*Dag 1

Zit er op en het ging eigenlijk best goed. Na een moeizame start, en dat had er mee te maken dat ik slecht geslapen heb vannacht. Gisteravond al om 21. 00 naar bed, dat ging al niet van harte….probeer maar eens in slaaap te komen, en viel ik dan in slaap…heb ik alleen maar over regen en regen-poncho’s gedroomd, dus verre van rustig geslapen. En dan ineens is er de wekker om 03.40 uur en in trance onderga ik de ochtendrituelen. Dan mijn voeten 1mm dik??? ingecremed…sokken aan, en ik ben klaar. Pffff en ik moet nog gaan wandelen. Op de fiets naar het station en wachten op de trein van 04.40 uur. Daar raakte ik  al meteen aan de praat met Marleen een Osse die tegelijkertijd met mij moest starten, en dat hebben wij dan ook gedaan. Daarna was ik ze ook meteen kwijt want zij had een wandeltempo van 7km p/u en dat is voor mij te hoog. Dus in mijn eigen tempo ben ik rustig begonnen, inmiddels gehuld in een poncho voor de lichte regen die morgen. Maar na een 5tal km kon die al weer uit, en hebben wij haast geen druppels meer gehad.

Het is trouwens een happening om s’morgens tussen die mensenmassa’s, Nijmegen uit te marcheren. Onderweg ging het vanzelf, heb ik nog met iemand anders uit Oss opgewandeld, daarna nog even met Roos. Je maakt zo gauw een praatje, dat je maar zelden alleen loopt, en dat had ik echt nodig. Ik loop immers nog steeds met een opspelende blessure, dus na verloop van tijd ga je het voelen, dus als je wat afgeleid wordt door middel van een gesprek is dat alleen maar fijn. Je moet het meemaken, want je wordt op handen gedragen door alle mensen die langs de route staan. Door de vele kinderen die van alles aanbieden, van schuimpjes, spekjes, drop, zoutstengels, tucjes, chips, appelkorn, komkommer, radijsjes, cake……Hoezo afvallen tijdens de 4Daagse???

Maar daarnaast kregen wij ook een flesje Blarenwater aangereikt…..en het heeft geholpen want ik heb geen Blaren gehad deze tocht. Je moet het zien als het heilzame water uit Lourdes denk ik. Het helpt echt als je er in gelooft. Naast bovenstaande dames heb ik zeker een 25km met s’Jacqueline gewandeld, een meid Uut Grunn ! Samen hebben wij elkaar gesteund, koffiepauze gehouden, bij 06 en de Elfjes  ( een muziekkapel uit Oss ) naar de muziek zitten luisteren en weer pauze gehouden. Als het morgen zo uit komt, wandelen wij weer samen. Het ging lekker….gestart om 05.45 uur en ik was weer binnen om 01.30 uur. Na een treinreis met stramme spieren, nog even een massage laten doen in het Spahuys in Oss…..en dan eindelijk thuis. Nu ik dit zit te schrijven voelt alles toch nog stijfjes aan. De opspelende blessure? Daar ben ik niet zo bang voor, maar wel voor mijn beurs geworden vagina ( had toch weer bloed in mijn slipje ) Nu maar afwachten of ik goed herstel vannacht, en dat ik wat  beter slaap.

En als dat oke is, gaan wij morgenvroeg weer van start voor Dag 2.

*Dag 2

Op hangen en wurgen heb ik het gehaald vandaag. Nu weet ik dus waarom iedereen vroeg wil starten…..Omdat er zo veel deelnemers zijn, is het starten verdeeld in 2 groepen, en heb je een vroege en een late start. Zo moet ik op dinsdag en donderdag vroeg starten, en op woensdag en vrijdag dus laat. Start je dus vroeg, heb je alleen de mensen van de 50km voor je, die eerder zijn gestart. Een late start wil zeggen, dat je en de 50, en de vroegstarters van de 40, plus alle militairen voor je hebt. En de weg is dus overvol, en is er geen mogelijkheid om je eigen tempo te wandelen. Je moet constant naar beneden kijken, dat je niemand op zijn hakken trapt. Nee dit ging niet lekker……Gelukkig zag ik s’morgens op het station mijn wandelmaatje Kelly en haar vriendin Marcella. Ieder van ons had wat problemen, gewoon door dat je niet vooruit kwam. Gelukkig hadden wij veel steun aan elkaar en zo zijn wij toch door deze dag heen gekomen.

Toen ik thuis kwam, dacht ik “dit was het dan, ik stop na 2 dagen”……Ik heb te veel last van mijn blessures, en daar zijn nog eens 3 flinke blaren bij gekomen. Maar na de dagelijkse massage,voelde ik mij weer een beetje herboren, en dacht ik er al weer wat anders over. Ook nu geld weer……herstel ik goed vannacht……sta ik morgen weer aan de start voor dag 3.

*Dag 3

Hoosbuien, hagelbuien, zo hard dat de putdeksels omhoog kwamen. Dan moet je echt karakter tonen, en telkens je grenzen verleggen wat ik ook moest tijdens mijn transitie.

In Dag 2 schreef ik al, dat ik het somber in  zag voor vandaag. Maar na mijn massage, mijn blaren behandeling, een pilletje voor de pijn en daardoor goed kunnen slapen, werd ik  om half vier fris wakker. Tijdens het verzorgen van mijn voeten hoorde ik het buiten al stortregenen, dus maar meteen mijn regenkleding aan gedaan.

Om 06.45 uur begon ik dus helemaal opgepept aan Dag 3. Ik had voor mijzelf al besloten dat ik deze dag alleen zou lopen, dat gaat mij toch het beste af. De eerste kilometers nog heel even met Kelly en Marcella, en toen gas er op. Het liep heerlijk en ik was echt aan het genieten, zeker van de mensen, die ons wandelaars urenlang aanmoedigen en ook de regen trotseren.  Want die regen kwam er aan, ik zag de bui al hangen aan de andere kant van de maas, dus boven Cuijk.

En toen de eerste druppels kwamen, op een beschut plaatsje gauw mijn regenbroek aan en de poncho  er over, en weer op pad…… Trouwens, als je zo dan iedereen ziet lopen zou je denken dat het boerka verbod is opgegeven, maar dat terzijde….

Het was bar en boos, en dan ook nog over een stuk onverhard gedeelte, leuk was anders. Ik heb er echt over gedacht om nu toch echt af te haken, naar huis bellen en zeggen haal mij maar op. Want als je natte kousen en schoenen hebt, zakt je humeur dus echt in je schoenen. Maar goed, ook deze nare gedachten ben ik te boven gekomen.

Toen ik 3 uur onderweg was, heb ik mijn eerste pauze genomen, en dat was net toen het weer droog was en er zelfs een zonnetje begon te schijnen. Op deze pauze plaats heb ik mijn schade opgenomen, dus mijn kousen en schoenen uit, de nieuwe blaren bewonderd en weer droge kousen aan. En toen weer verder op naar de heuvels.

De derde dag staat bekend om de zeven heuvelen, waar iedereen tegenop ziet, maar in mijn eigen tempo heb ik deze kuitenbijters weten te overwinnen….het was zwaar maar als je dan muziek hoort of er wordt gezongen of je hoort ineens tussen alle ellende “Waar is dat Feestje?”……en iedereen antwoordt “Hier is dat Feestje!!!” Dan kan je dag al niet meer stuk…..Een brok saamhorigheid…….en eigenlijk een groot feest ondanks al het leed wat je mee maakt…..

Groesbeek was enorm leuk met duizenden mensen die je aanmoedigen….en van alles aan reiken..Ik heb vandaag gehuild van vreugde, ontroering, zo van “meid dit ga Jij klaren, een overwinning van The New Me!!!”

Om 13.00 uur was ik binnen en morgen staan wij aan de start op Dag 4.

*Dag 4

Zware dag….Pfffffffffff

Deze dag kan ik het beste vergelijken met dag 2 omdat ik toen ook een late start had. Ik had vandaag besloten om toch de vroege trein te nemen, zodat ik in de 2e groep helemaal vooraan zou staan. Dat lukte mij ook, en daarom was ik eigenlijk al meteen op pad om 06.15 uur.  We liepen voor de 3e keer door Hatert om Nijmegen uit te komen, dan langs de Overasseltse en Hatertse vennen. Een prachtig gebied om doorheen te wandelen, en dan ging het naar Overasselt. Ik kon lekker doorlopen, en had al snel de achterhoede bereikt van de eerste groep waarvan de laatste om 06.00 uur waren vertrokken. Maar ook hier begonnen de opstoppingen, waarbij het tempo voor mij drastisch naar beneden ging. In Overasselt even een aangename afleiding, omdat de bewoners langs de route allerlei kunst in hun tuin hadden, echt mooi om te zien, en om even te stoppen voor een foto. Maar dan gaat het weer gauw verder over de dijk richting Vogelsang – Linden – naar Beers. Maar op die dijk begon het langzame lopen, zoveel wandelaars voor je, duizenden en duizenden. Je kunt er alleen voorbij als je door de berm kan lopen, en dan zie je heel in de verte de brug waar je overheen moet, en dat is heel deprimerend als je niet vooruit kan. De eerste pijntjes van de blessure begonnen zich weer te melden, daarnaast had ik op de 3e dag ook nog eens last van mijn knieen gekregen, en een pijnlijke iritatie van mijn rechter scheenbeen.

Maar dan dacht ik “niet mauwe meid. Er zijn er die nog veel slechter lopen, en zwaardere blessures hebben”. En op zich liep ik helemaal niet slecht, maar het deed alleen verdomde pijn. In Beers even gestopt voor een kop soep en een plaspauze, en daarna naar Cuijk. Ja, die grote plaatsen waar je door heen moet zijn leuk, er staan duizenden toeschouwers die (aapjes kijken), die je aanmoedigen, kinderen die je wat lekkers aan reiken, waar je weer terecht kan voor Free Hug, blaaskapellen, chantykoren enz. Allemaal heel leuk, maar niet als je vooruit wilt, want dit is slenteren en dit breekt mij op.

Nu gaat het over de pontonbrug, dan weer een smal weggetje richting Mook.

En vanaf Malden begint zo’n beetje de intocht, en met dit prachtige weer helemaal top. Het is dan nog ongeveer 8 km wandelen waarbij je alleen nog maar kan en moet genieten, van al deze honderdduizenden mensen langs de kant die er al vroeg zaten, en die constant klappen voor iederen die voorbij komt. De pijntjes worden op zo’n moment  weer eventjes verdrongen. Velen staan er met een spandoek om een naaste de laatste kilometers aan te moedigen, en vooral Gladiolen uit te delen.

Ook voor mij waren er Gladiolen, van een broer die speciaal zijn dienst had verzet, om mij op de Via Gladiola in te kunnen halen. Onze band is niet zo denderend, omdat ik in mijn vorig leven alleen maar aan mij zelf dacht. Ik heb hem toen diep gekwetst. Het is niet meer terug te draaien, en ik heb het gevoel dat dit eeuwig tussen ons in zal staan. Daarom deed deze bos Gladiolen mij ontzettend veel goed. Hij stond op de 5e rij en kon ze mij alleen maar aan reiken, en toen moest ik weer verder. Maar goed ook, want ik zou verschrikkelijk gehuild hebben. Broer ik hou ontzettend veel van je……

De laatste kilometers heb ik achter een Trompetterkorps gewandeld, die het korps Oud Mariniers deden begeleiden. Toen had ik de weg haast alleen voor mij zelf, maar wie wil er dan nog hard lopen??? Ik niet in ieder geval……Om precies 15.00 uur liep ik onder de Finish boog door……en ik dacht….Dit Nooit meer!!!! en kon ik mijn 3e Vierdaagse kruis gaan afhalen…..