Dag 1

Het vroeg starten met de vierdaagse kost natuurlijk extra energie. Voorafgaand heb ik geprobeerd om zoveel  mogelijk te rusten, en op tijd naar bed te zijn. Vorige week ging ik om 22.00 uur naar bed om er vast al een beetje aan te wennen. En gisteren lag ik al om 21.00 uur op bed maar om 23.00 uur was ik al weer klaar wakker. Het werd een onrustige nacht en om half 4 ben ik maar opgestaan.

Aankleden, voeten verzorgen, tas gevuld met vast en vloeibaar voedsel, op de fiets naar het station, in checken, weerzien met oude bekenden. In de trein begin ik dan maar aan mijn krentenbol met Oude kaas en een drinkontbijt, meestal gaat dat gepaard met zuchten en lange tanden. Maar het is te doen, je moet toch wat.  In Nijmegen begon het te miezeren, en soms hard te regenen. Poncho aan en  poncho uit, je zweet je kapot in zo’n ding. Bij de start moesten wij nog een half uur wachten en al die tijd bleef het regenen, maar bij de start kon de poncho dan toch definitief in mijn tas opgeborgen worden. Nu werd het meteen bloedje heet en benauwd, maar alles beter dan regen.

Was ik nog gestart met een muziek collega en haar man, na 300 meter was ik ze al kwijt. Zij werden opgehouden door bekenden, en Rianne wil vooruit. Ik heb heerlijk gewandeld met mijn eigen tempo, ook met pauzeren hoef je geen  rekening te houden. Wat heb ik gegeten onderweg buiten de vele komkommers aangereikt door het toegestroomde  publiek. Twee koffie, twee belegde broodjes, een appelflap, een kop tomatensoep, een banaan, 2 energierepen, twee pakjes vruchten biscuit, een energy drank en een biertje en vele liters water. En zo ben ik deze eerste 4Daagse dag doorgekomen.

Tot morgen.

Dag 2

Voorafgaande aan Dag 2 moest ik gisteren nog even naar de masseur, en die zorgt er voor dat je weer zo fris als een hoedje kunt starten. Maar daar hoort uit bed komen niet bij, want dat ging niet van een leien dakje, eerder krakkemikkig en een pijn aan de onderkant van mijn hak.

De reis was weer op hetzelfde tijdstip, het eten ging met hele lange tanden. Maar op een nuchtere maag kun je niet lopen, dus prop je het toch maar naar binnen. Eigenlijk moest ik nog wakker worden, maar met al dat gekakel in de trein wordt je dat vanzelf. Tjonge jonge, kan dat niet minder….

Aan de start was het stukken drukker dan gisteren. Waar dat dan aan ligt? De treinen gaan nu nog maar om het uur, en de starttijd is een kwartier vervroegd. Het komt niet mooi uit, en ik kan toch slecht de trein een uur eerder nemen. Morgen zou dat dan om 03.40 uur zijn om 5 uur te kunnen starten.

Maar goed, ik stond nu wat verder naar achteren en om klokslag 06.10 uur werd ik samen met een hele grote meute los gelaten. Een krakkemikkig begin, je voelt weer allerlei pijntjes in het begin. Maar als je dan een paar honderd meter gelopen hebt, kan het gas er op als dat mogelijk is. In het begin zeker, maar als je een 10 -15 km gelopen hebt en de wandelpaden dicht slibben, gaat dat tempo naar beneden. Het was druk vandaag, verschrikkelijk druk. Zowel met wandelaars als het talrijke publiek, en overal muziek. Heel veel muziek kapellen, die dan een lekker deuntje spelen waar je heerlijk op wandelt. Maar ook talrijke disco boxen die denken dat er een 4Daagse voor een doveninstituut aan de gang is. Nadat je al die Boenkeboenke boenke muziek achter je hebt gelaten ben je er wel rijp voor.

Vandaag had ik veel last van mijn rug, de pijn onder mijn hak, het idee dat ik blaren liep, en een hongerig gevoel. Aan het eerste moet vanavond de masseur zijn best doen, en evt. blaren  prikken. Aan het hongerige gevoel moet je overdag zelf regelmatig wat aan doen.

Gaan we weeer, twee muesli bollen met ouwe kaas, een drinkontbijt, twee koffie, twee belegde broodjes, portie kibbeling met ravotte saus, broodje frikandel, een stuk watermeloen, 2x trix repen, 1 energyreep, en ruw geschat Vier komkommers.

De laatste 10km waren erg zwaar omdat ik het gevoel had dat er een blaar zat, wat later dus ook zo bleek te zijn. Op het Faberplein stond ook mijn broer Hans met zijn man Frank, die mij op de Roze woensdag welkom heette. En daarna was ik om 15.00 uur binnen. Daarna nog een martelgang naar het station, en is er vanavond werk aan de winkel.

Dag 3

Welke wandelaar zit er om negen uur in de avond,  nog aan haar of zijn verslag van de dag te werken. Ik dus, en daarom lag ik gisteren eigenlijk te laat op bed. Dat dit niet goed kon gaan merkte ik gisterenavond al meteen. Ik had mijn verslag op facebook en Blog gezet, en daarna moest ik nog wat opruimen. Even daarna was ik mijn nieuwe telefoon kwijt. Ik was niet in paniek want ik wist dat ik hem mee genomen had naar de keuken, maar waar had ik hem nou gelaten. Dan maar even bellen tring tring, en ik wist waar hij was. Omdat ik in gedachten nog bij mijn 4Daagse verslag zat had ik hem  samen met ander plastic afval bij het plastic gegooid.  Vanmorgen stond ik slaapdronken op en kwam er op het station achter dat ik mijn flesje water en drinkontbijt vergeten was. Geen ramp, het is overal te koop.

Over mijn eetpatroon ga ik niet veel meer vertellen, alleen dat ik vandaag op de gezonde toer was. De meloenen waren in de reclame vandaag, dus vandaag was het een groente en fruit dag. Wat niet in het rijtje thuis hoort is het broodje gehaktbal, maar een keertje zondigen is niet erg.

Het ging van een leien dakje, dat is toch wel het voordeel van vroeg starten. De wegen zijn dan nog niet dicht geslibd, en kan ik met mijn lange benen tempo maken. Zeker de eerste uren is dat heel belangrijk. En het ligt natuurlijk ook aan een perfecte nachtrust???? Daarbij hadden de dames van de Berghemse EHBO goed werk afgeleverd zodat ik lichamelijk weer fris op pad kon.

Dus lekker gelopen vandaag maar dat laatste uurtje blijft iedere dag toch weer moeilijk. Maar elke dag heb je weer een intocht in Nijmegen, waar dol enthousiaste wijkbewoners er alles aan doen om je op te peppen.

Vanavond vroeg naar bed en morgen staan wij aan de start van dag 4.

Dag 4

Na drie dagen alleen gelopen te hebben, en na een fantastische wandel dag op donderdag, besloot ik voor de Grande finale voor de verandering met zijn drietjes te lopen. De late start op de vrijdag vind ik altijd een vermoeiend iets, en kan ik de steun van anderen best gebruiken. En daarom liep ik deze dag met Diana & Silvia. Diana speelt net als ik bij De Derde Helft, en Silvia is haar wandelmaatje.

Om 06.05 uur kon ik na een moeizaam scannen van mijn polsbandje op weg. Het zal je maar gebeuren dat je eerst nog naar de centrale administratie moet voor een nieuw polsbandje. Gelukkig kroop ik door het oog van de naald. Nu met zijn drieen lekker op pad, en genoeg te kletsen waardoor de tijd en de kilometers voorbij vliegen.

Al jaren zat de “Goedemorgen man” elke dag wel ergens op het parcours. Je raakte aan hem gewend, je werd verwend met een “Goede Morgen”. De eerste twee dagen was hij er niet, en ik had ergens gelezen dat hij erg ziek was, maar de laatste twee dagen zat hij er weer. Nu op zijn scoot mobiel maar hij was er toch maar. Gisteren kreeg hij van de vele duizenden wandelaars een Goede Morgen en een oorverdovend applaus.

Door al dat kletsen onderweg schiet de tijd wel op, maar de eerste stop probeer je toch altijd zo na twee uurtjes te plannen, soms lukt dat en soms is het wat korter. Meestal is het een combineren van een sanitaire stop en een eerste bakje koffie. En ja, er staan altijd lange rijen, maar je rust toch al wat. De wandelaars onder ons weten, dat als je aan het wandelen bent je darmen extra geactiveerd worden, en je al snel een grote boodschap moet doen. Met trainen heb ik daar altijd last van, maar nu met de 4Daagse en zeker de donderdag en de vrijdag zat het wel te drukken, maar naar de wc?  Ho maar. Dus heb ik twee dagen lang een geurspoor achter gelaten, wel handig voor volgend jaar. En ach, tussen die mengelmoes van zweet, parfum en andere geuren was mijn spoor niet door anderen te volgen.

Vorig jaar na de 4Daagse heb ik een LaLaLa boekje aangeschaft, waar heel veel mooie wandeliedjes in staan. Veel mensen schamen zich er voor om zo maar te gaan zingen, maar daar stoor ik mij niet aan. En als je dan een saai stuk dijk aan komt van Overasselt naar Linden, dan is het toch heel fijn als er iemand spontaan begint te zingen. Iedereen vind het mooi, iedereen doet mee. En heel belangrijk, de kilometers vliegen voorbij. Alouette  mooie alouette  Alouette hou je nog van mij. Hou je van mijn rooie haar enz. is toch wel mijn farvoriet. Het is een  heel lang lied en zie. We zitten al op de helft van deze lange dijk. En daarna is het toch fijn om te horen “Dank u wel mevrouw, U hebt mij er door heen gesleept”.

In Beers stonden de mannen en beiden moeders van Diana en Silvia, dus tijd voor een lange stop. Lekker in een luie stoel, een kopje koffie, een slaatje en effe heerlijk ontspannen. Het nadeel van lang zitten, is het opstaan en weer op gang komen. O wat doet dat pijn, maar dat gevoel is er maar eventjes. Natuurlijk voel je onderweg van alles en daarom is het maar goed dat je afgeleid wordt door de mensen langs de kant.

Na Beers krijg je Cuijk, Mook, Malden en overal  enthousiast publiek. Die er ook nu voor zorgen dat je voor eventjes je pijntjes vergeet. Volgens mij had Silvia nergens last van, maar voor Diana en ik ging het wat moeizamer, In Malden begon ik te tollen en stond ik onevenwichtig op mijn benen, en heb ik maar snel een paar druivensuikers genomen. Misschien lag het aan de hitte, misschien te weinig gegeten. Want hoe vermoeiender dat je wordt, hoe minder zin je hebt om te eten. Drinken gaat dan nog wel, en gelukkig kreeg ik op de Via Gladiola een sportdrank van het Radboudziekenhuis aangeboden. De laatste kilometers gaan in een roes, en dan haast op het einde was er weer mijn broer met de Gladiolen. Nog een stukje en de beloning is daar.

Ik liep hem voor Bart van Rooij, onze trompettist  van De Derde Helft die ernstig ziek is. Het was elke kilometer meer dan waard, als hij hiermee nog beter zou kunnen worden. Maar Bart, waar je ook bent of waar je ook gaat. Jij blijft in mijn gedachten en in mijn hart aanwezig.