Mijn eerste wandeling met Kreun en Steun is een feit. Tot nu toe was ik op een paar bordeelsluipers op pad gegaan, want dat vond ik een veilige keus zodat ik niet al te hard van stapel kon lopen. Rustig opbouwen kan nooit geen kwaad zeg ik altijd tegen iedereen, dus heb ik nu ook maar een keer naar mijzelf geluisterd.
De bordeelsluiper wordt online omschreven als een ‘suède veter loze schoen met een zachte zool’.
En zo ben ik van 770 meter – 1,5 km – 3,1 km op bordeelsluipers…..naar 5,5 km gegaan. Maar vandaag voor het eerst met ‘Kreun en Steun’ , en dat was best even wennen na mijn valpartij. Ik had helemaal niet meer naar hun om gekeken. Zij stonden met mij op die ladder, en zijn er samen met mij vanaf gekukeld.
Terwijl ik op de grond lag dropen zij kletsnat af, ik hoorde van welingelichte kringen dat zij in de garage waren gezet…. “Sorry Guys.”
En omdat ik er niet meer naar om had gekeken, sputterden ze vanmorgen tegen. Geen zin denk ik… het was net of er iets in zat, dus eens gekeken en gevoeld. Maar nee niets, en daarom heb ik heel onderdanig aan mijn twee vriendjes gevraagd, of ik er in mocht.
Gelukkig hebben ze mij vergeven en konden wij samen op pad. Gewoon bij ons in de buurt, zodat ik het altijd kon afbreken mocht het niet goed gaan. Maar het ging wel goed en heb heerlijk gewandeld. Wat heb ik dit gemist… en daarom heb ik met volle teugen er van genoten. Genoten van de natuur die er vijf weken geleden heel anders uit zag. Nu was alles zo mooi groen en stond er zoveel in bloei, wel jammer dat er veel plat geregend was.
Ik ben door het Sibelius park gewandeld richting het nieuwe Van Tosse herinneringsbos en dan zo achter de Hazenakker door terug naar huis. Hemelsbreed nooit meer dan 1000 meter van huis en dat gaf ook weer een veilig gevoel…
Het viel niet tegen maar het ontbreekt mij wel wat aan conditie, en ik had wat last van mijn rug. En mijn vrienden ‘Kreun en Steun’?
Die hadden nergens last van…
Het beloofd in ieder geval weer veel goeds voor de toekomst, zodat ik weer gauw met Tilly op pad kan gaan. En er staan nog twee andere vriendinnen te trappelen, om met mij op pad te kunnen. Allemaal redenen om komende week nog een paar keer te gaan wandelen, en zo aan mijn conditie te werken.
Rianne Blogt 