Ons leven gaat de laatste tijd niet over rozen. Wat daar de oorzaak van is weten jullie inmiddels wel, maar als wel alles koek en ei was, hadden wij “Kreun & Steun” dus niet bestaan. Niet dat wij nu staan te juichen… want dat geëxperimenteer met die steunzolen, beginnen wij een beetje zat te worden. Kreun heeft die van haar al een bijnaam gegeven, Zij noemt het een Kreunzool. Moedeloos wordt het vrouwtje er van, die vraagt zich af hoe het nu verder moet.

Dat podopeutje Carolien doet haar best om de problemen op te lossen, maar met zo’n lastige klant als Rianne met die Kreunvoet valt dat niet mee. “Hoe gaat het nu?” is steevast haar vraag… Nou en dan brand Rianne los… “Ut is nog niks”… “wel iets mar nie wé ut zen moet”. “Nu heb ik weer last van mijn heupen, en aan de onderkant van mijn voet blijft het zeer doen, en ik kan nie slapen omdat mijn enkel steekt”. Hehaha…. Last van haar heupen Steun, laat mij niet lachen… op haar heupen heeft zij het zal je bedoelen. Na alles aangehoord te hebben gaat ons Carolientje aan de slag, en voert dan weer aanpassingen door, en wordt er een nieuwe afspraak gemaakt. “Nou… hoe zitten ze nu vraagt ze dan” “Moi…vind het niet slecht” zegt Rianne dan. Ja Kreun, zo lust ik er nog wel eentje… hoe kan ze dat nu zeggen, ze heeft er nog geen meter op gelopen.

Ons vrouwtje gaat het dan weer uitproberen, en een paar weken later gaat het bij ons podopeutje weer van voren af aan. “Ik heb last van mijn knieën”. Pffff… Kijk, en daar worden wij, Kreun en Steun dus zoo moe van.

Last van haar knieën. Daar heeft zij wel meer last van trouwens. Ik kan mij herinneren dat zij op haar werk, dooor lang op haar knieën te zitten, een dikke knie kreeg… een zogenaamde “waterknie”. Met een holle naald lieten ze het weg vloeien.

Je houd niet voor mogelijk hoeveel water daar in zat…. Het lijkt mij wel gemakkelijk Steun op de Camino, Wij hebben dan altijd water bij ons. Hahaha… jij ook altijd Kreun, waar haal je het weer vandaan Hahaha, ik kom niet meer bij.

Het wordt tijd voor Rianne dat zij op Camino gaat, want zo gaat het niet langer. Weet je wat ik denk Steun… “Nou zeg het eens Kreun”… Nou, ik denk dat als zij haar gedachten ergens anders op kan fixeren, dat zij dat gekreun en gezeur wat meer achterwege laat. Want als ze wat rond te kijken heeft, en in gesprek is met andere wandelaars verdwijnt dat kreunen naar de achtergrond.

Dat gekreun is gewoon aandacht vragen, vind je ook niet. Heb je het vrouwtje wel eens horen zuchten… want daar hebben wij het nog niet over gehad, dat is ook al zo’n rare tik van haar.

Dat is voor haar een manier van ontspannen, ze wordt er helemaal zen van zegt ze, en het is gezond ook nog. Leest dit artikel maar eens … Zuchten moet en is gezond

Rianne hoor je onhoorbaar inademen, maar dan dat uitademen….die zucht gaat zo van PFUFFFFFFffffffffff

Maar goed…. even wat anders…. Het vrouwtje traint wel wat af de laatste tijd. Ze krijgt de laatste tijd nogal eens de vraag “ik heb gehoord van die en die, dat jij veel wandelt, zou je een keer met mij willen”. Nou, en dat wil ze wel… aan ons “Kreun en Steun” wordt weer eens niet gedacht. Ze moet nu in de agenda kijken of zij wel kan. Namen die voorbij komen: Elly, Tilly, Stephanie, Silvia…. er zijn er nog meer Dorien, Nellie….

En pas werd gevraagd, of zij zin had om vier dagen mee te gaan wandelen in Duitsland. Nou zegt ons vrouwtje maar zelden nee, dus was dat ook nu niet het geval. Wordt er dan met ons “Kreun en Steun” overlegd of wij zin hebben. Ook Nee dus!!!

Wij hebben daar moeten afzien joh, je houd het niet voor mogelijk. Dat het vrouwtje dit allemaal kan staan wij versteld van. “Opgeven is geen optie” zegt ze dan, en ploetert zij verder…

Maar Steun en ik… Pfff, na elke wandeltrip zien wij er niet uit, nu waren wij voll staub und dreckich, “dat is Duits geloof ik”. Ze liep over stoffige paadjes van de wijnranken in het Moselgebied, en zakte weg in de dreck van het Lieserpfad. En in die vier dagen onderweg, heeft het vrouwtje natuurlijk geen borstel bij zich, en blijven Kreun en Steun schmutzig terwijl Rianne onder de douches staat.. Nu zien jullie zeker toch wel… dat wij een zwaar schoenen leven hebben.

Maar ondanks dat wij een zwaar leven hebben, staan wij te trappelen van ongeduld als zij bij het krieken van de dag op pad gaat. De natuur is dan op zijn mooist, en daar genieten wij met zijn drietjes heel erg van. De vogeltjes zingen dan hun hoogste lied… Prachtig!! En Rianne denkt daar dan weer over na… en zit ze weer een of ander idee uit te broeden. Nu heeft ze zelfs een ringtone van een Goudvink op haar telefoon. Maar Kreun en ik, Steun dus… kunnen er maar moeilijk aan wennen. Rianne trouwens ook niet, hebben wij al gemerkt.

Heeft ze s’morgens de wekker gezet, gaat het van tjilp tjilp tjiep tjiep tjiep tjiep en draait het vrouwtje zich nog eens om, zoo lekker wakker worden vind ze dat… en drukt ze sluimeren in, om na enkele minuten hetzelfde riedeltje van tjilp tjilp tjiep tjiep tjiep tjiep aan te horen. Stond zij eerst patsboem naast haar bed als de wekker af liep, nu is zij amper nog uit haar nestje te krijgen en gaat er nogal wat tijd verloren, voordat wij op pad gaan.

“Neem nu die telefoon nu eens op”, moeten Kreun en ik vaak tegen haar zeggen. “Wat een doos is het toch Kreun”… Krijgt ze telefoon… tjilp tjilp tjiep tjiep tjiep tjiep… tjilp tjilp tjiep tjiep tjiep tjiep, zit zij rond te kijken waar die Goudvink zit, maar opnemen Ho maar. Hahaha….. Kreun en ik gieren het dan uit van het lachen Hahahaha… Het is een echte doos hoor … hahaha

Wandelen is ook ontmoeten en dan hoort Rianne nogal eens. Zo U bent vroeg op pad? “Ja trainen hé”… Waarvoor?…”Santiago”. . Was van de week nog op tv… En dan zijn wij al weer een uurtje verder, want ze kan daar uren over vertellen.

Gaat dat ooit nog over Steun? Nou reken daar maar niet op Kreun, zij moet aan deze Camino nog beginnen en zit al te broeden voor een vervolg over een paar jaar, die zij dan met Silvia wil lopen. En dat vinden Kreun en ik, Steun dus… heel fijn want dan zijn de Meindl vriendjes van Silvia er ook bij, en kunnen wij met zessen op pad.