Jullie hebben waarschijnlijk al lang aan ons Tweetjes gedacht, en afgevraagd… “Hoe zou het met die twee vriendjes van Rianne, ‘Kreun en Steun’ zijn, en maken zij nog wel iets bijzonders mee met haar. Om een kort verhaal lang te maken… of is het nu anders om… om een lang verhaal kort te maken… ” bar weinig.”

Het is gewoon een rare tijd met dat Covid-19 gebeuren, en wij in feite  maar weinig andere wandel vriendjes tegen komen. De enige andere Meindl vriendjes die wij tegen komen, zijn die van Riannes vriendin Tilly. En daar zijn wij heel erg blij mee want van die twee ervaren kilometervreter jongens, kunnen Kreun en ik (Steun) dus heel veel leren. 

De eerste maanden van dit jaar,  hebben wij met ons drietjes al heel wat af gewandeld. Wij vinden dat wel leuk van Rianne, dat zij zo haar best doet om ons het naar de zin te maken.

Maar Kreun en ik zijn niet blij hoe zij met ons schoeisel om gaat. Als zij op de harde weg blijft is er niets aan de hand, maar nee Rianne pioniert door alle nattigheid en blubber die er ligt…

En dan schrijft ze op haar ‘Blog’, “Wie durft te verdwalen vind nieuwe wegen.” Hoe krijgt ze het verzonnen vraag je, je toch af. Nou ‘Kreun”, ik denk dat ik het wel weet… Sinds ze die nieuwe pin heeft gekocht, denkt ze dat zij het ei van Columbus heeft gevonden., en doet ze er werkelijk alles aan om te verdwalen. “Nou ik weet het niet ‘Steun’, als dat maar goed gaat.”..

Die meindl’s die ze heeft deze keer, schijnen overal tegen te kunnen… Plens plens pats boem plens plens, en zo staait ze door al die nattigheid. Kreun en ik hebben het dan niet meer, wij worden daar niet blij van, want ons uitzicht wordt bedorven door een dikke laag modder.

Als ze uit gewandeld is, borstelt ze ons af en denkt dat dit genoeg is. Ze heeft dan niet aan ons dikke diepe profiel gedacht, en zodoende ligt de hele hal en gang vol met zand als zij thuis komt. Of de auto ligt vol omdat zij haar schoenen aan heeft gehouden, als zij naar huis rijd.  Dat gedrag wordt niet getolereerd door het andere vrouwtje in huis, en krijgt zij op haar kop, dat begrijpen Jullie wel.

Dat probleem heeft zij opgelost door voortaan haar pantoffels of slippers mee te nemen, en een grote plastic zak. Komt ze terug bij de auto wisselt zij van schoeisel, en gaan  die modder schoenen in de zak, en kunnen ze probleemloos worden vervoerd.

Wat Rianne nog niet heeft opgemerkt, is dat sinds zij nieuwe zooltjes in haar schoenen heeft, zij helemaal geen dikke enkels meer heeft. Wat een trien is het toch ‘Kreun’, wij zagen dat meteen en voelden het allang! Wij tweetjes zijn toch wel goed hé, want wij hebben alles meteen door.

Ik denk dat dit komt ‘Steun’ omdat het  molentje in haar bovenkamer niet goed afgesteld staat, en maar traag werkt dit jaar. Het is ook zo’n raar jaar met dat ‘Covid-19’ gebeuren. Zij zit in haar eigen wereldje, en leeft samen met het andere vrouwtje in huis, alle regels goed na en zo proberen ze op die manier Corona buiten de deur te houden. Op die manier zijn er buiten het wandelen maar weinig andere activiteiten te bespeuren. Ze kakt in… Maar…

Wat ik de laatste weken wel merk ‘Kreun’…. Rianne wordt onrustig. Die camino spookt maar door haar hoofd, en nu Corona langzaam maar zeker uit ons leven gaat verdwijnen, wil zij weer in Spanje op pad. En zij is niet de enige die dat wil, want er zijn weer  Pelgrims onderweg. Nog niet in grote getale, maar er komen toch dagelijks weer Pelgrims aan in Santiago de Compostela.

En dan werken die radertjes in haar bovenkamertje, ineens weer supersnel. En denkt ze “ik wil ook ik wil ook.” De plannen die ze had om de Camino de Madrid te gaan wandelen, heeft zij voorlopig op een zijspoor gezet. En heeft ze weer iets nieuws op het oog… Want…

Weet je nog ‘Kreun’ dat zij tijdens een Lunch op de Camino Francés in 2019, de Australiër Brad tegen kwam. Hij liep de Francés toen voor de tweede keer. Hij vertelde… “De eerste keer moest en zou ik aankomen in Santiago de Compostela, daar was ik alleen maar mee bezig. Nu ben ik hier terug om te genieten.”

En zo heeft Rianne het ook ervaren ‘Steun’, Zij had ook die drive om maar in Santiago aan te komen. Daar weten wij toch alles van, en hebben wij  ‘Kreun en Steun’ dus, heel wat af moeten zien. Afgepeigerd door die drive van haar…kwamen wij uitgeput aan in Santiago de Compostella.

En nu gaat ze terug en wil van die 772 km gaan genieten. Wij houden haar niet tegen, want wij willen ook wel eens wandelen zonder gekreun en gesteun.

Wat wij ook nog wel even willen vertellen… maar Jullie zullen er beslist al over gehoord of gelezen hebben… gaat over de gevallen vrouw!!

Rianne dus, en ze is echt heel hard gevallen. Dat zij niks gebroken heeft snappen wij nog steeds niet, want wij waren er bij en stonden ook op die ladder. Vandaar dat het spreekwoord “Het geluk is met de domme”, nu niet van toepassing kan zijn.

Ze viel… ze stuiterde en had diverse kneuzingen en daarna vele blauwe plekken. En dan nog komt die ijdelheid van haar om de hoek kijken, en vraagt “zit mijn haar nog goed.”

Dat geloof je toch nie ‘Kreun’… Als ik er niet bij was geweest, had ik gezegd “ge lult uit oewen nek.” (Brabants dialect) Maar het is dus echt waar!!

Het herstel staat nu voorop en doet zij geen gekke dingen meer heeft zij beloofd. Maar voorlopig staat het wandelen met ons drietjes nog even op een laag pitje ben ik bang voor. Het is nu vier weken geleden en de eerst stapjes zijn gezet, maar het houd nog niet over.

‘Kreun en Steun’, Wij dus….houden Jullie natuurlijk op de hoogte hoe het verder gaat met Rianne.

Maar voor nu gaan wij er weer mee stoppen, onze tongen voelen als leer… dus Doei!!!