schaduw. Bij het bordje Colmenar de Viejo 6,9 km zeg ik tegen Marianne, “Zullen wij daar stoppen en wat drinken.” Zij vind het prima want wij zijn toch in elkaars nabijheid. Misschien dat we daar Harriet nog treffen, want die is ons ver voor, dat is zeker. 

Maar het gaat niet lekker met ‘Kreun’, en dat was gisteren ook het geval, maar nu steekt mijn enkel toch wel heel erg. Er is een klein struikje waar ik even van een beetje schaduw kan genieten, om even wat te drinken en op adem te komen. Marianne loopt door. Vanaf het bordje 6,9 km zien we het stadje al liggen, maar dichterbij komen Ho maar!! 

De laatste 3 km gaan langs een doorgaande weg, en als ik mij omdraai staan in de verte nog steeds de Quatro Torres. Ik loop links van de weg en Marianne 100 meter voor aan de rechterkant. Ik besluit even te rusten en voorover hangend steun ik op mijn stokken. Een Policial Local komt mij tegemoet. Ik besluit naar de overkant te verkassen want daar staat een stenen bank. Ik wil even zitten… 

De politie auto is omgedraaid en komt vragen “Muy bien”? Ik steek mijn duim op… terwijl dat niet het geval is, en ze rijden door… Ach het is nog maar een klein stukje, dus niet zeuren. Maar ik moet verstandig zijn, ik hoef niets te bewijzen en overweeg een taxi te nemen in Colmenar de Viejo. Wat niet gaat dat gaat niet, dat weet ik inmiddels wel. Ik denk dat het een wijs besluit is met deze hitte. 

In de schaduw van de kerk kom ik weer wat tot mij zelf, en wij maken nog wat foto’s. Het is inmiddels al 12:00 uur, en moeten nog op zoek naar een bar in de hitte van de stad. Pfff pff gaan wij verder. 

Bij bar El Cielo drinken en eten wij wat. Ofschoon ik mij toch weer wat beter voel, blijf ik bij mijn besluit om een taxi te bellen. Het is immers al een uurtje of een geworden, en het is nog zeker 4 uur wandelen. Als ik besluit verder te gaan moet ik door, want er is verders niets hier. Marianne besluit wel door te lopen… Ik laat ze niet graag alleen verder gaan maar het moet nu eenmaal. Zij gaat… en ik vraag op mijn beste Spaans aan de Señor achter de bar om een taxi voor mij te bellen. 

Maar het lukt hem niet, ik krijg nog wat telefoonnummers om te proberen, en ik loop naar buiten om op een bankje te zitten. En dan zie ik zowaar een paar pelgrims aan komen… Zonder boe of bah lopen ze door. Nou zeg!! Ik krijg iemand aan de lijn van een taxibedrijf die mij over anderhalf uur een taxi kunnen sturen. 

En dan staat Marianne ineens weer voor mijn neus. Zij heeft besloten toch met mij mee te gaan, want nu nog 4 uur moeten lopen wil zeggen dat het minstens 5 uur gaat worden. 

Samen…. En dat is nog een heel verhaal, vinden wij toch een taxi die er na 10 minuten zou zijn maar die ons pas na drie kwartier dan toch echt op pikt.

In Manzanares el Real laten wij ons afzetten bij ons hotel, wat dus helemaal de verkeerde blijkt te zijn. Tegelijkertijd komt Marianne er achter dat zij in het verkeerde Manzanares geboekt heeft, en dat blijkt 100 km onder Madrid te liggen. In dit plaatsje en in het weekend van 1 mei is alles volgeboekt. Dan heeft zij echt geluk dat ik er ben met een twee persoons kamer. Dus heb ik Marianne voor een tweede keer als kamer genoot. 

Ik heb de was gedaan en vanavond gaan we eten in het dorp. Hieronder nog wat foto’s daar van… 

En mijn pelgrimsmenu… 

Ooievaars… hier nestelen ze overal op kerktorens en dan op elke hoek wel een nest, maar ook in bomen. Wij zijn ook nog even naar het kasteel gewandeld, is niet open maar toch even op de foto gezet. Het is druk in het dorp en er is al een podium gebouwd, want morgen is het 1 mei en dat is een feestdag in Spanje. Nog even wat gegeten, en dat was ‘Secreto con salsa de Peras y Gorgonzola’, een echt Pelgrimsmenu van varkensnek met een saus van peren en gorgonzola. Daarbij een zoete aardappel mouse/puree. 

Het afzien van gisteren wordt dan ook goed beloond… Harriet verteld nog even dat het na Colmenar de Viejo een prachtig stuk was, wat Marianne en ik gemist hebben over oude Romeinse wegen… Maar dat willen wij helemaal niet weten (grapje). 

Tot morgen voor Dag 5 en de vierde etappe naar Cercedilla 

CAMINO DE MADRID… DAG 5 Manzanares el Real – Cercedilla 21,5 km

01 mei 2023-

Volgens mijn Gronze. com App is de etappe vandaag 20,4 km

Onderstaand het profiel van deze dag…

Vandaag 1 mei gaan wij weer verder, want dat oude Romeinse pad is nog lang niet af… Ik heb goed geslapen, en om 07:00 uur worden wij gewekt door de vogeltjes. Het ontbijt staat al klaar… en zo gaan Marianne en ik al voor achten op pad. Harriet haalt ons wel in. 

Vandaag schijnt het wat koeler te zijn, maar als ie schijnt op de plekken waar je geen schaduw hebt is het toch afzien. Maar zo vroeg op de ochtend is het met 10 graden Celsius, echt aangenaam. Eerst moeten we de route weer op pikken, en als wij Manzanares el Real dan achter ons hebben gelaten is het prachtig wandelen. 

Gisteren hebben wij tijdens onze tocht van 12 km maar 190 meter geklommen.  Vandaag zijn het 510 meters omhoog, naar de voet van de Fuenfría, de hoogste berg van alle Camino’s die ons morgen wacht. 

Eerst volgen wij nog een doorgaande weg, om dan linksaf een Nationaal park in te wandelen… En meteen gaat het omhoog, maar wat een mooi landschap met de vogeltjes die er op los fluiten. Ook zien wij vogels met een blauwe staart, en die herken ik want het is een ‘ekster soort’. 

De etappe is 21 km en wij doen er 3x 7, want er zijn twee dorpjes, die precies op 7 en 14 km liggen. Wat is nou zeven kilometer… fluitje van een cent toch op het vlakke. Hier Is dat niet het geval want het pad loopt gestaag omhoog, maar het gaat lekker en dan ben ik net een diesel zegt Marianne. Blik op oneindig en het verstand op nul, dat heeft mij al ver gebracht, al was daar gisteren niets van te merken. 

In de verte doemt een klein kapelletje op, met een grote picknick plek er voor. Gisteren liep ik te lang door en dat heeft mij misschien wel opgebroken. Ik besluit het kapelletje te fotograferen, en daarna een korte pauze te nemen. Marianne loopt lekker door, die is niet zo van het stoppen terwijl ik regelmatig van een schaduwplekje probeer te genieten en dan wat water drink. 

Het kapelletje is dicht dus krijgt de heilige ‘San Isidro Labrador’ geen bezoek van mij. Ik vind een heerlijk plekje in de schaduw en de granieten bank voelt heerlijk koel aan. En dan gaat het weer verder, en weer omhoog. En na een haarspeld nog eens een keer steil omhoog.

Het is maar een paadje van 70 meter lengte, die uit komt bij de doorgaande weg die ons het dorpje in leid.

En nog steeds gaat het omhoog richting de Calle Mayor waar beslist een bar open zal zijn. In de verte zie ik Marianne al lopen en heb haar bijna ingehaald. En dan moeten wij links een straatje in, en daar is de bar die wij zoeken. Het terras ligt in de volle zon, een ideale plek voor Marianne die nog steeds niet hersteld is van de griep. 

Ik zoek daarintegen de schaduw, en bestel een cafe Americano en een cola en een tostado y tomate. En de schoenen gaan uit, dat vind ik nog het allerbelangrijkst. Even zitten en wat eten, daarna kunnen wij weer door.De Camino Madrid wordt drukker, ik heb het je gezegd. Vandaag drie Fransen die uitermate vriendelijk waren en waar je ook nog eens mee kon praten. Ook zij sloten aan op het terras, en er kwam nog een Spaanse Peregrino. Met gisteren er bij toch al acht Pelgrims gezien op weg naar…

 

Net voor wij verder willen gaan, komt Harriet aan lopen. Ze zegt wel goedendag maar gaat ergens anders zitten… Ik vind het raar dat zij aan een ander tafeltje gaat zitten. Zij heeft ons al ingehaald maar dat is niet zo gek, want die vliegt met een tempo van 6,0 km/u over het pad. Het is een tempo waar ik niet aan kan tippen en wat ik ook niet wil. 

Na het dorp een slingerend pad langs de doorgaande weg, en nog steeds omhoog. Een prachtig paadje met links en rechts bloeiende lavendel die het bij ons thuis nooit doet. Het is zo mooi dat ik besluit te gaan vloggen. Dat valt niet mee, want je moet filmen, praten en dat alles ook nog met je stokken onder de arm. Het resultaat is nog niet eens zo slecht. Ik zal het hier bij de video’s proberen te plaatsen. 

En ook hier kom je dan weer een mountainbiker tegen, want dit zijn natuurlijk de allermooiste paden om over te fietsen. 

Het gaat best lekker vandaag, er staat een licht briesje en er zijn regelmatig schaduwrijke plekken. ‘Kreun’ heeft nog steeds last van zijn enkel, maar zolang zijn vriendinnetje ‘Ibu’ er niet aan te pas hoeft te komen, zijn wij tevreden. 

Harriet heeft ons al ingehaald op het moment dat Marianne en ik staan te kijken welke pijl dat wij moeten volgen. Harriet stapt vastberaden rechtdoor en al snel is zij uit het zicht verdwenen.

Marianne en ik lopen ook verder… Oh o wat is het mooi hier met die grote rotsen. De bovenste rots op de onderste foto lijkt wel een aambeeld.

Het pad kruist voor de zoveelste keer de carratera, voor de vangrail linksaf om dan een eind verderop over te kunnen steken, en dan gaat het weer omhoog en mijn Komoot App geeft gemiddeld 15 % aan. 

Het is de laatste steile hobbel die wij moeten nemen, het is echt klauteren maar dan zijn wij toch al op 1350 meter. Boven wacht er een mooi pad en het is hier redelijk vlak vergeleken met wat wij net gedaan hebben. Marianne loopt door op het moment dat ik een grote boodschap moet doen. Ik zal ze ook niet meer terug zien dan net voor het plaatsje Cercedilla waar wij vandaag zullen overnachten. 

Want zij liep dus voor mij uit, en dan ga je er van uit dat dit ook werkelijk zo is. Bleek dat helemaal niet het geval te zijn, want zij is 30 minuten rechtdoor gelopen, op een plek waar zij linksaf moest. 

Zij belt mij op om te vertellen dat zij verkeerd zit, waarop ik zeg dat zij dan terug moet lopen om het juiste pad te nemen. En ik beloof op haar te wachten in de veronderstelling, dat zij dan het goede pad neemt om bij mij voorbij te komen. 

Ik vlei mij neer en ga er vanuit dat het  zeker wel drie kwartier gaat duren. Ik vind het prima, kan zo al lekker wat rusten en al wat foto’s uploaden naar Reislogger. Na drie kwartier toch maar eens gebeld waar ze bleef… blijkt zij al bijna in Cercedilla te zijn en ik weer achter haar zit. Kortom, je maakt zo wat mee als je onderweg bent. 

Ik moet nog 2 km als ik een appje van Marianne krijg, dat zij op mij wacht bij het eerste barretje wat ik tegen kom. We drinken wat en gaan daarna op pad voor het laatste stukje. 

Om bij mijn hotel te komen moet ik nog het hele stadje door want Harriet en ik zitten in hetzelfde hotel. Marianne heeft in het dorp een plek gevonden. Zitten best ver uit elkaar, dus zien wij elkaar pas morgenochtend weer. 

Ik ben om 16:30 uur bij mijn hotel… Harriet twee uurtjes eerder??  Zij schijnt te kunnen vliegen lijkt het wel…

Ik ga eerst douchen en dan op bed gaan liggen met de benen omhoog. Ik neem ook een handjevol amandelen, zo rust ik een tijdje en ga verder met schrijven. Er was ook een cafetaria bij het hotel, waar ik om 19:00 uur nog even bij Harriet aan een tafeltje ga zitten. Warm eten kan niet meer, dus neem ik maar wat ik nog kan krijgen. 

Nadien staat mijn mond stijf van het zuur van de sardines, en van het zout van de ansjovis. De olijfolie depte ik op met stokbrood… Harriet wil nog ergens wat gaan drinken, maar ik kies ervoor om weer naar boven te gaan. Om 20:00 uur lig ik al weer op bed… rusten is erg belangrijk voor mij anders houd ik het niet vol.

Tot morgen voor de zwaarste etappe… er zijn er die hem overslaan!! 

CAMINO DE MADRID… DAG 6 Cercedilla – Valsaín 21 km

02 mei-

.Volgens mijn Gronze. com App is de etappe vandaag 30,2 km, maar wij splitsen hem.

Onderstaand het profiel van deze dag…

Ik geniet van al Jullie reacties, het is hartverwarmend hoe Jullie mee leven, maar het reageren daarop zal even op een laag pitje staan… Ik heb gezien en gehoord dat er weer wat volgers bij zijn gekomen. Welkom… hopelijk genieten Jullie er net zoveel van als ik zoals ik het hier neer pen😊 Alles is naar volle waarheid geschreven. 

De zwaarste etappe vandaag en die gaat oorspronkelijk van Cercedilla naar Segovia, een etappe van 30 km zonder voorzieningen onderweg. Wij splitsen hem, want vandaag doen wij 21 en morgen 13 km. Vannacht slapen wij in Valsaín. Ik zie er letterlijk en figuurlijk tegenop, want vanuit Cercedilla stijgt het 8 kilometer lang alleen maar en gaat het 700 meter omhoog. 

Om half negen hebben wij afgesproken om bij een bakkertje bij het station ons ontbijt te nuttigen, en daarna gaat het toch echt beginnen.

Wie heeft mij toch overgehaald om deze zware etappe te gaan wandelen. De eerste 3 km gaan gewoon over de doorgaande weg, het is nog vroeg dus weinig verkeer en wandel ik op de straat en niet op het pad. Het gaat hier tegen de 10% omhoog. Als wij 3 km gelopen hebben komen wij het grondstation van de Fuenfría, de berg van 1750 m waar wij naar toe moeten. Hier krijgen wij een stempel in ons Pelgrims paspoort, en Harriet heeft hier op ons gewacht, want zij had voor ons een paar yoghurtje’s gekocht. Lekker koel en ik eet het meteen op. 

Vanaf dit punt gaat het echt beginnen, de eerste kilometer nog over een gewoon stijgend pad. Maar mooi hier en wat is het heerlijk koel, dat mag voor mij de hele dag zo wel blijven. Wij volgen de gele pijlen maar de bewegwijzering mag nog wel wat duidelijker vinden wij. 

En dan komen wij bij de Romeinse weg zoals die 2000 jaar geleden door de Romeinen is aangelegd. Toen konden er boerenkarren en strijdwagens over heen rijden, maar sindsdien heeft de weg heel wat geleden, door het vele zand wat er tussenuit is gespoeld. Hier stuur je nog geen ezel overheen, maar wij doen het toch maar. 

Het begin is goed geplaveid, en kan je nog fatsoenlijk wandelen zonder je nek te breken, maar na 4 km op de teller wordt het wegdek beduidend slechter… Marianne heeft geen stokken en heeft het best zwaar om tussen de stenen door te laveren. 

Wij komen hoger en hoger, en worden regelmatig ingehaald door groepjes Spanjaarden die alleen een dag rugzakje dragen. Ze vliegen ons voorbij maar wij hebben ons eigen tempo. Marianne en ik hebben besloten om binnen schootsafstand te blijven, zo houden wij elkaar in de gaten. 

Ook vandaag zijn er Pelgrims onderweg, die wij nog niet eerder gespot hebben, en zijn het er inmiddels 10. En wij zien de twee Franse Pelgrims die in Colmenar de Viejo zonder boe of bah te zeggen, ons passeerden. Vandaag hebben ze al een woordje geleerd… Hola, wat wil zeggen “Hallo”. 

Dit is echt het zwaarste wat ik ooit meegemaakt heb, en de foto’s zeggen daar genoeg over. Wij splitsen deze etappe en doen maar 20,5 km vandaag. Ik moet er niet aan denken dat wij de volledige van 30 km zouden doen. Er zijn geen voorzieningen dus je moet door. 

Ook op dit punt heb ik weer gevlogt, dus niet vergeten om naar de video te kijken. 

Het ruikt ook zo heerlijk met van alles wat er in bloei staat, maar vooral de gele brem die zo heerlijk geurt. Mijn reukvermogen is niet zo best, maar dit ruik ik dan weer wel. 

Ik word ingehaald door een jong Spaans hippie stel die mij met een “Buen Camino” wensen. Hand in hand lopen zij mij voorbij luisterend ‘Good  Day sunshine… heel toepasselijk.  Ogenschijnlijk is het voor hun een fluitje van een cent. Maar er is wel een leeftijd verschil van zo’n 50 jaar. Mij kost het iets meer moeite hier. 

Marianne is net een klein diesseltje en gaat maar door. Knap hoor zo zonder stokken… Ik loop telkens een 100 meter en moet dan even op adem komen. Ik probeer mijn hartslag op te nemen, maar zo snel kan ik niet tellen. Wandelen is gezond zeggen ze dan. 

Het is nog maar een klein stukje zie ik op Komoot. Voor Marianne is het zelfs nog maar 30 meter en alleen nog maar een zandpad. Net dat laatste stukje is verraderlijk, omdat er geen keien zijn om mijn stokken in af te zetten. Ik slip dan ook weg maar weet mijn evenwicht te bewaren. 

En dan zijn wij wij boven!! We did it!! En geven elkaar een dikke knuffel, dat hebben wij wel verdiend. Het hippie stelletje laten wij deze foto maken. 

Wij doen net of wij er al zijn, maar hebben nu pas 8 km gewandeld. Wij moeten er nog twaalf, en het gaat nu alleen nog maar naar beneden. En nog steeds over die Romeinse weg, al zijn hier de keien niet meer zo groot. Er is lekker veel schaduw zo in het bos en daar genieten we van. Het is dorstig weer en Marianne is al op rantsoen gezet… zelf heb ik 2 liter bij, maar dit is vandaag niet genoeg.

Gelukkig komen wij onderweg een natuurlijke bron met heerlijk koel water tegen, waar wij onze flessen weer kunnen vullen. 

Hier maken wij een korte pauze en ik pak wat van mijn noodrandsoen, een fuet worst met hazelnoot meegenomen van thuis. En ik had nog een halve bocadillo. Maar als ik vermoeid ben heb ik het liefste fruit, dat glijd wat beter dan dat droog brood. Maar gisteren waren de winkels al dicht toen wij in Cercedilla aankwamen, en hadden wij niets voor vandaag. 

Het grootste gedeelte vandaag hebben wij in de schaduw kunnen lopen, en was het met 18 graden heel aangenaam. Bij de bovenste foto’s kwamen wij het bos uit en was er die koperen ploert er weer. 

Op een gegeven moment slaan wij rechtsaf, en verlaten de weg naar Segovia, want wij hebben gesplitst en moeten naar het boerendorp Valsaín. Het is nog zo’n 3 km over de weg, maar het gaat met een 10% naar beneden, en in de volle zon. Mijn voeten kunnen daar niet tegen, en voel dat ik een blaar heb. 

Voor mij zijn het 3 verschrikkelijke kilometers maar dan zijn wij er er dan toch. Als wij volgens Komoot nog 200 meter moeten naar ons hotel, komen wij langs een restaurant, en besluiten om eerst wat te eten. Eerst de schoenen uit… dat scheelt want dan kun je weer lachen. 

Harriet is er natuurlijk al… en maken van elkaar wat foto’s.

Marianne en ik bestellen allebei een pasta gerecht, dat hebben we nodig om op krachten te komen. Tijdens onze lunch wordt het terras al opgeruimd, een teken om door te eten want zij willen gaan sluiten. Daarna gaan wij naar onze Hostel om de hoek. Het duurt even voordat de hospita er is, maar dan kunnen wij naar onze kamer om te douchen en te rusten. S’avonds krijgen wij nog een Appje van Harriet want zij wil nog ergens wat gaan drinken, maar de twee Mariannes geven er toch de voorkeur aan om op de kamer te blijven en te rusten.

CAMINO DE MADRID… DAG 7 VALSAÍN – SEGOVIA 15,6 KM

03 mei 2023 –

Vandaag het tweede deel van de etappe van 30,2 km

Onderstaand het profiel van deze dag gezien vanaf 21 km

 Vandaag deel twee van de gesplitste etappe naar Segovia. Ik kan niet zeggen dat ik echt uitgerust ben, maar we moeten verder. Het is maar een korte etappe en daarom ontbijten wij wat later, al is een ontbijt om 09:00 uur veel te laat naar mijn idee. Maar als er verder niets in de buurt zit, dan moet je wel. Het is niet de Camino Francés waar op elke hoek wel een Bar of bakkertje zit. 

 

Na een goed ontbijt kunnen wij dan om half 10 op pad. Harriet is al wat eerder de deur uit, dus wordt het weer een selfie van Marianne en mij. 

Ik had eigenlijk in de planning om eerst nog naar het Koninklijk Paleis van La Granja de San Ildefonso te wandelen, want dat is te mooi om het rechts te laten liggen. Maar omdat wij nu aan de late kant zijn laat ik dat toch maar achterwege. Marianne heeft haviksogen, want die wijst mij iets aan wat ik nog niet gezien had. 

Je kon duidelijk zien dat deze Rode Wouw (bedankt Rob) iets op het oog had want hij bleef maar cirkelen. Vandaag volgen wij een alternatieve route die in de Camino de Madrid gestippeld aangegeven wordt. De meesten kiezen voor de lange etappe van 30 km naar Segovia, die wij dus splitsen met dit alternatief. 

Wij volgen de Rio Eresma richting het stuwmeer, maar eerst moeten wij een kronkel pad volgen wat ons naar het riviertje beneden loopt. Beneden zien wij Harriet lopen, ze is ons nog niet eens zo ver voor. 

Als wij beneden zijn maken we maar meteen een selfie met ons drieën, zo vaak komt dat nou ook niet voor. En dan gaat het weer verder… En is het in één woord Prachtig!! De foto’s laten het Jullie zien want na elke bocht opent zich weer een nieuw schilderij. Het zijn paden waarvan ik denk dat wij in Galicië zijn. 

En ook hier paden  met van die grote keien waarvan ik denk, “Waar hebben wij die meer gezien”, maar het pad is stukken beter te bewandelen. En dan van die granieten rotswanden, met losse stenen die zo maar zouden kunnen gaan rollen of schuiven in het geval hieronder. 

Het is een echt gecreëerd pad… maar wie zou dat dan gedaan hebben, want dat is monnikenwerk of in de tijd van de Romeinen slavenarbeid. 

Het blijft ons verbazen hoe mooi het hier is, en de oh en de ah’s zijn niet van de lucht. 

Marianne heeft hier een video gemaakt, dus vergeet niet te kijken. 

Als het allemaal wat vlakker word zie ik een hele kudde paarden aan de overkant, die hier in de rivier hun dorst komen lessen. Marianne probeert over de stapstenen in de rivier dichterbij te komen. Het is maar 3 km wandelen naar het stuwmeer maar het lijkt veel langer. Echter verveeld het geen moment zo mooi is elke stap die wij hier op deze route neer zetten. 

Achter de granieten rotsblok waar wij de beeltenis van een olifant in zien, komen wij bij het stuwmeer en volgen het pad langs het meer wat ook weer 3 km lang is. In de verte aan de overkant horen wij het geklingel van een kudde koeien. 

Blijft altijd weer leuk om naar te kijken. Terwijl wij langs het meer lopen zien wij tientallen van deze granieten bolders, waarvan wij denken dat zij daar vroeger de schepen aan vast legden… Alweer iets om uit te pluizen waar ze voor dienden. 

Hier is het lekker vlak allemaal en dat is ook wel eens fijn, maar richting de ‘Carretera de Segovia’ klimt het pad weer want die moeten we oversteken. Het pad gaat aan de andere kant weer verder, het lijkt wel nieuw aangelegd, met hele fijne spierwitte kiezels. Het zijn mooi laantjes met boompjes er langs, met om de 100 meter een inhammetje met telkens drie granieten bankjes. 

En dan komen wij bij de stuwdam, een machtig groot complex. De navigatie zegt dat wij hier ergens naar beneden moeten maar zien het pad niet. Aan de andere kant zien wij Harriet naar beneden lopen. Het kan niet anders dan dat zij over de dam is gelopen om op dat pad te komen, dus wij er achter aan. 

Aan de andere kant is het net of het pad dood loopt en wij terug moeten. Gelukkig ziet Marianne een gele pijl waar wij naar beneden moeten. Nu gaat het weer langs de ‘Rio Eresma’ al ligt het pad hier nog heel hoog langs de rivier. Maar ook hier weer zo mooi. Het is nu een gewone werkdag, maar ik weet zeker dat je hier in het weekend niet moet zijn. 

Geleidelijk gaat het omlaag naar het riviertje, waar wij nog een of andere hut komen. Je zou er kunnen overnachten als je nergens meer terecht zou kunnen. an de waterkant liggen grote keien, die wij benutten om even een wat langer pauze te maken. Hier zijn wij precies op de helft en nog 7,5 te gaan. 

Het gaat nog een stukje langs de rivier, en dan slingert het pad zich naar boven, waar wij langs de DYC Whiskey stokerij komen. Hier komt de eerste Spaanse Whiskey vandaan, die wordt gemaakt volgens de traditionele Schotse methode. 

Vanaf hier is het een heel lang saai pad en doorgaande weg naar Segovia. Hier wordt je niet vrolijk van al kunnen wij voor een selfie nog wel een glimlach produceren laatste kilometers zijn altijd moeilijk, maar vandaag in de volle zon is het extra zwaar tot dat wij in Segovia zijn. De voeten gaan zeer doen, want allebei hebben wij blaren. 

Segovia is vooral bekend om zijn Romeinse Aquaduct wat ik met mijn eigen ogen wil aanschouwen. Op weg daar naar toe komen we ook nog langs een Coliseum… en zo wandelen wij steeds verder de stad in op weg naar ons hotel en het Aquaduct. 

Nu zullen Jullie wel denken dat wij op deze manier niet zullen afvallen. Maar wij verbruiken meer calorieën dan dat wij het kunnen aanvullen. 

Maar eerst gaan wij ons belonen met een ‘menu del dia’. De schoenen gaan uit want dat is het allerbelangrijkste. Het is weer een mooie afsluiting van een prachtige dag. Na het eten hoeven wij nog maar een 30 meter te wandelen, naar het laagste punt van het Aquaduct. 

In een woord “Geweldig”!! 

Hierbij voel je je toch heel klein, wat een schoonheid.. 

CAMINO DE MADRID… DAG 8 SEGOVIA – AÑE 22 KM – + 9,0 naar Santa Maria La Real de Nieva,

04 mei-

Volgens mijn Gronze. com App is de etappe vandaag 33,3 km. Wij lopen maar tot Añe 22km.

Onderstaand het profiel van deze dag…

Vanmorgen ben ik bijtijds op want ik ontbijt bij het hotel van Harriet en Marianne, op de Plaza Mayor. Nog even een foto van het Aquaduct en van een mooie schelp op de grond. Na een goed ontbijt gaan wij iets voor negenen op weg. Wij komen langs de mooiste plekjes van Segovia, waaronder het kasteel. Nu wij nog met drieën bij elkaar zijn, maken wij bij de eerste Camino schelp die wij tegenkomen een selfie. 

Daarna gaan wij weer verder en volgen de doorgaande weg naar het eerste dorpje Zamarramala, wat 3,2 km verderop ligt. Het is een prachtige weg met een behoorlijke steile klim, dat wordt meteen al zwoegen. 

Meestal ligt mijn tempo iets hoger dan dat van Marianne en loop ik dus voorop. Ik kom dan ook eerder bij een oude kerk… Marianne is zo van de kerkjes en gaat ze bekijken, ik leg ze vast op de foto. Maar ik richt eerst mijn blik terug op Segovia, want dat is prachtig. 

De kerk met twee tekens erin van de ‘Kruis ridders’ blijkt dicht te zijn, dus gaan wij weer verder. Hier bloeien de klaprozen volop en ik probeer ze goed vast te leggen, want het is vaak één rode gloed zo mooi om te zien. 

Wij klimmen nog wat verder op deze weg en ik kijk nog maar eens achterom, want dat blijft mooi. Ik doe dat telkens weer… eventjes een blik terug, hoe ver zijn wij geklommen en wat is er te zien. Dan loopt Marianne mij weer voorbij, en moet ik weer achter haar aan. Daarom heb ik ook zoveel foto’s van haar, aan de achterkant. 

Op de foto zie je dat zij nu met stokken loopt. Gisteren heeft zij in de buidel getast en heeft zij bij Decathlon, nieuwe schoenen en stokken gekocht, en loopt nu als een speer. 

Vandaag komen wij langs een vijftal dorpjes. Vaak zijn ze uitgestorven en je ziet er bijna niemand, en de voorzieningen als ze er al zijn, minimaal. In Zamarramala is niets te beleven, er is wel een kerk maar de mis is al geweest, en nu weer op slot. 

Aan de achterkant verlaten wij het dorp weer, en wandelen nu de weidse ‘Meseta’ in. Segovia laten wij achter ons, al blijft het met een blik terug, nog heel lang in beeld. De eerste foto die ik maak van de weg die wij gaan is deze foto hieronder. Zie je de drie witte streepjes boven het tunneltje in de verte… daar moeten we naar toe. 

Het golvende weidse en lege landschap van de Meseta vind ik altijd weer heel indrukwekkend. 

De eerste video van vandaag heb ik hier gemaakt, vergeet niet te kijken… 

Marianne heeft in Segovia nieuwe oordopjes gekocht, en zet een luisterboek op. Ik laat haar achter mij zodat zij lekker haar eigen ding kan doen, en ik het mijne. 

Hoewel wij ook naar Los Huertos moeten, houden wij toch rechts aan want wij zitten nu eenmaal op de Camino en die zegt rechts. Het volgende dorpje is Valseca en dat gaan wij  bereiken over deze uitgestrekte paden van fijn grind zand en keien… Mooi hé? 

Maar er is genoeg te kijken met bermen vol met klaprozen, cirkelende roofvogels zwevend op de thermiek, en het door de wind golvend gras… 

En de blik terug op Segovia… 

En dan komt Valseca in beeld, nog wel ver weg maar dan weten wij… Hoera er komt een dorpje aan. 

Hier gaat het nog steeds op en af en de weg is nog lang. Het wordt maar 21 graden vandaag, maar dat is altijd schaduw temperatuur en in de volle zon gaat het toch naar de 30 graden. Maar er staat een briesje zo af en toe, en dan gaat het wel. 

Ik ben erg tevreden met mijn Tilley hat, maar Marianne heeft er een met een iets grotere rand, dat geeft meer voordeel tegen de zon. Maar die is weer zo’n 15 euro duurder dan die van mij. 

Als wij haast in Valseca zijn komen wij weer een klein kerkje tegen, er staat ‘Se vende’ op maar dat zal wel gelden voor het perceel er naast. Je zou er een mooi onderkomen van kunnen maken voor de Peregrinos. Het kerkje is gesloten… maar we hoeven nog maar een klein stukje verder en dan zij wij bij de kerk van Valseca. 

Links de kerk en in de verte staat Harriet wat te roepen. Marianne gaat naar de kerk, en ik loop rechtdoor richting Harriet… wat raar, ik zie ze nergens meer, dus loop ik maar weer terug naar de kerk. Op het muurtje voor de kerk rust een nogal corpulente Pelgrim, dat brengt de stand al op 11 Pelgrims die onderweg zijn op Camino de Madrid. 

Marianne komt de kerk uit met een heel aardige pastoor, die ons mee neemt naar het Casa Parochial voor twee stempels in ons Pelgrims paspoort. Hij heeft een vijftal parochies onder zijn hoede, en dit zijn de stempels van Valseca en Los Huertos, het dorpje waar wij zo naar toe gaan. 

De pastoor wijst ons nog de weg naar een plaatselijke kiosk waar wij iets kunnen eten en drinken, het is alleen 200 meter verderop en ook nog eens naar beneden. We doen het toch maar, het is immers al half twaalf…

We blijven een klein uurtje zitten en gaan dan verder, dus weer terug naar boven en de pijlen opzoeken van de Camino. 

En dan gaat het weer verder over eindeloze wegen… In de verte zie ik de corpulente Pelgrim lopen, alhoewel… het lijkt eerder een gastarbeider uit de buurt. De backpack hangt los over zijn rug, en in zijn ene hand een plastic zak van de supermarkt. Naderhand denk ik… hij is zo fors dat hij zijn rugtas helemaal niet kan vastmaken. 

Ik passeer hem en een kwartier later passeert Marianne hem ook, die er even een praatje mee maakt. Zij vertelt mij dat het een Spaanse Pelgrim is op weg naar Santiago de Compostela, en dit elk jaar doet. Hij slaapt ook in Añe verteld hij. 

De weg naar Los Huertos is lang en ik weet dat er een dorp aan moet komen, alleen ik zie het niet. Dat gebeurde ook bij ‘Hontanas’ “a little piece of heaven”  op de Camino Francés. Je weet het… maar je ziet het niet, totdat het ineens naar beneden gaat en in een dal het dorpje tevoorschijn komt.

In Los Huertos is niets behalve een kerk met daarop een ooievaarsnest. Ze hebben jongen en er wordt door het ouderpaar afwisselend gevoederd. Wij zien ze hier letterlijk en figuurlijk vliegen, wel mooi om te zien. 

Het volgende dorp is Añe wat 9 km verderop ligt, en waar wij naar toe moeten. Hier komen wij weer in een heel ander gebied, het is meer bebost en ook groener omdat hier het riviertje de Rio Eresma stroomt. 

Hier heb ik weer een videoclip gemaakt… 

Ook hier weer iets wat ooit een kerk is geweest. Het pad loopt richting het populierenbos, ik verheug mij er al op want schaduw is erg welkom nu. Het pad buigt jammer genoeg net voor het bos af naar rechts, en wordt een kilometers lang recht fietspad. 

Hier is het laatste filmpje gemaakt… en dan hoeven wij nog maar 6 km. Aan het eind van dit pad komen wij weer in een open landschap wat weer overgaat in een pijnbomen bos. Marianne die voorop loopt vind een leuk plekje aan de rand van het bos. In de verte cirkelt een ooievaar die zijn nest in een boom heeft. 

Hier vind Harswinning plaats wat bestaat uit het insnijden van de buitenste lagen van een pijnboom met het doel op boomhars te verzamelen.

De schors wordt hierbij over 1/3 deel van de omtrek verwijderd. De boom gaat op dit deel hars produceren dat wordt opgevangen.

Elke boom en dat zijn er honderden die wij zien, heeft wel een of meerdere insnijdingen. Het lijkt mij niet gezond voor de boom. 

De komende dagen wandelen wij nog steeds door dit soort pijnboom bossen, en is het voor onze voeten best zwaar, want het is veelal los zand. 

En dan zijn wij bijna in Añe, en hopen dat wij onderdak hebben voor de Nacht. Het kan niet missen want de schelp en de  pijl naar de Bar, wijst ons in de goede richting. Harriet die er al een uur is had toch al actie kunnen ondernemen denk ik dan… Want wij kunnen wel lunchen maar er is geen slaapplek.

Ze weten ook niet hoe ze een taxi moeten bellen… Oftewel ze hebben geen zin om dat te doen. De enige mogelijkheid die wij hebben is, om nog eens 10 km verder te wandelen. Voor Harriet piece of cake, maar Marianne en ik denken daar heel anders over. 

Marianne neemt het initiatief en belt naar Hostal Avanto om te vragen of ze drie kamers voor ons hebben, en of ze ons eventueel op kunnen /willen halen in Añe. Aan de andere kant van de lijn zeggen ze, dat zij niet weten waar dat ligt… Om even aan te geven dat je hier echt in the middle of nowhere zit, of dat ze het gewoonweg niet zoeken om ons op te halen.

Er rest ons niets, dan ons weer op weg te begeven, een lijdensweg. Onderweg krijgen we wel in de gaten dat het acht uur gaat worden voordat wij daar eens zullen zijn. 

Alles wat wij nu nog zien voegt niets meer toe, en zijn niet meer geïnteresseerd. Het is blik op oneindig en doorgaan. Na 7,92 km is mijn pijp leeg en ik zeg tegen Marianne, dat ik de eerste de beste €50,00 euro geef die mij naar de Hostal brengt. 

Wij lopen een boeren gehucht binnen, en bij de eerste boerderij die wij tegen komen, zitten twee mensjes voor hun huis en kijken de wijde wereld in. Marianne knoopt een gesprekje aan, en ik zwaai met mijn vijftig euro. Maar daar wil hij niets van weten, maar brengt ons wel weg. 

De dubbel asser wordt afgekoppeld en wij stappen in. Hij brengt ons weg en vertelt dat in dit dorp maar negen mensen wonen. Het is een hele aardige man… Ja toch!! Na een paar kilometer zien wij Harriet lopen, en vragen of zij ook mee wil rijden. Het is eigenlijk tegen haar principes, want een Pelgrim gaat niet met een auto, taxi of bus… Maar stapt toch in!!! 

Vijf minuten later zijn wij bij het Truckers Hostal Avanto in Santa Maria La Real de Nieva, en Marianne stopt iets in zijn handen. Deze aardige man heeft dat dik verdiend, een echte schat is het… Ik check in en weet nog dat ik boven ben gekomen en ben op bed ben geploft… en toen ging het licht uit… 

Voor mij is het zo klaar als een klontje… Ik neem morgen een rustdag en ga met de bus naar Coca. 

CAMINO DE MADRID… DAG 9 SANTA MARIA LA REAL DE NIEVA – COCA 24,KM

05 mei 2023 – 

Volgens mijn Gronze. com App is de etappe vandaag 22,2 km.

Onderstaand het profiel van deze dag.

Na de vermoeienissen van gisteren moest ik echt een rustdag nemen. Je kunt wel doorgaan, zoals ik ook in 2019 op de Francés door ging, maar dat later moest bekopen met ziek zijn. Ik heb er van geleerd en doe het nu bewust anders. 

Vannacht heb ik twee Ibuprofennetjes ingenomen, en twee kussens onder mijn voeten gelegd. En zo heb ik heerlijk geslapen en was om 07:00 uur al weer op. Ik ga dan wel met de bus, maar ontbijt met Harriet en Marianne. En er is weer een aardige Franse Pelgrim bij gekomen met de naam Regis, en hij is nummer 12 van de Pelgrims die wij al ontmoet hebben, en dan heb ik het over degene die te voet zijn. 

Als ik uit het raam kijk beloofd het een mooie dag te worden, wij boffen toch maar. Het Truckers Hostal ligt langs een drukke carratera, en ik voel er weinig voor om langs deze drukke weg naar Santa Maria La Real de Nieva te wandelen, en zo verlaat ik om 09:30 uur het Hostal aan de achterkant. Ik heb namelijk op Komoot gezien dat er een pad loopt naar het stadje, en dat is een stuk veiliger.

Harriet kiest voor de gevaarlijke carratera, want in haar navigatie app wordt dat pad niet weergegeven. Tja… als je denkt dat je het beter weet… Mooi doen!

Ik hoef niet ver te gaan want het stadje ligt maar 2,5 km verderop. Ik moet naar de Plaza Mayor, want daarachter moet de bushalte zijn. Eerst even kijken of dat klopt, en daarna ga ik een terrasje opzoeken. 

En dat terrasje vind ik voor het gemeentehuis. Op de foto hierboven rechts helemaal links in het hoekje. Ik vraag of ik daar mag gaan zitten en of ze de parasol uit willen klappen. Ik bestel een cola en drie tapas gerechtjes. Dit hoort bij het genieten van en op de Camino. 

Ik heb twee en half uur de tijd, en ben niets anders van plan dan een beetje te lummelen en mijn blog af te maken wat gisteren niet lukte. 

De vitrine ligt vol met allemaal van deze heerlijke lekkernijen, zodat ik nog maar een keer een rondje doe van drie gerechtjes, en nog een café Americano bestel. Ik moet €9,00 afrekenen. 

Om 12:55 uur gaat mijn bus naar Coca, 20 minuten later ben ik er al. De bus ticket heb ik vannacht gekocht bij ‘Linecars buso’ gemak dient de mens. Ik heb wel weer wat geleerd van dit ritje. Ik moet mijn backpack onder in de bus leggen, en niet mee nemen in de bus. Dat bedoelde de chauffeur natuurlijk toen ik instapte, en ik niet wist waar hij het over had. Mijn Spaans is nog niet zo best… 

In Coca stap ik uit bij de stieren arena. Op de achtergrond zie ik het kasteel, en besluit om daar eerst een bezoek aan te brengen nu ik daar toch ben. Het heeft een heel aparte bouwstijl. 

Bron: Wikipedia 

Het Kasteel van Coca is een kasteel in Mudejar-architectuur en staat op de samenvloeiing van de Eresma en de Voltaya. De burcht werd gebouwd tussen 1460 en 1473 in opdracht van Alonso I de Fonseca nadat deze van koning Juan II van Castilië in 1453 toestemming kreeg. Deze is opgetrokken in baksteen door Moorse ambachtslui. Het kasteel werd in 1931 een nationaal monument.

Ik besluit er helemaal omheen te lopen, maar moet daar zeker 30 meter voor afdalen via een trap, en loop dan door een park naar de andere kant. In het park zie ik beelden van houtsnijwerk. 

Aan de andere kant gaat het via een trappen stelsel weer naar boven. Daar zie ik de drie Fransen weer, die ik ook al in Cercedilla en in Segovia ontmoet heb. En ook nu maak ik er een praatje mee, en wij informeren wederzijds naar onze plannen voor de dag van morgen. 

Wij nemen afscheid met een Buen Camino. Zij lopen door naar Villeguillo, en ik naar mijn appartement La Rocanda die ik deel met Harriet. Marianne slaapt met de Franse Regis in de Albergue de Peregrinos. Om twee uur ben Ik daar en doe eerst de was, want dan kan het nog lekker lang drogen. Ik heb een klein balkonnetje en kijk uit op de Plaza Mayor en de kerk. 

Om 15:30 uur appt Harriet mij dat zij gaat lunchen, en of ik zin heb om mee te doen. En dat heb ik… 

Daarna lopen wij naar het appartement, ik ga rusten en Harriet doet de was. 

Om 19:00 uur ontmoeten wij Marianne weer met Franse Regis, en gaan ergens wat drinken. Marianne moet nog eten en zoeken dus, naar een eetgelegenheid die het eerste open gaat, en dat is pas om 20:00 uur. 

Om negen uur wandelen Marianne en ik door de oude stadspoort, weer richting onze onderkomens voor de nacht. Nog even een dikke Knuffel en is het Welterusten…

Ik maak nog een laatste foto van ons appartement … Harriet komt later thuis want die is nog ergens anders wat wezen drinken. 

CAMINO DE MADRID… DAG 10 COCA – ALCAZARÉN 24 KM 

06 mei 2023 – 

Volgens mijn Gronze. com App is de etappe vandaag 24 km.

Onderstaand het profiel van deze dag.

Vandaag verlaten we de provincie Segovia om die van Valladolid binnen te gaan, maar de landschappen zullen een voortzetting zijn van die van gisteren, met uitgestrekte dennenbossen en fijne zandpaden. We zullen door de ravijnen reizen die eeuwenlang werden gebruikt door herders die kuddes transhumant vee dreven, en ook door bemanningen van Galicische dagloners op hun jaarlijkse manier om te oogsten in de velden van Castilla. Na Villeguillo, de enige tussenstad op de etappe, wacht ons 17 km zonder enige bevolking of service tot we Alcazarén bereiken.

Het bovenstaande is wat ik in de ‘Gronze.com’ app lees. Elke dag kijk ik hier wel even op om te kijken wat mij te wachten staat. 

Marianne die vannacht in de Albergue heeft overnacht, zit op de trap bij de ingang van ons appartement te ontbijten, als ik om 08:15 uur op pad wil gaan. We kunnen meteen op pad, want ik heb in ons appartement al ontbeten. 

Via een paar achteraf straatjes verlaten wij Coca, en komen langs een toren waarvan ik vermoed dat het een kerktoren is. Het wordt als een attractie aangeprezen, maar het is niets bijzonders en je kan er niet in. 

 

Even later dalen wij af het bos in, daarna wacht ons een stevige klim. Het voelt aan als een kuitenbijtertje, na een dag nietsdoen. Het is 10 graden vanmorgen en ik vind het heerlijk wandelen zo. Ik draag nog steeds mijn lange wandelbroek en dat bevalt prima. Ik denk wel dat ik er inmiddels soep van kan koken. Dus zo gauw er een wasmachine op ons pad komt gaat ie er in. 

Het eerste gedeelte gaat nog door het bos, maar dan gaat het kilometers lang over eenzame stoffige paden totdat wij in het enige dorpje Villeguillo aankomen. 

Links en rechts is het allemaal land en tuinbouw, en de besproeiing maakt overuren. In het dorpje Villeguillo na 7 km maken wij een pauze en ik bestel een café Americano, een stuk tortilla die nog heerlijk warm is en als toetje een cola, en dan gaan wij weer verder, want er wachten ons nog 18 kilometers op ons. 

Een groot gedeelte vandaag gaat door een pijnbomen bos, kilometers en kilometers lang en door het losse zand. Dan weer loop ik in het midden, dan weer links en dan weer rechts, op zoek naar een beetje harde ondergrond. 

Wij komen bij de carratera en de gele pijl wijst naar rechts, om dan 250 meter langs de weg te lopen. Maar zoals ik al eerder dacht zijn die meters een stuk langer dan bij ons. Want deze 250 meter duren wel heel erg lang… 

En dan komen wij aan in Alcazarén waar wij slapen in een Albergue de Peregrinos. Even de sleutel halen in de bar en in laten schrijven. Harriet en Marianne gaan lunchen, maar ik wil een ding en dat is mijn schoenen uit. Ik heb vandaag veel last gehad aan mijn ‘Kreun voet’. Ik pak niet gauw een pijnstiller maar nu was het nodig. 

Dus gauw naar de Albergue  en schoenen uit.

Er staan 4 stapelbedden en de onderste zijn bezet, er rest mij niets anders dan een bovenbed uit te kiezen. Ik heb er een hekel aan maar je doet er niets aan. Er is zoiets als een ongeschreven regel… dat de oudste pelgrim het onderbed krijgt,

Dat ben ik dus… maar ja, Harriet is mij telkens voor en haar spullen liggen op het onderste bed. Eerst mij zelf maar even installeren en dan de was doen nu de zon nog schijnt. 

Daarna ga ik terug naar de bar om wat te eten, en dat ziet er goed uit en het smaakt ook nog eens heerlijk. Op de salade zat een héél potje of misschien wel twee potjes ansjovis op. Ik vind het heerlijk en ik denk dat de verloren zouten van de wandeling weer aardig zijn aangevuld. 

CAMINO DE MADRID… DAG 11 ALCAZARÉN – VALDESTILLAS 16 KM

07 mei 2023 –

Als je zo op weg bent wil je van alles mee maken, en dat hebben wij dan ook in deze Albergue. Ik vind een bovenbed nooit een succes, en deze keer was dat nog eens goed te merken. Want in de vrij nieuwe herberg (2021) zijn ze vergeten om een plateautje naast het bed te plaatsen, waar je je spullen kan leggen. Dus kukelde mijn bril 2x op de grond, wist ik niet waar ik mijn water en mijn telefoon moest laten, en er waren in deze moderne tijd geen stopcontacten. 

Dat wat nog niet het ergste, want mijn bed piepte bij elke beweging die ik deed en was het bloed warm hierboven. Dan heb je je na veel vijven en zessen geïnstalleerd, en heb je al wat kunnen slapen gaat het licht aan. 

Ik hoor een hoop Spaans gepraat, en er wordt een extra opklap bed in elkaar gezet. Ik hoor het dus wel maar zie het niet. En dan denk je aan een late Pelgrim op de fiets, en dat is toch fijn als die nog zo laat ergens een slaapplaats vind. 

Maar midden in de nacht gaat het licht aan… hoor ik een hoop Spaans gepraat, kijk ik eens goed naar beneden zit daar een jonge Spaanse moeder op dat bed. Zonder bril zie ik geen steek, dus maak ik een foto want die liegt niet… Hé… Er ligt een baby… en die moet gevoed worden. 

Zo maak je dingen mee die je niet mee wil maken als Pelgrim op de Camino midden in de nacht. Het licht gaat uit om 03:14 uur. Ik hoop dat ik nog wat kan slapen. 

Pff pff wat een nacht

Om 07:00 uur loopt de eerste wekker af, en iedereen maakt zich gereed om te vertrekken. Er is geen ontbijt hier, en in het dorp gaat de eerste bar pas om half 10 open, veels te laat natuurlijk maar het is zondag… en wij zitten natuurlijk niet op de drukke Camino Francés waar je op elke hoek wel een bar hebt. 

Ik schuif twee madeleines naar binnen, en zal het daar mee moeten doen. Voor onderweg heb ik nog drie bagels van ‘Bimbo’ bij, het enige brood wat ik s’morgens weg krijg. En ik heb nog een zakje met tonijn op olie, lekker smeuïg Yammie. 

Marianne, Regis en ik gaan op pad, het is 08:00 uur en een mooie tijd om te vertrekken. En het belangrijkste het is nog lekker koel. Harriet gaat voor de koffie, en vertrekt dus 2 uurtjes later… 

Volgens mijn Gronze. com App is de etappe vandaag 24.9 km. Wij gaan tot Valdestillas

Onderstaand het profiel van deze dag

Het heeft gisteravond en vannacht geonweerd, en dat zorgt ervoor dat de stoffige paden een stuk beter te belopen zijn. 

Wij komen langs oude Spaanse wijnkelders, een manier om het koel op te slaan. De eerste kilometers gaan over een breed pad, met aan de linkerkant prachtige stieren in de wei… volgens Marianne, en zij kan het weten want haar vader was een stierenfokker😊

Aan de rechterkant liggen gewassen die veelvuldig besproeid worden. Wij komen hier ook door een gebied waar enkele ‘Bodega’s liggen, en waar de wijnranken van de’ Rueda wijn’ staan. Wij hebben volgens onze wijnkenner Harriet al enkele keren van deze lekkere wijn mogen genieten. 

Wij hebben afgesproken dat wij met langere wandelingen boven de 20 km voortaan voor 08:00 uur op pad willen zijn. Dat bevalt toch beter, vooral omdat het later op de dag voor mij te warm wordt. 

Na 6 km gaat de weg in de zon over naar een pad door het bos. Je kunt aan de natte ondergrond wel zien dat dit een stuk gemakkelijker loopt, als dat het rul zand is. 

Na een achttal kilometers en twee uur later, dan wij uit Alcazarén vertrokken, is het tijd voor een pauze. We zoeken alle drie een plek uit waar het een beetje droog is, en smeren onze boterham. 

En gaan wij weer verder door een prachtig bos met oude bomen. Het verveelt geen moment, en zeker niet als er ook nog eens een ree oversteekt. 

De bewegwijzering is sinds Segovia heel goed te noemen, je kunt echt niet verdwalen. Regelmatig staat er een steen die ons verteld hoe ver het nog is naar Santiago de Compostela, met een plaatje er op die ons verteld dat wij ons in de provincie Valladolid bevinden. 

Aan het eind van dit pad op bovenstaande foto komen wij bij een carratera (autoweg). De gele pijl zegt dat wij linksaf moeten, en 250 meter langs de carratera moeten wandelen. Geen pretje want het ligt grotendeels in de volle zon. Hier steken wij de Rio Eresma weer over, het riviertje wat wij al volgen vanaf Valsaín. 

Ik wandel best lekker vandaag dus gaat er af en toe de turbo op. Ik sla er dan geen acht meer op, wat er achter mij gebeurt… en stop pas op het punt dat wij na die 250 meter rechtsaf moeten. 

Wat volgt is een breed stoffig pad, hier staat onze blik weer op oneindig, en komt het weer neer op wilskracht om de laatste kilometers te overbruggen. 

En dan komen wij bij een Oase voor de Peregrinos en anderen natuurlijk … Er staan veel picknick banken en tafels, maar wij hebben net gepauzeerd, dus kijken wij alleen even rond. 

Hoewel ik vandaag best wel fijn wandel, heb ik toch wel last van mijn ‘Kreun’ enkel en is hij ook wel wat dik. Vannacht is dat ook een andere reden geweest, dat ik niet kon slapen. Ik had stekende pijnen, maar nu gaat het weer wat beter en terwijl ik dit schrijf lig ik al uren met mijn benen in de lucht en voelt het weer goed aan. 

De laatste kilometers worden wij ook regelmatig begroet met een Buen Camino, een teken dat de

plaatselijke bevolking weet dat je op weg bent naar het graf van de Heilige Jacobus. 

De laatste kilometers zijn zwaar…… Wanneer heb ik dat eerder verteld 😊 Zo ver je kijken kan een zandpad, dat voorbij die boom wat omhoog loopt. Maar zo mooi met in de berm miljoenen klaprozen, dat verlicht dan toch je voetreis door dit afwisselende landschap. 

En achter het heuveltje doemt dan het stadje op, waar wij naar toe moeten. Natuurlijk zet Marianne het muurbloempje Rianne ook nog even op de foto, en dat zijn de foto’s hieronder. 

Boven op het heuveltje zien we Valdestillas al liggen maar dat is nog meer dan 5 km wandelen. Dus even de pas er in en dan komt het vanzelf goed. Ik zeg tegen Marianne dat als wij voort maken, nog naar de kerk kunnen van twaalf uur. 

De binnenkomst is stoffig want hoewel je al in het stadje bent is het nog steeds een zandpad. In de verte zie ik iets van een kermis, en ja hoor het blijken de botsauto’s te zijn en dat is dan ook de enige attractie die er staat. 

Als hij open was geweest waren wij beslist gaan botsen, want zoiets maak je anders nooit mee. Wij lopen verder het stadje in en zien overal hekken tegen de muren staan. Van Harriet en Marianne heb ik gehoord dat deze hekken bedoeld zijn, om bepaalde delen af te sluiten voor de stierenrennen. 

Er worden straten mee afgesloten, en wij zien ze ook staan voor enkele huizen om bijvoorbeeld de ingang van het huis te beschermen. Wij gaan op zoek naar de eerste bar die wij zien, en vinden die op de Plaza Mayor. Wij besluiten een hapje te eten. Het is daarvoor eigenlijk te vroeg maar ze willen wel iets klaar maken, en dat stond binnen 10 minuten op tafel. 

En dan gaan wij weer verder want wij zijn nog steeds niet op de plaats van bestemming, wat 1,5 km verderop ligt. Op dat moment zien wij Harriet voorbij komen wandelen, wij roepen nog maar ze hoort ons niet. Regis en ik er achteraan maar inhalen is voor ons onmogelijk…  Het is bloedje heet en dan is 1,5 km verder dan je denkt.

En Marianne valt met de neus in de boter, want in de kerk is een mis voor communie kantjes. Natuurlijk moet zij daar bij zijn. 

Wij slapen vannacht bij Meson Taquita, en hebben allemaal een kamer kunnen vinden wat niet zo eenvoudig was als dat het nu klinkt. Want met Regis erbij waren wij met vieren, en ze hebben maar 3 kamers.

Dus zeg ik tegen Harriet… Dan delen wij toch een kamer ( Marianne zat nog in de kerk), maar H wil daar niets van weten. Ik wil niemand op mijn kamer… Tjong jonge waarom zo moeilijk doen met Pelgrims onder elkaar.

Dus deel ik mijn kamer met Marianne, en hebben Regis en H een eigen kamer. Het was niet zo’n hele lange etappe maar ik ben bekaf, en ben blij dat ik op mijn bed neer kan ploffen en kan rusten… Ik heb dan ook uren liggen rusten en slapen. 

Daarna was er nog wat tijd voor een afzakkertje, en onze plannen voor morgen bespreken. 

Tot morgen voor dag 12😊

CAMINO DE MADRID… DAG 12 VALDESTILLAS – SIMANCAS 14 KM

08 mei 2023 – Vailladolid

Vandaag weer een heel ander verhaal want wij gaan naar Valladolid. Wij hebben overnacht bij ‘Meson Taquita’ en 100 meter verder is het station van Valdestillas. Een betere mogelijkheid is er niet om direct en snel naar Valladolid te reizen. Harriet loopt naar Simancas, en Marianne en ik reizen straks vanuit Valladolid naar Simancas. 

Om 09:38 uur gaat de trein dus wij hoeven ons niet te haasten. En dat hoeven wij sowieso niet… want de trein is verlaat. Er komen allerlei treinen voorbij maar niet het boemeltje waar wij mee reizen. 

Dus om de tijd te doden nemen wij maar een selfie, en Marianne polst de andere vrouwen die staan te wachten of dit normaal is… het blijkt vaker voor te komen, dus niet veel anders dan bij ons. Alleen blijft iedereen er hier vrij rustig onder. 

Maar 20 minuten later komt hij dan toch voor rijden, en 16 minuten later staan wij aan de voorkant van het station in Valladolid. 

Een echt plan hebben wij niet, maar kiezen er voor om naar de Plaza Mayor te wandelen. Vanaf het station lopen wij  rechtdoor richting het centrum, en komen voorbij een beeld van Columbus. Wij maken wat foto’s en Marianne praat met een paar Turken die in Zwitserland wonen. 

Een eindje verderop horen wij een pauw schreeuwen, en zien links de ingang van een groot wandelpark. Overal zien wij pauwen en enkelen zitten onverstoord te broeden. 

Via een brede wandelboulevard lopen wij steeds verder de stad in. En komen wij bij het Valladolid zoals vaak op foto’s te zien is. En ook wij maken daar natuurlijk een foto… 

Marianne is van de kerken en bij de eerste kerk die wij tegenkomen gaat zij dan ook naar binnen. Het Santiago kruis prijkt aan de muur, dus misschien hebben ze hier wel een stempel voor ons Pelgrims paspoort. 

Ik zie een pastorie en loop daar naar binnen. Meteen komt de pastoor achter mij aan, en vraagt of ik een stempel wil. En dat willen wij… de stempel voor vandaag hebben wij binnen, alleen de datum moet er nog bij worden gezet. 

Na de kerk komen wij op de Plaza Mayor. Eigenlijk zijn wij een paar dagen te laat want de afgelopen drie dagen was er een wijnproeverij. Dit was echt iets voor Harriet geweest! De tentjes staan er nog wel maar alles is dicht. 

Onderweg naar de Plaza Mayor zijn wij ook nog een grote supermarkt binnen gegaan. Onderweg is maar weinig te krijgen dus kopen wij fruit, en ik ga op zoek naar de zakjes met tonijn op olie. Onderweg daar een bimbo mee smeren en mijn dag kan niet meer stuk. 

Wij zijn ook nog eventjes bij de universiteit van Valladolid binnen gelopen, wat ook al weer zo’n prachtig gebouw is. Marianne die aan de universiteit gestudeerd heeft wist hier duidelijk de weg. Toch fijn als je met zo iemand op pad bent.

Wij zijn eigenlijk op zoek naar een kerk, die Marianne ook op haar lijstje heeft staan, maar wij komen zoveel moois tegen dat wij ook hier niet aan voorbij gaan. Zoals onderstaand Provincie huis, waar wij van de bode even mogen rondkijken. 

Hij vraagt waar wij vandaan komen? Daarop verteld hij ons dat de Spaanse koning Filips II onlosmakelijk met de Nederlandse geschiedenis verbonden is. Tegen het starre bewind van deze vorst kwamen de Nederlandse gewesten in de zestiende eeuw in opstand. En het is dus deze koning die in ons volkslied, het Wilhelmus, wordt bezongen. 

Zo kregen wij even een draai om onze oren, omdat wij dit niet wisten. Ik neem mij voor als dat ik terug ben van Camino, mij hier eens in te gaan verdiepen. 

Nog een laatste kerk… waar wij tijdens een dienst even een kijkje nemen. 

Wij hebben nog heel veel meer gezien en hebben ook nog ergens een hapje gegeten. Het is een prachtige stad die uitnodigt om nog eens een keer terug te komen. 

Voor bus 5 die ons naar de volgende etappe plaats Simancas brengt, moeten wij 1,5 km lopen. Natuurlijk rijd die bus net voor onze neus weg, en moeten wij 45 minuten wachten op de volgende.

In Simancas weten we niet wanneer wij uit moeten stappen, met het resultaat dat wij een halte te laat uitstappen, en een heel eind terug moeten wandelen. 

In Simancas wandelen wij over een Middeleeuwse brug de stad binnen. Als wij over de brug zijn moeten wij linksaf, en volgen wij de gele pijlen weer richting het centrum. Er wacht ons een verrassing op deze belangrijke rustdag, want wij moeten toch nog flink klimmen vandaag. 

En zo komen wij weer bij het belangrijkste punt van stad of dorp, het Plaza Mayor. 

Mijn vooraf gereserveerde onderkomen voor vannacht deel ik met Harriet, en ligt bij de kerk. Harriet is er al, en Marianne moet nog op zoek naar een onderkomen. Marianne vraagt of er voor haar ook plaats is, waarop er een bits antwoord volgt… Nee!! Hmmm, de sfeer wordt er niet beter op denk ik zo.

Ik installeer mij en zie dat er een wasmachine is, en dat komt goed uit want dan kan ik mijn wandel broek en mijn wandel rokje uit wassen. S’avonds spreken Marianne en ik af voor een rondje door het stadje, wat zeker de moeite waard is, want er is een mooi kasteel te bewonderen. 

Natuurlijk gaan wij ook nog eens het kasteel van binnen bekijken, zover dat mogelijk is. Er zijn een paar zalen waar de archieven van het Kasteel, te bewonderen zijn. 

Dan nog even een blik op Simancas, en dan gaan wij een terrasje zoeken, en dat vinden wij bij de kerk, en schuin tegenover onze Casa… Wij sluiten nog even aan bij Harriet die een wijntje zit te drinken.

Het was weer een prachtige dag waarin wij toch nog 7 km gewandeld hebben, en waar wij onze accu weer wat hebben kunnen opladen. Morgen wacht ons een etappe van 21,5 km, en daarom gaan Marianne en ik om 07:00 uur op weg voor Dag 13

CAMINO DE MADRID… DAG 13 Simancas – Peñaflor de Hornija 22 km

 9 mei 2023 –

Onderstaand het profiel van deze dag

Het blijft warm en daarom gaan Marianne en ik, als het een etappe is die langer is dan 20 km, vroeg op pad. Harriet wil graag koffie voordat zij op weg gaat, maar de barretjes gaan op de Camino de Madrid niet zo vroeg open. 

Nu loopt zij een stuk sneller dan wij tweetjes, dus ik verwacht dat zij ons nog wel in gaat halen. 

Het krieken van de dag is het mooiste tijdstip om op weg te gaan. De stad ontwaakt en zo laten wij het stadje achter ons, en dat begint meteen met een klim.

Ik had verwacht dat het nu wel wat vlakker zou worden, maar nee hoor dit is nog een flinke kuitenbijter. Maar als wij dan boven zijn ontvouwt zich een prachtig schilderij… wat maar blijft ontvouwen. 

Het is vandaag een etappe met een tweetal dorpjes onderweg, en telkens zitten daar een zevental kilometers tussen, dus dat is mooi verdeeld. 

Hier komen wij pas echt op de ‘Meseta’, over het algemeen vlak en nog eens vlak. Kom je in de buurt van een dorp, dat ligt dat vaak op een heuvel of in een dal, dus klimmen moet je sowieso. 

Hier liggen links en rechts enorme graanvelden zo ver als je kijken kan, en wij lopen op een grind/kiezel/zand/puin pad er tussendoor. Echt gemakkelijk is dat niet. Als wij zo’n uur gelopen hebben, zien wij zowaar een bankje. 

Hier nemen wij een korte pauze. Ik heb vanmorgen twee madeleines naar binnen geschoven, en dat was mijn enige ontbijt. Nu haal ik een bagel tevoorschijn, smeer daar wat tonijn op en eet dat heerlijk op. 

En dan gaat het op naar het 1e dorpje Ciguñuela, waar wij op zoek gaan naar een barretje. Het is een dorp van niks maar er zijn wel twee barretjes, waarvan er een open is. Ik bestel een Americano en neem een heerlijke punt tortilla die nog lekker warm is, zo vers…

 

Voordat wij weer aanstalten maken om naar het volgende dorp te wandelen, brengen wij een bezoek aan de kerk. Daarvoor moeten wij een flinke trap op, maar tevergeefs want hij is gesloten, zoals de meeste kerken op onze route. 

Regelmatig komen wij een ijzeren sculptuur tegen met een afbeelding van een Pelgrim. Volgens mij is het gewoon ijzer, maar Harriet is er van overtuigd dat het ‘corten’ staal is. Ik vind ze in ieder geval mooi, hier wordt ten minste aan ons Pelgrims gedacht. 

Er leiden veel wegen naar Rome, maar hier is maar een weg die naar Sahagún leid. En of hier in vroeger tijden de Pelgrims naar Santiago de Compostela liepen weet ik niet, maar wij moeten er over heen om in Santiago aan te komen. 

Marianne loopt tot Sahagún, en Harriet tot aan Leôn, ik ga nog verder tot aan Ponferrada. Althans dat is de planning, maar zoals het nu gaat met mijn enkel zou ik zomaar de pijp aan Maarten kunnen geven. Ik wacht het even af… 

Want morgen wacht ons nog een etappe van 24 km, daarna zijn ze allemaal een stuk korter dan vandaag. En ik neem nog twee rustdagen, eentje in Sahagún en een in León. 

Jullie merken inmiddels wel dat ik veelvuldig met Marianne op trek. Dat is niet zo verwonderlijk want wij slepen elkaar op moeilijke momenten er doorheen. Wij hebben het zelfde tempo en zijn altijd in elkaars nabijheid. En zeker op deze eenzame wegen waar wij nu beland zijn, is een strijdmakker nodig om deze klus te klaren. 

Het tempo van Harriet ligt voor mij te hoog, en dan zou ik de hele dag alleen lopen. En al was dat vooraf de bedoeling, het blijkt voor mij niet te werken in de praktijk, nu ik zoveel pijnlijk ongemak ervaar van mijn enkel.

Vandaag ben ik maar een fietser tegengekomen. Harriet was een dik uur later vertrokken, maar haalde ons al na 14 km in, bij het tweede dorpje  Wamba. 

Om in Wamba te komen moeten wij weer een heel stuk afdalen, en dan zie ik het dorpje liggen. Wij komen over twee bruggetjes waar ik een foto van wil make, en als ik om kijk zie ik hazewind Harriet al aan komen. Wat een tempo heeft zij er in, en dan zal je denken… Ja maar die mankeert niets. Maar ook H heeft zo haar problemen zegt ze.

In Wamba gaan wij uiteraard op zoek naar een bar, en wij zijn er nog maar net of Harriet is er ook. 

Voordat wij verder naar onze eindbestemming Peñaflor de Hornija wandelen, brengen Marianne en ik een bezoek aan de prachtige kerk van Wamba die mozarabische en romaanse stijl is gebouwd. Natuurlijk is hij dicht, en dat is jammer want hierin bevind zich ook het ‘Knekelhuis’ 

Hier liggen meer dan 3.000 schedels en maken deel uit van de skeletten die in de 13e tot 18e eeuw zijn afgezet. Jammer dus dat wij hier niet naar binnen kunnen. 

Na Wamba wacht ons een stevige klim, maar als je dan boven bent, en je hebt deze klus geklaard, kijk je om en zie je beneden Wamba liggen. 

We komen weer op een plateau met eindeloze wegen, en in de verte staan de windmolens… en als je een uur gewandeld hebt staan ze nog steeds in de verte… en na twee uurtjes ook. 

Deze hele etappe worden de paden geflankeerd door één lange gloed van klaprozen, velden met klaprozen. Zo mooi dat ik elke foto wel zou willen laten zien… maar er komen nog meer dagen voordat wij in Sahagun zijn.

En dan zijn wij eindelijk in Peñaflor de Hornija, het ligt hoog op een plateau en daar moeten wij naar toe… En het ergste… de hele dag is het bewolkt, maar net voordat wij aan de afdaling beginnen breekt de hemel open en komt de zon tevoorschijn. Ineens is het bloedje warm en wordt het zwoegen op een hele steile klim naar het dorp. 

Op weg naar de Albergue Peregrinos, komen wij langs een woning waar in de raamopening een ‘Grijze Roodstaart’ papagaai zit. Hij praat honderduit en wij blijven even staan luisteren. Wat horen wij allemaal voorbijkomen. Geen koppie krauw natuurlijk, maar wel “hasta luego” wat tot ziens betekend, “buenas dias” goedemorgen.

Precies om 14:00 uur zijn wij bij de Albergue Peregrinos, en moeten even bellen voor de sleutel. Marianne en ik zijn de eersten en beiden hebben wij een laag bed in kamer 1. Harriet is er nog niet maar die zit beslist ergens te lunchen. Zij komt even later en heeft kamer 2 voor zich zelf. Later op de avond komt er nog een alleraardigste Spaanse Peregrina op de fiets, en zij neemt kamer 3.

Nadat ik mijn spullen heb uitgepakt ga ik eerst de was doen. Je moet ervan profiteren als de zon schijnt want dan is de was zo droog. Daarna is het rusten en mijn Blog op Reislogger schrijven. Maar ik heb hier bijna geen bereik en krijg mijn foto’s niet of mondjesmaat geupload. Ik snap er niets van, want de anderen met dezelfde provider hebben wel bereik.

Loop ik 100 meter verder ben ik aan de rand van het dorp, en heb ik wel bereik. Dus schrijf ik mijn Blog daar met dit geweldige uitzicht.

Er is niets te beleven in dit dorp dus bivakkeren wij op een stoel voor onze Albergue. Er zijn een tweetal barretjes in het dorp waar Marianne en ik wat eten proberen te scoren. In de ene doen ze er een beetje lachwekkend over omdat wij er om 17:00 uur zijn. Dat is geen Spaanse tijd dat weten wij ook wel… Dus proberen wij het bij Ana y Manuel (Bar Avenida)

De kleinzoon is jarig en eigenlijk kan Ana niets voor ons klaar maken, om even later te zeggen dat een ensalada wel mogelijk is. Nog geen kwartier later staat er een salade met friet en iets van ham op tafel. Wat een service van deze mensen van Bar Avenida. Na het eten maken Marianne nog een ommetje door het dorp, en daarna is het tijd om te gaan slapen want morgen wacht een lange etappe.

Tot morgen

CAMINO DE MADRID… DAG 14 PEÑAFLOR DE HORNIJA – Medina de Rioseco 25,2 KM

10 mei 2023 –

Volgens mijn Gronze. com App is de etappe vandaag 24,3 km.

Onderstaand het profiel van deze dag…

Peñaflor de Hornija ligt op een plateau, maar hoe moet ik dat nu uitleggen. Toen wij gisteren aan kwamen hadden wij te maken met een flinke afdaling. Dan was het een stuk vlak, en moesten wij met een steile klim naar boven, om zo op het zelfde niveau uit te komen waar wij vandaan kwamen. 

En dit geld rondom het hele dorpje. 

Vandaag liep de wekker weer om 06:30 uur af. Er wacht een etappe van 25,2 km naar Medina de Rioseco. Om 07:10 uur trekken wij de deur van de Albergue de Peregrinos in het slot, en begeven ons op weg. 

Wij moeten dit plateau weer verlaten aan de achterkant van het dorpje. Dit keer geen steile afdaling maar een grind trap die ook nog eens schuin ligt. 

Afdalen gaat mij nooit zo goed af, dus ga ik het maar in de berm proberen. Dat loopt iets gemakkelijker en zo kom ik toch goed beneden. Dan is het weer een stuk vlak en gaat het met een steile klim weer naar boven, om dan weer op het hetzelfde niveau uit te komen als het plateau van Peñaflor de Hornija.

Als ik boven ben kijk ik om naar het dorpje en het ligt precies gelijk. Net of er geen hoogte verschil is geweest. 

Kijk ik vooruit, zie ik in de verte een windmolen park met honderden windmolens. Daar moeten wij doorheen, want 9 km verderop wacht pas ons eerste dorpje. Het is 2 x 9 km, telkens met een dorpje onderweg, en het is altijd maar de vraag of er ook een barretje open dat wij iets kunnen eten. 

Wij vertrokken met een lege maag, want zo vroeg op de ochtend kregen wij het nog niet naar binnen. Maar na die afdaling en klim hadden wij inmiddels wel trek, dus op zoek naar een steen waar ik op kon gaan zitten. Even een hapje en wat drinken en dan gaat het weer verder. De wegwijzer zegt 8 km, maar mijn navigatie houd het op 6,75 km naar Castromonte. 

Ik had qua landschap een zelfde dag als gisteren verwacht, ik kon dan dezelfde  foto’s gebruiken… niemand die dat in de gaten zou hebben. Maar het is totaal anders zoals je aan de foto’s wel kan zien. Veel meer groen en veelal boompjes langs het pad, dat maakt het veel leuker. 

Toen wij vanmorgen vertrokken was het best frisjes, en wij denken zelfs aan vorst aan de grond. Dus had ik mijn longsleeves shirt aan, een buff in mijn nek en ook mijn vest aan. Ik ben nu eenmaal een koukleum… Marianne vond het wel fris maar vertrok met hetgene was zij altijd aan heeft, een korte broek Brrr brrr… 

Onderweg komen wij regelmatig dit palen tegen die ons de weg wijzen. De schelp staat er op, en het bewijs dat wij in de Provincie Valladolid zijn. 

Net voor het dorpje Castromonte zien wij weer een rode gloed van klaprozen. Dit moeten Marianne en ik toch even vereeuwigen, zo mooi om te zien. 

En dan zijn wij in Castromonte… Het eerste wat wij voorbij lopen is een Albergue die er heel mooi uit ziet. Het lijkt wel een oud schoolgebouw wat opgeknapt is. 

Een barretje vinden wij meteen om de hoek… Eerst hebben ze niets anders te eten dan ‘madeleines’ en even later gaat ze overstag om twee bocadilles te maken met gebakken ei er op. Zo vers dat brood joh, zo heb ik het dan ook nog nooit gehad. Mijn schoenen gaan uit voor een lange pauze. 

Natuurlijk gaat het nog even naar de kerk, die wederom gesloten blijkt te zijn. En als wij het dorp uit wandelen zien wij nog een leuk tafereeltje in de vorm van een halve cirkel. Marianne heeft beide afgebeelde objecten gezien toen wij het dorp binnen kwamen. 

Op naar het volgende dorp wat weer 9 km verderop ligt. En ook dit pad is zo anders dan wat wij gewend waren. Het is een welkome afwisseling want het ligt grotendeels in de schaduw. 

Daarna weer lange rechte paden, en nog steeds zijn de windmolens rond ons heen. Vele lange kilometers lopen wij over deze eindeloze paden. Marianne en ik vertellen veel over elkaars leven, en zo vliegt de tijd en de afgelegde kilometers voorbij.

Voor wij er erg in hebben doemt uit het niets het volgende dorp Valverde de Campos voor onze neuzen op. 

Ook hier een kerk die gesloten blijkt te zijn. Maar er is wel een mooi houtsnijwerk beeld te zien. En hier zien wij weer een ooievaarsnest op de kerktoren. 

De enige bar blijkt gesloten te zijn, dus eet ik een lekkere sappige peer. Er zit alijd wel iets in de tas, en ook water hebben wij bij. Meer heb je ook niet nodig… en het belangrijkste van zo’n pauze is toch wel dat de schoenen uit mogen. Vandaag toch weer behoorlijk last van mijn enkel, en ook de achilleshiel zeurt. Dat wordt straks weer met de benen omhoog als ik in het hotel aan kom. 

Dat doe ik sowieso na elke etappe nu en ik doe een magnesium tablet in mijn water, om ook de elektrolyten aan te vullen. 

Nu wacht ons nog ons nog een kleine 7 km en dan zijn wij in Medina de Rioseco. 

Het landschap veranderd weer, en na een paar bochten zien wij in de verte Medina de Rioseco al liggen. De kerk torent boven alles uit, of het wil zeggen “kom maar gauw” maar het duurt nog een eeuwigheid voor wij er zijn. 

Aan het eind van een kilometers lang pad, gaat Marianne rechtsaf. Zij slaapt vannacht bij het Monsterio Santa Clara. Maar ik ga linksaf op zoek naar mijn Hotel Vittoria in het centrum van de stad. Er zijn heel veel oude gebouwen hier, en als ik over de brug kom is er aan de rechterkant dit museum. Het blijkt echter gesloten te zijn. 

Op weg naar mijn hotel kom ik over de Plaza Mayor. De huizen er omheen en ook in de straat naar mijn hotel staan op oude stenen pilaren. Soms zijn ze vervangen door palen van hout.

Maar ik moet verder… Om half drie ben ik in mijn hotel. Inchecken… Tas uitpakken en met de beentjes omhoog. Over een uur gaan wij een hapje eten. 

Daarna nog naar de enige kerk die open blijkt te zijn. Binnen is het donker, en als wij aan de bode vragen of hij soms een stempel voor ons heeft in ons Pelgrims paspoort, moet hij ons teleurstellen. 

En dat is toch moeilijk te accepteren als er voor de deur een mooie schelp ligt. 

En er is nog meer moois te zien, maar ook deze Santiago kerk die wij al van verre konden aanschouwen blijkt gesloten te zijn. Jammer is dat.

Het is over zessen als wij beiden terug lopen naar ons onderkomen. Rust is voor mij erg belangrijk en dat neem ik dan ook in acht. 

Morgen is er een nieuwe dag, en hebben wij een korte etappe. Bij wijze spreken… slapen wij morgen uit, gaan rond half negen ontbijten, doen nog wat boodschappen en gaan zo rond 10:00 uur op pad. 

Tot morgen voor Dag 15

CAMINO DE MADRID… DAG 15 Medina de Rioseco – Tamariz de Campos 12 KM

11 mei 2023 –

Onderstaand het profiel van deze dag… Het is op een enkel klein klimmetje na geheel vlak.

Het begint ergens op te lijken, want over zo’n 70 km is het avontuur van de Camino de Madrid voorbij. In Sahagún neem ik van mijn Samen en toch apart Camino maatjes afscheid. Daarna ga ik alleen verder over de Camino Francés naar Ponferrada. 

Omdat het maar een korte etappe is, ontbijten wij zo rond negen uur bij een barretje dicht bij mijn hotel. Omdat ik toch even op Marianne moet wachten, loop ik haar maar vast tegemoet want zij heeft zich verslapen…

Het ontbijt in Spanje stelt nooit zo heel erg veel voor. Vaak is het een tostado, geroosterd brood met olie, maar vooral heel veel zoetigheid, zoals vanmorgen een pudding broodje en een gesuikerde croissant. Ik bestelde een cafe Americano, maar er stond ook op het bord ‘carajillo’. Dat stond mij eigenlijk veel beter aan…

Maar ja, we moesten nog op pad en dan al alcohol in je koffie. Laat ik maar verstandig zijn…. Wat wij wel mee nemen is een vegetarisch bladerdeeg flapje, lekker voor onderweg. 

Daarna gaan wij nog even naar de supermarkt voor wat eten, want wij overnachten in een Albergue de Peregrinos, en dan moet je maar afwachten wat er is. Soep in een pakje, ciabatta, yoghurt, kaas, ham, chorizo, cola, bananen en een of ander gezondheids drankje voor Marianne. 

Je kan wel van alles kopen maar je moet het allemaal mee slepen. 

Om 09:35 uur gaan wij weer op pad voor een wandeling die grotendeels langs het Canal de Castilla loopt. Het begint voor ons in Medina de Rioseco, en dan volgen wij het Kanaal. 

Wij volgen een gedeelte van het 200 km lange kanaal. In 2019 liep ik bij Fromista ook al langs dit kanaal en kon je je zelfs met een boot laten vervoeren. Natuurlijk deed ik dat niet. Er ligt wel een boot aangemeerd, maar die maakt geen aanstalten om te gaan varen. 

Nu zou het welkom zijn geweest, want ik kan maar niet in een goed ritme komen. Het loopt niet… zoals ze wel eens zeggen en ik kan zelfs Marianne bij houden, en dat wil wat zeggen. 

De foto’s zijn veelal hetzelfde, en in vroeger tijden en dan hebben wij het over eind 18e eeuw, werden de schuiten hier vooruit getrokken door een trekpaard. Regelmatig komen wij dan ook een bord tegen uit vroeger tijden, met daarop een zwart/wit foto. Je zou dan toch een heerlijk bankje verwachten, maar er is niets van dit alles. 

Omdat wij niet echt kunnen zitten, lopen wij verder totdat wij bij een soort van huisje komen. Hier staan een viertal boomstronken waarop wij plaats kunnen nemen. Even de schoenen uit en het bladerdeeg flapje eten wat wij in het barretje gekocht hebben. 

Wij lopen door tot sluis nummer 7, en hebben dan al een 9 km gelopen. Vanaf hier laten wij het kanaal achter ons, en dat is jammer want hier liepen wij beschut tegen de zon, en soms ook tegen de harde wind die over het land komt aan razen. 

Hier staat dan eindelijk dat bankje waar ik naar verlang. Gewoon even zitten en mijn schoenen los… Een paar kilometer terug heb ik al een pijnstiller genomen, want mijn ‘Kreun voet’ steekt enorm. Daarna gaat het wel weer.

Het is maar goed dat Marianne mijn steun en toeverlaat is, anders was ik misschien al afgehaakt en dat doe ik toch niet gauw. Ik leef toe naar Sahagún en León waar ik telkens een rustdag heb. 

Als wij weer verder gaan lopen wij over een brug, en komen bij een splitsing die ons naar Tamariz de Campos leid. Nog een 3,5 km en dan zijn wij bij de herberg. Harriet heeft gebeld, dus ze weten dat wij er aan komen. 

We weten na deze splitsing meteen weer waar wij zijn, want de paden zijn weer kaarsrecht en je kunt weer de wijde wereld in kijken. Wij zien in de verte het dorp liggen waar wij naar toe moeten. 

Marianne wordt vandaag regelmatig gebeld en moet dan opnemen. Zij heeft vakantie lieve mensen, en dan moet je haar niet lastig vallen (mijn woorden). 

Langzaam maar zeker komt het dorp  dichterbij, met de twee torens die boven het dorp uit steken. Als wij er haast zijn zie ik dat de ene toren een ruïne is, en bovenin zit een ooievaar. Blijft mooi om te zien waar zij zich overal nestelen. 

Marianne en ik hebben nog geen selfie gemaakt vandaag. Dus proberen wij het met de klepperende ooievaars achter ons. Goed luisteren dan hoor je ze…

Nog een paar stoffige straten door, en dan is het ineens een dorpje wat begint te leven ook al zien wij geen kiep op straat. Op naar de Bar of de Albergue. Het is maar net wat wij het eerste tegen komen. Bij de foto hieronder de Bar… 

Harriet is er al maar verders niemand. Marianne gaat bellen… wat Harriet al lang had kunnen doen, als je er toch eerder bent. Marianne krijgt iemand aan de lijn, en die zegt dat hij er over een uur zal zijn om ons in te schrijven. 

Ik doe mijn schoenen uit, leg mijn backpack op de bank, en gebruik die als ruggensteun.

Zo kan ik het wel even volhouden, toch doe ik voor het eerst mijn windstopper aan. Ik vermoed dat ik hem de komende dagen overdag ook nodig zal hebben. Op deze vlaktes heeft de wind vrij spel en al is de temperatuur nu 18 graden, die windkracht 4 voelt niet altijd even prettig aan.

Ivan is de jonge man die de bar open maakt, en die ons inschrijft. Harriet vraagt of wij iets kunnen eten, en hij gaat pasta voor ons maken en daarbij nog een heerlijke salade. Hij beloofd dat het over 15 minuten klaar is. 

Maar hij brengt ons eerst naar ons onderkomen in de kerk. Dit is het helemaal, dit hoort bij een Pelgrim. Harriet heeft gezegd dat wij met twee personen kwamen, dus is er niet op meer gerekend. Maar geen nood… er wordt een matras via een smalle wenteltrap naar boven gesjouwd. 

Beneden een stapelbed. Harriet was het eerst dus die heeft eerste keus, en kiest alweer voor beneden… Blijft over, boven in het stapelbed of op zolder. Ik kies voor de zolder, al is het er wel erg stoffig. Daarom wordt er een deken onder het matras gelegd. Ik pak mijn spullen uit en neem er voor vannacht nog maar een deken bij.  Op zolder vind ik nog eeuwen oude landkaarten, mooi om te zien en heb er toch maar even een foto van gemaakt.

Daarna gaan wij met ons drieën lekker lunchen in de bar van Tamariz de Campos. Alle lof voor Ivan en zijn vrouw voor de uitgebreide maaltijd. De wijn vloeit rijkelijk… laat dat maar over aan Harriet. Het is een echt Konings Maal… 

Daarna bestellen wij nog koffie, en ik bestel een Carajillo waar ik vanmorgen ook al zo’n zin in had. De brandy fles blijft in de nabijheid mocht er nog wat bij moeten. 

Het is een gezellige boel, en speciaal voor ons is er morgenochtend om 08:00 uur ook nog eens een ontbijtje, in een dorp waar niets te krijgen is. Wij boffen toch maar met die Ivan die zichtbaar blij is met deze drie Peregrina’s

Verder kunnen wij hier maar weinig, als wat rond hangen en een plekje zoeken uit de wind. Marianne had een spel kaarten gevonden, en wilde een spelletje spelen met mij. Dus vleien wij ons op een deken neer bij de kerkdeur op de grond. Hier zitten wij enigszins uit de wind, maar van een spelletje kaarten komt niets terecht…Spaanse kaarten lijken niet op die van ons, het lijkt meer op kwartetten.

Dus gaan Marianne en ik nog maar een blokje om in het gat waar niets te doen is. Harriet gaat niet mee… Zij noemt ons overigens “De twee Mariannes” omdat mijn eerste naam in mijn paspoort ook Marianne is.

Ik maakte van ons ommetje deze foto’s…

Tot morgen voor Dag 16…

Camino de Madrid … Dag 16 Tamariz de Campos – Villalón de Campos 16,7 km

12 mei 2023 –

Vannacht sliepen wij dus in een kleine ruimte in de kerk. Beneden was net ruimte voor een stapelbed, douche en wc. Boven was een stoffige zolder waar je alleen maar kon komen via een kleine draaitrap. Ik durfde niet met mijn backpack om…. naar boven, bang dat ik ergens in het trappengat zou blijven steken. 

Alhoewel het primitief was heb ik heerlijk geslapen, je moet het nemen zoals het komt. Vanmorgen stonden wij op beheerder Ivan te wachten, want hij zou het ontbijt om 08:00 uur verzorgen. In Spanje wordt dat dan altijd wat later. In Brabant zeggen ze dan “ut Brabants kwartierke”.

Ivan zorgde voor een lekker bakje Senseo, en een Tostado con tomate. De lekkerste die ik tot nu toe heb gehad… en als extraatje een rol Mariekoekjes.

Na het ontbijt gaan wij op weg en lopen het dorpje van niks uit, en dat is al na 100 meter. Daarna even zoeken naar onze alternatieve route. Maar ik heb mijn Komoot navigatie app, dus zoeken is teveel gezegd.

Ivan heeft nog even uitgelegd hoe wij onze voetreis kunnen vervolgen. Er waren 3 routes vertelde hij… de Originele, een korter alternatief, en over de weg die Ivan voorstelde. Maar 9 km over de weg dat is teveel van het goede. Marianne en ik kiezen voor het alternatief, en dat gaat grotendeels over boeren landpaden en een kleine 2 km over de straatweg.

Harriet gaat voor de verandering ons voor…  daarna verdwijnt zij al snel uit het zicht.

Onze windstoppers hebben wij aangetrokken. Het is vanmorgen maar 3 graden en dan in de wind op die open vlaktes, is het geen pretje om dan zonder te lopen.. 

Op het moment dat wij rechts afslaan ligt de wereld voor ons open. Wat ik zie is eindeloos te noemen. Prachtig en dan voel je je toch echt klein in deze grote lege wereld, zo mooi!!

Het enige wat verschild in het landschap is de kleurstelling. Dit zijn de Spaanse graanschuren, zover als je kijken kan. 

Al vanaf wij Tamariz de Campos verlaten hebben… zien wij in de verte, schuin rechts vooruit een wit gebouw waarvan ik vermoed dat het een kerk is. Maar het kan net zo goed iets anders zijn… Het blijft constant in het zicht. 

Marianne vind een mooie veren pen, op een plek waar zo te zien een duif opgepeuzeld is. Wij vermoeden dat het om een veer gaat van een Rode Wouw. Marianne steekt hem op mijn hoed, en dan gaan wij weer verder… 

Dit pad komt na 7 kilometer uit op de weg waar wij ook voor hadden kunnen kiezen. Het is al wat warmer geworden, en wij vinden beiden dat die windstopper wel uit kan. Maar dat is maar van korte duur, wij kunnen niet zonder. 

Het is misschien maar 2 km over de weg, maar dat is maar een saaie bedoening. Wij zijn blij dat wij voor het alternatief hebben gekozen. 

Het graan dat hier groeit zal over een maand al weer gauw goudgeel kleuren, bijna klaar om geoogst te worden. Het is nu zo’n 40 cm hoog, maar op de foto hieronder staat het hoger… 

En dan na 9 km komen wij aan in het eerste dorpje op de route van vandaag. Cuenca de Campos heet het hier, en de voorzieningen zijn minimaal. Maar er is een Albergue de Peregrinos, en er is een bar. Meer heb je niet nodig! 

Het zijn veelal verlaten stadjes als je ze binnenkomt… maar soms valt het dan toch nog mee. De Albergue ziet er mooi uit, er zijn muurschilderingen over de Camino de Madrid. Kortom het leeft hier en wij gaan op zoek naar de bar, die je meestal vind op het Plaza Mayor 

Het is een mooi gebouw waar de bar is gevestigd. Harriet is er al en maakt deze foto als zij ons ziet aankomen. 

Wij bestellen koffie en alweer een punt tortilla er bij. In Nederland bestel je een appeltaart en hier dus een tortilla! En wat vinden jullie van mijn mooie pluim… Prachtig toch!! Vriend Rob zal wel weten te vertellen of deze van de Rode Wouw is. 

En dan gaat het verder, op naar Villalón de Campos en nog maar 6 km te gaan. En het begint al meteen goed als wij het stadje uitwandelen, zo mag het wel een tijdje duren. 

Het wordt zelfs een pad wat weer comfortabel loopt, parallel aan de carretera. Het ligt lekker beschut en in verte komt er zelfs een bos perceel aan. Jammer… Wij laten het rechts liggen en dan gaat het weer verder en lopen wij weer op de open vlaktes. Wat ben ik blij met mijn windstopper want hier kunnen wij ons nergens verstoppen voor de wind. Hier worden de vouwen echt uit je broek geblazen…

Het witte bouwwerk, waar ik het in begin het begin van dit Blog over had, komt langzaam maar zeker dichterbij maar weten nog steeds niet wat het nou precies is. 

Het dreigt te gaan regenen want van links komen donkere wolken aanrollen. In de verte staan twee bankjes en op een er van ligt iemand te rusten. Al gauw denk je dan aan een landloper, dat heb ik vorig jaar nog meegemaakt met vriendin Natalie op het Krijtlandpad. 

Maar nee hoor… Ik heb het helemaal mis, het is Harriet en die vraagt of wij erbij komen zitten. Maar ik bezit net in een lekker ritme en het is nog maar 2,5 km. Ik ga door en wil het afmaken zonder dat ik nog ga zitten. Later denk ik… misschien had zij wel behoefte om een praatje te maken, nu eigenlijk de twee Mariannes constant samen op pad zijn, en zij het derde wiel is. Ik sta er verder niet bij stil… er is teveel gebeurd.

Het witte gebouw waarvan wij dachten dat het wel eens een kerk of een klooster zou kunnen zijn… blijkt iets te zijn zoals de CHV een coöperatieve, dun Boerenbond zeggen wij in Oss. 

Een honderd meter voor dit gebouw slaan wij links af, en zien aan het eind van dit pad de kerk van Villalon de Campos liggen. Nog een kilometertje en dan zijn wij bijna op de plaats van bestemming. 

In dit stadje overnachten wij. Ik slaap bij Casa Rural El Encuentro. Marianne heeft vandaag niet zoveel zin in een Albergue, dus die besluit met mij mee te lopen, en te kijken of er nog plaats is in de Casa. 

Het heeft een mooi centrum en op de verkeersborden wordt Sahagún al aan gegeven, het is niet ver meer. Maar wij lopen door op zoek naar de Casa Rual. 

Straatje links straatje rechts en zo sta ik voor mijn onderkomen voor de nacht. Het ziet er uitnodigend uit, net of het wil zeggen “Kom binnen”. 

De gastvrouw is alleraardigst en ze heeft voor Marianne nog een kamer, dus dat is ook opgelost. We gaan eerst naar onze kamers… Wat een prachtig huis is dit. 

En ze hebben een wasmachine en een patio waar wij onze was buiten kunnen laten drogen. Alles gaat er in, en dus geen tijd en kleding om te gaan lunchen. Dus op het moment dat Harriet zegt, “ik zit bij Pena het enige restaurant in dit stadje” moeten wij dit aan ons voorbij laten gaan. 

Om 18:00 uur is alles droog en gaan Marianne en ik eerst een rondje maken langs de kerken. De San Pedro, een kerk uit de 15e eeuw, en opgebouwd uit leem ziet er niet uit of het in gebruik is. 

Dus gaan wij naar de volgende, en dat is de kerk die wij zagen bij binnenkomst van het stadje. De kerk is open dus gaan wij daar een kijkje nemen. Deze kerk is wel in gebruik maar wordt tussendoor gerestaureerd. 

En dan is het toch echt tijd om een hapje te eten, dus gaan wij om 19:00 uur naar Restaurant Pena. Voor de lunch natuurlijk veel te laat, en voor het avondeten van 21:30 uur veel te vroeg. 

Maar er is genoeg te eten hoor… Zoals een sneetje stokbrood met tonijn. Marianne iets met champignons, en ik iets met lever. En samen nog iets van ratatouille met rijst. Nee hoor wij komen hier niets te kort. En wij proosten ook nog met twee bellen Veterano Brandy, op deze prachtige Camino de Madrid. Harriet sluit ook nog even aan om een wijntje te drinken.

Nog twee etappes te gaan tot aan Sahagún. 

Tot morgen..

Camino de Madrid … Dag 17 Villalón de Campos – Santervas de Campos 16,7 km

13 mei 2023 –

Om half acht loopt de wekker af in ons prachtig onderkomen. Om 08:15 uur worden wij verwacht aan het ontbijt, en wat voor een ontbijt. Alles er op en er aan en wij kunnen ook nog wat mee nemen voor onderweg.

En daarna gaan wij op pad voor Dag 17 van ons avontuur op Camino de Madrid. 

Er wachten ons nog twee etappes en dan zit het er op. Wij zitten nog steeds op de Meseta, en in dit gebied staat achter de plaatsnaam de Campos… Gisteren Villalón de Campos… vandaag  Santervás de Campos. 

Het landschap van vandaag is glooiend te noemen, prachtig om te zien maar de paden zijn nog steeds eindeloos te noemen. 

Gisteren was ik er nog van overtuigd dat ik het helemaal ging afmaken tot aan Ponferrada. Maar vanmorgen heb ik besloten om het hierbij te laten.

Er zijn een paar redenen dat ik het goed vind zo. De belangrijkste reden is, dat ik er nu niet ben voor mijn Lief, nu zij een medische ingreep moest ondergaan. Ook het feit dat het niet lukt om pijnvrij te wandelen met mijn enkel, is een reden. De drukte op de Camino Francés… er is geen bed te krijgen op het moment hoor ik hier in het dorp. 

En ik sluit in Sahagún een prachtige drie weken op de Camino de Madrid af. Het is mooi zo en ik ben er tevreden mee. 

Vandaag is er onderweg niets te beleven. Wij komen wel door een gehucht maar er zijn geen voorzieningen. Het is niet meer dan een paar boerderijen waarbij wij over het erf lopen. 

Een bankje zoeken wij, meer hebben wij niet nodig want er zit genoeg te eten voor een weeshuis in onze backpack. Als wij het dorp uitlopen zien wij een speeltuintje voor de kinderen, en daar staan ook een vijftal bankjes. 

Was het in het begin erg vlak allemaal, na dit gehucht veranderd het landschap. Het lopen gaat moeizaam en ik schuif nog maar pilletje naar binnen. 

De kilometers worden ook steeds minder voor diegene die ook naar Santiago de Compostela wil gaan. De eerste stenen wegwijzer gaf 665 km aan, en zie nu staat er 386 km op de stenen paal. 

In het begin had ik mijn windstopper nog aan, maar het werd mij al snel te heet. Dus uit die jas… daarna ook mijn vest. Het was misschien maar 18 graden, maar de wind was allang niet zo sterk als gisteren en dan loop je je toch al gauw in het zweet. 

Bij de laatste afslag naar het dorp Santervas de Campos, besluiten wij nog even te pauzeren. Ik had twee cakejes meegenomen van het ontbijt, en nu was het tijd om ze op te eten. 

Ik vlij mij neer tegen de richtingaanwijzer en geniet van de stilte, want die is overweldigend. Bij ons hoor je altijd wel iets op de achtergrond, hier hoor je de wind en wat vogels. Heerlijk is dat, en hoewel wij nog maar minder dan 5 km moeten wandelen, blijven wij hier zo’n 45 minuten liggen in het gras. 

En dan zijn wij al weer in Santervas de Campos. Het is altijd weer zoeken waar wij de overnachting hebben. In mijn navigatie heb ik de Albergue de Peregrinos staan, maar van Harriet hoorde ik dat het Casa Jano is.

Wij vragen het aan een oud vrouwtje, en zij wijst ons de weg. We zitten een heel eind uit de richting. In al van deze dorpjes zie je gewoon niemand op straat, dus het is een bof dat wij iemand de weg kunnen vragen. 

Bij de Albergue worden wij staande gehouden, en iemand vraagt of wij interesse hebben in een rondleiding die om 18:00 uur begint.

Marianne kennende heeft zij daar wel zin in, en ik wijk bijna al niet meer van haar zijde, dus ik doe ook mee. 

Wij lopen met het vrouwtje mee, die verteld dat zij elke dag een rondje maakt door het dorp. Bij Casa Jano laat zij ons achter, en wij worden verwelkomd door Mercedes die hier scepter zwaait. Voor Marianne is hier geen plaats maar ze kan wel mee eten. 

Franse Regis is Marianne en mij voor geweest, en had waarschijnlijk ook een betere kamer dan ik. Als Pelgrim mag je niet klagen… maar mijn kamer was nou niet om over naar huis te schrijven. De deur was er zo eentje die je met geweld open en dicht moest doen.

Om 14:00 uur lunchen wij hier, en zo met ons vieren is het een gezellige boel.

Om 18:00 uur ga ik naar de Albergue de Peregrinos voor de rondleiding die daar begint. Het draait om Ponce de León die hier geboren is, dat begrijp ik wel, maar voor de verdere rest snap ik er niet veel van. 

Wij bezoeken de kerk, en ik zie dat ze daar een stempel voor mijn Pelgrims paspoort hebben. Daarna weer terug naar de Albergue voor een filmpje over  Ponce León. Alles gaat in het Spaans want er zijn nog een drietal Spanjaarden in de groep, dus haken Marianne en ik op een gegeven moment af.

Daarna weer terug naar Mercedes, want die heeft het avondeten om 19:00 klaar voor ons… Wij hebben het er maar druk mee. 

Morgenvroeg zet Mercedes alles klaar voor ons, want Regis en ik willen zo rond half acht ontbijten. 

Tot morgen voor de laatste dag op de Camino de Madrid. 

Camino de Madrid … Dag 18 Santervas de Campos – Sahagún 20,5 km

14 mei 2023 –

Met de laatste etappe in het vooruitzicht, liep mijn vogeltjes wekker vanmorgen al om 06:45 uur af. Even een wissewasje en om 07:15 uur zit ik in de keuken voor mijn ontbijt. Gastvrouw Mercedes heeft al het e.e.a. Klaargezet. 

Maar in de ochtend kan ik nooit zo goed eten, dus neem ik wat toast met wat Jam. Om half acht loop ik naar de Albergue de Peregrinos waar Marianne overnacht. Wij hebben afgesproken dat wij vroeg op pad gaan. 

Daar aangekomen van Marianne geen spoor. Volgens Gabriella de hospilatera van de Albergue, slaapt Marianne nog. Ik wordt uitgenodigd om het ontbijt hier te nuttigen, en dat sla ik niet af want dat ziet er heel goed uit. Tussendoor loop ik toch maar even naar boven om die slaapkop wakker te maken. 

Vroeg op pad is vroeg op pad… Ze schijnt gisteravond nog naar de plaatselijke bar te zijn geweest. Ik maak verder kennis met Gabriella van Braziliaanse komaf, en de Duitser Norman. Zij vinden de Veer op mijn hoed zo mooi. Gabriella heeft er ook zo een, maar die is wat kleiner. 

Zij zegt de Spaanse benaming van deze grote roofvogel. Norman zegt de Duitse benaming… en ik zeg, “in het Nederlands heet deze Rode Wouw”. Ik laat wat foto’s zien van deze roofvogel die ik gemaakt heb… waarop Norman zegt… WAUW, waarop ik zeg “daarom heet hij dus Rode Wouw”. Snappen Jullie het nog? Beter kan ik het niet uitleggen!!! 

En dan is het tijd om op pad te gaan, veels te laat natuurlijk en zo komt er van onze goede voornemens weer eens niets terecht. Gelukkig hoeven wij aan niemand verantwoording af te leggen, en doen wij lekker ons eigen ding. 

Het is 08:31 uur als ik onderstaande foto maak, en wij op weg gaan naar Sahagún 20 km verderop. Het is even zoeken naar de pijlen in de goede richting. 

Vanuit het dorp gaat het een stuk over de doorgaande weg, dat loopt lekker gemakkelijk, en op zondag is er geen kip op de weg. Na een drietal kilometers gaat het rechts af, en lopen wij weer de wijde wereld in. 

Het is minder glooiend dan gisteren, en daardoor kunnen wij weer een heel eind vooruit kijken. 

Hier heb ik weer een filmpje gemaakt.. 

Op deze 20,5 km lange weg komen we niets tegen. Althans niets om even een koffie te drinken. Er ligt wel weer een gehuchtje op de route, maar of er mensen wonen weten wij niet want je treft gewoonweg niemand op straat. 

Er is wel een klein kapelletje maar ook hiervan is de deur op slot. Marianne heeft toch wel pech met de kerkjes op deze Camino, want de meesten zijn gesloten. Er wonen toch wel mensen hier want er staat zomaar een taxi voor een huis. 

Wat verleidelijk om te vragen, of deze ons naar Sahagún kan brengen brengen. Maar nee hoor, deze laatste kilometers leggen wij te voet af. Wij gaan op zoek naar de… Plaza Mayor. Daar is… of een bar of er staan altijd wel een aantal bankjes waar je lekker kan zitten. Het laatste is het geval en daar maken wij gebruik van voor een korte pauze. 

 Na het troosteloos gehuchtje met alleen een taxi gaat het weer verder, en volgen wij de pijlen. Het gaat nog langs een kerk waarvan ik vermoed dat ook deze niet meer als zodanig gebruikt wordt. Hij wordt wel gebruikt door de ooievaars, die elk plekje benutten om een nest te kunnen bouwen. 

Wij steken een brug over een riviertje over, die nog net niet droog staat. Hier gaan wij links af, en gaan dit pad langs het riviertje kilometers lang volgen. Het ligt mooi beschut… 

Links het riviertje met een bomenrij, rechts de akkerbouw die bevloeid worden door het weinige water uit het riviertje. 

En zo gaat het kilometers rechtdoor, er lijkt geen eind aan te komen. Vandaag doet ieder zijn eigen ding… Marianne heeft een luisterboek op staan, en ik ben met mijn gedachten elders. De hele ochtend heb ik al last van mijn enkel, dus schuif ik nog maar een pilletje naar binnen. 

Zeker als je geen aanspraak hebt, is het extra moeilijk om door te blijven gaan. Maar een pijnstiller doet zijn werk, en dan gaat bij mij er al snel de turbo op… Ja ja ik weet het, het is niet de juiste methode, maar ik voel mij er wel bij.  

Doordat ik een flink tempo hanteer, heb ik Marianne al snel ver achter mij gelaten en geniet van de cadans van het lopen. Dit eindeloze pad is rijk begroeid met klaprozen, wat is dat toch mooi om te zien. Ik kwam voor de lente en het gele koolzaad, maar ik kreeg van Madrid tot hier alleen maar klaprozen. 

In de verte zien wij het dorpje Granja de Campos liggen, het is net of het pad er recht naar toe gaat. Het is slechts schijn want net voor het dorp en het viaduct van de spoorlijn, buigen wij af. Onder het viaduct vind ik een steen waar ik op kan zitten. Hier wacht ik op Marianne, doe even een boodschap en eet een mandarijntje. 

Ik kan haar zo mooi zien aankomen in de bocht naar het spoorviaduct. Ik maak sterk ingezoomd bovenstaande foto. Later zegt zij tegen mij “dat is een mooie voor op mijn begrafenis”. Zo ging het deze hele Camino, als we weer eens een mooie foto gemaakt hadden. 😊

Na het viaduct verlaten wij dit eindeloze pad, slaan linksaf en volgen een stukje de doorgaande weg, waarna het tot aan Sahagún een keienpad is. Eindeloos ga ik niet meer zeggen want het eindigt op onze eindbestemming, maar lang is het zeker want wij moeten nog 7,5 km. 

Hier komen wij onze 13e Pelgrim tegen van deze Camino de Madrid, en deze komt ons tegemoet. Een kort praatje… en hij vertelt mij dat hij onderweg is naar Madrid. Ik weet zeker dat als je deze route tegengesteld gaat lopen, je zeker meer Pelgrims gaat ontmoeten. Misschien iets voor een volgende keer 🤔

Deze laatste kilometers blijven Marianne en ik bij elkaar, samen maken wij af waar wij aan begonnen zijn in Madrid. Harriet was deze Camino meestal een uur eerder in de etappe plaats, en ook vandaag is dat niet anders. Daarom heb ik met haar ook niet die band kunnen opbouwen, die ik met Marianne wel heb. (Note: Harriet voelde zich het derde wiel aan de wagen)

En dan ligt Sahagún aan onze voeten. Wij zijn er en maken gauw nog een selfie, want dit hebben wij toch maar mooi gedaan samen. 

Ik weet van mijn Camino Francés in 2019, dat ik hier een certificaat wat ze een ‘halve Compostella’ noemen, kon afhalen. Een halve omdat Sahagún precies op de helft ligt van de 790 km lange Francés. Toen was het in dit klooster op onderstaande foto…

Nu kloppen wij hier tevergeefs aan, want het is verplaatst naar het Tourist Office gevestigd in de Albergue de Peregrinos. Een betere plaats denk ik, want hier leid de Camino naar toe. Wij ontvangen hier onze hele Compostella van Camino de Madrid.

Het is een hele andere als van de vorige keer. Ik kan merken dat deze certificaten maar een paar keer op een dag uitgereikt worden, terwijl het voor het de Francés om enkele honderden gaat op één dag… Om het drukte verschil weer te geven tussen beide Camino’s.

Marianne overnacht in deze Albergue, waar ik in 2019 sliep. 

Zij brengt haar spullen naar boven,  daarna gaan wij op zoek naar mijn Hostal. Gelukkig hoeven wij niet ver te lopen, want het ligt zowat om de hoek. Ook ik breng even snel mijn spullen weg, doe mijn sandalen aan, want dat loopt een stuk fijner. In de Hal lopen wij Harriet tegen het lijf… Zij vraagt of wij gaan lunchen? Wij weten het eerlijk gezegd nog niet. Want wij gaan eerst proosten… 

Maar als wij zien dat ze daar paella hebben, besluiten wij toch maar wat te eten. Het is 16:45 uur als wij klaar zijn… Het is tijd om wat te gaan rusten, en spreken af voor 19:00 uur vanavond af. 

Om 18:02 uur krijg ik een appje van haar, of ik om 18:30 uur zin heb om mee naar de Pelgrims mis te gaan. Zin wel maar ik ga dat niet redden. Dus Marianne naar de Pelgrims mis, en ik ga wat later op zoek naar de kerk waar zij zou kunnen zijn. Dat is een heel gezoek want er zijn nogal wat kerken hier. 

Even geluisterd want Marianne kan heel mooi zingen., maar nee hier is zij niet. Op naar de volgende… 

Ook hier niet, de deur zit op slot en er wordt niet gezongen. Op naar de volgende…  en ja hoor, geen kerk maar wel een Marianne die mij gezegend en wel tegemoet komt lopen. Bij een mooie muurschildering maak ik nog een foto van haar. 

Daarna gaan wij nog naar de Plaza Mayor om deze Camino de Madrid af te sluiten. Wij nodigen Harriet nog even uit om wat te komen drinken. Maar Jullie begrijpen… dat als je tussen de regels door leest, dat het niet echt meer boterde tussen de twee Mariannes en Harriet. Dus dit samenzijn was van korte duur…

Het geeft mij toch enigszins een wrange nasmaak aan het slot van een prachtige Camino de Madrid.

Morgen scheiden definitief onze wegen… H loopt nog door tot aan León. Marianne reist morgen naar Madrid en vliegt dan naar huis. En ik… ik vlieg overmorgen terug naar mijn Lief…

Dag 19… Het afscheid

Mijn Camino van Madrid naar Sahagún zit er op. 18 dagen was ik onderweg, wat een avontuur. Een avontuur van 323 km met een gemiddelde van 19 km per dag, soms maar 10, en soms 29 km. Op pad met alleen je rugzak, waar je hele hebben en houwen in zit. Meer heb je niet nodig… Ik heb het voor een tweede keer op de Camino bewezen.

Ik heb wederom weer onwijs genoten van de prachtige natuur. Heel bijzonder allemaal… maar ook zwaar, spectaculair, gezellig, pijnlijk, spannend, sociaal en emotioneel. Bijzonder is de blijvende vriendschap die ik met Marianne heb opgebouwd. Een Camino vriendin voor het leven…

Bij leven en welzijn gaat er volgend jaar weer een vervolg op komen want het Camino virus zit in mijn bloed