Wij hebben wel een eigen podium of Blog verdiend, hebben wij tegen Rianne gezegd. Want wij maken nogal wat mee zo onderweg en hebben wel het een en ander te vertellen… Met andere woorden, “Wij hebben het voor het zeggen” Punt!! Oei… dat hadden wij beter niet kunnen zeggen want nu hebben wij pas echt op haar teentjes getrapt… meteen is zij wat knorrig en zegt, “het vrouwtje hier is en blijft nu eenmaal de baas”.

Daar ben ik het eigenlijk helemaal niet mee eens oppert Kreun, want ik ben van ons drieën, wel diegene die hier het hardst moet werken. Zo heb ik van de week bij een Lunch wandeling, behoorlijk moeten afzien. Dan is het toch niet zo gek dat ik af en toe kreun. Zolang Jij bij de wandeling maar op de harde weg blijft Rianne, dan gaat het nog wel, dan …….dan hoor je mij niet kreunen en klagen…

Voor deze wandeling op het Landgoed van De Stippelberg in Rips, werden wij op zaterdagmorgen al vroeg op gehaald door twee andere wandelmaatjes van Rianne. Dan zouden wij naar Bakel rijden om daar nog andere wandelaars te ontmoeten. Wij mochten mooi achterin zitten, en Rianne vleide zich meteen achterover om een oogje dicht te doen. Nou dat is ook een gezellige tante zeg ik tegen Steun, maar Rianne gaf als antwoord dat zij het gesprek niet kan volgen van die twee voorin. Het zal wel weer…

Omdat die benen van haar languit liggen, kunnen wij ook niet veel anders dan wat rusten. Gelukkig zitten wij niet zo heel vast gesnoerd en hebben we wat bewegingsruimte, en dommelen wij ook wat in. Maar ineens worden wij opgeschrikt… KNAL Patsboem… wij vliegen door de lucht, wij verschieten ons kapot…. Dá deed ze express… die achter het stuur zit, dat weet ik zeker… Die zag dat Rianne lag te slapen en reed met geweld over een drempel net voordat wij Bakel binnen reden, zegt Steun. Het heeft in ieder geval geholpen, want Rianne, Steun en ik zijn nu wakker.

Aangekomen op onze verzamelplek in Bakel, werden de dames meteen getrakteerd op koffie en zelfgemaakte appeltaart. Maar aan diegene die zo dadelijk het hardst moeten werken, daar is weer niet aan gedacht. Wij willen ook verwend worden… zo houden wij bijvoorbeeld heel erg veel van Bijenwas. Gelukkig blijven de dames niet al te lang aan de koffie zitten, en gaan ze allemaal nog even naar de wc zodat ze onderweg niet hoeven te gaan. Het is ook altijd hetzelfde liedje zeg ik tegen Steun. “voordat die eens op pad zijn”.

Maar even later zijn wij dan toch echt op pad richting het Landgoed van De Stippelberg. Wij wandelen Bakel uit, en gaan wij nu lekker op ons gemakkie over de Roessel door het prachtige park van Stichting De Zorgboog… Mij hoor je dan ook niet klagen. Lekker rustig genieten van de Vlindertuin ook al zijn er geen vlinders, lekker stilstaan op het Spoorplein ook al zijn er geen treinen. “Dat is toch pas echt genieten”.

Dat dit niet lang kan duren weet ik ook wel, want met dit tempo maak je geen kilometers. Normaal zijn wij bij het wandelen maar met drietjes, eigenlijk maar met twee want samen met Steun moet ik het toch maar doen. Maar nu had Rianne nog meer gasten uitgenodigd om vandaag mee te gaan wandelen, een lunchwandeling zo zei ze. Er waren er een paar die ik al kende. Die andere twee van Meindl bijvoorbeeld, daar loop ik iedere week al mee. Dan waren er nog die twee van Hanwag uit Bakel, en niet te vergeten die twee van Lowa uit Heesch waar ik vroeger veel mee wandelde. Dan waren er nog een paar onbekende Franse Salamon gastjes. En de andere twee kwamen uit Bristol. Een heel bont gezelschap die er allemaal zin in hadden en aan het begin van de trip stonden te trappelen van ongeduld. Ik was wel benieuwd wat dit ging worden.

Voordat ik het park uit wandelde had ik bij het Maria kapelletje, nog maar gauw een kaarsje opgestoken op de goede afloop, je weet maar nooit. Wij lopen via de Roessel het park uit en slaan Linksaf naar de Vlinkert richting De Stippelberg. Van de gure wind hebben de vrouwtjes veel last met hun haren in de wind, maar Steun en ik zitten lekker wollig opgesloten in onze Meindl’s. Mij hoor je niet nog niet Kreunen en Steun zie ik ook genieten.

Wij volgen de Vlinkert die over gaat in de Hooizak. Nog maar een klein stukje verhard en dan wordt het werken geblazen op een hele lange laan. Wij komen hier langs een Golfclub, maar tijd om hier bij stil te staan is er eigenlijk niet. Gelukkig gaat Rianne achter een boom haar Plastuit uit proberen. Vroeger, nog niet zo heel lang geleden Kreunde ik de boel bij elkaar, al had Steun aan de rechterzijde er nog meer last van. Echt richting bepalen lukte Rianne toen niet, en zo stond zij menig maal in onze schoenen te piesen. Maar dit is verleden tijd want die zelfgemaakte plastuit werkt echt perfect, en kan ik rustig kijken naar al die Golfvriendjes die zich daar staan uit te sloven.

Zou dit niet iets voor ons zijn Steun vraag ik? Echt moe worden doe je hier niet, al moet je hier ook wel veel wandelen van Hole naar Hole. Maar veel verder kom je dan ook niet. Nee wij blijven bij Rianne, die is veel avontuurlijker en dan komen wij nog eens ergens zegt Steun, en dat moet ik beamen….. met haar kom je overal. Zo kan zij nog wel eens impulsief reageren… lopen we bijvoorbeeld gwoon over een lang bospad, en is er niets aan de hand voor Steun en mij. Maar dan ineens krijgt ze het op haar heupen… slaat ineens links of rechts, en volgt ze een onooglijk pad voor mountainbikers, heuveltje op en heuveltje af….. en dan moet ik weleens kreunen want die voeten krijgen dan een opdonder.

Even later is iedereen in rep en roer met een paar reetjes op het pad, maar voordat Rianne haar plastuit heeft weg gewerkt en haar camera heeft gepakt zijn ze al haast uit het zicht verdwenen. Wij wandelen verder en hier op deze lange dreef loopt het lekker, een heerlijke wandeldag zeg ik nog tegen die Salamons. Had ik nou maar niets gezegd want na te zijn aangekomen bij de Vogelkijkhut wordt het pad ineens veel slechter. Drassig is het juiste woord. Potverdorie kreun ik tegen Steun, waarom moet dat nou weer…..

Alle ondergrond is prima maar hier kun je toch niet lopen. In het midden van het pad is het zeiknat en op de rand van het pad zwikken wij om… Moet je onze nieuwe schoenen toch eens kijken. Straks thuis weer een hoop geklaag over zand en modder in de gang. Hier kunnen wij toch niets aan doen Kreun ik, en Steun geeft mij voor deze keer groot gelijk. Rianne kunnen wij eigenlijk niets kwalijk nemen, want die Hanwags uit Bakel lopen voorop, die weten de weg… nou dat hebben wij gezien. Gelukkig duurt dit pad modderige pad maar een paar honderd meter, maar het leed is natuurlijk al geschied…. Moet je toch eens kijken kreun ik  …. Zo durf ik niet meer thuis te komen hoor, hier is werk aan de winkel…

Wij slaan nu rechtsaf en lopen allemaal achter elkaar op een smal pad, de Hanwags voorop, dan die uit Bristol, de Lowa’s, de Salomons en de Meindl’s. Wat een mooi stel is het toch, maar plots slaat die impulsieve Rianne weer af van het pad, en sjokken wij door het losse zand, zij moet zo nodig weer een foto maken voor haar Blog, ons blog zul je bedoelen zeg ik.

Gelukkig komt het eind van onze wandeling in zicht, want wij zien in de verte ons lunchadres Restaurant Nederheide, aan de horizon verschijnen. En dat is voor ons het heerlijkste moment van de dag, want daarom houden wij zo van Rianne….. Omdat zij daar uitgebreid de tijd voor neemt… en nog belangrijker, wij mogen uit onze Meindl’s, “Dat is toch pas echt genieten”.