Het heeft even geduurd maar eindelijk mogen wij dan toch weer… Eigenlijk hebben wij altijd wel wat te kleppen want wij maken zoals Jullie inmiddels wel weten, van alles mee met het vrouwtje… Rianne dus. Al was het de laatste tijd wel wat minder, want met dat triestige weer van de laatste tijd is zij niet vooruit te branden. Laat maar gauw die zonnestraaltjes en wat warmte komen, want nu komt zij haar bed niet uit voor een uur of negen. En dan gaat zij nog eens haar ontbijtje maken, start haar pc… tablet en pakt haar Huwa er bij, en dan is het al weer tien uur. Nou nou Kreun… “zit zij al zo vroeg op social media?” Ja echt, ze zegt dat zij dan haar Fanmail moet beantwoorden. Hahaha,”en Jij gelooft dieé onzin van haar Kreun? Dat Camino Virus is echt in haar bol geslagen vind je ook niet.”

En daarom verlang ik naar de lente zodat zij weer wat actiever wordt, weer voor dag en dauw op staat… en wij met ons drietjes heerlijk kunnen genieten van haar dagelijkse wandelingen. Dan heeft zij geen tijd voor die rare fratsen zoals Fanmail beantwoorden… ik kan er nog niet over uit.

Nu had zij het ook niet gemakkelijk Steun… toen zij terug kwam uit Santiago. Terwijl zij nog helemaal vol zat van haar Camino, stierven er in vijf weken tijd drie dierbaren van haar, die een diepe indruk op Rianne hebben achter gelaten.

Haar inspiratie om nog te Bloggen was weg… en zo begon ons vrouwtje maar aan haar verslag van Riannes Camino Francés 2019. Wat een klus Steun, als ik daar nog aan denk  pfff … Kopieëren knippen plakken, foto’s, ansichtkaarten en stempels er bij zoeken, en maar hopen dat er ook nog wat herinneringen naar boven kwamen, die zij aan haar verhaal kon toevoegen. Dat bleef lange tijd achterwege, maar dat is gelukkig verleden tijd en Blogt zij er nu weer op los…

Na de Camino waren onze schoenen helemaal Gort, alle stevigheid waar wij… Kreun & Steun zich prettig en veilig bij voelden, was helemaal weg. Ons zeuren werd lange tijd genegeerd door Rianne. Eigenwijs als ze is… ( ook wijs zegt zij ) , bleef zij het maar proberen… maar nee, het was um net niet. En dus ging zij overstag, en togen wij naar het Loopcentrum in Horst voor nieuw schoeisel. Zij is inmiddels daar kind aan huis… en ook bij ons verscheen er een glimlach op onze voetjes. Wij waren weer thuis… waar wij een jaar geleden geadopteerd werden door Rianne.

Wat waren wij weer blij om al onze toekomstige vriendjes te aanschouwen. Wij komen ze onderweg ook wel tegen, maar dan zien ze er al vaak versleten en vermoeid uit.

Maar hier stonden ze in het schoenenrek te schitteren, de ene nog mooier dan de ander en ook zo heerlijk geparfumeerd. Ze waren er allemaal hoor Steun. “Heb je die knapperds weer gezien van Hanwag… en die van Salamons, dat zijn ook al van die beauty’s.” “Ja kreun… ik krijg er de kriebels van aan mijn voeten want ik zag ook die van Brooks, waar Rianne het jaren geleden al eens op geprobeerd heeft. Wat een genot om ze allemaal hier weer te treffen.”

Wij waren erg benieuwd waar Rianne voor zou gaan. Steun en ik ( Kreun ) hadden zo onze eigen voorkeur, en dat steken wij dan ook niet onder stoelen of banken. Wij moesten even wachten, want Rianne en het andere vrouwtje gingen eerst aan de koffie… waar ze amper tijd voor kregen om op te drinken, want ze werden al snel geroepen.

Onze gegevens werden er bij gepakt… en Rianne liet ook onze één jaar oude Meindeltjes zien die wij tot gort hadden gelopen. En dan moet zij natuurlijk weer vertellen dat zij naast haar schoenen loopt. “Nou Kreun, hoe vaak hebben wij dat verhaal al niet moeten aanhoren?” Ja Steun… Zucht pfff.

Maar goed… het vrouwtje aan de overkant van de desk hoorde en zag het allemaal onverstoorbaar aan, en ging naar achter om een stapel dozen te halen. Vol verwachting klopten onze hartjes… en ja…Ja hoor daar waren de spik splinternieuwe Meindls, daar hadden wij zo op gehoopt. Passen… Oh Kreun wat voelt dat weer vertrouwd. Rianne loopt een paar rondjes op het wandelparcours, en zij heeft precies het zelfde gevoel als wij tweetjes.

Dan past zij nog een ander paar, maar… Och nee… nee niet doen… het zijn Hanwags wel leuk als vriendjes, maar niet aan onze voetjes. Weer loopt ze rondje… pfff. Gelukkig … ze zitten niet fijn, ze sloept er uit zegt ze ( wat dat dan ook mag betekenen ). Wij blij en Rianne blij, want het worden dus toch de Meindl’s en zij of liever gezegd Wij,  krijgen de naam Meindl 2.0

De eerste kilometers met de 2.0 hebben  Kreun en ik er al weer op zitten, en wij staan nu ook al weer te popelen tot dat het vrouwtje met ons op pad gaat, en hopelijk is dat vandaag nog…

Tja… en dan moet er binnenkort afscheid genomen worden van onze 1.0. Rianne gaat een mooi schap maken voor die twee, waar ze mooi kunnen pronken. Mooie bloemetjes er in… zelf denken wij aan deze prachtige Vergeet mij nietjes.

Mooi toch, vinden Jullie ook niet? Maar wij gaan er weer mee stoppen, onze tongen voelen als leer… dus Doei!!!