Op 25 augustus reisde ik met de Flixbus van Eindhoven naar Saint Jean de Luz. Normaal is de bestemming Bayonne, maar omdat juist nu… op mijn maanden geleden geboekte datum… de G 7 plaats vind in Biaritzz, is mijn hele reisplan omgegooid. En is de hele omgeving van Bayonne – Biaritzz hermetisch afgesloten. In plaats van een overnachting op 26 augustus in Saint Jean Pied de Port, wordt het een overnachting in Saint Jean de Luz, en kan ik pas op de 27e augustus verder reizen.
Dag 1 Saint Jean Pied de Port-Orisson 8 km. ( Dinsdag 27 – 08 – 2019 )
ik heb redelijk geslapen, wel wat kramp van het lang zitten in de bus, maar voel mij wel uitgerust. De was is droog, dus ik kan weer fris op stap. Na een prima ontbijt met gruwelijk sterke koffie neem ik een taxi naar het station van Biarritz. Hier krijg ik een transfer naar Saint Jean Pied de Port, met het taxi busje van Express Bouricot.
Natuurlijk ben ik zoals altijd weer veel te vroeg, maar het is mooi weer en er staan bankjes bij het station. Even nog wat rond blieken zoals wij dat in Oss zeggen, en een uur wachten op mijn taxi.
Om 10:55 uur is de taxi er, en gaat het naar Saint Jean Pied de Port… Als je zelf wel eens door de bergen rijd, wordt je wel eens ingehaald door, “daar heb je weer een kamikaze piloot.” En zo gebeurde, maar nu zat ik bij hem in de auto. Waarschijnlijk zal ik ook zo rijden, als je dagelijks meerdere keren op een dag deze weg op en neer rijd. Hij had vandaag drie ritten, en een andere collega ook drie, om een idee te geven hoeveel pelgrims er alleen al, op een dag door Express Bouricot vervoerd worden.
Om 11:40 uur ben ik in Saint Jean Pied de Port. Ik ga nog even naar het Pelgrims bureau, en gelukkig valt de drukte daar erg mee. Hier krijg ik mijn eerste stempel op de Camino Francés, ontvang 2 A4tjes met etappeplaatsen, hoogteprofielen en de Albergues onderweg.
Eerst nog even lunchen en dan kan ik gaan. Maar niet voordat ik nog een ansichtkaart heb gekocht. Ik wil namelijk elke dag een ansichtkaart naar mijn Lief Kitty sturen. Een kaart is zo gekocht, maar voor een postzegel moet ik naar het postkantoor of een Tobacco winkel. Ja jammer dan, want die gaan pas om 14:00 uur weer open. Dus gaat mijn kaart mee naar de volgende dag.
Het Hoogteprofiel van de komende twee dagen:
Om 13:35 uur ga ik op pad en heb geen haast, en dat is iets op de Camino niet gebeurt… althans niet door mij is mijn gedachte. Ik loop het stadje uit, en moet even zoeken naar de pijlen. Het is nog wat onwennig die eerste meters, maar als je de eerste pijl of schelp ziet weet je dat je goed zit. Ik moet naar Auberge Orisson… het kan niet missen.
Het is maar 8 km en het gaat alleen maar omhoog… stijgingspercentage? Geen idee, maar het komt niet onder de 10% dat weet ik toch zeker, want in die 8 kilometer gaat het 8oo meter omhoog. Je leest er van tevoren over, maar je hebt echt geen idee hoe steil… zucht … pfff…
Ik sta regelmatig stil om een foto te maken, en heb amper tijd om moe te worden. Het schiet echt niet op, maar het is zo mooi, zo stil…ik ben hier Remi… alleen op de wereld, geen een pelgrim te zien nu ik in de middag gestart ben. 2 km… 4 km pff. Als ik lees en hoor, dat er in de ochtend vanuit Saint Jean Pied de Port soms wel 400 pelgrims kunnen vertrekken, is in de middag vertrekken een goed idee. En een goede keuze als je toch van plan bent om in Orisson, je 1e overnachting te pakken.
Een bankje, een muurtje… heerlijk even zitten en een filmpje of foto maken, en dan weer verder. Het is warm en overwegend bewolkt, en ik loop rood aan. Een kop als een boei… De laatste 2 km gaan over een heel steil pad, en ik stop op de steile stukken om de 50 meter om weer wat op adem te komen. Waar ben ik toch aan begonnen schiet er regelmatig door mijn hoofd… en dan heb ik er nog 772 km te gaan.
Ik wordt ingehaald door een Duitse jongeman blijkt later. Hij loopt zigzaggend naar boven, en wil nog door lopen naar Roncevalles. Ik ben maar een leek, maar mij lijkt het niet zo verstandig. Het is namelijk nog 20 km en het is al 16:00 uur. Ik hoef gelukkig niet meer zo ver, want als ik om een bocht kom zie ik Orisson al in de verte. Nog even zuchten en ik ben er… Ik ben kapot pfff.
Even inschrijven en mij instaleren, douchen en heerlijk op het terras zitten met mijn eerste etappe biertje. Hier maak ik kennis met Claudia, Steffi en Maria uit Duitsland. Met hun deel ik ook een kamer.
Enkele maanden geleden werd ik benaderd door Angelique uit Nijmegen. Zij wilde samen met mij… maar toch apart van elkaar aan deze tocht beginnen. Bijvoorbeeld s’morgens samen vertrekken vanuit de Albergue, en dan overdag ieder haar of zijn eigen plan trekken, om elkaar in de middag weer te ontmoeten. Ik vond het prima, zeker de eerste dagen… maar daarna wilde ik toch mijn eigen plan gaan trekken. Zij bracht ook nog José uit Den Bosch mee, die op eenzelfde wijze aan deze tocht wilde beginnen.
Op de Foto … Links José en rechts Angelique
Angelique en José reizen ook op 27 augustus naar Saint Jean Pied de Port en komen daar pas om 15:00 uur aan, en lopen dan ook meteen door naar Orisson. Ze redden het maar net om op tijd te zijn voor het gezamenlijk diner. Angelique en José komen 10 minuten voor het diner wat om 18:30 uur begint aan, en kunnen meteen aan schuiven.
Wij zitten met 28 pelgrims aan tafel. Ik had vanmiddag bij de lunch ook al Baskische kip gehad, en nu is het ook weer kip. Een linzensoepje vooraf en als toetje rijstepap. De vino rouge mag natuurlijk niet ontbreken. Aan het eind is er nog een voorstelronde, waarbij elke pelgrim verteld wie hij of zij is, en waarom zij de Camino lopen. Er zijn opvallend veel Nederlanders, Duitsers en Amerikanen aanwezig.
Na het dinee ga ik nog even aan mijn blog werken en dan naar bed.
Tot morgen… dan wacht het tweede gedeelte van de eerste etappe… 19 km naar Roncevalles.
Dag 2 Orisson – Roncevalles 20 km. ( Woensdag 28 – 08 – 2019 )
Een lange nacht… waarin ik het gevoel heb dat ik niet geslapen heb, en een drietal rare dromen heb gehad. Het is ook allemaal nieuw, vreemd en vooral spannend voor mij. Dus was ik blij toen de lichten om 06:30 uur aan gingen. Gauw een wissewasje, tas inpakken en naar het ontbijt. Stokbrood met confiture, een jus en een soepkom koffie. Maria, een tafelgenote had een heel mooi shirt aan. Na de klim van gisteren heel toepasselijk.
Als ik buiten kom is het nog schemerig, en zijn er al velen op pad gegaan. Ik wil nog even wachten tot de zon op komt, en die is prachtig. José zegt dat ik moet opschieten… nou dan heeft ze het wel tegen de verkeerde. Ik wil hier van genieten…
Na het bij vullen van mijn water, ga ik om 07:45 uur… weer op pad voor het tweede deel van deze etappe en meteen gaat het weer omhoog. Er zijn weer prachtige vergezichten, de een nog mooier als de ander. José is in geen velden of wegen meer te bekennen, maar met Angelique loop ik haast de hele etappe samen. Soms loopt zij voor mij, maar ook vaak is het andersom. Met andere woorden… ons tempo is zowat gelijk en hebben het leuk samen.
In de ochtend is het nog lekker koel, dat is wel zo fijn. Onze eerste pauze maken wij na twee uurtjes, en dan begint het al heet te worden. Er staat een bestelbusje met etenswaar, dus tijd voor een stop. Effe een banaantje, gekookt ei en koffie gaat er wel in. En daarna verder naar boven. Wij lopen langs een bosrand, en is het heerlijk als ik even in de schaduw kan lopen.. Gisteren was het ergste stuk met vele steile klimmen, en dan 800 meter omhoog, maar vandaag liegt er ook niet om… nog eens 600 meter, maar dit gaat wat geleidelijker omhoog. Maar zo’n pad als op onderstaande foto, kregen we ook meermaals voor de kiezen.
Wegenbordjes wijzen ons de weg…
En weer twee uurtjes later was het lunchpauze… en een langere pauze. Het meegenomen stokbrood uit Refuge Orisson laat zich heerlijk smaken… Daarna gaan wij weer verder en komen hoger en hoger… Wij zijn al ver gevorderd en gaan nog even de beentjes strekken. Even genieten van de vergezichten, en hier kom ik ook Claudia en Steffi weer tegen. Even een praatje en dan gaat het weer verder… We komen al dichterbij Col de Lepoeder, vandaar gaat het alleen nog maar dalen. Maar eerst nog omhoog… en zo maar ineens zijn wij er al. Het is er zo mooi dat de meeste pelgrims zich hier neer vleien, en genieten van het prachtige uitzicht.
Ik heb nog niet over mijn vriendjes Kreun en Steun verteld. Voor diegene die deze twee vriendjes nog niet kennen, lees even ” Even Voorstellen..” van Kreun & Steun.
Wij willen ons graag even voorstellen… Want wij gaan ook aan onze Camino naar Santiago de Compostela beginnen, en zijn de Reisgenootjes van Rianne. Zij doet wel eens neerbuigend over ons, maar zonder ons zou er helemaal geen wandelen of een Camino voor haar zijn. Na dat gezegd te hebben…
Wij zijn “Kreun en Steun,” en zijn de vriendjes van Rianne, zoals zij het zegt.
Een uitleg is wel op zijn plaats, voor diegene die ” Rianne Blogt” niet volgen. Rianne en haar wandelvriendin Silvia lopen elk jaar de 4daagse. Rianne die met haar linker probleem-voet, de boel bij elkaar kreunt En Silvia die nooit problemen heeft, en dus Rianne steunt.
Vorig jaar hebben zij “Wandelclub Kreun en Steun,” opgericht. Om verdere problemen te voorkomen was er al meteen een ledenstop.
Zo is Rianne op het idee gekomen om haar voeten en schoenen Kreun en Steun te noemen… en heel belangrijk, wij hebben op “Rianne Blogt” een eigen rubriek Belevenissen van…
En daar zijn wij trots op, want wij maken nog al wat mee, als wij met het vrouwtje… Rianne dus, op pad zijn. En daar schrijven wij over.
Dus als Rianne het op de Camino over Kreun en Steun heeft, weten Jullie over wie zij het heeft.
Gisteren heeft Kreun zich kranig gedragen, en ging het ondanks die “Pilgerwahnnsinn” erg goed, in deze verschrikkelijke etappe naar Orisson. Steun vond het wel goed zo.
Maar vandaag was het andere koek, en dan vooral de afdaling van Col de Lepoeder naar beneden, kreeg Kreun de nodige opdonders te verduren. Ook voor Steun is deze afdaling geen pretje, ook al had Rianne gekozen voor de veilige route naar Roncevalles. Het was wel een hele mooie route, maar zo steil… tjonge jonge. In een korte tijd zo maar 600 meter dalen dan mag je gerust eens flink zuchten op zijn tijd.
Onderweg loopt er een Koreaanse rijstplukster voor ons, te herkennen aan het parapluutje op haar hoofd. Ik maak er gauw een foto van, want Angelique heeft ook zo iets op haar hoofd. Het beschermd haar tegen zon en regen.
Wij komen om 14:30 uur aan in Roncevalles waar 180 slaapplaatsen zijn, dus is het megadruk. Van de Nederlandse Hospilateros, krijgen wij een badge van de kleur geel. Wij zitten dus in de gele groep, en moeten wachten tot dat deze groep aan de beurt is om in te checken. Dus gaan wij maar op een bankje zitten wachten… Het eerste wat ik doe, is mijn schoenen uit en mijn gezondheid slippers aan. Dat voelt wat prettiger aan…
En terwijl wij daar zitten, wordt er aan de aangekomen pelgrims gevraagd of zij aan een onderzoek willen mee werken. Ach ja waarom niet… Onze gegevens worden door een Italiaanse vrouw genoteerd, en daarna worden er twee foto’s van ons genomen. Straks als wij in Santiago aan komen, worden er weer twee foto’s gemaakt. Dus een foto als je nog fris en fruitig start in Roncevalles, en een foto gemaakt als je na 800 km moe en afgepeigerd in Santiago de Compostella aan komt.
Ha!! Eindelijk aan de beurt en kunnen wij in checken, en onze slaapplaats zoeken… want het is zo groot dat je er gemakkelijk kunt verdwalen. Daarna douchen, mijn was doen en dan heerlijk uitgestrekt naar bed om te rusten, en waar ik dan mijn Blog van de dag ga schrijven.
Vanwege het grote aantal pelgrims, wordt er in twee restaurants en in twee groepen gegeten. Wij kiezen voor 19:00 uur en wij kunnen kiezen voor vlees of vis bij het hoofdgerecht. Ik ga voor pasta, een forelleke met frites en een brownie van speculaas…. en dan is het tijd om alweer te gaan rusten. Vandaag heb ik dat nodig… Als ik mijn tanden ga poetsen kom ik Claudia en Steffi weer tegen, zij slapen in dezelfde rij bedden als ik.
Wijsheid: Met beide voeten aan de grond… kom je geen steek verder ( Bron Rianne )
Dag 3 Roncevalles – Zubiri 21 km. ( Donderdag 29 – 08 – 2019 )
Ik heb heerlijk geslapen in mijn nestje. Van deze 
… telkens vier in een open kamer en dan negen keer op de gang, en dan twee gangen op dit gedeelte. Een semi privé kamer zullen wij maar zeggen….
Vanmorgen stonden de eersten al om 04:30 uur op, ik moet er niet aan denken. Mijn lakenzak was voor mij te weinig, dus vanavond ook de slaapzak er bij. Om 06:00 uur worden wij gewekt met Gregoriaanse muziek… heel mooi. Claudia en Steffi zijn al vroeg op pad gegaan, die zal ik niet meer zien onderweg. Zij lopen dagelijks 25 a 30 km, die haal ik dus niet meer in. Wel jammer want er was meteen een klik tussen ons.
Hoogteprofiel vandaag:
Om 07:30 uur verlaten wij Roncevalles, maar niet voordat er nog wat foto’s zijn gemaakt. Mijn ansichtkaart voor Kitty zit nog steeds in mijn backpack, want ik heb nog steeds geen postzegels om te plakken.
Meteen als wij onderweg zijn zie ik, dat wij worden genept. Ik zeg altijd tegen iedereen, “Camino Francés 800 km.” De 1e etappe is 28 km, en dan wandel je Roncevalles uit… en dan kom je dit bord tegen… ( Natuurlijk moet ik niet vergeten dat dit het routebordje voor het autoverkeer is. )
Vandaag is het op papier niet zo heel moeilijk, maar in werkelijkheid is het toch weer een zware tocht. Het eerste uur aanvankelijk koel, maar dat duurt niet lang, dus doe ik al snel mijn vest uit. Het is al dagen erg warm van dik boven de dertig graden, en daar komt voorlopig nog geen eind aan… Wij zitten nog steeds in de pyreneeën, en lopen af en toe over alpenweide.. Soms kan ik even ontsnappen aan de koperen ploert, als ik in de schaduw van vele beuken, eiken en dennen bossen kan lopen.
In het eerste dorp na wat wij tegen kwamen na 6 km, zijn wij heerlijk even gaan zitten. Een groot stuk ananas en een heerlijke tapa… een sneetje stokbrood met een gebakken eitje en een rondje geitenkaas met honing. Heerlijk, daar houd ik wel van op zijn tijd… Op het terras zie ik weer bekenden waarmee ik in Orisson ook aan tafel zat. Dat zal wel regelmatig gebeuren, als zij ongeveer hetzelfde aantal kilometers wandelen als ik.
Het landschap is weer heel anders, maar toch ook weer mooi. Koeien in de wei met vier gelijke poten aan de grond, dat was gisteren heel anders met die berg koeien, die hebben aan de bergkant een korte… en aan de dal-kant een lange poot… voor het geval dat Jullie dit nog niet wisten. Er moesten diverse watertjes gekruist worden, wat altijd lastig is, maar ook weer mooie foto momenten op levert.
Vorige week schreef er iemand op Facebook… Zij kwam in Santiago de Compostella aan en zei, “waar zijn toch allemaal die Nederlanders.” Op haar 818 km lange tocht, had zij niemand uit Nederland ontmoet. Hoe raar is het dan dat ik er al meer dan dertig geteld heb…, dus er zijn wel Medelanders!
Vandaag heb ik veel alleen gewandeld en kennis gemaakt met, Maria uit Argentina; Zeg maar Jen uit Korea; Elsa uit Finland; Willem, een Canadese Nederlander die ergens op de route gaat Hospilateren; Jan uit Duitsland. Was erg leuk al die nationaliteiten, ze komen werkelijk overal vandaan, en je komt ze onderweg nog vaak tegen, en dan is het weer “Buen Camino”.
Het was een zware dag voor mij, toch nog veel klimmen maar dat vind ik niet zo’n probleem, maar dat dalen vind ik nog het ergst… en als je steeds maar aan het klimmen bent, weet je dat het ook weer naar beneden moet gaan. En vandaag was het toch weer 450 meter naar beneden.. Veel al door greppels, ezelpaadjes, rotsen en veelal losse grind.
De wegwijzers vandaag zijn weer volop aanwezig, en kun je eigenlijk niet verkeerd lopen. Handwijzers, gele pijlen en schelpen op muren, bomen, lantaarnpalen, op straat… je ziet ze werkelijk overal.
Ik was blij dat we in Zubiri waren, en waar wij overnachten in Albergue El Palo. Wij hebben een meiden kamer, zou het dan minder snurken worden? Ik denk het niet…
Om 19:00 uur wacht het diner, waar allen die in de Albergue verblijven aan tafel gaan. Wij kregen een pelgrimsmenu waar je U tegen zegt. De wijn vloeit weer rijkelijk, want een Vino Tinto hoort standaard bij het menu. Er zijn er maar weinig die er nee tegen zeggen.
Nog even aan mijn Blog werken, en dan naar bed.
Dag 4 Zubiri – Villava 21 km. ( Vrijdag 30 – 08 – 2019 )
Hoezo een slaapzak er bij… ik heb in mijn nakie geslapen. Met 9 vrouwen op de kamer, waarvan meer dan de helft in de overgang, is onze kamer oververhit. Midden in de nacht ben ik opgestaan en ben mijn Cobber ( koelsjaal ) gaan halen. Even heerlijk afkoelen door hem rond mijn hoofd te doen, en daarna in mijn hals te leggen. Het gaf zo’n verlichting…
Echt goed geslapen heb ik daarom ook niet… zodoende hoorde ik de kerkklok elk uur slaan, en dan drie over ook nog eens, voor de mensen die het niet goed gehoord hadden. Om 06:15 uur gaat het licht aan, en is iedereen al snel weer aan het pakken. Het gaat bij iedereen heel gestructureerd, en alles heeft een vaste plek.
Voordat wij naar beneden gaan maak ik nog gauw een foto van de Koreaanse rijstplukster. Op weg naar Roncevalles liep zij voor ons, en nu in Zubiri slaapt zij bij ons op de meidenkamer.
Om 07:00 uur gauw even ontbijten, en om 7:35 uur gaan we op pad.
Hoogteprofiel vandaag: 
Als wij Zubiri verlaten loop ik over de Romaanse brug over de rivier de Arga. In de ochtend mist ligt het er mysterieus bij en vind ik het heel bijzonder dat ik hier nu loop, over een brug die 1000 jaar geleden is gebouwd voor de pelgrim van toen.
Na de zware voorgaande dagen bewust gekozen, voor een kortere afstand vandaag. Gepland zo rond de 16 km, maar uiteindelijk blijken het aan het eind er toch 21 km te zijn. Het is vandaag een relatief gemakkelijke etappe… op papier dan. Smalle paadjes, grind, rotsen, trappen, stijgen dalen… het gaat maar door. Gelukkig weer heel veel schaduw, maar als het dan open ligt, staat die koperen ploert alweer te branden.
Inmiddels zijn wij al met vijf Nederlandse dames op pad, en vandaag wandel ik met Helma. Helma heb ik gisteren ontmoet onderweg naar Zubiri, en zij loopt met twee gewone wandelstokken waar zij op steunt. In een en hetzelfde tempo loopt zij gestaag vooruit… De anderen zijn ons al vooruit gegaan, ieder in zijn eigen tempo. Als je in dit soort omstandigheden loopt, mag ik blij zijn als ik er 3 km in het uur wandel.
Af en toe even een rustpauze is een must, soms op een gesloten terras, een bankje… als we maar even kunnen zitten. De meegenomen droge worst die ik als noodrantsoen van huis heb meegenomen, laat zich goed smaken als er niets anders voorhanden is.
Maar als wij dan een onderweg een restaurantje zien, is dat ook weer een reden om hier even aan te leggen. Als wij aankomen gaan de anderen al weer verder, die lopen een uurtje voor op Helma en mij.
En dan gaat het weer verder met de nodige hindernissen. Angelique weet waar wij naar toe moeten… Zij en de andere twee, José en Dorien hebben al een Albergue gereserveerd in Villava… een stadje 4 km voor Pamplona.
Als wij nog een viertal kilometers te gaan hebben, staat er op ons pad een Spaanse man die gekoelde dranken en fruta verkoopt, wat weer een aangename verrassing is. Als er maar schaduw en een zit plekje is, vind ik het prima.
Ik had natuurlijk weer niet goed geluisterd, en zo stond ik bij een Albergue waar niets gereserveerd was, maar waar ze ons wel graag wilde hebben. Die man was wel heel erg lief, want hij hielp ons met de rugzak af te doen… En toen ik bij Angelique geinformeerd, en hem vertelde dat wij verkeerd zaten, hielp hij ons weer met de rugzak aan te doen. Deze stempel in mijn paspoort telt dus niet mee, bij de herbergen waar ik geslapen heb op deze Camino Francés.
Na wat bellen met Angelique weten wij waar we moeten zijn. Met de routeplanner zou het toch moeten lukken, maar om de een of andere reden gaat het op een grote rotonde met meerdere afslagen toch niet goed. Die Miep van de routeplanner zegt, “Loop naar het noordwesten”. Jaja… maar waar is dat Noordwesten…
Na veel vijven en zessen zijn Helma en ik dan toch uiteindelijk aangekomen bij Albergue Villada om 14:00 uur. Het had niet veel langer moeten duren, want het kaarsje gaat bijna uit… Onze aankomst zag er zo uit… Wij komen krakkemikkig binnen… kunnen amper nog inschrijven. Zetten onze schoenen in een schoenenrek… zoeken onze kamer en bed op… pakken de tas uit… trekken onze bezweten kleren uit… gaan douchen, doen de was… en dan zijn wij al een uur verder om te gaan rusten.
Het is een mooie Albergue Municipal, alles nog spiksplinternieuw. Het hoort bij een groot sportcomplex. De bedoeling is om 19:00 uur in het stadje te gaan eten, maar het is dan nog steeds boven de 30 graden. Waarom weg gaan als bij de Albergue een prachtig restaurant is. Het is er wel mega druk. In Spanje eten ze laat en daar moet ik nog even aan wennen, en hier kunnen wij pas om 19:30 uur terecht.
Ze hadden alleen een pelgrimsmenu, salade, pasta, je kon kiezen tussen vlees en vis. Ik koos voor de Albondigas, en als dessert een appel. Daar krijg je nog een flesje wijn en water bij, en dat voor € 7,50. Bij het eten leer ik weer een andere Nederlandse kennen, Angelina heet ze en heeft familie wonen in Oss. Natuurlijk zijn er dan weer raakvlakken als je het ergens over hebt…
Dag 5 Villada – Zariquiegui 16 km. ( Zaterdag 31 – 08 – 2019 )
Het is zo verrekte heet dat ik mijn Cobber om mijn hoofd heb geknoopt. Ondanks dat het weer een zwoele nacht was, met weinig ventilatie op de kamer, heb ik dankzij mijn cobber heerlijk geslapen. Mijn lichaam heeft het nodig gehad. Ik ben om half zes wakker, ruim voor de wekker van José om 06:00. Om 06:30 uur kunnen wij al ontbijten. Voor de eerste keer op onze trip, ligt er nu ook kaas en ham, en kunnen wij ons brood roosteren.
Om 07:00 uur gaan wij weer op pad, en is het heerlijk wandelen in de koelte van deze vroege ochtend.
Hoogteprofiel vandaag:
Wij lopen door de buitenwijken van Pamplona, en komen zo bij de stads-muren van deze stad. In de grote stad is het echt uitkijken naar pijlen en schelpen, want als je achter anderen aan loopt of in gesprek bent, is de kans groot dat je een pijl mist en dan verkeerd loopt. Vandaag doet ieder zijn eigen ding, maakt niet uit want straks kom je elkaar onderweg of in Zariquiegui wel weer tegen.
Eindelijk zie ik in een winkelstraat dan toch een Tabacco zaak, waar ik nog een ansichtkaart van Pamplona koop, en tevens tien postzegels. Even wat schrijven naar mijn lief, en dan kan eindelijk de kaart van Saint Jean Pied de Port, en deze van Pamplona op de post.
Het is hier heerlijk wandelen, nu er nog niet veel verkeer is en er toeristen zijn. Een korte etappe staat vandaag gepland. Langzamerhand verlaten wij de stad weer, en zijn dan al twee uurtjes verder. Er zijn veel mooie parken en als ik een bankje zie, maak ik daar dankbaar gebruik van. Mijn rechter enkel… Steun dus, ligt te zeuren… dus pak ik toch maar even een paracetemolleke voor wat verlichting.
Fijn dat er onderweg waterbronnen zijn om mijn fles te vullen met heerlijk koud water. Anderhalf tot twee liter is heel normaal op zo’n dag, plassen hoef ik niet… maar zweten des te meer. Ik moet nog 9 km de Albergue in Zariquiegui… het schiet op.
Vandaag grotendeels alleen op pad, maar gelukkig is mijn schaduw altijd in mijn nabijheid… fijn dat zij er is.
Vanaf nu ligt het landschap voor mij open… een weids landschap met aan de horizon de Alto de Perdon, onze eerste berg in Spanje. De vele windmolens bepalen het beeld… daar moeten wij naar toe. In Zizor Mayor het eerste dorpje dat ik nu tegen kom, zie ik Angelique zitten op een bankje in de schaduw. Er is verder niets open hier, dus haal ik mijn noodrantsoen uit mijn tas. Even later stoppen ook Helma en Angelina bij ons en delen wij ook nog wat fruit, en noten.
Daarna ga ik weer alleen verder. Ik luister naar mijn gedownloade Camino muziek. Geen marsmuziek maar muziek die emotie oproept… In deze wijde wereld en in deze hitte loop ik met kippevel. Het voelt goed en ik wordt er emotioneel van, het zal nog wel vaker voorkomen deze reis denk ik. Beth Hart – Mama This One’s is for you
Van de spaarzame schaduw langs een kilometers lang grindpad, wordt door deze peregrina dankbaar gebruik van gemaakt. Net als ik denk dat ik Remi (alleen op de wereld ) ben, komt er een heel voetbal elftal op mijn pad. Ik denk dat ze naar hetzelfde dorp gaan als ik…maar ik laat ze maar even voor gaan, voordat ik weer verder ga.
En dan is er zo maar een Donativo kraampje met gekoelde dranken, meloen en ander lekkernijen. Er is verders niemand bij, maar er is goed geld gegeven. Prachtig dat dit hier zo kan… Vanaf hier is het nog 1,5 km en dat vind ik prima voor vandaag. Angelique heeft in Albergue San Andres een slaapplaats gereserveerd. Zariquiegui is een klein dorpje en daar aangekomen wacht daar eerst mijn etappe biertje… daar ben ik wel aan toe.
Na de dagelijkse plichtplegingen na onze aankomst in Zariquiegui, nog even het dorpje bekeken. Een mooi kerkje en een kroeg, waar onze Albergue aan verbonden is, maar meer is er niet te zien. Daarna wacht ons diner. Inmiddels is ons clubje al uitgebreid naar zes dames. Een gezellige boel s’avonds, maar morgen gaat ieders weer haar eigen weg.
Dag 6 Zariquiegui – Puenta la Reina 15 km. ( Zondag 01-09-2019 )
Het begin van een nieuwe dag. Als ik zo naar de foto’s van mijzelf kijk, lijk ik in de verste verte niet meer op de vrouw, die een week geleden afscheid nam van mijn Kitty. Mijn vermoeide gezicht is al getekend… mijn Bourgondisch buikje… tja, ik heb het nu eenmaal. Ik ben jaloers op vrouwen met een bos haar, terwijl ik het met een haarwerk moet doen, en nu een Buff draag. Ik ben het mij bewust!!
Thuis camoufleer ik het. Ik trek met een oogpotlood een lijntje… Mijn Bourgondisch buikje is niet te zien door alles verhullende kleding… En thuis heb ik wel een bos haar. Ik ben wie ik ben, en daar zal je het mee moeten doen. Als Jullie vergeten zijn wie ik was, voordat ik van huis ging… de laatste foto van thuis drie weken geleden gemaakt.
Hier op de Camino… interesseerd het je geen ene moer hoe iemand er uit ziet. Want aankomen in Santiago de Compostella is het aller belangrijkst. Wat voor velen een hele uitdaging is, gezien de blessures die er bij veel pelgrims nu al zijn.
Na het ontbijt ga ik om 07:30 uur weer op pad, en is het de bedoeling om vandaag naar Puente la Reina te wandelen. Gisteren waren wij de top van de Alto del Perdon al een heel eind genaderd, maar nu wacht er nog een pittig stuk, 200 meter klimmen in 3 km.
Hoogteprofiel vandaag:
Het is een behoorlijk stuk afgekoeld, wat een stuk aangenamer is nu. Het gaat behoorlijk omhoog maar het gaat mij goed af. Met mijn conditie zit het goed en ik luister naar de wijze raad van de peregrinos die mij zijn voorgegaan.
Vaak sta ik even stil om het weidse landschap in mij op te nemen, het is zo mooi. En dan zijn wij boven op de Alto del Perdon. Boven moet er uiteraard een foto gemaakt worden bij het pelgrims monument, en kijk ik nog wat rond.
En dan beginnen we aan de pittige afdaling, bestaande uit een pad van grind, trappen en losse stenen. Hier moet je echt goed op letten, of je ligt op je snufferd. En zo overbruggen wij die 200 meter naar beneden in 3,5 km. Elianne die gisteren ook bij ons op de kamer sliep, heeft bewust gekozen voor wandelen zonder stokken, maar hier mist zij ze echt. Ook beneden geniet je weer van het telkens wisselende landschap. Zoals een goede vriend zei, “het lijken wel schilderijtjes.” Ik geniet hier enorm van… het is ook zo mooi wandelen hier…
Langzamerhand komen wij weer in de bewoonde wereld, en loop ik door verschillende dorpjes. Vaak loop ik alleen, maar in een dorpje zijn daar de anderen weer. Ieder wandelt in zijn of haar eigen tempo.
In Puenta la Reina zit Angelique op een terras op mij te wachten. Heerlijk zitten en wat drinken, en genieten van de halve bocadillo van vanmorgen. Ik hoor dat José al een dorpje verder is gewandeld dan afgesproken. Nou dat ga ik echt niet doen, het is voor mij vandaag genoeg geweest. Ik merk dat ik een klein blaartje onder mijn grote teen heb gelopen, en ga nu niet nog eens 7 km verder. Angelique vind het ook prima zo, en blijft ook in Puenta la Reina overnachten.
Nu ik weer in een wat grotere plaats ben als Puenta la Reina, ga ik eerst op zoek naar een Ansichtkaart voor Kitty. Elke dag een kaart sturen is moeilijk, als er in een klein dorpje geen winkel te vinden is en er zelfs geen gele postbus te zien is.
Maar hier in Puenta la Reina lukt het mij gelukkig wel. Meteen een lieve tekst ” Lieve Schat… Wat is het fijn dat ik dit mag doen…. Ik mis je enorm, nu al xxx Lieve Groet uit Puenta la Reina” schrijven en op de post.
Voor de Albergue die ik gezien heb toen ik Puenta la Reina binnen liep, moeten wij 1,2 km terug lopen. Alles is te veel als je een blaar voelt prikken, maar het is niet anders. Het is een prachtige Albergue met een bar in een mooie tuin, met zelfs een boomhut waar ook kamers in zijn. Natuurlijk wacht het etappe biertje weer op mij, en kan ik de lekkernijen in de vitrine niet aan mij voorbij laten gaan.
Dag 7 Puente la Reina – Estella 21.9 km. ( Maandag 02-09-2019 )
Vanmorgen liep de wekker al weer om 06:00 uur af, dat is een beetje standaard. En vaak sta ik dan meteen naast mijn bed, maar nu niet. Voordat ik ging slapen had ik een ibuprofen cocktail genomen, en daarom sliep ik als een roos en voelde ik mijn enkel niet. Ik had het waarschijnlijk nodig, dus werd ik maar moeilijk wakker. Normaal gaat dan ook meteen het licht aan, maar nu niet. Bah… en dan moet je in het donker inpakken, ik vind dat maar niks. Kom ik bij het schoenenrek, heb ik mijn kreunzolen niet. Ik haal ze er altijd uit, want mijn schoenen mogen ze weg halen… maar als ik mijn zolen kwijt ben, is dat een ramp. Dus de tas weer uitgepakt, en ja hoor achteloos onderin gestopt.
Hoogteprofiel vandaag: 
Om 07:45 uur verlaat ik Puente La Reina via de Romaanse brug, die al 1000 jaar geleden voor de pelgrims is aangelegd. Sindsdien zijn er al miljoenen pelgrims over heen gelopen. Ik vind het heel bijzonder dat ik hier nu wandel… Ook vandaag een wisselend landschap, met in het begin het gemaaide koren, later komen daar de wijnranken en olijfbomen bij, en zelfs vijgenbomen die het hier beter doen dan bij mij in de tuin.
Op de route vandaag passeren we een viertal dorpjes, altijd fijn om even aan te leggen bij een barretje, of om je waterfles weer aan te vullen. Dat vooral natuurlijk, want ook vandaag schijnt de zon volop. Af en toe doe ik er een half magnesium/calcium bruis tablet met citroensmaak in, anders wordt je maar kwebs van al dat gechloreerd water, en het is goed voor je.
In de plaatsjes die we passeren is het vaak stevig klimmen, maar ook onderweg gaat het op en af, en daarom is 20 km op het moment, voor mij meer dan genoeg. De soms kilometers lange oneffen hellingen van meer dan 20% maken het zwaar, en dat in de volle zon.
In het plaatsje Lorca kom ik gelukkig weer een terrasje tegen en ontmoet ik Angelique weer, mijn halve bocadillo en banaan laat zich goed smaken. Half uurtje pauze, sokken wisselen voor droge en dan gaat het weer verder. Het gaat lekker vandaag en ik ga als een speer, maar na de middag als de zon steeds hoger op mijn bolletje staat, gaat het wat moeizamer. Ik heb besloten dat ik twee nachten in Estella blijf… even de druk van de ketel.
Een tunneltje onderweg, zo heerlijk… even je fles tevoorschijn halen… even wat drinken en genieten van de koelte voordat je weer verder gaat, je moet verder en verder… Ik denk nu ook aan de pelgrims van vroegere tijden, hoe zij hier liepen en moesten overnachten in kerken en kloosters. Wat hadden zij bij, en op wat voor schoeisel liepen zij. Hoe lang waren zij onderweg… een jaar… misschien nog wel langer want zij liepen dat hele eind ook weer terug.
Wat zijn wij dan verwend en bevoorrecht met onze moderne spullen. Het blijft nog steeds een zware tocht, maar valt in het niet bij de pelgrims uit vroegere tijden…
Vandaag zijn er weer veel pelgrims op pad, die allemaal overnacht hebben in Puente la Reina. Er loopt altijd wel iemand voor of achter je. Het blijft opletten, want in een gesprek zie je zo maar een pijl over het hoofd… Gelukkig werden Angelique en ik door een peregrina terug gefloten.
Estella komt in zicht… ik heb daar vanmorgen een appartement geboekt, midden in de stad. Angelique overnacht hier ook in een Albergue. José is al 9 km verder… Helma en Elianne liggen nog 9 km achter mij.
Om 15:30 uur ben ik bij mijn appartement. Hier hadden we wel met alle dames kunnen slapen, zo groot… Een beetje boven mijn budget maar ik heb een slaapplek, en dat vind ik het belangrijkste.
En Nu Wij… Kreun & Steun 
Wat waren wij blij toen het vrouwtje eindelijk op pad kon. Al weken van te voren was zij al klaar om te gaan, en stond de backpack al gepakt en gezakt klaar. En ons tweetjes heeft zij nog eens heerlijk verwend…. Nou Ja niet zelf dan, want daar had zij geen zin in. De schoenmaker van shoeshiners moest er aan te pas komen, voor een nieuwe onderkant, en bovenop een heerlijke bijenwas, omdat wij dat zo lekker vinden. Nu kunnen wij er tegen aan, en hopen we… dat wij met zun drietjes tegen alle weersinvloeden beschermt zijn.
Op 25 augustus konden wij eindelijk op reis met de Flixbus. De twee vrouwtjes van Camino Comfort, en onze grote vriend Paio, en natuurlijk Kitty… brachten ons weg… Nou ja, Rianne dus want dat Kreun en Steun er bij zijn is vanzelfsprekend.
Het was een hete dag toen wij gingen Puff Pfff, wij waren nog niet weg en we zweten ons al kapot. In de bus zitten was geen pretje voor het vrouwtje, maar wel voor ons. Rianne deed in de bus meteen haar schoenen uit, en kregen wij de volledige vrijheid.
Maar ze deed ook haar sokken uit … en dat had die Italiaanse chauffeur gezien, en dat mocht van hem niet. Helemaal niet eerlijk vonden wij, hij mat met twee maten, want er waren van die onverzorgde snotjong op slippers en dat mocht dan wel. Die stinken zeker niet… hij moest eens weten hoe goed ons vrouwtje haar voeten verzorgd, en hoe lekker ze ruiken.
En dan gaat zij op pad… dit lied is heel toepasselijk De Reiziger
Voor Rianne is deze Camino een bezinningstocht, en wij zijn er voor de nodige ondersteuning. Zij doet het op haar wilskracht… Kreun en ik… Steun dus, zetten alles op alles om voor haar dit mogelijk te maken.
Dat van die bezinning snappen wij nog wel… maar ze denkt ook nog eens dat zij over zeven weken haar buikje kwijt is. En gé geleufd dá Kreun Hahaha, laat mij niet lachen. Nou ja, misschien dan… want het begin is er al na een week op de Camino. Niet dat je het ziet hoor, maar het vrouwtje heeft een riem op de groei gekocht .
En ja hoor… ze heeft hem al een gaatje moeten aanhalen.
Hoe zijn Kreun en Steun, ik dus… de eerste week doorgekomen. Je hebt ons maar weinig gehoord, wij genieten zo van de natuur, en van de vogels die hier nog in grote getalen te horen en zien zijn. En dan van die grote roofvogels die door de lucht zweven. Dan gaat Rianne ergens zitten en geniet van de stilte van de natuur, heerlijk is dat.
Kreun en ik moeten hier wel hard werken maar eerlijk is eerlijk, zij verzorgd haar voetjes of het haar dierbaarste bezit is. Er is er maar één iemand die haar dierbaarder is, en dat is haar Kitty. Voor haar komen wij graag op het tweede plan.
Natuurlijk gaat niet alles over rozen, want die steile paadjes over grind en losse keien, vergen nog al wat van Kreun en mij. Normaal is Kreun diegene die de boel bij elkaar kreunt, maar ik kan er nu ook wat van. Het maakt de rolverdeling wat ingewikkelder, maar dat is van minder belang.
Wat ook fijn is… en Rianne doet dit alleen als er niemand in de buurt, zij zet de muziek aan. Niet via de oortjes want dan horen wij niets, maar gewoon over de luidspreker. In het weidse alleen op de wereld landschap spreid zij haar armen… en geniet… dankbaar dat zij dit mag mee maken. Now we are Free – Andrea Bocelli
Het klinkt misschien wat theatraal, maar het vrouwtje voelt de vrijheid hier van.
Oh ja… dit willen wij ook nog even vertellen, ons vriendje Felix moest thuis blijven. Op al onze reizen op de motor door Europa was hij er bij, maar nu was er geen plaats voor hem. Wel een beetje sneu hoor vinden wij, maar hij wenst ons toch een goede reis.
Kreun en Steun, ik dus… kunnen nog uren schrijven, maar wij gaan verder… verder met genieten.
Tot een volgend keer… Buen Camino
Rustdag in Estella ( Dinsdag 03-09-2019 ) … en dat doe ik dan ook. Lekker uit slapen, even een ontbijtje… een korte wandeling door de stad en wat foto’s maken en natuurlijk de Ansichtkaart voor Kitty scoren… en dan rusten tot in late middag.
Zo rond vijf uur ga ik weer naar beneden, en ga op een terras op het plein zitten. Even nog genieten van het zonnetje en van een heerlijk koel biertje, en van een paar tapas. Hoewel ik alleen ben, tref ik toch weer enkele pelgrims waar ik de afgelopen dagen mee opgelopen ben. Vandaag was het een echte rustdag voor mij, maar morgen ga ik weer verder.
Dag 8 Estella – Torres del Rio 27,5 km. ( Woensdag 04-09-2019 )
Na een heerlijke rustdag waar ik echt van bekomen ben, ga ik vandaag vroeg op pad. Niet in de hectiek van een Albergue waar sommigen al om vijf uur naast het bed staan, en om zes uur vertrekken, maar lekker de deur van mijn appartement achter mij dicht trekken. Mijn tas staat al klaar… en om 06:45 uur vertrek ik… In de koelte van de stad zoek ik mijn route weer op.
Hoogteprofiel vandaag: 
Ik wandel vandaag naar Torres del Rio, vandaar het vroege tijdstip dat ik vertrek. Een afstand van 27 km is meer dan de planning van alle dag. Soms moet dat wel omdat je anders de volgende dag weer niet goed uit komt.
Het is maar 2,7 km lopen naar de Bodegas Irache. Met het thuisfront had ik afgesproken, dat als ik bij de wijnfontein aan zou komen, ik even zou appen. Er hangt daar een Webcam, en dan zou ik even zwaaien. Maar ik was daarvoor veel te vroeg en ook te vroeg voor een bezoek aan het wijnmuseum, maar effe tappen bij de wijnfontein hoort erbij. De Bodega levert dagelijks 100 liter rode wijn voor de wijnfontijn. Als ik een lege drinkfles had gehad, had ik hem zeker vol getapt. Maar dat was niet het geval, ik was immers nog maar net op pad… maar een paar drupjes rode wijn laat mijn water toch al een stuk beter smaken… Ja toch?
Het is op zich geen lastige route vandaag, veelal op onverharde grindpaden, waardoor ik niet meer weet wat voor kleur schoenen ik aan had. Ik had gisterenavond een bocadillo jamon y queso gekocht, die zich heerlijk laat smaken in het eerste dorp dat ik tegen kom. Daarbij een café Americano en een glas Orange Juice en een gekookt ei, en ik heb goed ontbeten. En dan gaat het weer verder…
Vandaag ben en ik af en toe alleen op de wereld, niemand in geen velden of wegen te bekennen. En dan ineens is het net of ze weer een blik Koreanen open hebben getrokken, het stikt er van. Lange tijd loop ik met een Duitse vrouw, en schieten de kilometers onder mij door. En dan ineens in de middle of nowhere, zit daar in de schaduw een vrouw op haar accordion The Second Waltz te spelen.
Ik zou zo willen gaan walsen, zo mooi. Zij heeft haar roeping gemist, of misschien probeert zij zo wel wat bij te verdienen, om haar pensioentje aan te vullen. Het is in ieder geval een welkome afwisseling op het lange saaie pad.
Telkens als ik een terras tegenkom, bestel ik iets, want een cola of een banaan gaat er altijd in… en belangrijk, even de sokken uit of wisselen als ze nat zijn van het zweet. Om 12:30 uur loop ik Los Arcos binnen, eigenlijk wel een mooi plaatsje om wat langer te blijven… Maar ik moet nog 10 km verder’…..
Hier kreeg ik al een voorstelling van hoe het op de Meseta zou kunnen zijn, lange eindeloze grindpaden in de volle zon. Tien kilometer verder – zie ik Torres del Rio al liggen, en het komt amper dichterbij. Nergens schaduw, dat maakt mijn tocht erg zwaar vandaag.
Ik ben erg blij dat ik dan eindelijk in het dorpje ben, maar moet nog een paar flinke klimmen van dik 20%, en dat is hard werken die laatste meters. Als ik dan bij de Albergue aan kom, hebben ze ook nog eens een swimming pool. Als ik het zo zie, denk ik dat ik mij wel thuis voel… Na de gebruikelijke plichten, die elke dag weer terug komen, kan ik pas met de beentjes omhoog.
Het diner is om 19:30 uur waar ik aan tafel zit met een heel bont internationaal gezelschap. With hands and feeth kom je een heel eind. De gastheren hebben heerlijk gekookt en verzorgen wat entertainment, jammer dat mijn Spaans niet meer is wat het ooit was. Daarnaast heb ik heerlijk gegeten… lekkere salade, paella en vruchten cocktail na. Echt een plek om nog eens terug te komen, mocht ik nog eens de Francés willen lopen.
Dag 9 Torres del Rio – logroño 20,5 km. ( Donderdag 05-09-2019 )
Ik heb geen haast, maar als er mensen zijn die rond vijf uur aan het rommelen zijn, ben je wel wakker. Het licht is nog niet aan, dus lichten zij zich bij met hoofdlampen of licht van hun smartphone. Wat een gedoe is dat toch…
Maar om kwart voor zes sta ik dan toch maar op. Om 07:00 uur wacht mijn ontbijt, dus alle tijd. De meesten zijn al weg, en ik ontbijt nagenoeg alleen. Toen ik buiten kwam miezerde het een beetje. Er wordt geen regen verwacht, en het wordt maar 21 graden, dus echt wandelweer. Ik heb even naar het hoogte profiel van vandaag gekeken, en er moet weer stevig geklommen worden aan het begin van deze dag. En dat begint al meteen als ik de poort uit wandel, en mijn ontbijt nog maar halverwege is…
Hoogteprofiel vandaag: 
Het is bewolkt en maar 15 graden, dus heb ik voor de eerste keer tijdens het wandelen mijn vest aan. Als ik het dorp uit ben gaat het meteen weer naar beneden, en zo gaat het maar door. Bij een verhaal horen foto’s, dus kijk ik ook wel eens om, in de hoop op een mooie zonsopkomst.
Het landschap is vandaag niet zo heel spectaculair, maar heeft ook wel zijn charmes. We komen in het gebied van de Rioja, dus verschijnen steeds meer akkers met wijnranken. Zomaar ergens tussen de wijnboeren staat er een kraampje met heerlijke koffie. Ik ben een van de weinigen die gaat zitten, en koop ook nog maar een banaantje voor straks onderweg.
En dan komt Viana in zicht, het eerste en enige stadje na 10,5 km op de route naar Logroño. In de dalen is het heerlijk, en wil ik het liefst mijn vest uit doen, maar kom je weer hoger is er een snijdende wind. Ook in het stadje staat er een wind die je tot op het bot raakt. Toch ga ik even zitten voor een café, en neem Americano en een bocadillo met omelet.
Na Viana is het nog maar 10 km, maar ik heb het zwaar vandaag. De hele dag zie ik Logroño al liggen in de verte, maar geen een pad wat er rechtstreeks naar toe gaat. Dat het niet gemakkelijk zou zijn met mijn voeten, hadden Kreun, Steun en ik al ingecalculeerd. Maar wij blijven stug doorgaan. Vijf x vier moet er vandaag toch in zitten. De bergen blijven in het zicht, voor, links, rechts, overal zijn ze…dus daar zullen we morgen ook wel weer overheen moeten.
Een minder leuk stuk dient zich aan, het industrieterrein van Logroño, het stinkt hier naar verf… een lucht die ik vaak op het werk ruik bij de spuiterij. Even doorbijten Kreun en Steun want mijn enkel gaat steken. Vanmorgen gestart met een stel Koreanen… dezelfde van gisteren, en ook vandaag een lange tijd met hun opgelopen. De conversatie gaat wat moeizaam, maar wij begrijpen elkaar.
En dan zijn wij in Logroño, even dwalen op zoek naar een Albergue waar ik om 12:15 uur aan kom, precies vijf uur gelopen. Mij even installeren, douchen en dan bij de buren even een etappe biertje gaan drinken… een lekkere mini bocadillo en een pinxtos laten zich heerlijk smaken.
En dan ga ik met de voetjes omhoog…Vanavond lekker eten in de stad, en morgen doe ik een korte etappe naar Navarrete. ( wat een dag later Ventosa zou worden )
Logroño
De ansichtkaart voor Kitty:….die ik vandaag wist te scoren, om naar mijn Lief te sturen.
In een stad als Logroño moet je als een Bourgondische meid als ik, toch wel even vertoeven. Oorspronkelijk had ik het plan om hier een dag te verblijven, maar mijn rustdag had ik al in Estella. Daar merkte ik al mijn onrust, om ergens wat langer te blijven. Ik denk dat het beter is om een dag een kortere etappe te doen, en dan heb je een langere rustpauze. Van de hospita die perfecto Duits sprak, kreeg ik een kaart mee om in het centrum te komen, en ook voor morgen om de route weer op te pikken.
Op het kaartje stonden ook de vele terrasjes. Tja… waar moet je nu gaan zitten. Er zijn er bij waarvan je denkt, “dat gaat boven mijn budget,” en er zijn er bij waarvan je denkt, “dan kan ik net zo goed naar de friettent.” Maar Ik had er een gevonden… Op de kaart gekeken… en wat tapas besteld. Spicy Patatas Bravas en chicken wings, en daarbij natuurlijk een vino tinto.
De kwaliteit liet te wensen over… veel te veel saus, en bij de chickenwings zat patat waar ik niet op gerekend had, maar die ook nog eens klef was. Dus wat was lekker… de chickenwings, de vino en de café Americano. Volgende keer toch maar weer een pelgrimsmenu nemen.
Dag 10 Logroño – Ventosa 19,5 km. ( Vrijdag 06-09-2019 )
Gisteren was ik om 20:30 uur al weer terug in de Albergue, en heb nog wat liggen luieren tot dat het licht uit ging. Normaal is dat 22:00 uur, maar hier was het een kwartier eerder. De aardige hospita kwam iedereen een welterusten en Buen Camino wensen, dat was heel lief.
Daarna geprobeerd te gaan slapen, en met tussenpauzes is dat ook wel gelukt. Bij de meesten herbergen moet je voor 22:00 uur binnen zijn, maar hier in de grote stad dus niet. En die later komen… moeten in het stikke donker hun weg zien te vinden. Anderen worden daar weer wakker van, met als gevolg dat de Israeliër het beu werd en om 00:30 uur zijn boeltje pakte en weg ging. Waar naar toe? Geen idee… Van snurkers geen last, maar er was ergens een bed wat constant piepte… En om Vijf uur waren de eerste al weer aan het vertrekken. Dus jullie begrijpen het al, ik heb maar weinig geslapen.
Er was geen ontbijt, maar de hospita had twee mandjes met cakejes klaar gezet. Precies om 07:00 uur ga ik op pad en probeer de route weer op te pakken.
Hoogteprofiel vandaag: 
Ik loop dwars door de stad, en verlaat Logroño via diverse mooie parken en een groot meer. Het gaat lekker dus stap ik lekker door. In het begin dacht ik, dat ik alleen op pad was. De vroege vogels zijn natuurlijk voor mij… en op de anderen heb ik wat voorsprong. Ik wordt ingehaald door een jonge knappe man… en het gaat altijd “Buen Camino… Where You come from?” Hij kwam uit de Oekraine en heette Yaroslav, en dacht dat hij de enige Oekrainer op de Camino was. Maar hij hoopte … dat hij op de lange weg naar Santiago, toch nog een landgenoot tegen zou komen. Hij liep wat sneller dan ik, dus op een gegeven moment was ik weer alleen. Maar tot Navarrete bleef hij in het zicht, en daar haalde ik hem weer in. Zo gaat het steeds vaker…
Gisteren en vannacht had ik behoorlijk last van Steun mijn rechter enkel. Maar ik kwam vannacht met een geniaal idee. Als ik nu eens mijn Cobber (koelsjaal) om mijn enkel doe als compress. En dat heeft dus geholpen.
Ik twijfel om in Navarrete te overnachten… het gaat lekker en om 10:00 uur in de ochtend al hier te blijven, vind ik maar niks. Dus ga ik nog 6 km verder… In Navarrete zijn diverse terrasjes en ontmoet ik een Koreaanse, die al enkele dagen in mijn nabijheid vertoefd. Spreekt geen Engels maar zegt alleen “Buen Camino.” Ik loop verder en zie zowaar de Duitse Katrina weer, waar ik woensdag lange tijd mee heb opgelopen. Ook nu lopen wij een tijd samen, ben ze weer even kwijt en later zie ik Katrina weer. Het maakt het alleen wandelen leuk.
Bij de kerk ga ik even op een terras zitten, pak een café Americano en een bocadillo. Maar ik blijf niet lang, er waait hier een koude wind die ik niet prettig vind. Ik verlaat de stad en loop verder langs velden vol met wijnranken. Ik lust graag een wijntje, dat weten ze waarschijnlijk hier, want deze fles hebben ze achter slot en grendel gezet.
Op een enkel hellinkje na valt het klimmen wel mee, al blijven de bergen altijd in het zicht. Wel alsmaar paden van grind… eindeloos, met af en toe een kerkje of kerkhof. En dan ineens staat er iemand op uit de berm, en weer is het Katrina uit Saarbrücken.
Katrina wil net als ik naar Ventosa, dus gaan wij samen… maar even verderop komen wij er achter dat Ventosa niet op de route ligt. De pijlen staan voor rechtdoor, en voor Ventosa moet je naar links 1 km… Even op de app van Maps.me gekeken, en Ja hoor voor Ventosa moet je linksaf. Ik ga dus linksaf, en Katrina blijft op de route en loopt nog 10 km verder naar Najera.
12:30 uur kom ik daar aan en ga op zoek naar een Albergue. De ene gaat pas om 13:00 uur open en is telefonisch niet bereikbaar. De andere is completo, dus wordt het Hotel Las Aqaedas. Ach weer een eigen kamer zonder gesnurk van een ander, is ook wel fijn.
Al 188 km gelopen en nog 587 km te gaan.
Dag 11 Ventosa – Azofra 17 km. ( Zaterdag 07-09-2019 )
Heerlijk geslapen in een hotel met drie gasten. Bij aankomst werd gevraagd, of ik zin had om bij hun te dineren met de overige gasten. Ik had daar wel oren naar, want dan hoefde ik de deur niet uit. Het is in zo’n dorp altijd klimmen, en met enkels die niet helemaal top zijn, en dan op slippers, is dat niet fijn.
De overige gasten bleek een echtpaar te zijn uit Oklahoma US. Er waren geen verdere gasten gekomen, maar het was er niet minder gezellig om. De eigenaresse had voor ons gekookt. Aan een lange tafel voor twaalf personen was voor drie gedekt. Andy en Kate kregen een fles wijn, en ik kreeg er ook een voor mijzelf, en hij smaakte mij voortreffelijk. Het was een driegangen menu… normaal maak ik altijd foto’s van het eten, nu moet ik mij verontschuldigen dat ik dat niet gedaan heb. Het was een vorstelijk dinee, met allereerst een salade… een heerlijke paella, en een cappuccino ijs na. Ik ben vroeg naar bed gegaan, want 06:30 uur beginnen de vogeltjes te fluiten.
Om 06:45 uur verlaat ik het hotel, drink nog een café Americano in de plaatselijke bar, een chocolade croissant en een glas jus, en ben om 07:05 uur weer op stap. Eerst nog 1 kilometer naar beneden lopen om weer op de Camino de Francés te komen, en dan zit ik op de route naar Santiago de Compostella. Het is maar goed dat er iemand loopt met een lamp, anders moest ik lopen op de tast…
Bovenstaande foto heb ik gebruikt als omslag voor mijn foto album. Het is een herdershutje en bedoelt om te schuilen, en voor opslag van materiaal.
Klimmen doet mij niet zo veel meer, daar ben ik inmiddels aardig aan gewend geraakt. Maar als je omhoog moet over een keien pad, is het andere koek. Hier houd ik niet van, maar we zullen toch over de Alto San Anton moeten.
Via kleine zand en grindpaden vind de pelgrim, hier zijn weg door de La Rioja streek met zijn vele wijngebieden. Lange tijd loop ik alleen of met de twee pelgrims die ook vanuit Ventosa zijn gestart. De vroege vogels van Navarrete, hebben mij nog niet ingehaald.
Het is 10,0 km naar Najera waar ik om 09:45 uur aan kom. Eerst even pinnen, en een schaar kopen, en dan op zoek naar een terras. Hier kom ik weer de Koreaanse vrouw tegen die al dagen mijn tas kruist. Hier maak ik ook kennis met Noorse Linda.
Uiteraard neem ik weer een café Americano en een bocadillo, en ik koop een worst voor onderweg, een soort van noodrantsoen. Vanaf de bar gaat het door het oude gedeelte van de stad, dus schiet ik ook hier nog gauw een rolletje vol. Ook nu weer een mooie kaart gekocht van de Rioja streek.
Vanuit Najera gaat het weer behoorlijk stijgen, en krijg ik te maken met prachtige vergezichten waarvan ik een paar panorama foto’s van probeer te maken.
Het is maar 5 km naar Azofra maar het gaat deels over goede wegen. Om 12:10 uur wandel ik Azofra binnen en ga op zoek naar de Albergue Municipal die pas om 12:30 uur open gaat. Ik ben nummer drie in de rij, en deel een twee persoons kamer met…. ja ja nu heb ik een naam, met Koreaanse Song. Leuk hè, dat je elkaar telkens weer ontmoet en zo een band mee op bouwt.
Na alle plichten na aankomst vervuld te hebben ga ik wat eten met Song en Linda. Hier in het dorp is het feest vandaag, dus dubbel oordoppen er in. Het ging eigenlijk wel lekker vandaag, en Kreun en Steun zijn met mij heel tevreden. De gebruikelijke pijntjes zijn er altijd, maar ik kan het nog handelen zonder pijnstillers overdag. Kreun heeft last van een blaar onder de grote teen, die Linda liefdevol behandeld heeft. Die Kreun boft toch maar weer.
Dag 12 Azofra – Grañón 23 km. ( Zondag 08-09-2019 )
Gisterenavond zijn wij met een aantal pelgrims in de enige plaatselijke bar wezen eten. Het was er een herrie van jewelste, want in het dorp was het hele weekend feest. Ik zat aan tafel met een heel internationaal gezelschap en het was beregezellig.
Af en toe moesten we weer naar buiten, want dan was er een bulls race. Kinderen zetten het op een rennen met de stieren achter zich aan. Leuk om te zien…
Omdat het feest om de hoek was van de Albergue, de oordoppen maar goed ingedaan. Daarom werd ik vanmorgen ietsje te laat wakker. Niet dat dit iets uit maakt… want of ik nou een kwartiertje later aan kom in Santiago… wie maalt daar nou om. Song ging al op pad en wenste mij Buen Camino en gaf mij een kus op mijn hand, zo lief. Ik ging nog even bij de bar langs voor een café Americano en een chocolade-broodje, en dan kon ik op ook pad.
Ik ging op pad… was nog geen 50 meter verder en zag Helma uit de Albergue komen. Zij had in dezelfde Municipal geslapen als ik. Even met haar opgelopen, maar haar tempo is te laag voor mij. En toch had zij mij weer ingehaald, dat zie je maar weer…
Het werd een Off day voor mij, het liep niet lekker. Of dat nou kwam door dat wij La Rioja achter ons lieten. De wijnranken maakten weer plaats voor de gedorste graanvelden. Of kwam het vandaag door het kilometers lang gestaag omhoog klimmen over grof keienpad. Je loopt dan niet lekker, kijkt meer naar de grond als naar de omgeving.
10 km klimmen voordat wij boven waren, en boven stond er een kraampje met hebbedingetjes, fruit en drinken. Alles op Donativo basis, en ze hadden een paar bankjes om te zitten, en dat vond ik nog het belangrijkste. Even een break… en daar komt Helma weer aan. Zij gaat zitten en ik ga weer verder… kom langs het spookstadje Cirueña, waar honderden nieuwe huizen leeg staan.
Ik laat dat troosteloos gebeuren maar gauw achter mij, en dan gaat het weer verder. Vanochtend zijn er weer veel pelgrims op pad, soms tel ik er meer dan tien voor en tien achter mij. Allemaal op weg naar Santo Domingo de la Calzada, wat weer zo’n etappe plaats is, waar veel pelgrims willen overnachten.
Nog 5,5 km… het lijkt zo weinig maar waar je klimt moet je ook weer naar beneden. Ik vind dat maar lastig, en daarna gaat het weer gestaag naar boven, en dan ineens in the middle of nowhere staan er twee stoeltjes.
Tijd om mijn sokken te wisselen voor droge, en mijn selfie stick voor de dag te halen. En ook op deze klim wordt ik weer achterhaald door Helma die mij volgt als een schaduw. Zij loopt gestaag door…
Ik ben blij dat ik de Kathedraal zie liggen en Santo Domingo dichterbij komt. Eigenlijk een stad om wat langer te blijven, maar dan kom ik morgen weer in de knoop met mijn kilometers, vandaar dat ik nog 6 km verder wil. Maar ik maak hier wel een lange pauze.
Op de vele terrassen vind ik een plaatsje en zie weer enkele bekenden…. en ze hebben heerlijke Pinxtos met olijven pepertje en ansjovis hmmm…
Ook Song zie ik weer, die mij bijna om de hals vliegt, zo blij dat zij mij weer ziet. Zij blijft hier om de stad te bekijken, en heeft al gedouched. Ik had natuurlijk gewoon hier moeten blijven, dat was voor Song ook leuker geweest. Maar ik schreef het hier boven al. het komt niet goed uit. We nemen hartelijk afscheid, en hopen dan maar dat wij elkaar in Burgos weer tegen komen.
Nu nog even doorbijten voor de laatste 6 km. Hier voel ik mij weer pelgrim… haast iedereen is achtergebleven, en ben ik weer helemaal in mijn eentje.
In een lang saai stuk is ieder bankje wat je tegen komt een geschenk. Even weer zitten en dan weer verder… in een trance ga ik verder, ik zie alleen mijn voeten nog.
Het lijkt mijn kruisweg wel vandaag, maar dan ineens boven aan de klim ben ik in Grañón. 
Nu nog op zoek naar een bed. En ik kom er niet meer uit vandaag pfff, ik pak wel mijn noodrantsoen vanavond.
Dag 13 Grañón – Espinosa del Camino 24,8 km. ( Maandag 09-09-2019 )
Ik heb overnacht in een hostel met alleen Spanjaarden, tenminste dat dacht ik toen ik er aan kwam. Ik dacht die gaan een feestje bouwen, maar waarschijnlijk hadden ze dat gisterenavond gedaan. Blij toe!!! Gisteren dacht ik, “ik ga de deur niet meer uit.” Maar ik heb goed gerust en dat doet goed, en zag dat een bar hier maar 450 meter vandaan lag. Dat moet toch lukken op mijn slippers.
Toen ik bij de bar aan kwam zaten daar ook Geraldine en John, een Iers echtpaar waarmee ik gisteren mee uit eten ben gegaan. Die hebben mij geleerd, dat als je proost het glas niet meer neer zet, maar meteen drinkt. Chinchin zeggen ze dan!! En Matthew uit Wales kwam ook bij ons aan tafel zitten. Hij loopt de Camino rennende en wil dit in 14 dagen doen.Hij loopt gemiddeld 53 km per dag, en is dus morgen in Burgos waar ik pas donderdag of vrijdag aan hoop te komen. Hij heeft maar 3 kg bepakking, terwijl ik 10 kg moet mee zeulen.
Na een goede nachtrust sta ik weer om 06:30 uur op, pak mijn boeltje weer in, en loop naar de bar waar ik gisterenavond gegeten had. Helaas… de bar is gesloten voor mijn dagelijkse oppepper, een café Americano en een goed begin. Dus maar een halve maaltijdreep naar binnen gestopt, en hup op pad. Het is nog stikkedonker, en ik treuzel nog een beetje, ik zie tenslotte graag waar ik loop. Beleefd als ik ben… laat ik een paar pelgrims voor gaan die wel durven.
En inderdaad een van de durf-als gaat onderuit in het losse grind. Het is nog 4 km lopen naar het volgende dorp. Maar wat worden we weer mooi verwend met een mooie zon opkomst.
In het eerst volgende dorp na 4 km wel een kerk maar geen bar open, dus maar verder…. In het dorp na 6 km hebben ze gelukkig wel aan mij gedacht en zijn ze open. Het gebruikelijke recept weer genomen, en nu kom ik pas echt weer op gang. Ook nu veranderd het landschap weer, en hebben we tussen de gedorste graanvelden, akkers vol zonnen bloemen. Het loopt lekker op goede paden en ook meer asfalt.
En de dorpjes volgen snel na elkaar, die op de vroege ochtend bijna uitgestorven zijn. Jammer dat er haast bij alle kerkjes wel een vuilcontainer staat, wat een mooie foto in de weg staat.
Wat een verschil met gisteren toen het zo druk was met pelgrims, nu ben ik bijna weer alleen op pad. Soms wordt ik ingehaald… en meestal zijn dat degene die een bijna lege rugtas bij zich hebben. Die doen aan rugzak vervoer… maar je mag niet oordelen op de Camino, dus dat doe ik dan ook maar niet. Er haalt iemand mij in, en in de verte zie ik hem met een grote boog om iets heen lopen. Ik ben toch wel benieuwd wat het is…
Zo’n mooi beestje moet toch op de foto, daar loop je niet aan voorbij. Daarna heb ik hem met mijn stok een zetje gegeven, zodat hij weer in de berm kroop. Het was op een doorgaande weg, dat had het beestje niet overleefd.
Na de mooie asfalt weg gaat het linksaf, en lopen wij kilometers lang naast een autoweg richting Belorado. Saai en nog eens saai, op zo’n weg kom je jezelf tegen, ik was haast omgedraaid, en achter de pelgrim aangegaan die van Santiago de Compostella af kwam. Die zijn er dus ook, die ook weer naar huis lopen…. respect!!
In Belorado… wat weer zo’n etappe plaats is, is het wat te vroeg voor de lunch, want daar ben ik al om 10:45 uur. Maar voor een café Americano en nog wat lekkers is het nooit te vroeg. Vanaf hier is het immers nog maar 5 km naar Tosantos.
En dan gaat het weer verder, en ook nu blijven veel pelgrims hier achter om te overnachten. Dus ik ga alleen verder… ik wordt ingehaald door iemand, die ik ook bij het barretje zag zitten tijdens mijn stop. Ik dacht toen dat het een Spaanse arbeider was. Zo iemand met een geel hesje, die je ook wel eens achter op de vuilniswagen ziet staan. Maar nee, ik heb het helemaal mis. Het is Adam, een pelgrim uit polen en geen gastarbeider. Zo te zien is hij erg Rooms want hij heeft een groot kruis om zijn hals hangen. Adam loopt elke dag 40 km en slaapt bij de kerkelijke parochies en Albergues. Met Adam loop ik samen op naar Tosantos, waar wij Hartelijk afscheid van elkaar nemen.
In Tosantos ga ik op zoek naar een Albergue waar Angelique gisteren geslapen had, en er zo over riep. Nou jammer dan, want deze is op maandag dicht. Dan maar naar het parochiehuis van Francicus van Assisi, daar was ik net langs gekomen. Daar sliepen ze op een matras op de grond had ik gelezen, maar nee zei de Senora, het was een dun matje.
Niets voor mij dus, zo spartaans wil ik het nu ook weer niet. Maar 2 km verder in het volgende dorp was een Albergue.
Dus maar weer verder… Adam was hier op een bankje gaan zitten, dus die liep nog even mee naar het volgende dorp. 2 km is niet ver, maar het zonnetje stond al weer aardig te branden, en als je je ingesteld hebt dat je er al bent, is het toch ver.
In Villambistia hadden ze een Albergue Municipal, waar je doorgaans niet kan reserveren. Hier dus wel, en dus de vraag of ik gereserveerd had. Nee dat had ik niet dus Completo…Vol!!! Voor mij geen plaats en ook niet voor de Italianen voor mij… Maar 1,5 km verder in Espinosa del Camino was een Albergue.
Dus maar weer op weg naar het volgende dorp, de Italianen zorgde er wel voor dat zij voor mij bleven. Gelukkig voor ons drieën was er nu wel plaats, en delen wij ook de kamer.
Dag 14 Espinosa del Camino – Ages 19 km. ( Dinsdag 10-09-2019 )
Wat was ik blij dat ik bij de derde poging om een bed te vinden, wel beet had. Anders was ik aan het bellen gegaan, en had mij dan met een taxi naar een onderkomen laten brengen. Ik deel de kamer met het Italiaanse echtpaar, later komt daar nog een Duits echtpaar met hun zoon.
S’avonds gezamelijke maaltijd. Een heerlijke soep… er dreef brood in, en ook pollo. Een soort van kippensoep dus, maar bij de Italiaanse tegenover mij, zat er ook nog chorizo in. Zij vond het maar niks… maar de Fransman en ik dachten daar anders over. Daarna een warme aardappel-salade met courgette; paprika-rijst met Gamba’s en een eenvoudige salade. De Italiaanse was meer het konijn type, en nam de ijsbergsla en tomaat. Haar man nam iets meer, maar ook het heerlijke toetje van perzik en kaneel lieten ze aan hun voorbij gaan. De Fransman en Ik hebben het toen maar opgemaakt.
Vanmorgen was ik weer bijtijds op. Spullen inpakken en naar beneden. Geen ontbijt, dus nam ik maar twee banaantjes en een appel, en legde wat geld op de balie. Om klokslag 07:00 uur stond ik buiten… pikkedonker natuurlijk. Dan maar even wachten tot het gaat schemeren, want ik ga echt niet op pad als ik niet zie waar ik loop. Dit voor diegene die denken dat ik dit gisteren wel deed. Het is maar 8 graden vanmorgen, maar als je aan het wandelen bent valt het wel mee.
Het is bewolkt en voor de eerste keer in twee weken wandelen, geen zon opkomst te zien. Het waait behoorlijk maar het pad ligt wat dieper, en heb ik hier beschutting van de braambes struiken, en zonnebloemen. Ik ben alleen op pad en moet 3,5 km lopen naar het volgende dorp, waar ik wat eten hoop te scoren. Als ik er bijna ben, haal ik twee pelgrims in waarvan er een in de berm zit te sch..ten. Tja, dat moet ook gebeuren… ik kijk maar discreet de andere kant op. Het kan mij ook gebeuren onderweg, en je hebt niet altijd plek om je te verstoppen.
In het dorpje bij de eerste de beste bar mijn café Americano, een glas jus en een heerlijk broodje gegeten. Er komen nog wat pelgrims binnen die regenkleding aan hebben, een beetje voorbarig vind ik. Het zou toch droog blijven vandaag, ik heb net nog gekeken. Vandaag moet er weer geklommen, we gaan weer 200 meter omhoog, en dat is te merken als ik dit dorp weer ga verlaten.
Het gaat meteen behoorlijk omhoog, maar met voetje voor voetje komen we er wel op deze landbouw weggetjes van alweer grove keien. Oh wat heb ik hier de schurft aan… maar ja wat moet ik anders. Ik kijk nog een keer om want het landschap gaat langzaam veranderen naar een bosrijk gebied.
Geregeld staan er bordjes langs de weg, hoever het nog naar Santiago de Compostella is. Ik geloof er geen barst meer van. Twee bordjes kort na elkaar met een verschil van 19 km, dat is voor mij wel een dag etappe. Ik kijk maar op de Camino Pelgrim app, daar hecht ik meer waarde aan.
Ik kom steeds meer in een bos terecht, en het gaat miezeren. Ik kijk het nog even aan maar het gaat wat harder regen. Dan onder de bomen toch maar mijn Mac in a Sac regenkleding aangedaan, en dan maar weer verder. Het is pas mijn eerste regen in veertien dagen tijd, dus mopper ik ook niet. Kreun en Steun zijn er blij mee, want nu gaat het stof van twee weken er af.
De dag van vandaag wordt beschreven, als wandelen over oncomfortabele paden door een bosrijk gebied… Nou dat had ik al gemerkt, en het wordt nog erger, want ik zie een afdaling en dan weer een stevige klim.
Mijn camera komt nu maar weinig uit mijn zak met die regen, maar af en toe wil ik toch iets vast leggen. Het pad wordt erg breed waar de gure wind vrij spel krijgt. En dan ineens een plek om even bij stil te staan, een Oasis del Camino. Maar ja het is koud en nat, en verder dan een foto met een Aziatische pelgrim kom ik dan ook niet. Terwijl het wel een plek is om langer te blijven, maar nu in deze miezer ligt het er maar troosteloos bij. Dus maar weer gauw verder…
Bosrijk gebied is leuk, maar niet als het meer dan 10 km is op oncomfortabele wegen. Ik ben dan ook blij dat ik het kerkje van Monasterio de San Juan de Ortega in de verte zie liggen, en er waarschijnlijk ook wel een bar zal zijn. Even een plek waar ik kan gaan zitten, en het belangrijkste, even Kreun en Steun hun vrijheid gunnen, want O wat doen ze pijn vandaag. Altijd even mijn voeten controleren, maar op mijn grote teen na is alles okay.
Tot nu toe, heb ik nog maar een keer een kerk van binnen bekeken. Ik heb vaak te veel last van mijn voeten, dat ik daar absoluut geen fut voor heb. Ik moet nog 3,5 km naar Ages, het eerst volgende dorpje waar ik een bed ga zoeken. Ik vind het genoeg voor vandaag. Het gaat gedeeltelijk nog door bos en dan kom ik op een hoogvlakte waar zowaar de wind de vouwen uit mijn broek blaast. Eindelijk zijn we het bos uit en zie ik weer paarden en hoor aan het klingelen van bellen dat er ook koeien lopen.
En zie ik Ages liggen waar ik om 12:30 uur de Albergue Municipal La Taberna binnenstap. Er is plaats… 20 euro voor een bed en het avondmaal. Perfecto… ik heb mijn bed opgezocht en ben gaan liggen. Douchen doe ik straks wel, ik heb het even gehad voor vandaag. Er zijn opvallend veel Spanjaarden vandaag, en dan weet je dat er genoeg herrie is. Volgens mij is het allemaal familie en ze houden van kaarten. Ik doe mijn oordoppen maar alvast preventief in mijn oren.
Dag 15 Ages – Burgos 22 km. ( Woensdag 11-09-2019 )
Vanaf het moment dat ik binnen gekomen ben in de Albergue, ben ik alleen nog maar uit mijn bed gekomen om te gaan douchen en te eten. Doorgaans heb je een bed voor €10,00 en voor het eten betaal je eenzelfde bedrag. Bij het eten trof ik Noorse Linda weer, die in een andere Albergue zat, maar hier kwam eten.
Ik heb heerlijk gegeten voor dat geld… Pasta de tomato, een beenhammetje met patata bravas, en een magnum na. Linda gaat nog tot Burgos, en vliegt dan weer naar huis. Niet iedereen heeft zes weken of meer, en volgend jaar komt ze terug om dan te starten vanuit Burgos.
Vandaag had ik geen haast om op te staan, maar om half zes waren de Spanjolen naast en boven mij al aan het rommelen. Dus duurde het niet lang of ik maakte ook maar aanstalten… elke morgen hetzelfde ritueel, alles weer bij elkaar zoeken, en alles heeft zijn plek.
Hoogteprofiel vandaag: 
Voordat ik weg ga… nog even onder het bed kijken of ik alles wel heb. Weer geen breakfast, dus weer een maaltijd reep naar binnen geschoven. Het is altijd beter dan niets en ik vind het prima, ik ben niet zo veeleisend…
Ik sta om 06:50 uur voor de deur, veels te vroeg natuurlijk. Een paar pelgrims vertrekken al met lampen, en ik voorzichtig er achter aan. Ik had er geen goed gevoel bij, en volgens mij liepen ze verkeerd. Dus stopte ik en ging terug naar de Albergue. Nu stond ik aan de voorkant, terwijl wij de Albergue aan de achterkant verlaten hadden. En daar zat de fout… nu had ik wel de pijlen. Het is maar 9 graden en er staat een kouden wind. Thuis verklaren ze mij voor gek, dat ik hier in een korte broek loop. Ik heb wel mijn windstopper en twee buffs onder mijn buff hoed, zodat ik geen kouwe oren krijg.
Ook vandaag stond er een behoorlijke klim op het rooster. Niet zo zeer moeilijk in stijging maar wel de ondergrond. Tjonge jonge… hier kon je dus echt niet lopen. Geen keien maar rotsen.
Er naast lag een akker, waar volgens mij de stenen groeide, er waren nieuwe in de maak. Hoe krijgen ze het bedacht… –
Het liep heel oncomfortabel, en toch wordt je ingehaald door pelgrims die er bijna overheen vliegen. Terwijl ik er met mijn stokken alles aan doe om overeind te blijven. Boven gekomen staat er een kruis, waar ook weer van alles door de pelgrim wordt achter gelaten. Het lijkt wel een kruistocht met eerst een pad door de Hof van Olijven…
Boven kom ik op een kaal plateau, weer zie ik een troosteloos gebeuren met die rollen prikkeldraad die volgens mij een militair terrein afbakenen.
Ik laat dit desolaat landschap maar gauw achter mij… Er volgt weer een afdaling, wat niet mijn ding is zoals Jullie weten, zeker niet als het een rotsig pad is. Beneden gekomen in een dorpje, is het tijd voor koffie, en bestel ik in een bar een koffie en een heerlijke bocadillo. Binnen brand de kachel en ik vind het zowaar veel te heet om daar te zitten, dus ga ik weer naar buiten en zoek daar een beschut plekje.
En hier kom ik Linda weer tegen. Zo gaat het eigenlijk de hele tijd. Je ontmoet onderweg andere pelgrims, je ziet ze een paar dagen niet, en dan ineens kruisen ze je pad weer. Het laatste stuk naar Burgos is saai te noemen, dat is algemeen bekend want het gaat door industrie gebied.
Maar vertelde Linda, er is een alternatieve route… we liepen al geruime tijd langs een autoweg, toen er op de weg een pijl voor rechtdoor, en een pijl naar links richting Castañares werd aan gegeven. Iedereen liep rechtdoor, en ik als enige linksaf. Een lang pad langs de zonnen bloemen.
En langs een kilometers lang hek van Aeropuerto de Burgos. De wind blaast guur terwijl het zonnetje is gaan schijnen. Het is heet met die windstopper aan, maar als ik hem uit wil doen, blaast het door mij heen. In Castañers maak ik toch nog een foutje, want ook hier schijnt de route zich te splitsen. Ik kies dus de verkeerde, grotendeels tot in Burgos langs een autoweg. Ik koos voor rechts , maar had ook hier links moeten gaan.
In Burgos slaap ik in Hostel Catedral Burgos, 200 meter van de Kathedraal. Een kamer met vijf stapelbedden, met lakens en een dekbed, en een eigen badkamer. Mijn buurvrouw Charlotte is een Australische en meteen is er een klik, meer dan een klik zelfs. Het is een bijzondere ontmoeting en wij besluiten om vanavond samen uit eten te gaan.
Tot morgen…
Aan het woord: Kreun & Steun…
En Nou Wij… Burgos ( Donderdag 12-09-2019 )
Eigenlijk hebben wij niet zo heel veel te vertellen, want het vrouwtje zorgt nu extra goed voor ons. Natuurlijk hebben Kreun en ik ( Steun ) dat ook verdiend, want wij doen er alles aan om Rianne op de been te houden. Ik weet niet wat zij er op het moment op smeert, want het gewone spul wat zij normaal gebruikt, is al een tijdje op. En natuurlijk geen farmacia in Belorado open op zondag. Wij zijn nu al drie dagen verder, maar ze smeert gewoon het spiermiddel spul van Camino Comfort er op. Ook goed zegt ze, en dat kunnen wij beamen. Als zij haar benen in smeert, doet het vrouwtje het ook aan de voetjes, en lekker dat het ruikt. Het is er niet voor gemaakt maar het voldoet.
Wij moeten hier wel hard werken op de Camino. Rianne had over het over vakantie om ons in te palmen, maar dit kun je geen vakantie noemen Kreun, vind je wel. Nou Steun, daar ben ik het niet helemaal mee eens. Natuurlijk is het hart werken, maar wat zij hier doet wijkt niet veel af van wat zij normaal doet. “Bezig zijn… eten en drinken… op bed gaan liggen… uit eten en drinken, en naar bed.” Dan wijkt dit toch niet zo heel veel af Steun.
Nu wij het toch over eten en drinken hebben. Tot nu toe heeft zij nog maar weinig friet gegeten, terwijl zij daar razend op is. Ja, ze moet natuurlijk eten wat de pot schaft Kreun, en dat is met een pelgrims menu natuurlijk anders. En als zij het kreeg was deze niet zo knapperig, als waar zij van houd. Daar in Logroño leek het de friet van de “Kapsalon” wel. Bah van die weke friet.
Ze denkt haar buikje kwijt te raken, met het vele wandelen wat zij doet op de Camino. Maar dat zal niet eenvoudig zijn, want het onbijt bestaat haast altijd uit van die bladerdeeg gevalletjes. Croissant of van die chocholade broodjes, jaja… in Spanje weten ze wel wat lekker is, maar niet goed voor de lijn. En onderweg vaak nog een bocadillo met jamon y queso of wat tapas. Het vrouwtje weet ook wat lekker is. Weet je Kreun,”wedden dat het haar niet gaat lukken, heb je gezien wat zij gisteren samen met Charlotte uit Melbourne heeft gegeten?” Ik geef je gelijk Steun, “het gaat haar niet lukken!!”
En wat voor een mooie ontmoetingen heeft zij toch al mee gemaakt, het maakt het alleen wandelen een stuk gemakkelijker, als je er maar voor open staat. Nu is haar Engels niet haar beste kant Kreun, maar zij kan zich goed redden.
Een gesprek ontwikkeld zich bijna altijd zo. “Buen Camino”…buen camino…” Where you come from?”… Italian, france, germany, okraine , korea…etc. etc. ” Where You started?”… saint jean pied de port… ” And your walking to Santiago?” yes yes…En zo ontwikkeld zich een gesprek… en soms ook niet, en dan is het ” Buen Camino!” Wij… Kreun en Steun houden hier wel van.
Maar het ergste is dat zij nu ook al in het Engels of Duits droomt, zo is het vrouwtje er mee bezig. Je houd het niet voor mogelijk, maar bij Rianne kun je alles verwachten.
Weet je nog van de week op die saaie weg naar Burgos. Kreun en ik vroegen iets aan haar… maar ze reageerde nergens op. Die eentonigheid onderweg, ze ging steeds meer voorover lopen en zag niets meer van de omgeving. En dan raakt ze in trance en ziet alleen haar eigen voeten nog. Toen probeerde ik het in het Duits…”Kopf hoch… dan sehst du et was,” en meteen reageerde zij. Je houd het niet voor mogelijk Kreun.
Weet je nog dat zij moet leren verlangzamen. Elly en Luisa blijven er maar op hameren, rustig rustig aan. Maar als het een vlakke ondergrond is, dan gaat de turbo aan, en vliegt zij met zevenmijls laarzen iedereen voorbij.
Nu zijn wij in Burgos, en mogen wij bij uitzondering… bij haar onder het bed rusten. En dat vinden Kreun en ik, Steun dus… maar wat heerlijk. Want meestal komen wij niet verder dan de voordeur, en staan wij met allerlei stinkende schoenen in een kast te luchten. Brr, wat een stinkerds zitten daar toch bij. En in Logroño moesten wij zelfs buiten blijven in een kast.
Maar wij zullen er eens een eind aan breien, want er blijkt toch meer te vertellen dan wij dachten. Morgen gaat wij weer met drietjes op pad, maar vandaag is een rustdag. Rianne is vanmorgen al naar de Kathedraal van Burgos geweest. Wat een pracht en praal, jammer dat er zoveel toeristen in de weg lopen voor een mooie foto.
Maar van al dat wandelen deden wel onze voetjes pijn. Gelukkig had Rianne een grote verrassing voor ons, want zij liet zich een uur lang masseren bij Ultreia, en dan vooral aandacht voor onze voetjes… Een echte aanrader voor de pelgrim die een dagje langer blijft in Burgos. Voor het losmaken van alle spieren. Alles kwam aan bod.
Dan kunnen wij er morgen tegen aan voor… Dag 16 Burgos – Hornillos del Camino 21 km.
Dag 16 Burgos – Hornillos del Camino 21 km. ( Vrijdag 13-09-2019 )
Over gisteren hoef ik eigenlijk niet veel meer te vertellen, want dat hebben die twee rakkers van Kreun en Steun al gedaan.
Wat ze niet verteld hebben, is dat ik weer een Ansicht kaart voor Kitty gekocht en gepost heb… nr. 10 of 11 ik weet het niet meer, ik ben de tel kwijt.
Charlotte is vanmorgen weer verder gegaan met haar Camino. Het was leuk wel geweest om dit samen te doen, maar ik houd toch vast aan mijn rustdag. Ze was nog maar net weg, toen ik onder haar bed haar drinkfles zag liggen. Aan Laurent een aardige en knappe Fransman op onze kamer, heb ik toen de drinkfles maar meegegeven. Hij stond ook op het punt om te vertrekken, en vond het geen probleem om de fles mee te nemen voor Charlotte.
Ik ben s’avonds nog even naar het Tapas straatje geweest. Het tapas restaurant dat als een van de beste van Burgos wordt beschouwd, was nog niet open dus ging ik maar naar de buren. Ik ben vergeten een foto van de vitrine te maken, want dat zag er geweldig uit. Ik wilde natuurlijk de specialiteit van Burgos proeven, en dat is de Morcilla del Burgos, oftewel bloedworst. Wauw wat was dat lekker. Daarnaast nog wat andere lekkere dingen en een vino tinto, en dat voor 12,50 euro… ik had er genoeg aan.
Ik merk dat de foto’s niet goed uploaden, dus die komen later. De WIfi en verbinding zijn beiden slecht. Ook dat is Camino…
Na het eten ben ik nog een pedicure wezen zoeken, want ik begin last te krijgen van een ingroeiende grote teen nagel. Nagelsalons in overvloed maar ballen verstand van teennagels. Dus moet ik in de eerstvolgende grote plaats maar weer verder kijken.
Vandaag verlaat ik om 07:15 uur de hostal. Eerst dacht ik dat het geregend had, maar s’nachts worden de straten schoon gespoten, en verderop was te zien waarom…. Wat een zooi zeg!! 
Burgos is een stad waar veel pelgrims overnachten, en dat is weer te zien aan de vele pelgrims die vandaag onderweg zijn, daarom wilde ik ook in een etappe plaats overnachten omdat hier doorgaans veel slaapplaatsen zijn, en ik eigenlijk niet wil reserveren.
Hornilles del Camino wordt het doel vandaag. Het verlaten van een grote stad vergt altijd tijd maar dat hoort er bij. Het eerste plaatsje Tardagos dient zich aan na 11,5 km, waar ik op een bankje bij de kerk even wat eet.
Onderweg zie ik Helma weer ver voor mij uit lopen, en het duurt enige tijd voor ik haar ingehaald heb. Toch weer leuk, je ziet elkaar twee dagen niet, en ja daar is zij weer. Zo hoop ik dat ik Koreaanse Song ook nog een keer zal zien. Tussen Burgos en Leon, en ik meen ook nog een stuk daarna ligt de Meseta. Een Spaanse hoogvlakte en een deel dat door veel pelgrims wordt overgeslagen door de eentonigheid van het landschap, weinig voorzieningen onderweg, en vaak in de volle zon. En dat 200 km lang. Hier komt het dus op karakter en doorzettings vermogen aan, en kom je jezelf diverse keren tegen.
Er zijn deze Camino veel Koreaanse pelgrims onderweg, en ergens in the middle of nowhere staat een filmploeg klaar om deze pelgrims te volgen. Een welkome afwisseling in de eentonigheid, en ik ben nog maar net onderweg. Bij het volgende dorpje waar ik om half elf ben, maak ik een langere pauze, en eet iets wat op een aardappel salade lijkt. Er zitten ook nog groenten in, erg lekker en natuurlijk olijven. Daarna gaat het verder en kom mooie dingen tegen, een foto waard.
Na 21 km kom ik aan in Hornillos del Camino waar ik op zoek ga naar een bed. Het is maar een klein dorp en het heeft een tiental overnachtings mogelijkheden. Ik ga voor de Albergue Municipal, en het is mij weer gelukt zonder te reserveren een bed te scoren. Met ontbijt en avondmaaltijd voor 16,00 euro, en wie kom ik tegen in de bar… Helma.
Dag 17 Hornillas del Camino – Castrojeritz 20 km. ( Zaterdag 14-09-2019 )
Gisterenavond hebben ze in de Albergue voor ons gekookt. Aan tafel een internationaal gezelschap uit Canada, Australie, Ijsland,Spanje en Nederland. De vino tinto en agua vloeiden rijkelijk, en als maaltijd een Aardappelsoep met rode peper en chorizo. Mijn ziel werd diep geraakt zo pikant was deze soep, maar ik heb toch maar 3x opgeschept. Dan kun je beter tegen de hitte zeggen ze, want het wordt vandaag 27 graden. Jammer dat Helma niet wist dat je je voor dit dinee op moest geven. Zij kwam te laat en ging toen haar eigen prutje maar koken. Gelukkig is dit in de meeste Albergues wel mogelijk, en zij koopt altijd wel iets bij de Super, voor een geval als dit.
Ik heb redelijk geslapen… geen snurkers, maar een vrouw met een voor mij verontrustend kuchje, wat de gehele nacht door ging. Het ontbijt bestond uit een kan koude koffie, die je in de magnetron moest opwarmen. Wat stokbrood met jam, en een kop melk en daar moest ik het mee doen. Er was enige consternatie, want iemand had de verkeerde stokken genomen. Gelukkig was die persoon nog niet op pad. Ik ben blij dat ik voor de wat duurdere stokken heb gekozen, en ze tot 50 cm kan inkorten, en ze aan mijn tas bevestig, zo gauw ik aan kom.
Je kan er haast de klok op gelijk zetten, maar ook vandaag ging ik precies om 07:15 uur op pad. Het is bewolkt maar er wordt geen regen verwacht. In het begin nog op de straatweg om het dorp te verlaten, maar al snel gaat het weer over op grind of keien paden. Het landschap is hier nog glooiend, en het zonnetje laat zich al bescheiden zien.
Het is 13 graden, dus mijn vest gaat al snel uit want ik zweet mij kapot. Pff… Het is zo uitgestrekt… In de verte staan wel honderd windmolens, en als ik een uur heb gelopen, staan ze nog steeds in de verte… Wat valt er te vertellen… lange paden, en in de verte wat pelgrims voor mij die eenzelfde tempo hebben als ik, dus die blijven ver voor.
Het eerste dorpje wat ik na 2,5 uur en 11 km wandelen tegen kom is Hontanas. Je weet dat er een dorp aan moet komen, alleen je ziet het niet. Tot dat je een heuvel af gaat en er in het dal een kerk op duikt. Nog een afdaling en ik kom bij een minuscuul kapelleke. Hier kan ik ook mijn agua weer aanvullen, want 1 liter heb ik al op.
Het is tijd voor een wat langere lange stop. Koffie en een bocadillo, en twee banaantjes voor onderweg. Even met het thuisfront gebeld, en een blik geworpen in de kerk tegenover. Camino is commercie hier, dat is wel duidelijk en iedereen pikt wel een graantje mee.
Na drie kwartier ga ik weer verder, op weg naar de ruïne van het Klooster van Sint Anton. Dat is maar iets van vijf kilometer waar ik iets over elven aan kom. Ik had hier willen overnachten maar dit is te vroeg op mijn pad. Ik kijk wel even wat rond en zie een kaart die ik naar Kitty kan sturen.
Natuurlijk maak ik ook nog wat foto’s, want alleen deze Ansichtkaart voor Kitty is niet genoeg.
Het is er erg druk, niet met pelgrims maar met de bond van ouderen, zo lijkt het. Ze hebben allemaal een Oranje sjaal omgeknoopt, maar het zijn geen Nederlanders die de ruïne bezoeken. Het zijn Fransen zo te horen, en ze wandelen ook nog met zijn allen voor mij uit richting Castrojeritz. In de verte zie ik het kasteel van Castrojeritz wat boven op een berg ligt.
In optocht door de straatjes, ik natuurlijk de bordjes volgend van Camino de Santiago, en zij sloegen af… gelukkig, die was ik kwijt… om er achter te komen dat zij een stuk afgesneden hadden. Ik moest op zoek naar mijn Albergue Municipal, en ik werd door een vriendelijke Spaanse man tot aan de deur begeleid, nadat ik een beetje was verdwaald. Lief hé😘
Gelukkig is er plaats en kan ik Kreun en Steun in het schoenen rek kwijt. Een vriendelijke man zet mijn stokken in de bak… waar ik ze weer uit haalde, en hem demonstreerde hoe ik ze uit elkaar haalde om ze aan mijn tas te bevestigen. Zo doen we dat! Ik dacht dat ik misschien in dit stadje nog boodschappen zou kunnen doen, maar het ziet er uitgestorven uit op zaterdag en ik denk altijd wel… Naast de Albergue is een bar waar ik mijn etappe biertje kan drinken, en mij maar lekker verwen, anders blijf ik maar afvallen.
Dag 18 Castrojeritz – Fromista 24,5 km. ( Zondag 15-09-2019 )
Gisterenavond kwam er een al wat oudere pelgrim bij de Albergue Municipal aan. Het was al 19:30 uur en de Albergue was toen al lang vol. Maar er werd beneden een matras gehaald, zo dat deze goede man die al lang op pad was, toch een bed had.
De oordoppen waren vannacht weer heel hard nodig, zeker als je met dertig man en vrouw, en een oudere pelgrim op zaal ligt. Om 05:00 uur gaan de eerste al weer aan het rommelen, dus wordt je vanzelf wakker. Een uurtje later begint er ook al een haan te kraaien, dus sta ik ook maar op. Gelukkig gaat daarna ook het licht aan, en zie ik dat meer als de helft al vertrokken is.
Ik vind het maar niks in het donker vertrekken. Iets over zevenen vertrek ik weifelend aan, het is immers nog donker. Zodra ik wat zie loop ik het grindpad op. In de verte zie ik de lampjes wandelaars, al hoog op de berg.
Een stuk wat ik nog te gaan heb, en dat is best pittig te noemen. Het gaat over 1050 meter 200 meter omhoog met een stijging percentage van 12%. Inmiddels ben ik goed getraind en gaat het omhoog gaan mij goed af. Wat een prachtig uitzicht, met op de achtergrond de berg van Castrojeritz.
Boven kom ik op een plateau wat nog vlak is, maar ik weet dat er een verschrikkelijke afdaling gaat komen. 145 meter naar beneden over 350 meter lengte, en 18%. Dit kunnen Kreun en Steun maar moeilijk verwerken. Ik zie anderen zigzaggend naar beneden lopen, maar Kreun zet zijn voet dwars neer, dus een beetje zijdelings naar beneden. Nou ja als het werkt maakt het toch niet uit.
Het viel mij gisteren al op, de Koreanen verdwijnen uit het beeld, en nu is het blik Japan open getrokken… Where You come from… Japan… en verders veel Amerikanen op pad, het is sowieso druk vandaag. Maar ik loop grotendeels alleen vandaag, ik heb genoeg aan mijn eigen… af en toe een kort gesprekje… ik heb het moeilijk vandaag en Kreun en Steun met mij. Kreun heeft last van een ingroeiende nagel en dat doet pijn.
Rianne die natuurlijk anders gaat lopen, zorgt er mede voor dat Steun last krijgt van haar enkel. Al met al moeilijk vandaag. Daarom is het fijn dat er na 9 km een terras zich aan dient, en Kreun en Steun er even uit mogen. Daarna gaat het een stuk beter, Rianne propt er nog een ibuprofen in, en merkt dat ze dit vaker moet doen.
Er volgt weer een lang keien pad wat niet lekker loopt, maar er naast op het gedorste graan loopt het een stuk gemakkelijker, dus ga ik daar lopen en anderen met mij. Het landschap blijft maar veranderen en na elke bocht dient zich al weer een ander schilderij aan. De zonnebloemen groeien op een geelachtige bodem en zien er maar troosteloos uit. Maar het zal toch wel goede grond zijn, want ik heb ook al mais, sojabonen en bieten gezien.
Het volgende dorpje dient zich aan na weer 10 km gelopen te hebben. Een mooi terras met tuin en tevens Albergue. Eigenlijk een plek om te blijven, wat Kreun en Steun zeker niet erg hadden gevonden… Maar wat Rianne in haar hoofd heeft, zit niet in haar kont… Dus na een café Americano en een chorizo omelet, gaat ik weer op pad voor de laatste 5,7 km.
Er dient zich een mooi stuk langs het Canal de Castilla aan. Op een gegeven moment zie ik in de verte een rondvaart boot liggen. Hij vaart naar Fromista, en er zijn pelgrims die daar dankbaar gebruik van maken, ach waarom niet als de voeten zeer doen. Maar wij drieën doen dat niet…
Het begint steeds donkerder te kijken, en het gaat zo hard waaien, dat ik bang ben dat ik zo meteen in het kanaal lig. Ik wordt ingehaald door een echtpaar uit de U.K…. een aangenaam intermezzo van mijn eenzame tocht vandaag. De laatste kilometers vliegen onder mij door, wat is dat toch fijn als je afgeleid wordt door een gesprek en je even de pijn van je voeten niet voelt.
Net voor ik Fromista binnen loop, maak ik nog gauw wat foto’s van het hoogte verschil… van de sluizen.
In Fromista op zoek naar een Albergue moet niet moeilijk zijn. Hier wordt het in ieder geval beter aangegeven dan in Castrojeritz. Omdat het niet lekker ging vandaag. heb ik deze Albergue gereserveerd via Booking.com
Kreun en Steun moeten buiten in het schoenen rek, maar wel met een eigen kamer. Daar zijn ze zeker blij mee. Net op tijd binnen want nu gaat het regenen. Er is een prachtige tuin bij, maar omdat het regent ga ik na de gebruikelijke dagelijkse plichten, lekker mijn etappe biertje drinken in het souterrain. De hospita zou goed Engels spreken, en ik wilde bij haar informeren of zij een pedicure voor mij wist. Het zit mij niet mee want zij was vrij vandaag, Het zit mij niet mee met de ingegroeide nagel die steeds pijnlijker wordt.
Dag 19 Frómista – Carrión de los Condés 19 km. ( Maandag 16-09-2019 )
Voor het eten moest ik gisteren naar de buren, omdat hier op zondag alleen maar pizza te krijgen was. Er zat een heel internationaal gezelschap in het restaurant, waarvan meer dan de helft Aziatisch was. Chinezen volgens mij en eentje uit Tibet. Volgens mij was het de Dalai Lama… twee druppels water…
Let op mijn woorden, dat er over een maand in de krant te lezen is “Dalai Lama loopt naar Santiago de Compostella.”
Vanmorgen waren ze wel bijtijds aan het rommelen, maar niemand die aanstalten maakte om te gaan. Ik had al mijn tanden gepoetst, en in het donker wat spullen bij elkaar gezocht, en het was al 06:45 uur. Dus maakte ik zelf maar het licht aan, en ja hoor… iedereen kwam in beweging. Kreun en Steun uit hun glazen kooi gehaald… een beetje klam voelde ze wel aan. Hmm, ik weet niet of ze met dit onderkomen nou zo blij waren. 
Geen ontbijt hier… dus dan maar op pad, gelukkig hoefde ik niet ver te gaan. Een panaderia voor de café Americano en het chocoladebroodje, en ernaast ook een flappentap. Dat moest ook weer aangevuld worden. Voor mijn doen was ik laat, want om 07:45 uur wandelde ik pas aan.
Het is maar 19 km vandaag, een fluitje van een cent zou je zeggen voor zo’n ervaren wandellaarster. Maar niets is minder waar… alhoewel het eigenlijk stukken beter gaat dan gisteren. De moeilijkheid zit meer in de eentonigheid van het pad.
Zo ziet het er eigenlijk de hele dag uit, een pad langs een autoweg en dat 18 km lang. Het is maar goed dat er een viertal dorpjes op deze route zijn, zodat je even op een terrasje kan gaan zitten. Nog voor het eerste dorpje haalde ik twee pelgrims in. De ene was de Japanse vrouw van twee dagen terug, en zij was in het gezelschap van een pelgrim die een buggy voort duwde. 
Het was een pelgrim uit België, die vanuit Charleroi onderweg was. Langs de rivieren naar het zuiden, zo naar Saint Jean Pied de Port. Hij demonstreerde dat hij zich een vogel voelde, en zo genoot van zijn vlucht naar Santiago de Compostella. Op mijn vraag of zijn buggy op de moeilijke stukken dan ook kon vliegen, moest ie bekennen, dat hij deze dan op zijn rug mee vervoerde. Terwijl ik met hem in gesprek was, kwam er ons een pelgrim tegemoet… deze was al weer op de terugweg vanaf Santiago de Compostella naar… Het blijft bijzonder…
Het eerste dorpje sloeg ik over, ik had immers al ontbeten. Maar bij het tweede wilde ik na 1,5 uur wel even stoppen. Helaas niets open, dus maar op een bankje naast het beeld van Jacobea plaats genomen, en mijn eerste magdalena aangesproken die ik bij de panaderia vanmorgen gekocht had. Ook mijn water kon ik hier weer aan vullen.
En dan maar weer verder op deze saaie weg, naar het volgende terrasje. Ik zie al enkele dagen dezelfde pelgims, die ook in dezelfde plaatsen overnachten als ik. Een blik van herkenning en altijd een Buen Camino.
Bij het laatste dorpje even wat eiwitten aan vullen in de vorm van een gekookt ei, en wat yoghurt… en weer verder. Echt alleen ben ik vandaag niet, er zijn er velen op pad. Altijd wel iemand voor of achter mij, het is haast al niet meer bijzonder zo’n pelgrimage naar Santiago. Ik vind het zalig om alleen op pad te zijn, maar dan had ik misschien een ander pad moeten kiezen. Misschien een volgende keer dan maar…
Gelukkig nog een paar kilometer en dan ben ik in Corrión de los Condes, even nog een gesprek met iemand uit Tanzania, en ja ik ben er dan toch eindelijk.
Nog even zoeken naar een bed en vandaag doe ik dat zonder te reserveren. Ik slaap vandaag in het klooster van de zusters van Santa Maria. Het is een druk bezochte plek maar ik ben vroeg en ben toch al nummer 39, maar er is nog plek. Er zit een zuster achter het bureau die mij inschrijft, en alles wordt genoteerd in een dik boek.
Morgen wordt ook een zware dag, omdat er een stuk overbrugd moet worden van 17 km, waar verder geen faciliteiten onderweg. Dus voldoende water en wat te eten mee nemen.
Dag 20 Carrión de los Condes – Calzadilla de la Cueza 17,2 km. ( Dinsdag 17-09-2019 )
Gisteren even een farmacia bezocht om pijnstillers te kopen, en om te vragen of ze een pedicure wisten. Ja hoor… meteen het adres genoteerd… Gaat ze pas dinsdagmiddag 15:30 uur open. Schiet zo niet op!!! En ook belangrijk… een Ansichtkaart voor Kitty gekocht en gepost.
Ook even kennis gemaakt met Jacob, een Nederlandse pelgrim, die ook bij de zusters slaapt. Hij is in juni gestart vanuit Houten, en hoopt net als ik op 10 oktober aan te komen in Santiago de Compostella. Gisteren heb ik de vespers van de zusters gemist, iets wat je eigenlijk niet mag missen. Maar ik had een gegronde reden om niet te gaan… Al mijn kleding hing aan de waslijn te drogen. Daarom maar naar de pelgrims mis gegaan waar ik de zegen heb gekregen. Na de mis nog even echt Spaanse kost gegeten, en toen was het al weer tijd om naar bed te gaan.
Ik heb slecht geslapen want Kreun zijn enkel lag te steken. En toen ik dan eindelijk een beetje in slaap viel, was het half vijf en begonnen de Koreanen zich te roeren. Die gaan gewoon met de wandelkleding aan naar bed, zodat ze zo snel mogelijk kunnen vertrekken. Waarschijnlijk lopen zij 40 km, dat moet haast wel, maar je ziet dan toch niets, zo vroeg.
Na het vaste ochtendritueel, ga ik op pad en het gaat voor geen meter. Zou die enkel van vannacht een voorbode zijn geweest. Zo wel Kreun als Steun protesteerden… Zouden ze misschien toch een koude gepakt hebben in hun glazen kooitje.
Wat het ook is, het gaat niet in het ritme wat ik normaal hanteer, misschien toch maar naar Elly luisteren en wat verlangzamen. Dat maar geprobeerd en het gaat wat beter, en er ook maar een Ibuprofen ingestopt. In het begin is het nog een kilometer of vijf wandelen op asfalt, wat eigenlijk toch mijn terrein is. Maar nee het gaat niet…
Dan maar een muziekje opgezet, dat helpt meestal wel. Het zorgt er voor dat ik kippenvel krijg, en ook nog eens een potje loop te janken, boos om een hoop zelf medelijden… Ik wordt wakker geschut door een Camino Foodtruck die mij voorbij rijd. Niet denken… het draait bij Rianne altijd om eten en drinken, en nou is zij weer bij de les. Het leid af…
Een tweetal kilometer verder stond ie. Ik moest even aan het liedje denken van Veldhuis en Kemper “Volkomen Kut,” en daarna ging het een stuk beter… Dit zou ook een verschrikkelijke weg zijn, maar ik vind dat wel mee vallen. Veel bomen en struiken langs de weg, en weer veel zonnen bloemen akkers, die net als ik hun kopje lieten hangen op dat tijdstip.
Gelukkig brengt de Foodtruck weer wat leven in brouwerij. Je ziet weer wat bekenden, maakt weer even een praatje. Ik bestel een café Americano en een bocadillo, laat Kreun en Steun er even uit, en daarna ziet het leven er weer heel anders uit.
Ik ga weer verder en wordt ingehaald door pelgrim Jacob, die er een stevige pas in heeft. Hij heeft een prachtige pelgrims staf, eentje die echt bij zo’n pelgrim hoort die van huis is vertrokken. ik ben eigenlijk best wel stinkend jaloers op hem, want het lijkt mij machtig mooi om als pelgrim zo vanuit huis uit te kunnen vertrekken. Ik moet tevreden zijn met de manier waarop ik mijn Camino loop, want voor mij en mijn probleemvoeten is van huis uit vertrekken Not Done!!
Op een kruispunt staat weer een filmploeg, net als van de week maar nu met een drone. Misschien is het wel voor de Dalai Lama die ik eergisteren heb ontmoet, you never know’s…
Even later maak ik een praatje met een echtpaar uit Wijchen. Ik had hun ook al eerder gezien op een terras enkele dagen terug, en zo net zaten ze ook bij de Foodtruck…. Zij zorgen er voor dat ik weer een beetje in mijn ritme kom, ik ben afgeleid en dan gaat het weer een stuk lekkerder. Zjoemmm, en ja hoor ik ben gefilmt want daar kwam de drone over.
Het was van te voren gepland, ik loop vandaag maar 17,2 km en het is voor mij meer dan genoeg. Het is 11:00 uur en de koperen ploert is al verzengend heet nu er hier geen schaduw meer is. Ik probeer nog een filmpje te maken met de selfiestick, maar dat lukt mij zelfs niet vandaag. De zon is zo fel dat ik het schermpje niet goed kan zien.
Nog een stukje en dan ben ik er, het dorpje ligt in een dal en er zijn twee Albergues zo wel links als rechts… Ik kies voor de rechtse, geen Municipal maar een privé accommodatie. Het is weer gelukt al ging het niet over rozen vandaag. Om 11:30 uur ben ik er en mogen mijn vriendjes Kreun en Steun… om het goed te maken, mee naar mijn kamer.
Omdat ik bijtijds in de Hostal ben, heb ik alle tijd om uitgebreid mijn was te doen. Alles is nu schoon, zelfs mijn vest waar ik gisteren op geknoeid had. Helma zit in de Albergue tegenover, en vroeg of ik daar soms kwam eten. Maar hier kan ik ook eten, en hoef de deur niet uit. Het is zeker zo gezellig, om met de gasten van deze hostel aan tafel te zitten. Al sinds de kathedraal van Burgos, kruist er een vrouw mijn pad. Telkens als ik ergens overnacht is zij er ook, wat toch heel toevallig is, want zij doet aan rugzak vervoer. Ook vandaag is zij er, en hebben wij elkaar maar eens aan elkaar voorgesteld. Ze heet Suzan uit Minnesota U.S…. dit voor de statistieken. Na het eten een korte wandeling, wat met een ondergaande zon altijd de moeite waard is.
Vandaag ben ik drie weken onderweg, het vliegt voorbij…
Dag 21 Caldazilla de la Cueza – Sahagun 22 km. ( Woensdag 18-09-2019 )
Wat is het toch heerlijk slapen met lakens en een dekentje, en met maar 4 personen op een kamer. Ik ben dan ook echt uitgerust. Nog even een ontbijtje en ik kan er weer tegen aan. Ik ben blij dat ik kan gaan uit dit boerendorp met miljoenen vliegen, bah smerige dingen.
Om 07:15 uur ga ik weer op pad, het ochtendgloren laat nog even op zich wachten, maar ik zie voldoende. Vannacht heeft het behoorlijk geonweerd, ik heb er overigens weinig van gemerkt, maar aan de plassen kan ik wel zien dat het behoorlijk geregend heeft. Het is 16 graden dus laat ik mijn vest maar uit, anders loop ik binnen de kortste keren weer te zweten.
Voor een foto van de zonopkomst, moet ik altijd omkijken, ik loop immers van oost naar west. Lange tijd lopen we weer over een keien pad, langs een autoweg, waarbij het af en toe behoorlijk glibberig is, door de overvloedige regenval. Hoewel ik allerlei apps op mijn smartphone heb om op de juiste route te blijven, is dat helemaal niet nodig. Er staan overal wel gele pijlen of de bordjes van Camino de Santiago. 
Maar je komt veelvuldig een met stenen gemaakte pijl tegen op je route, het kan niet missen… Je moet die kant op zeggen ze!! Na deze regenval ruikt het zo heerlijk, al kan ik die geuren niet goed thuis brengen. Mijn schoonmoeder had het wel geweten, die was daar heel goed in. Lavas… dat ruik ik wel, en zo zijn er nog wel een paar.
Het eerste dorpje wat ik tegen kom loop ik voorbij, wat een verschil met gisteren toen het voor geen meter liep. En vandaag gaat het weer zoveel beter. Gisteren prima paadjes en het gaat niet… Vandaag keienpaden en het gaat heerlijk. Conclusie… hoe zwaarder en moeilijker, Rianne gaat als een Speer🤔🤔 Laat ik dat nou maar niet hardop zeggen. Het zal er wel aan liggen dat ik baat heb bij een goede nachtrust. En niet te vergeten de Reiki die mij wordt toegestuurd… de kaarsjes die voor mij branden… Jullie support… Mijn Lief die er elke dag weer is, om mij moed in te spreken… Dank Jullie wel allemaal, die mij begeleiden op mijn weg. Ik ben dankbaar💖💖💋💋
Vandaag zijn het 22 km tot Sahagún. Morgen en overmorgen is het wat minder, het is soms lastig om goed uit te komen. Soms zijn het grotere afstanden tussen de dorpen, dus moet ik het anders plannen. Ik denk dat ik zaterdag aan kom in Leon, waar ik dan op zondag een rustdag heb.
Maar zo ver is het nog niet. Na San Nicolas del Real Camino, heb ik besloten zeker nu het toch lekker gaat, een alternatieve route te nemen. Het is trouwens maar een klein stukje om, maar even weg van het pad langs de autoweg is ook wel fijn. Het is natuurlijk een keien pad, maar wie zeurt daar nu over.
Nog een klein stukje, al is het altijd verder dan je zou willen die laatste kilometers. Een klein stukje worden we nog af geleid. Wat ik wel mis op mijn reis, is een boekje die alle plaatsen beschrijft, het is een duidelijk gemis. Straks als ik weer thuis ben, ga ik het zeker nog aanschaffen, voor een mooi commentaar bij de foto’s.
Zoals deze plek, een oude brug, een kerkje… een oase van rust met twee beelden die iets vertellen.
Ik heb mijn plekje weer gevonden in een Albergue Municipal. Eerst mijn oefeningen doen, douchen, rusten en tevens mijn Blog schrijven. En een uur of vijf ga ik de stad in voor nog wat boodschappen, en om ergens heerlijk te eten.
Dag 22 Sahagún – El Burgo Renero 17,7 km. ( Donderdag 19-09-2019 )
Nadat ik gisterenmiddag eerst gerust had, ging ik voor mijn doen eerder naar de stad. Ik loop de Albergue uit, sla de hoek om en sta oog in oog met Charlotte, en ze vliegt mij om mijn hals. Met haar deelde ik de kamer in Burgos, en ben met haar uit wezen eten. De volgende dag ging zij verder, en had ik een rustdag in Burgos. We hielden wel contact, en zouden elkaar ontmoeten in León. Door een blessure is zij twee dagen in Sahagún gebleven. En zie… lopen we in elkaars armen. Bijzonder heel bijzonder…
En zij heeft de Franse gentleman Laurent nog ontmoet die de drinkfles van Charlotte bij zich had, en zo heeft zij haar drinkfles weer terug die zij in de Hostel in Burgos had laten liggen.
Gisteren kon ik in Sahagún ook mijn halve Compostella afhalen. Ik heb op dit moment al 410 km op de teller staan, dus over de helft. Met Charlotte ben ik uiteraard uit wezen eten, en kwam daar het Wijchens echtpaar Toon en Serva tegen, die mij eergisteren een beetje uit mijn mineur stemming hielpen tijdens het wandelen.
De Albergue Municipal waar ik vannacht verbleef was gevestigd in een oude kerk. Beneden was een soort van expositie ruimte, en voor de Albergue moest ik een drietal trappen omhoog. Boven in de kerk was een zolder getimmerd, en waren per rij vier slaapplaatsen gecreëerd allen met een eigen stopcontact.
Vannacht weer niet lekker geslapen, dan weer te heet dan weer te koud, dan weer alle indrukken van de dag die voorbij komen. En dan om een uur of twee pas eindelijk de slaap kunnen pakken. Vanmorgen was ik een van de laatsten die op pad ging, nog even bij de overburen een ontbijtje en dan op weg, het is half acht.
De hele dag volgen de vele pelgrims een grindpad langs een autoweg, parallel lopend aan de autosnelweg naar León. Er is weinig aan en ik heb nagenoeg geen foto’s gemaakt. Op dit stuk van 17,7 km, kom ik maar twee dorpjes tegen voor een stop.
Na het eerste dorpje, waar ik op een bankje langs de kant wat heb gegeten, kom ik bij een splitsing. Ik kan links en ik kan rechts, waar moet ik heen? Uiteindelijk kom je op het zelfde punt uit, maar ik moet via links omdat ik in El Burgo Renero wil overnachten. Terwijl ik hier sta te dubben, komen Toon en Serva aan lopen. Zij overnachten ook in El Burgo, en samen lopen wij verder. Het maakt een lange saaie tocht een beetje plezieriger.
Het is onbewolkt en de zon schijnt genadeloos, fijn straks voor de was… maar niet om hierin te wandelen. Eigenlijk mag ik helemaal niet klagen, met één regenbui in drie weken tijd. Er zijn pelgrims die het andersom mee maken, en dan kies ik toch voor deze versie.
Bij het volgende en laatste dorp een tweede stop, om Kreun en Steun er uit te laten. En voor mij een café Americano en een bocadillo en een lange pauze. Telkens zie je dezelfde pelgims, niets nieuws… je weet al waar ze vandaan komen, waar ze gestart zijn en waar ze naar toe willen. Tijd voor een rustdag… en voor een nieuwe lading pelgrims, die mij gaan in halen.
Het laatste stuk naar El Burgo Renero, volgt nog steeds de autoweg, maar is er gelukkig wat meer schaduw en dat is ook wel fijn. Ik ben blij dat in de verte het stadje te zien is, dan weet je dat deze dag er haast op zit.
Ik overnacht in Hostal Restaurante El Pergrino, het eerste en beste wat ik tegen kwam. Ik had geen zin om een bed te gaan zoeken, dus is het een kamer voor mij alleen geworden. De was is al weer gedaan en met een temperatuurtje van 27 graden bijna droog.
Toen ik bij de Hostal aan kwam, kreeg ik meteen de sleutel van de kamer zonder in te checken. Dus na mijn was, dutje… was het tijd om in te checken en een etappe biertje te drinken. En wie tref ik op het terras… Susan, ja die van de statistieken uit Minesota U.S.
Zij heeft het een beetje gehad op de Meseta, en vertrekt zo meteen met de trein naar León. Wij gaan elkaar zeker weer zien… in León of in Santiago de Compostella…. Dat is de Camino!
Dag 23 El Burgo Renero – Mansilla de las Mulas 19 km. ( Vrijdag 20-09-2019 )
Een kamer lekker voor jezelf, dat is genieten. Je backpack kan s’avonds op een paar kleinigheden na al weer ingepakt worden. Heerlijk toch🙏☺ Een restaurant er bij zodat je de deur niet uit hoeft, kan het nog gemakkelijker. Ik ging naar het restaurant en ik hoefde niet alleen te eten, want Serva en Toon zaten er, terwijl die ergens anders logeerden. Het was weer gezellig met de vele pelgrims onder elkaar. Nu ik dit begin van dag 23 al zit te pennen is het nog steeds dag 22, en lig al heerlijk voor 21:00 uur op bed.
Ik was haast vergeten mijn wekker te zetten, wat normaal niet hoeft als ze voor zessen beginnen te rommelen. Maar ik was natuurlijk ruimschoots op tijd wakker, en heb redelijk geslapen. Ik ben alleen veels te vroeg beneden om kwart voor zeven, als het schemeren pas om half acht begint. Ik zie pelgims beneden komen, die meteen op pad gaan zonder te ontbijten. Ik neem liever een ontbijtje, ook al is dit vaak een bladerdeeg chocolade broodje met een café Americano. Voor onderweg laat ik nog maar een bocadillo jamon y queso klaar maken.
Vandaag wacht eenzelfde tocht als de afgelopen dagen, een pad langs een autoweg. 19 km met een eerste dorpje pas na 13 km, dat is niet mis. Ik ga op pad en kijk regelmatig om of ik een mooie zon opkomst kan scoren. Wel mooie foto’s, maar niet zo dat ik in een jubelstemming geraak, van… het zou wel eens de foto van het jaar kunnen zijn.
Telkens loop ik weer een stuk verder, hopende op een nog mooiere foto, maar helaas… Ik verwacht 2,5 uur te moeten lopen op deze saaie weg, voordat het plaatsje Reliegos zich aan dient. Bij de 4Daagse is dat gemakkelijk te doen, maar hier met 10 km op je rug en al meer dan 430 km achter je kiezen is het andere koek.
De eentonigheid van dit pad maakt het zwaar, maar gelukkig staan er veel bomen en struiken langs het pad, zodat je niet in de zon hoeft te lopen. Regelmatig is er een stenen bank of een service area, waar je een rustpauze zou kunnen nemen. Maar ik ga verder totdat ik vind dat het tijd is voor een break. En dat is na 1,5 uur door stappen. In de verte lijkt er misschien wel een kraampje te zijn…
Maar het blijkt een fata morgana te zijn… wel een beschut plekje van bovenaf, maar niets te eten of drinken of het moet uit je eigen tas zijn. Dus spreek ik maar een gedeelte van mijn bocadillo aan. Je zou hier goud geld kunnen verdienen met een kraampje met koffie, fris en wat te eten. Ik praat wat met een Duits stel, en ga dan gauw verder voor mijn spieren afkoelen.
Ik haal iemand in waarvan ik denk, dat zou wel eens een Brabander kunnen zijn. Iemand met een Brabantse vlag valt natuurlijk op. Maar nee, het bleek een Kroatische vrouw te zijn… die over tien dagen in Santiago de Compostella denkt aan te komen. Op zich kan dat natuurlijk als je nergens last van hebt, maar zij kwam maar moeizaam vooruit. Ze had vijftien blaren… en dan tien dagen lang, meer dan dertig kilometer per dag is een hele opgave. Maar niet iedereen heeft alle tijd van de wereld… terwijl ik dit schrijf denk ik, waarom loop ik dan zo snel…
In Reliegos heb ik er 13 km op zitten, en is het echt tijd voor een lange stop. Wat zijn het toch vaak van die dooie stadjes als je er doorheen loopt. Gelukkig is er wel een bar, en als ik dan een Mercedes zie staan van een trouwe voetbal supporter, heb ik vandaag toch ook weer een mooi fotomoment.
Even de schoenen uit, hier en daar een praatje en weer verder, het klinkt haast als vakantie. En dan gaat het weer verder…
Nog 6 km en dan moet ik weer op zoek naar een bed. Het lukt nog elke dag, maar het zorgt er wel voor dat ik toch wat door loop, om er zeker van te zijn dat ik plaats heb. Vooral begin september zijn er heel veel pelgrims op pad gegaan, die mij… door meer kilometers op een dag te maken, mij gaan inhalen.
In Mansilla de las Mulas loop ik mee met Toon en Serva, die elke dag reserveren. Ik zie wel of er plaats is, en Ja hoor er is plek. Een prachtige Albergue met de naam El Jardin del Camino… met een prachtige tuin, bar en restaurant. Dat komt wel goed vandaag.
Dag 24 Mansilla de las Mulas – León 18,5 km. ( Zaterdag 21-09-2019 )
Een heerlijke tuin om te ontspannen, iets wat ik nog te weinig gedaan heb. Mijn ontspanning was meestal op bed gaan liggen. Deze Albergue staat bekend om zijn hammen, worsten en kazen. En dat was te merken als je een drankje bestelde, want dan kreeg je een snee stokbrood belegd met ham, kaas en chorizo, in plaats van nootjes.
Na een goed ontbijtje was ik er klaar voor om weer op pad te gaan, en velen met mij, zo te zien aan de vele tassen en koffers in de gang. Ik draag mijn backpack zelf, maar er zijn er velen die een klein dag rugzakje dragen, en hun backpack versturen met Jacotrans, een firma die dit al vanaf 2006 verzorgen en er in gespecialiseerd zijn.
Het is maar een tochtje van 18,5 km vandaag, 17 graden en wat bewolkt. En belangrijk… we komen weer in de bewoonde wereld. Weer dorpjes waar je na een kilometer of vijf even een terrasje kan pakken. Bij het eerste dorp gauw het vest uit, want je krijgt het snel warm als je in beweging bent. Bij het volgende dorp gaat ie weer aan, omdat op het terras een koud windje staat.
Wij zijn er aan gewend geraakt, dat het vlak terrein was de laatste tien dagen. Maar nu net voor León moeten we weer gaan klimmen, en voelen we de eerste regendruppels. Het is nog maar een kilometer of vijf, maar toch gaat de regenkleding nog aan.
Na de afdaling wachten nog de buiten wijken van León. Het is nu alleen nog de route volgen tot in het centrum, want mijn Hostel Covent Garden ligt aan de Camino de Santiago, schuin tegenover Casa Botines van Gaudi. Hier zwaait gastheer Juan de scepter, een heel aardige man die de pelgrim in de watten legt, en zelf de Camino al vele malen gelopen heeft. Het is echt een plek waar ik mij thuis voel, zo midden in het centrum.
Vandaag veel rusten, de was wordt door Juan voor mij gedaan dus daar heb ik geen omkijken naar. Charlotte is inmiddels verder gegaan op de Camino, dus moet ik mij alleen zien te vermaken. Zal wel lukken, vandaag zal het wel een tapa-tje worden. Morgen naar Casa Botines en de kathedraal, en nog meer rusten. Misschien nog wat bekenden ontmoeten, het gaat wel lukken.
Tot morgen of maandag☺🙋🙋
Aan het woord: Kreun & Steun…
En Nou Wij… León…
Het wordt een beetje een gewoonte als dat Rianne even een break neemt, wij Kreun en Steun…ik dus, de zaken moeten waarnemen op dit Blog.
Waar zullen wij het over hebben Kreun? Laten wij maar beginnen wat nog heel vers is Steun…
Wat een saaie bedoening zeg, die Meseta… Rianne vind het geweldig, en dan vooral dat weidse, en dan het liefste dat zij daar helemaal alleen loopt. Soms heeft zij even dat geluk, dat er niemand in de buurt is. Ze wordt er helemaal Zen van…. Het geeft haar zo’n fijn gevoel.
Maar dan die laatste 100 km daarvan. Lange rechte smalle paden waar je elkaar amper kan passeren grind, keien, grind. Wij komen natuurlijk maar net boven de grasprieten uit en kunnen niet zo ver kijken, het lijkt één lange tunnel. Rianne loopt met haar benen langs al die varens, en spuit elke dag dat spul tegen Teken op haar benen. Stinken dá spul, zo’n citronella achtig goedje.
Nu we het toch over citroen hebben… Dat Rianne heel veel dingen lust is bekend, ze probeert het in ieder geval. Waar was dat van de week ook weer. In het Hostel waar ze logeerde hadden ze ook een restaurant, dat is fijn dan hoeft ze de deur niet uit. Er zat een Canadees stel, en die zeiden dat ze de pollo al limone moest nemen, want dat was heel lekker. Nou Rianne vond het helemaal niks… Een gekookte kippenpoot die dreef in de jus. Met daarom hene wat gekookte aardappel schijven die ook drijven in de jus. Valt er zo’n schijf van haar vork in de jus… zit haar vest en legging onder de spatten van die troep.
Nu doet zij elke dag de was, handwas wel te verstaan. Dus nu moest haar Merino vest ook gewassen worden. Ze dacht dat het niet zou lukken, zeker niet als je bedenkt dat het vaak koud water is, waarmee gewassen moet worden. Maar het is er uit hoor. Kreun en ik, Steun dus… zijn wel blij voor haar.
Van de week heeft ze een keer alles gewassen. Dat mooie jurkje wat amper haar backpack uit komt, had ze voor deze onderneming aangetrokken. Je ziet toch niet, dat ik er niets onder aan heb zei ze. Gelukkig is de was in een poep en een scheet hier droog, als het 27 graden is.
Haast iedere avond is het avond eten in een bar of restaurant in het dorp. Rianne zou natuurlijk elke dag tapas willen eten, maar vaak wacht een pelgims menu of een menu del dia. Voor tien euro een drie gangen menu. Groente krijg je er haast niet, dus neemt ze vaak een mixta salad of spaghetti als voorgerecht. Het hoofdgerecht is vaak varken of kip met frietjes, en als nagerecht een yoghurtje, een ijsje, of flan. Het is genoeg zegt ze… dus dat zal dan wel.
Kreun en ik moeten een beetje voorzichtig zijn, over dat afvallen wat haar niet gaat lukken. Haar buikje kwijt raken is wat anders, maar ze is inmiddels bij het derde gaatje aan gekomen dat zij moet aanhalen.
Kreun en Steun, ik dus waren helemaal niet blij dat wij in die vochtige etalage werden gezet. Rianne dacht, daar staan ze mooi… het is mooi bedacht maar het voelde in de ochtend toch maar klam aan. Nee gewoon binnen in het rek maar liever gewoon bij Rianne onder het bed.
Daar voelen wij ons thuis, gewoon lekker met ons drietjes en ons hele hebben en houwen. Morgen gaan wij weer verder. 465 km staan er al op de teller, en nu nog 310 km te gaan, we gaan aftellen.
Rianne sluit vanavond deze dag af, dus volgt het dagje León nog.
Rustdag in León ( Zondag 22-09-2019 )
Het heet een rustdag en dat doe ik dan ook. León is een prachtige stad met een gezellig centrum, en vele musea in hele mooie gebouwen. Teveel om op een dag te doen…
Gisterenavond ben ik nog even de stad in geweest, maar het regende en het nodigde niet echt uit om rond te kijken. Even in de Kathedraal gekeken, maar daar was het zo vol dat ik dacht, ” morgenvroeg om 09:30 uur ben ik de eerste.” Nolly had gezegd dat ik beslist naar Jamón Jamón, een tapas restaurant moest gaan, om daar een biertje te bestellen. Je krijgt er dan automatisch een tapa bij. Ik was nog te vroeg want die ging pas om 19:00 uur open.
In dat straatje lopende, zie ik Helma in gesprek met iemand. Het bleek een Duitser te zijn die al 3,5 jaar onderweg was, niet zo zeer naar Santiago de Compostella, maar gewoon onderweg…
Als je zo lang onderweg bent, zie je er wel uit als een zwerver wat hij in feite ook is. Hij had een hond bij hem, had een skateboard op zijn rug, en aan de wielen hingen diverse plastic tassen. Bovenop een werphengeltje om een vis te kunnen verschalken. Hij sliep over het algemeen buiten of bij iemand met zijn tentje in de tuin. Vaak kreeg hij dan ook wat te eten… Je moet het maar kunnen om zo te leven.
Vandaag was ik dus al om 09:30 uur bij de Catedral van León. Wat een prachtig iets met die glas in lood ramen, die je eigenlijk moet zien als de zon er op schijnt. Jammer dat het toen nog bewolkt was.. En dan die hoge gewelven…
Daarna nog wat rond gelopen om foto’s te maken. Het nodigde nog niet echt uit, om op een terrasje te gaan zitten,want vanmorgen was het maar 9 graden. Daarom maar ergens heerlijk binnen gezeten voor een café Americano en een chocolade gebakje.
Daarna via de stadsmuren naar het Plaza Mayor, waar de zon ging schijnen toen ik daar aan kwam. Heerlijk op een bankje zitten en genieten van de zon. Daarna wandel ik weer terug richting mijn Hostel om te gaan lunchen en om nog wat foto’s te maken van Casa Botines van Gaudi.
Op het bronzen bankje zit Gaudi een schets te maken, en daar wilde ik wel mee op de foto… Nog even naar het restaurant beneden het hotel voor mijn lunch. En ook bij een café Americano krijg je een tapa naar keuze. Als lunch een spaghetti carbonara, en ga ik de hele middag met de benen gestrekt, totdat ik vanavond naar Jamón Jamón ga. Een echte rustdag…
Nolly heeft niets te veel gezegd. Jamón Jamón is een must in León. Wat een fijne bar… bij elke cervezza of ander drankje krijg je een bordje met een snee brood, Jamon, queso en chorizo. Dus ik had na drie biertjes ook mijn buik strak.
Uiteraard ben ik de kaart uit León voor Kitty niet vergeten.
En toen was het tijd om te gaan rusten.
Dag 25 León – Villar de Mazarife 21,2 km. ( Maandag 23-09-2019 )
Als je in een grote stad komt met de Camino, dan voert de route altijd langs bijzondere objecten. In León is dat langs de catedral, het San Isodoro en nog enkele anderen. Mijn Hostel aan de Calle Ancha ligt ook op de route als je het centrum in loopt, maar aangezien ik alle gebouwen gisteren al gezien heb, besluit ik niet de pijlen naar rechts te volgen, maar nu linksaf te slaan en een stuk binnendoor te gaan. Op de app van Maps.me kan ik precies zien waar ik ben en waar de bepijlde camino route loopt. Gisteren had ik dat al een beetje uitgedokterd.
Ik moet een uur lopen om de stad uit te komen. In het centrum zelf merk je niet zo veel van alle uitlaatgassen, maar in dat uur tijd des te meer.
De oorspronkelijke route gaat vandaag weer langs een auto weg, maar dat heb ik al genoeg gehad voor León, dus heb ik besloten vandaag de alternatieve route te nemen. Die is een stuk aantrekkelijker over de heide, en we weer kilometers ver kunnen kijken.
Het gaat moeizaam vandaag, en volgens mij was dat ook na de rustdag in Burgos. Ik kan maar niet lekker op gang komen, het loopt niet. Gelukkig op een plek waar je het niet verwacht, een donativo kraampje. Even zitten, even een Café Americano en een banaantje en dan weer verder. Het doet ook gelijk zeer… Kreun heeft nog steeds zijn problemen met de nagel, zijn middenvoets beentjes steken af en toe, en niet te vergeten de enkel. Steun die normaal nergens last van heeft, heeft een pijnlijke enkel. Dat het niet een voudig zou worden had ik al ingecalculeerd… maar vandaag pff pff.
Als ik bij de splitsing kom… rechtdoor langs de autoweg, of links een alternatieve en 4 km langere route, kies ik uiteraard voor de linkse…
Als ik een kilometer of twee gelopen heb zie ik een bushokje, en besluit om hier even een korte pauze te nemen. Op het bankje zit een Koreaanse man, en ik zie een drietal vrouwen rond lopen. Deze Koreanen hebben ook voor de alternatieve route gekozen, maar zijn er allesbehalve van overtuigd dat ze hier wel goed aan gedaan hebben. Zij hebben alleen een dag rugzakje bij zie ik. In gebrekkig Engels verteld de man mij, dat hun Backpack naar San Martin del Camino gaat. En dat ligt op de officële route, dus ze zijn hier helemaal verkeerd. Ze moeten terug en dan weer de pijlen rechtdoor volgen. Misschien kunnen ze binnendoor steken, maar de mogelijkheden zijn beperkt. Als ik het bushokje verlaat zie ik ze nog steeds besluiteloos ronddwalen…
In het eerste gehucht wat ik tegen kom is de bar dicht, dus ga ik op een bankje zitten. Er zit een Duitse vrouw, die haar ontbijt met mij deelt. Stokbrood met Jamón is altijd welkom. Zitten betekend, schoenen uit… daarna weer verder. Over de heide, en het ruikt heerlijk hier, jammer dat je daarvan geen foto’s van kunt maken… “Oh wat een mooie foto, en wat ruikt het daar heerlijk.”
Het is een rustige route en je ziet af en toe maar een pelgrim, en dat vind ik ook wel fijn. Al leid gezelschap als je het moeilijk hebt wel af, kies ik toch voor het eerste. Af en toe kom je een boertje of mensen uit een dorp tegen… op weg naar??? En uit welk dorp of gehucht komen ze dan… er is nergens een dorp te zien. Allemaal begroeten ze mij met een “Buen Camino.”
Bij het volgende dorpje moet je even van de route af, om bij de plaatselijke bar te komen. Hmm, toch verder dan ik verwacht had, maar ik moet even zitten en de schoenen uit. Daarna is het nog maar 4,5 km naar Villar de Mazarife over een gewone weg.
Bij het binnen komen van het plaatsje, zijn er al meteen twee Albergues, ik kies voor de rechtse, die hebben een tuin met ligbedden. Er is genoeg plek, en ik kan hier vanavond eten, en morgen ontbijten en dat is ook wel fijn. Wat minder fijn is… alle bedden (60) piepen, en er zijn weer grote aantallen vliegen die de boel verzieken.
Dag 26 Villar de Mazarife – Villares de Órbigo 17,1 km. ( Dinsdag 24-09-2019 )
Op het bed en de vliegen na, is dit een geweldige Albergue. Aan het dinee trof ik ook weer Jacob, de Pelgrim uit Houten. Maar wat een dinee, een heerlijke salade, een gazpacho, een groente paella, en als toetje… een flensje met aardbei, slagroom en chocolade. Ik heb goed gegeten… ofschoon ik mij niet pollo achtig lekker voelde. Ik voelde mij wat rillerig, en ben met 2 paracetamols om acht uur naar bed gegaan.
Vanmorgen was ik nog steeds niet lekker, maar heb ondanks een wat weeïg gevoel in mijn buik toch maar wat gegeten bij het ontbijt. Het wordt steeds later licht, zo rond acht uur. En dat is ook de tijd dat je de Albergue verlaten moet hebben, meestal ben ik iets eerder weg.
Omdat het gisteren niet lekker liep, had ik de Albergue voor vandaag in Villares de Órbigo al gereserveerd. 17,1 km valt mee, maar ook hier zijn de eerste 9,8 km over één lange polderweg. Toch gaat het wandelen op zich best wel goed, maar dat weeïge gevoel in mijn maag, dat blijft. Ik haal een vrouw in die gehurkt in de berm zat. Ze blijkt Barbara te heten en komt uit Canada, en zij voelt zich net als ik, ook niet lekker. Maar zij heeft er ook nog eens buikloop bij, niet fijn…
En zo lopen wij samen op tot het eerst volgende plaatsje, waar ik een Café Americano, een chocoladebroodje en twee bananen voor onderweg mee neem. Deze route is nog steeds de alternatieve, die veelal langs mais mais en nog eens mais voert.
En voor de verandering geen pad langs een weg maar kilometers langs een spoorlijn… het zullen waarschijnlijk wel enkele honderden meters zijn, maar het lijken kilometers waar geen einde aan komt.
Barbara twijfelt waar ze heen moet, maar ik heb de Maps.me app met daarop de Jacobsweg gedownload, en dan kan het haast niet mis. Dus blijft zij bij mij in de buurt.
In Hospital de Órbigo waar een prachtige brug is gelegen, is het weer oppassen geblazen, want daar moet je weer kiezen… rechtdoor of rechtsaf en de oorspronkelijke route kiezen. Barbara en ik moeten rechts, anders komen wij niet bij onze Albergue. Voor mij nog 2,5 km, Barbara gaat door naar het volgende plaatsje.
Ik moet een compliment geven vandaag, ze wilden zelfs niet uit de schoenen. Raar hé, je kunt er ook niets van op aan, van die twee…
De Albergue El Encanto ligt meteen aan de linkerkant als ik het plaatsje binnen kom.
Wat een mooie plek, een oase met een heel aardige gastvrouw, die van mijn gezicht al af leest, dat ik mij niet lekker voel. Marta heet ze… en zet meteen een beker kamille thee, dat geeft de maag rust zegt ze. Daarna moet ik gaan slapen, en zij doet de was voor mij.
Als ik mijn dutje uit heb, ga ik heerlijk even in het zonnetje zitten, en maak kennis met Belgiesche An… die in 28 dagen naar Santiago de Compostella loopt. Toen ze dat zei, wist ik ook haar achternaam… Bekers. Zij is net als ik lid van de Caminogroep, “Wie stapt met mij mee naar Santiago.” Ik wist dat zij onderweg was, en mij ging in halen. Wat een toeval dat wij elkaar dan ook nog treffen in deze oase.
Tot morgen voor Dag 27 Villares de Órbigo – Astorga.
Zieken dag in Villares de Órbigo. ( Woensdag 25-09-2019 )
Dat ik mij niet lekker voelde schreef ik gisteren al, maar vannacht is daar ook nog diarree bij gekomen. Daarom nog maar een dag in dit paradijsje gebleven, waar ik mij enig zins thuis voel.
Gisterenavond werd er speciaal door de vriend van Martha, voor ons gekookt omdat het plaatselijke restaurant gesloten was. Ofschoon mij de vermicelli soep en de salade goed smaakte, werd ik eveneens als de dag er voor, bij het hoofdgerecht weer misselijk. En nog wel bij een heerlijke stoofpot van pollo en aardappelen. Ik ben dan ook opgestaan, en heb mij geëxcuseerd bij de anderen gasten en ben naar bed gegaan.
En vannacht was het dus mis… Het was geen probleem om 1 a 2 dagen langer te blijven. Voedsel van vandaag… kamille thee, yoghurt, banaan met kaneel. Martha wilde nog met mij naar de dokter, maar om 11:00 uur kon ik al weer een windje laten, zonder dat mijn broek vol zat. In de farmacia heb ik nog zakjes gehaald om de verloren zouten weer aan te vullen. Oplossen in een halve liter water, het ziet er uit als ranja maar zo smaakt het allerminst.
Vanavond ga ik eten bij het restaurant, en ze hebben speciaal voor de zieke pelgrim wat klaar gemaakt.
Wat de dag van morgen brengt zien we wel meer.
Dag 27 Villares de Órbigo – Astorga 13.9 km. ( Donderdag 26-09-2019 )
Ik heb vannacht ontzettend liggen zweten, en ondanks dat toch ook weer goed geslapen. Dus dacht ik vanmorgen dat het wel weer zou gaan. De eerste lichtjesmannen waren vanmorgen al weer om 05:35 uur aan het rommelen. En als de ene bezig is volgt de rest vanzelf. Het was 06:30 uur dat ik zei, “Turn on the light, and you see more.”
Toen ze allemaal weg waren ben ik ook maar opgestaan. Ik wilde pas tegen achten vertrekken, dus ik had de tijd. Een licht ontbijt… en op stap. Vandaag een korte etappe naar Astorga van een kleine 14 km. Rustig aan voet voor voet, ik word dan ook door iedereen ingehaald.
De laatste dagen waren redelijk vlak, maar nu gaat het weer stijgen. En dat kost mij moeite, ik voel maar weinig power in mijn lichaam. Dat kan haast niet anders, als je het allemaal hebt achter gelaten in de Albergue, en amper goed gegeten hebt.
Onderweg rust ik geregeld, als er een mogelijkheid zich voor doet, om even lekker te gaan zitten. Eten gaat nog steeds moeizaam. En dan is er een kilometer of zes voor Astorga een kraampje langs de kant, waar ze werkelijk alle soorten thee hebben, je een lekkere bak koffie kunt nemen. Er allerlei verfrissingen zijn, er van alle soorten fruit is. In feite gratis, maar als je niets geeft, maak je het lastig om dit (gratis) te blijven doen. Zijn naam is David en staat al tien jaar op deze plek, zomer en winter.
Er staan enkele houten bouwsels, die hij af kan sluiten met zeilachtige doeken. Op een houtkacheltje wat zomer en winter brand, kookt hij het water etc. Een hippie als je hem ziet en super aardig. Dus ik heb maar iets in de donativo pot gedaan, zodat diegene die na mij komen, ook kunnen genieten van zijn gastvrijheid. En ik heb twee zeer groene bananen geruild voor twee eetbare exemplaren.
Een eindje verderop bij Cruz de Santo Toribio, zie ik een bankje waar ik weer een korte pauze neem, en recht tegenover mij zit een Spaanse Senor op zijn gitaar te spelen. Daarna ga ik weer verder, nog een paar kilometer in de volle zon, en ben dan in Astorga. In de verte zie ik Astorga al liggen, maar voor ik daar ben moet ik nog een indrukwekkende voetgangers spoorwegbrug over. Deze is speciaal aangelegd voor ons… de Pelgrim. Het is een hele klim voor ik daar eindelijk over heen ben. Het gaat niet lekker die laatste kilometers… een Ierse pelgrim haalt mij in, en moedigt mij aan.
Er wacht nog een steile klim naar de Albergue en ik ben er… de Ierse Pelgrim blijft bij mij tot dat ik ingeschreven heb. Ik ben er rond de middag, dus genoeg tijd om te rusten. Luisa een goede vriendin van mij, heeft om 18:00 uur een afspraak geregeld bij een pedicura. Dus alle tijd.
Om 17:00 uur loop ik aan, heb nog even een bord spaghetti gegeten, die ik helemaal op kon, en nog even langs de flappentap. Haast alles wordt hier cash afgerekend. En toen naar Podologia Sofia Gonzalez. Ze heeft mijn hele voeten gedaan, en het belangrijkste… een stuk nagel er uit van een milimeter of vijf wat ingegroeid was.
Ik kan weer lachen, nu de rest nog en dan komt alles weer goed. Op de terugweg heb ik nog wat croquetas en wat patatas fritas gegeten, dus het begint weer een beetje de goede kant op te gaan.
Dat moet ook, want vanaf nu gaan wij alleen nog maar klimmen, tot dat wij bij Cruz de Ferro het hoogste punt van de Camino bereiken op 1520 meter. Maar dat is voor overmorgen…
De kaart voor Kitty, en ik kreeg ingefluisterd dat dit nummer 12 zou zijn:
Dag 28 Astorga – Rebanal del Camino 20,2 km. ( Vrijdag 27-09-2019 )
Omdat er hier geen ontbijt is ben ik om 07:00 uur al op pad.
Schuin tegenover is een hotel en daar neem ik mijn ontbijt, wat meestal bestaat uit tostado en marmelade. Misschien is dat wel beter voor mij, dan dat eeuwige chocolade broodje…
In het hotel zie ik een Duits echtpaar, die ik gisteren bij de Donativo tegen kwam. Daar stond hij te treuzelen, waarop ik tegen hem zei, dat het selfservice was. ” Gegen eine spende,” zei hij… Daarop nam hij maar iets uit zijn backpack… Pfff, wel in een duur hotel en te beroerd om een kleine gift te geven.
In de hal van het hotel staan weer vele koffers klaar voor Jacotransport. Het is toch een hele logistieke onderneming, om alle koffers elke dag weer, naar het volgende adres te krijgen. Maar er zijn ook andere mogelijkheden, zoals gisteren de pelgrim die haar rolkoffer mee zeulde. Of vandaag een karretje, wat bevestigd zat aan zijn heup, met daarop de backpack van zijn vrouw.
Om 07:45 uur ga ik op pad en de route gaat nog even langs de mooi verlichte Kathedraal en het Bisschoppelijk paleis van Gaudi. Mooi om er nu een panorama foto van te maken, gevangen in één shot.
Ik heb een rustig Camino tempo gevonden, en het gaat weer bijna als van ouds. Mijn voeten doen weer gewoon zeer, en Kreun en Steun moeten er weer uit als ik een terrasje pak. Het weeïge gevoel in mijn buik is ook nagenoeg weg. En ik heb weer ouderwets gejankt dat ik mijn Lief mis. Nooit langer als een week, en nu al 4,5 week..
Ik wil Jullie ook allemaal bedanken voor Jullie steun, zeker in de tijden dat het minder met mij gaat. En natuurlijk ook voor de vele reacties op mij Reisblog, ik geniet er telkens weer van. Ik vind het leuk om Jullie mee te nemen op mijn reis…
Vanaf Astorga blijft het flauwtjes stijgen, je hebt er haast geen erg in. Toch gaat het van 873 meter naar 1152 meter. Ik heb ook een vijftal keren een rustpauze genomen, en dat beviel prima. Af en toe een praatje, met een Ier en met een Amerikaans echtpaar waarvan de man 79 jaar was. En voor de rest alleen en ik vind het prima zo, ik heb er immers voor gekozen om alleen op pad te zijn… niet altijd gemakkelijk maar het is goed zo.
De laatste kilometers waren natuurlijk weer zwaar, en om half drie kom ik in Rebanal del Camino, waar de tijd is stil blijven staan.
Ik heb een eigen kamer en als ik op het bed ga staan, kan ik door het dakraam naar buiten kijken. Mijn was kan ik hier laten doen, maar 15 euros vind ik afzetterij. Waarschijnlijk een prijs om de pelgrim te ontmoedigen, die hier zijn of haar was wil laten doen. De Wifi is slecht, en ik heb geen goede verbinding met internet, om mijn foto’s te up-loaden. Gelukkig is het toch weer gelukt om er iets van te maken…
Dag 29 Rebanal del Camino – El Acebo de San Miguel 16.8 km. ( Zaterdag 28-09-2019 )
Een eigen kamer hoe klein ook, op zijn tijd, is een must… althans voor mij. En als er dan ook nog een goed restaurant bij zit, ben ik helemaal happy. Nu eens geen pelgrims of menu del dia menu, maar lekker a la carte. Lamsbout met patatas fritas en een heerlijke tira misu. De afgelopen dagen heb ik met lange tanden zitten eten, maar nu smaakte het mij weer.
En toch was het vanmorgen weer mis😢😢 Ik heb toch echt iets onder de leden. Ik hoest, ik nies en het liep er vanmorgen weer uit. Ik heb redelijk ontbeten en ben toch op pad gegaan.
Na 5,8 km dient het eerste dorpje zich aan… Foncebadon. Hier heb ik geprobeerd om een slaapgelegenheid voor vandaag te vinden, maar alles was vol geboekt…
Na het drinken van een Coca-Cola en het slikken van paracetamol, voelde ik mij goed genoeg om 2 km verder te gaan naar Cruz de Ferro.
Vandaag passeerde ik het Cruz de Ferro, wat één van de meest indringende plekken van mijn Camino Francés is. Helemaal als je bedenkt dat het kruis er al 1000 jaar staat en dat er onder de gigantische stapel stenen, ook stenen liggen van pelgrims uit de middeleeuwen. Voor een zieke vriend liet ik vandaag bij het Cruz de Ferro een steentje achter. Een steentje meegenomen van thuis, wat symbool staat voor zijn ziekte.
Ondanks dat ik mij niet top voelde, kon ik toch wel genieten, want wat was het toch weer mooi vandaag. Ik heb veel foto’s gemaakt om een indruk te geven. Als je hoog zit weet je, dat er ook een afdaling volgt, en dit was een hele zware. De dames van Camino Comfort Luisa en Joyce, hadden mij er al voor gewaarschuwd. Als ik niet naar de pedicura in Astorga zou zijn geweest, zou dit een hel zijn geweest.
Onderweg bij een donativo kraampje tref ik Alexandra, een Mexicaanse. Zij geeft het een en ander aan vitamine poedertjes voor in het water, wat goed voor mij is. Ik zal mij er beter door voelen zegt ze.
Als je bovenstaande foto ziet vraag je misschien, “Moet je hier ook overheen?” Ja dus!!!
Ik ben blij dat ik op een gegeven moment, het dorpje El Acebo de San Miguel zie liggen. Ik heb er dan toch 16.8 km op zitten. Wat de dag van morgen brengt zien we inderdaad morgen wel weer…
PS… In het menu onderaan mijn Blog bij de categorieën zit een een zoekfunctie. Toets Dag 29 in voor meer info over deze dag. Of ga naar Dag 29… Uit Rianne’s Dagboek
Zieken dag in El Acebo de San Miguel. ( Zondag 29-09-2019 )
Gisteren met het dinee goed kunnen eten. Gebakken aardappelen met alioli, en paddestoelen in cremesaus. Het was alleen teveel voor mij. Nog een ijsje na, nog even naar de zonsondergang gekeken, en lag ik om 20:40 uur al op bed.
Vannacht heb ik velen gestoord met mijn gekuch en genies. Verstandig als ik ben… altijd luisterend naar mijn lichaam, heb ik vandaag er maar een rustdag van gemaakt. Lekker uit geslapen, want om half tien kon ik hier pas terecht voor mijn ontbijt.
De zon schijnt weer volop, maar ik vind het voor mij nog te frisjes om buiten te gaan zitten, en daarom ga ik nog even wat dutten. Wat later op de dag is het met een temperatuurtje van 25 graden heerlijk toeven in de tuin.
Een echte rustdag en morgen weer verder naar Ponferrada. Het gaat nog steeds een heel eind naar beneden, en ook over dezelfde leistenige paden en greppels. Hopelijk dat ik mij dan wat beter voel, en weer volop kan gaan genieten.
Ik had vandaag nog een mooie zonsondergang willen scoren, maar vanavond zag het er nevelig uit.
Dag 30 El Acebo de San Miguel – Ponferrada 15,6 km. ( Maandag 30-09-2019 )
Vannacht heerlijk geslapen, en er waren maar weinig pelgrims die vanmorgen echt vroeg op pad wilden. Gisterenavond had het wat geregend, en daardoor de afdaling spekglad. Er was geen ontbijt, dus ben ik een eindje verder gegaan, naar de rand van het dorp, waar bij een nieuwe Superdeluxe Albergue wel een ontbijt te scoren viel.
Superdelux of niet… een goed ontbijt kennen ze niet, en dat is jammer genoeg overal een beetje zo. Toast en jam, en hier hadden ze er dan wel kaas bij.
Om 08:20 uur ga ik op pad, en loop met mijn hoofd in de wolken deze ochtend, smalle paden een beetje parallel lopend met de hoofdstraat, soms wat stijgen en dan weer over die venijnige afdalingen. Een gele pijl wijzend waar ik heen moet, maar er is geen andere mogelijkheid om het anders te doen…
Het gaat goed met mij, nog niet Super maar goed. Ik ga mij wel afvragen waardoor het komt, dat ik nu al een week aan het sukkelen ben. Vorige week zaterdag liep ik door het kletsnatte León op mijn sandalen. Ik kan daar een kou hebben gepakt. Ook heb ik afscheid genomen van mijn drinksysteem, ik vertrouw het niet meer, en dat zich hier misschien bacteriën in gaan vormen. Ook mijn flesjes waar ik de tabletten met mineralen in doe, gooi ik weg.
Vandaag kom ik ook weer door mooie dorpjes. In Molinaseca passeer ik weer een mooie oude brug uit de middeleeuwen. Hier ga ik ook even op een terras zitten om wat te eten, en om even contact te zoeken met mijn provider. Sinds gisterenavond had ik geen internet meer omdat ik over mijn databundel voor het buitenland zat, maar dat is nu weer opgelost. Toch wel handig als je een blog schrijft. De Albergues hebben wel vaak Wifi, maar de kwaliteit laat te wensen over.
Bij een supermarkt vul ik mijn watervoorraad aan en koop wat noodrantsoen in de vorm van een droge worst. Ik had nog een chorizo in mijn backpack, maar die is te vettig voor mijn gestel, dus daar heb ik na hem honderden kilometers meegezeuld te hebben, afscheid van genomen.
Ik loop de supermarkt uit en spreek een pelgrimspaar aan. Hij heeft een roodwitblauwe schelp aan zijn tas hangen. Hij is Engelsman met een Nederlandse vrouw die in Londen wonen, en vandaag 47 jaar getrouwd zijn. Zij zijn in Astorga gestart en wandelen naar Sarria…. ik loop even met hun op, en dan is het Buen Camino.
En dan ben ik haast in Ponferrada waar ik na een goede tip van Luisa, overnacht bij Albergue Guiana.
Het is nog een vrij nieuwe Albergue en ligt in de straat naar het kasteel van de Tempeliers uit de 11e eeuw. Daar wil ik straks nog wat foto’s gaan maken, maar ik ga eerst lekker douchen, rusten, uit eten, en weer slapen.
Als ik mij goed voel wil ik ook wat zien, en in Ponferrada staat een kasteel van de Tempeliers uit de 11e eeuw. De Tempeliers beschermden de pelgrims op weg naar Santiago de Compostella. Dus vind ik dat zeker de moeite waard om er naar toe te gaan, maar ik ga niet meer op mijn slippers op pad, want dat schiet niet op. Dus toch maar mijn wandelschoenen aan, en voordat ik ga eten even een bezoekje aan het kasteel brengen. Het is vroeg in de avond en nog is het 28 graden, en eigenlijk te heet.
Gelukkig dat het binnen de dikke muren van het kasteel het wel mee valt. Vooral de buitenkant van het kasteel ziet er nog goed uit. Na de rondgang door het kasteel, stuit ik op een pas getrouwd paartje die hier foto’s komen maken. Prachtig om te zien… hij in een militair gala uniform, en zij in een prachtige jurk.
Daarna ben ik nog heerlijk een pizza wezen eten, en ging ik weer terug naar de Albergue.
Nog 207 km…
Dag 31 Ponferrada – Villafranca de Bierzo 24,1 km. ( Dinsdag 01-10-2019 )
Het verbaast mij elke avond weer, hoeveel pelgrims gewoon met hun kleren aan naar bed gaan. Natuurlijk is dat s’morgens dan gemakkelijk, als je in het donker je spullen bij elkaar moet zoeken. Maar ik slaap in mijn slip en hemdje, en vind dat toch fijner.
Om half acht ga ik op pad, het is dan nog donker maar omdat ik de halve stad nog door moet, is dat goed te doen. Het is bewolkt, en dat blijft de hele ochtend zo. Het gaat over wat doorgaande weggetjes in landbouw gebied. Hier zie ik toch, dat er groente verbouwd wordt, die ik s’avonds jammer genoeg nooit op mijn bord zie.
Het dreigt te gaan regenen, maar het blijft droog en de temperatuur ligt zo rond de 20 graden. Ik kom door steden waar de hoofdweg doorheen loopt, en waar je de benzine dampen op snuift. Nu merk je pas echt, dat ik tot nu toe erg veel door de natuur heb gewandeld.
Ik zie een huis waar koperen regenpijpen uit de dakgoot steken. Hoe is het mogelijk dat deze er nog gewoon aan zitten. Bij ons waren ze al lang verzilverd😉
Het wordt steeds meer bergachtiger, en ik kom weer langs een wijn gebied. Het laatste stuk naar Villafranaca del Bierzo volgt de carratera wat minder leuk is, maar gelukkig is er ook een alternatief.
Nog even op zoek naar de Albergue, en dan zit het er op voor vandaag. De was even in de wasmachine, want ik weet niet of alles op tijd droog is.
Ja… en hoe ging het vandaag🤔🤔 Het was een zware dag… mijn voeten deden weer behoorlijk zeer vandaag. Op zich voel ik mij goed, maar na het ontbijt lukt het haast niet om iets te eten. Maar een banaantje gaat er gelukkig altijd in.
En als ik bij de Albergue ben, pak ik iets van mijn noodrantsoen en dat gaat er ook wel in… Vanavond maar eens kijken of ik iets lekkers kan vinden, wat naar binnen glijd… iets van pasta of zo.
En ja hoor het is gelukt…. een heerlijke Spaghetti Bolognese gegeten, en een schaaltje Piementos de Padron. Lekkerrrr, het begint weer te smaken☺☺
Dag 32 Villafranca del Bierzo – Las Herrerias 19,7 km. ( Woensdag 02-10-2019 )
Eergisteren schreef ik, nog 207 km volgens de Camino Pilgrim App. En dan ben ik aan het wandelen, heb er al wat kilometers op zitten… Staat er weer zo’n paaltje waar ik altijd een foto van maak, 210 km. Ik geloof er niet meer in… Ik houd het dus op de Pelgrim App. Nog 183 km te gaan.
Vanmorgen begon mijn buurman al om half zes te rommelen, waarom moet dat zo vroeg. Om hun tas in te pakken moeten ze af en toe bij lichten, en dan schijnen ze je met zo’n bouwlamp in je gezicht.
Het is bewolkt vanmorgen en aangenaam warm. Mijn pad voert grotendeels over een gecreëerd voetpad langs de doorgaande weg. Dat loopt lekker, ondanks dat Steun zich behoorlijk begint te roeren. Ik denk dat de schoenen hun stevigheid beginnen te verliezen, ze hebben er immers al 1300 km op zitten. En mijn 2e paar zolen zijn ook al haast weer naar de Filipijnen.
Er zijn allemaal nieuwe gezichten op de Camino. Waarschijnlijk ben ik de laatste pelgrim die zowat eind augustus is vertrokken. Maar ik heb dan ook 3 rustdagen, en 2 ziekte dagen gehad. Opvallend veel Duitsers en Fransen en natuurlijk Spanjaarden. Medelanders heb ik al dagen niet meer gezien, niet dat het iets uit maakt, ik heb genoeg aan mij zelf😉.
Opvallend veel dorpjes vandaag, en dat vind ik heerlijk. In elk dorpje stop ik wel even voor een kop koffie of een cola, en dan weer verder.
Las Herrerias komt in zicht…. Omdat ik mij de laatste dagen niet helemaal top voel, heb ik mijn Albergues nu gereserveerd. Dan weet ik, waar ik naar toe moet werken. Het heet niet voor niets, dat de laatste loodjes het zwaarst wegen…
Morgen gaan we klimmen… ik zit nu op 682 meter en moet naar 1286 meter, en daar heb ik 12 km de tijd voor. Waar ik ga stoppen heb ik nog niet bedacht.
Dag 33 Las Herreriás – O Cebreiro 8,1 km. ( Donderdag 03-10-2019 )
Vannacht heb ik weer een kamer voor mij zelf gehad, zodat ik vanmorgen gewoon door mijn Goudvink op mijn smartphone gewekt werd. Even mijn backpack in pakken, en dan naar beneden voor mijn ontbijtje… een ontbijtje wat weer niet veel voorstelt.
En dan ga ik op weg, steil en nog eens steil. Over een afstand van 5,5 km loopt het pad 480 meter omhoog. Geregeld moet ik even een korte pauze nemen. Enerzijds om wat op adem te komen, anderzijds om mijn snot te verwijderen, want ik ben nog steeds verkouden. En stil staan om prachtige foto’s te maken. Het eerste dorpje Faba bereik ik na een uur klimmen en heb er 3,5 km op zitten. De bar geeft aan gesloten te zijn, maar wenst ons “Buen Camino!!”
En weer gaat het verder over ezelpaadjes, waar je je overigens wel met paarden naar boven kunt laten brengen. Aan de paardenvijgen te zien, wordt hier veelvuldig gebruik van gemaakt. Het is maar 8,1 km vandaag naar O Cebreiro, dat is weinig, maar in totaal moet er zo’n 12,5 km geklommen worden. En na O Cebreiro zijn er haast geen overnachtings mogelijkheden…
Het is een leuk plaatsje, waar ik al om 11:00 uur ben, terwijl de Albergue pas om 13:00 uur open gaat. Maar ik voel mij nog steeds niet top, dus blijf ik hier.
Bij de Albergue tref ik Amarell uit Schotland weer. Met haar deelde ik mijn kamer in Ponferrada. Je ziet ze een paar dagen niet, en dan is zij er weer… en zo gaat het met meerderen. Blijft leuk…
Ik ben nummer drie in de rij bij de Albergue, als ik daar mijn backpack achterlaat. Het is hier te koud om te gaan zitten, dus ga ik een terrasje in de zon zoeken en pak maar meteen de lunch. Groentensoep, van aardappel, witte bonen en boerenkool. Het voed goed in ieder geval.
Wij zijn nu in een ander deel van Noord Spanje terecht gekomen, en dat merk je ook al aan de Keltische muziek die er nu gedraaid wordt.
Morgen gaan we nog een stuk klimmen naar de Alto de Poio, gevolgd door een lange pittge afdaling…
Dag 34 O Cebreiro – Fillobal 17,3 km. ( Vrijdag 04-10-2019 )
Een Pelgrim moet lijden schreef mijn broer Hans, en ik denk dat ik daar wel aan voldoe. Elke klim en afdaling lijd ik, kom een bocht om, “gadverdamme… nog verder omhoog.” Maar aan het einde wacht altijd een beloning, want dan wordt er weer een mooi schilderij geopend…… of is er een bar.
Ik had op een mooie zonsondergang gerekend, maar helaas ging het later in de middag betrekken. Je merkt wel dat je hier hoog zit, en het daarom ook een stuk kouder is. Ook in de Albergue vond ik het maar koud, dus voor de nacht ook mijn lakenzak in mijn slaapzak gedaan. En na het eten en voordat ik terug ging naar de Albergue, nog een carajillo genomen, want daar wordt je warm van. Je zou toch denken als je daar met een honderd pelgrims ligt, dat die toch allemaal warmte af geven. Maar daar heb ik maar weinig van gemerkt…
Vanmorgen was het nat, niet dat het regende maar wel door de laaghangende bewolking. Klokslag 08:00 uur ging ik op pad, nog niet echt licht maar met de lichtjes mensen voorop komt alles goed.
Het was gisteren een goede keus om in O Cebreiro te stoppen. Nu passeer ik alleen wat boeren gehuchtjes, met amper een overnachtings mogelijkheid. Het is er zo stil dat je je af vraagd of er wel iemand woont.
Het klimmen vandaag vind ik wel mee vallen, niet dat het gemakkelijk is want hier is niets een fluitje van een cent. Eerst kom ik aan bij Alto do San Roque op 1270 meter, om dan door te stoten naar Alto do Poio op 1370 meter. Die laatste heb ik gemist… hoe kan dat nou, als ik op de kaart kijk ligt het er toch echt. Was ik wat afwezig, geen idee🤔🤔
Af en toe komt er een zonnestraaltje door, en dat levert weer een mooi plaatje op… en dan gaan we dalen, eerst geleidelijk daana wat steviger. Ik houd er niet van… Als Fillobal op duikt ben ik al 400 meter gedaald. Hier ben ik weer de eerste in de Albergue, maar nu hoef ik maar 10 minuutjes te wachten, voordat het om 13:00 uur open gaat.
Even inchecken en mij instaleren, en dan ga ik naar de naast de Albergue gelegen bar voor mijn lunch. Als ik terug kom tref ik hier ook Amarell weer die hier ook heeft. Het is een internationale kamer en we slapen met zes vrouwen. Boven mij ligt de Italiaanse Elena… Naast mij de Schotse Amarell, daarboven de Deense Eva… daarnaast Damara uit Oregon US. En daaronder de Russische Svetlana… nu ik de namen opgeschreven heb, kan ik ze misschien onthouden. Het zou fijn zijn als ik het morgen ook nog weet…
Dag 35 Fillobal – Samos 13,8 km. ( Zaterdag 05-10-2019 )
Het was mijn bedoeling de 10e aan te komen in Santiago de Compostella. Dat gaat jammer genoeg niet lukken… mijn lief moet iets langer wachten, en ze heeft al zo lang gewacht. Gelukkig gaat het beter met mij… ik lust weer een cerveza, het wijntje smaakt weer. En ook het eten gaat steeds beter. Door mijn ziektedagen ben ik achterop schema geraakt, en dat is niet zo maar in te halen.
Fillobal is maar een klein gehucht, maar de Albergue en de ernaast gelegen Bar zijn perfecto. Ook mijn ontbijt vanmorgen laat zich smaken. Ontbijten kan van 07:00-08:00 uur, maar ik moet echt wachten tot na achten voordat ik op pad ga. Ik moet nog een stukje dalen en omdat het met Steun niet lekker gaat, is het belangrijk dat ik niet mis stap.
Ook vandaag is het maar een bewolkte en frisse ochtend, en gaan we weer via landbouw weggetjes en boeren gehuchtjes, en over boeren erven. Je zou hier maar wonen. In Triacastella moet ik de keus maken welke route ik ga nemen. Kies ik voor rechts loop ik door mooie valleien en is mijn route 8 km korter. Wel aan te bevelen natuurlijk, maar ik kies toch voor de lange versie naar het Benedictijnse klooster uit de 9e eeuw in Samos, (niet te verwarren met het Griekse eiland Samos).
De prachtige locatie, tussen Triacastela en Sarria, is voor velen al reden genoeg om deze plaats te bezoeken. Een rustig stijgende route over grindpaden en zandweggetjes leidt naar deze magische plek. Het bergachtige landschap ligt bezaaid met bossen, piepkleine dorpjes en boerderijen.
Een heerlijke dag en ook grotendeels alleen op pad. Het begint rustiger te worden op de Camino Frances, zo lijkt het… maar de meesten vandaag kiezen voor de kortere route. Vanaf het moment dat je moet kiezen… Linksaf alternatief of Rechtdoor orgineel, gaan de meesten voor de kortere rechtdoor versie.
In het begin gaat de route grotendeels langs de LU-633, de weg naar Samos. Daarna gaat het gelukkig weer het bos in over prachtige paadjes. Het loopt niet altijd even lekker langs een autoweg, maar hier zijn ze voor de pelgrim vlonders aan het aanleggen tussen de vangrail en de afgrond. Toen ik nog maar net linksaf was geslagen, werd ik ingehaald werd door twee Aziaten. Het bleken twee Japanners te zijn die net als ik het klooster in Samos willen bezoeken. Lange tijd lopen wij samen op en communiceren in ons steenkolen Engels met elkaar. Zij slapen in het Monasterio klooster vertellen ze tegen mij, en dat is tegenover mijn Albergue.
Vanaf de aankomstroute kunnen pelgrims het dorp met haar majestueuze klooster al zien liggen, voordat zij de afdaling naar Samos maken.
Aan de achterkant van het klooster ligt mijn Albergue, niet in het klooster zelf want dat kan dus ook zoals de Japanners mij vertelden. Voor 18 euro heb ik weer een eigen kamer om weer eens een keer goed te slapen. Ik ben er om 13:00 uur, ga eerst even lunchen en dan naar bed om te rusten. Om 16:30 uur is de rondleiding in het klooster, dus ik heb de tijd.
Een prachtig klooster, en heb nogal wat foto’s gemaakt. Straks zal ik thuis de documentatie er bij moeten nemen, want de rondleiding was in het Spaans.
Dag 36 Samos – Sarria 14,8 km. ( Zondag 06-10-2019 )
Om in aanmerking te komen voor het officiële document dat ik naar Santiago de Compostella gelopen heb, een op naam gestelde Compostella… moet ik in mijn geval, de laatste honderd kilometer vanaf Sarria gelopen hebben. En moet ik per dag twee stempels in mijn Credentcial, ( pelgrimspaspoort ) hebben staan. Tot nu toe liet ik alleen een stempel zetten als ik ergens deed overnachten. Nu zal ik er ook in een kerk of bar, eentje moeten vragen.
Vanaf Sarria gaat het nu ook echt druk worden, met pelgrims die alleen dit laatste stuk doen. Dus ga ik vandaag nog maar even genieten van de relatieve rustige etappe naar Sarria.
Zzzzzz….Geeuw… ik heb heerlijk geslapen, en dat is echt heel lang geleden. Dat doet mij goed☺☺
Er zijn twee barretjes open, dus ik heb keus waar ik kan gaan ontbijten. Ik pak heerlijk scrambled eggs and ham, dat is mij gisteren goed bevallen. Ik moet tenslotte niet te veel af vallen. Of ik zo veel ga afvallen als Angelique, het Camino maatje waar ik mee gestart ben, weet ik niet. Zij is meteen naar huis gegaan, en ik blijf nog een week. Dus de 7 kg van haar ga ik niet halen…. denk ik.
Het is een heerlijke ochtend om te wandelen, en het gaat als gisteren over prachtige paden en lanen met eeuwenoude eiken en vooral kastanje bomen. Ook blijven we nog stevig klimmen en uiteraard moeten wij daarna ook dalen. Dat blijft zo tot in Santiago de Compostella… Ik heb twee uur gelopen en heb er 8 km op zitten, als er een leuke donativo verschijnt. Er wordt dankbaar gebruik van gemaakt, en hier kom ik Amarell, Damara, en Eva tegen. Gisteren kwam ik ze ook al tegen bij het klooster, en zo blijven onze wegen elkaar kruisen.
Het is dan nog maar 6 km wandelen naar Sarria, nog even 2 km op de rustige alternatieve route van Samos. Maar als de anderen er bij komen is het gedaan met het rustig wandelen. ik kom langs een veld met, het lijken wel spruiten. Het heet Berza heb ik gehoord, en heb al verschillende keren een Galische soep gegeten waar deze groeten in zit. ( Ik dacht eerst dat het boerenkool was ).
Als ik Sarria binnen kom is het weer navigeren naar mijn Albergue. In eerste instantie wil dit weer niet lukken. Loop naar het noorden hoor ik ze zeggen… Jaja waar is het noorden… eerst loop ik de verkeerde kant op, maar dan zit ik goed en wordt ik de goede kant op gewezen.
Als ik bij mijn Albergue kom, stopt er net een taxi met Spaanse honderd-kilometer wandelaars. Die zitten morgen dus ook op de route naar Portomarin. Ze zijn onwennig bezig met stokken…
Ik slaap met tien mannen op een kamer en heb een badkamer voor mij alleen, terwijl zij met negenen de andere badkamer moeten delen. Soms zit het mee… Nadat ik mijn dagelijkse was weer gedaan heb, ga ik nog even op het tuinterras zitten. Het is heerlijk toeven hier, en ik kan aan mijn Blog werken voordat ik wat ga eten.
Ik heb nog een laatste kaart voor Kitty gekocht en op de post gedaan. Zij zal hem niet meer op tijd ontvangen, want morgen vliegt zij naar Santiago de Compostella.
Dag 37 Sarria – Portomarin 22,2 km. ( Maandag 07-10-2019 )
Op aanraden van vriendinnen Luisa & Joyce, heb ik overnacht bij La Casona in Sarria wat op Booking. Com een 9.8 waard is. En dat is dik verdiend. Vanmorgen een ontbijt waar je U tegen zegt. Een gezamelijk ontbijt met Alles er op en er aan, en ik heb er dan ook heerlijk van gesmuld. Bij het ontbijt heb ik kennis gemaakt met de vier Spanjaarden die de laatste Honderd kilometer wandelen. Het zijn twee echtparen uit Barcelona, en met Elvira die goed Engels spreekt heb ik een leuk gesprek. Maar ik moet verder, dus heb ik Hartelijk afscheid genomen van Marcella de Chileense uitbaatster, en ga op pad.
Ik ben er nog niet, maar wat heb ik geboft met het weer. Tot nu toe nog maar een hele dag regen gehad, en temperaturen maar zelden beneden de 20 graden. Ook vandaag gaat het weer naar de 27 graden, of het al niet moeilijk genoeg is. Want ik zweet mij kapot van inspanning… ik klaag niet hoor, want ik schiet er toch niets mee op. Gisteren schoot het in mijn rug, en deden mijn voeten pijn… ( wanneer niet eigenlijk ). Dus dacht ik, “en nu bel ik een taxi.” Maar vaak waar ik hem nodig heb, kan hij niet komen… amper geschikt voor een ezel…
Wat vinden Jullie trouwens van mijn schoenen? Het wordt tijd om ze aan de wilgen te hangen. Kreun en Steun hebben er ook genoeg van, die zijn ook aan vernieuwing toe.
Vandaag ga ik naar Portomarin, of net niet… want ik blijf aan deze kant van de brug. Bij het ontbijt tref ik de Ierse Aon, waarmee ik de eerste kilometers op loop. Aon is net als ik gestart in Saint Jean Pied de Port, en heeft ook zo zijn problemen met zijn knieën. Het ziet er niet uit hoe hij loopt, maar op een gegeven moment heb ik hem laten gaan, want hij gaat te snel voor mij.
Ook vandaag gaat het niet lekker, en bij elke verkeerde beweging, ga ik door de grond van de pijn. Ik let goed op maar soms stap ik toch net weer verkeerd. Wat een verschil met gisteren toen het nog heerlijk rustig was op de route. Nu zijn het complete Spaanse families en is er vooral veel schooljeugd onderweg. Het lijkt echt op een georganiseerde wandeltocht.
Het is heerlijk wandelweer, en vandaag gaat het door heel veel kleine dorpjes. Onderweg verscheidene donativo kraampjes, en druk bezette terrassen. Echt een heel verschil met gisteren, waar ik op een terras nog wel wat bekenden tegen kwam. Maar nu zijn het allemaal vreemden voor mij…
Vandaag is het weer een weids landschap en nog steeds paden met veelvuldig Kastanje en eiken bomen. Ook zie je steeds meer Horréos in het beeld verschijnen. Dat zijn Galicische graan en mais opslaghuisjes.
Zo rond lunch tijd ga ik naar een terras. Ik heb zin in de Galicische soep. Ze vroegen aan welke tafel ik zat… die had ik niet. De man voor mij riep six, waarop ik antwoorde… six. En zodoende kwam ik bij Australische Brad aan tafel te zitten. Die liep voor de tweede keer de Camino Frances. De eerste keer was het doel… Santiago de Compostella halen. Nu deed hij het om er ook van te genieten.
Eindelijk passeer ik de magische grens van 100 kilometer. Ook vandaag staat het zonnetje weer flink te schijnen, wat ben ik toch een bofkont.
Vanaf het terras hoef ik nog maar een kilometer of vier. In de verte zie ik beneden al Portomarin liggen. Ik kom op een splitsing en sta weer voor de keus, waarheen. In de lengte scheelt het maar 100 meter, dus kies ik weer voor de langere versie, omdat die mij dichter in de buurt van mijn Albergue brengt….
Pfff Pfff wat een afdaling aan het eind, nu komen mijn lange stelten mij wel van pas. Het lijkt wel een goot die beslist vol met water staat als het regent. Je moet niet al te dik zijn en dan bepakking hebben… je kon wel eens vast komen zitten op die manier. Het is uitkijken geblazen. Voor mij loopt een stevige Amerikaanse vrouw met korte beentjes die veel moeite er mee heeft om goed beneden te komen. Maar wij helpen elkaar…Ik had het niet beter uit kunnen kienen, want als ik beneden aan de weg kom, sta ik recht tegenover de Albergue waar ik naar toe wil.
Omdat ik hier pas om 20:30 uur kan eten, besluit ik zo rond half zes naar de stad te wandelen om daar iets te eten. Aan het eind van de brug wacht de toegang tot de stad, een trap van 45 treden waar ik van in de veronderstelling was, dat ik daar morgen met volle bepakking naar boven moet… Gelukkig is dat niet het geval…
Bij de eerste restaurants die ik tegen kom, kan ik pas om 19:00 uur eten. Dus loop ik het centrum in en vind al snel een terrasje waar ik iets kan eten. Normaal maak ik altijd foto’s van mijn eten, nu dus niet. maar ik heb een heerlijke tomaten salade gegeten. Daarbij een heerlijk biertje. Het begint mij steeds beter weer te smaken. Gelukkig wel!! Terwijl ik daar zit zie ik Naga lopen op zoek naar een restaurant. Naga is een van de Japanners van gisteren op weg naar Samos, en ik kwam hem ook al tegen bij een rondleiding in het klooster. Hij komt ook bij mij op het terras zitten, maar wil eerst samen op de foto.
Dag 38 Portomarin – Palas de Rei 24 km. ( Dinsdag 08 -10 – 2019 )
Ik had vanmorgen natuurlijk ook op een lekker ontbijtje gerekend, maar nee hoor… het begon er al mee dat ik naar buiten stapte, en er op het terras geen licht was. Dan maar op de tast naar de voorkant, waar in de keuken alles klaar zou staan voor het ontbijt. Daar was iemand in het donker al aan het rommelen, want er was geen elektriciteit. Toch was er iemand die na een minuut of vijf, de zekeringen kast had gevonden, en daarna was het euvel zo verholpen. Maar de koffie in het koffiezet apparaat was koud, en verder dan twee tostado’s met jam ben ik niet gekomen.
Het was eigenlijk te vroeg om al op te gaan, maar omdat er altijd lichtjesmannen zijn, ging ik om kwart voor acht al op pad. Vanuit de Albergue linksaf naar de brug over het stuwmeer, waar ik aan de overkant weer uit kwam bij de trap naar het centrum van Portomarin. Daar ging het linksaf om na een paar honderd meter weer bij een brug uit te komen, die naar de overkant van het stuwmeer ging…. Met andere woorden… om een kort verhaal lang te maken. Als ik uit de Albergue rechtsaf was gelopen, had ik een paar honderd meter minder pijn aan mijn voeten gehad.
Van hier af ging het door de bossen weer omhoog. Volgens het hoogteprofiel van deze dag, zouden we in het eerste gedeelte van deze etappe weer 450 meter moeten klimmen. Was het nog droog in de eerste paar kilometers, wat later begon het te miezeren wat overging naar regenen.
Daardoor heb ik vandaag beduidend minder foto’s gemaakt.
Het is weer erg druk vandaag, complete scholen denk ik, met kinderen van een jaar op vijftien. Die zullen allemaal wel op een school overnachten denk ik zo. En die komen net als ik, allemaal vrijdag aan in Santiago de Compostella. Met zoveel pelgrims op de been is het beestachtig druk bij de barretjes en terrassen onderweg. Het is niet leuk meer zo…
De gehele tijd op de Camino tot nu toe, heb ik een gedeelte van de as van mijn overleden schoonouders bij mij gehad. Op een mooie plek wilde ik hun beiden uit strooien, in hun geliefde Spanje. Vandaag heb ik dat plekje gevonden… Ik heb een mooie foto van Jan & Hennie, uit de bloei van hun leven er neer gezet, en een kaarsje opgestoken. En daarna de as uitgestrooid…
Verder was het een saaie dag, veel door bossen en weinig door dorpjes. En was het door dorpjes dan lagen die er ook maar troosteloos bij. Vaak hebben die dorpen een wegdek van flagstones, en dan her en der gelegd. Niet mijn favoriete ondergrond, en zeker niet hoe ik mij nu voel…
Het bellen van een taxi, is nog steeds niet gebeurd. Maar wat zat ik er dichtbij vandaag… Maar ik strompel verder en bijt maar door, het is tenslotte nog maar 68 km. Een fluitje van een afstand, vergeleken met wat ik er al op heb zitten, en dat is 707 km.
Om half drie was ik bij de Albergue, en dat is vrij laat voor een baja cama, oftewel een laag bed. Nee dus… ik dacht, misschien is er wel iemand die wil ruilen met een dame op leeftijd. Maar het is niet zo ver gekomen… De beheerder ging mij voor naar boven, pakte halverwege mijn backpack over… en kwam tot de conclusie, dat ik wel erg moe moest zijn met zo’n zware backpack. Dus gingen wij weer naar beneden, naar het enige lage bed tussen alle stapelbedden. En die was voor mij…
Ja… als ik dan hoor dat Miranda en Kitty, lekker uit eten gaan in Santiago de Compostella, kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om weer een menu del Peregrino te bestellen. Dus ben ik bij een echt Galicisch restaurant wezen eten hier in Palas de Rei. Het is dat ik morgen al weer weg ben, anders zou Restaurante Castro, het mijne worden. Dus als je hier ooit gaat eten, bestel dan zeker de Zamburinas, de kleine coquilles.
Dag 39 Palas de Rei – Ribadiso 25,7 km.
De ene dag is de andere niet, Glukkig maar… want deze dag zag er weer heel anders uit. Zo heb ik vannacht heel slecht geslapen, door dat mijn voet lag te steken, en ik blij was dat ik op kon staan. Even een ontbijtje en om 07:45 uur was ik weer op pad. Voor de verandering nu eens geen paracetemolleke, maar een ibuprofenneke achter mijn kiezen gestopt.
Het gaf mij haast vleugels, met andere woorden… het ging lekker. Niet dat ik geen pijn had… maar allang niet zo veel als gisteren. Vandaag gewoon lekkere paden, en geen gekke dingen. Wel moeten klimmen maar dat kan ik goed, voetje voor voetje, geen grote stappen in één gestaag tempo.
De dag begon bewolkt en wat later was er wat mist. En af en toe een zonnetje, met aan het eind van de middag echt zonnig weer. Prachtige paden door bos en over heide. Eucalyptus bomen die zo heerlijk ruiken… ik heb een blad gerold tussen mijn handen, en droeg lange tijd die geur met mij mee.
De dorpjes zagen er ook veel anders uit dan gisteren, ik had vandaag duidelijk een andere bril op. Net voor het bruggetje in Furelos kom ik een Japanner tegen, waar ik gisteren mee kennis had gemaakt in de Albergue, en die ik ook weer tegen kwam in Restaurante Castro. Murata was zijn naam, en lange tijd hebben we samen gewandeld.
Anderhalve kilometer verder, was het tijd voor de Lunch. En dat kwam helemaal goed uit, want Luisa en Joyce hadden mij wat ingefluisterd over Casa Alongos… wat een leuk en goed restaurant zou zijn. Nu neem ik niet alles klakkeloos aan wat die twee vertellen Maar hier hadden ze toch gelijk…
Ik had een heerlijke Angus burger genomen… “hij was perfecto Luisa”, en ik heb natuurlijk de Hartelijke groeten overgebracht! Ze hadden daar een prachtige tuin waar zelfs kiwi’s groeiden. En wie kwam ik daar weer tegen, Murata natuurlijk. Hij is 76 jaar en loopt de Camino vanaf Sarria. Voor een bedrijf in Japan was hij al vaak in Nederland geweest, vertelde hij.
Na Melide moest ik nog 10 km. Raar hé, dat zijn nou altijd de lastigste. Of je nu een Vierdaagse loopt of een andere wandeling, die laatste tien pfff… En dan kom ik weer bij een splitsing, maar ik blijf nu toch echt op het rechtse pad. Het voert weer door mooie gebieden, en er is genoeg om rond te kijken en daarvan te genieten.
Bij het laatste terras van de dag, loop ik weer de andere Japanners tegen het lijf. Nu gaan we natuurlijk weer met zijn allen op de foto.
En daarna ben ik al gauw bij mijn Albergue in Ribadiso. En ook dit is weer een leuke en vrij nieuwe Albergue. Ik ontmoet er Christine uit Strasbourg, en wij hebben afgesproken om vanavond samen ons pelgrimsmenu te nuttigen.
Dag 40 Ribadiso – O Pedrouzo 22,5 km
De voorlaatste dag…
Ik heb vannacht redelijk geslapen, maar dat had beter gekunnen. Mijn gevoel zei mij, dat het bed niet waterpas stond. Ik lag als het ware met mijn benen in de lucht, en dat gevoel ging maar niet weg. Raar is dat…
Het was maar 7 graden en mistig toen ik om 08:00 uur vanmorgen weg wandelde, maar gelukkig waren de eerste kilomers nog gewoon over een straat met lantaarns. Zoals jullie al eerder hebben kunnen lezen gaat de Camino Frances van Oost naar West, en als ik een mooie zonopkomst wil zien, moet ik altijd omkijken. De eerste 3,5 km ging grotendeels langs de doorgaande weg tot in Arzúa. En daar was het de moeite waard om om te kijken.
In Arzúa werd het pas echt druk op de route. De schoolkinderen waren er weer, die ik gisteren gemist had. Ik was ze gisteren voor, en nu was het andersom. Tjonge jonge wat een drukte, ze maken er echt een wedstrijdje van, en hebben een hoop kabaal. Ik probeerde ze maar snel voorbij te gaan, maar dat lieten ze niet op zich zitten, en kwamen mij dan weer voorbij, als het naar boven ging.
Onderweg op een klim naar boven haalde ik een Pelgrim in, die mij bekend voor kwam. Het was de Pelgrim die in Fromísta nog vrij laat s’avonds, aan klopte bij de Albergue Municipal. Voor hem haalden ze nog gauw een matras uit de garage. Dat was op 14 September, en nu drie weken later is hij net zo ver als ik. Uiteraard zag ik ook de Japanners weer vandaag.
Het was dichtbij een stop in de ochtend, toen ik bij een brouwerij kwam. Als je hier op het terras ging zitten moest je een biertje drinken, daarna zette je je naam op de onderkant, en plaatste je deze op een lege plek bij de Anderen. Duizenden flessen zijn mij al voor gegaan, en ik moet goed zoeken voor een plaatsje maar ik sta er nu ook tussen. Als alles gaat zoals het gaat, zit ik hier in 2022 ook nog een keer voor mijn tweede biertje.
Zoals de laatste dagen is het erg druk, en lijkt het of wij op roze woensdag met de 4Daagse zijn beland. Of op een Camino voor de Kynologen club, je houd het niet voor mogelijk, maar het gebeurt. Vandaag heb ik genoten, eindelijk rust in mijn lijf en pakte ik regelmatig mijn pauzes.
Ook vandaag gaat het weer over mooie bospaden, en komen wij door mooie dorpjes. Ik wilde mijn schoenen in Spanje achter laten, maar als ik langs deze wand kom denk ik dat ik er toch een bestemming voor gevonden heb. Dus gaan de schoenen mee naar huis…
Als ik haast bij Pedrouzo ben wijk ik van de route af. Ik heb gekeken waar mijn Albergue ligt, en zo snij ik een stuk af lijkt mij. Daarvoor moet ik wel een stuk langs de doorgaande weg, en natuurlijk moet ik nog een keer de weg vragen, want ik zie geen straatnaam bordje..
Maar ik ben er en heb vannacht een kamer voor mij zelf. Het is de voorlaatste dag, dus vandaag geen wasdag en laat het liggen voor overmorgen. Bij de buren kan ik vanavond terecht voor mijn eten en morgen kan ik er terrecht voor mijn ontbijt. En voor de verandering kan ik naar de zonsondergang kijken vanaf mijn balkon.
Morgen wachten er nog maar een kleine 20 km. Ik verwacht zo rond half drie binnen te komen, en dan zit het er op.
Tot morgen… O Pedrouza – Santiago de Compostella.
Dag 42 – O Pedrouzo – Santiago de Compostella 19,5 km.
De laatste dag… Nog een keer opstaan om op pad te kunnen gaan… It’s My Way… Camino de Santiago!!
Ook vandaag een optocht van velen, met één zelfde doel… Aankomen in Santiago de Compostella. Ik had de wekker op zeven uur staan, maar was voor die tijd al wakker. Ik had vannacht mijn eigen kamer, zodat ik mijn eigen ding kon doen… ik wil nu met mijn eigen gedachten op pad gaan, niet gestoord door anderen…
Om kwart over zeven trek ik de deur achter mij dicht, en ga naar de buren om te ontbijten. Ik heb tegen Kitty gezegd, dat ik om half drie verwacht aan te komen. Mijn Netwerk op mijn telefoon heeft het de voorlaatste dag begeven, en ben ik afhankelijk geworden van Wifi. Ik kan mij voorstellen hoe fijn wandelen het is geweest, toen er nog geen smartphones waren. Heerlijk op pad zijn en weten dat er ergens wel een bed zal zijn, en er niets gereserveerd kan worden. Maar ja… mijn telefoon thuis laten is weer een brug te ver voor mij…
Ook deze morgen zit het potdicht en zijn wij in nevelen gehuld. Jammer, want juist het eerste gedeelte gaat nog door landelijk bos gebied. Voor mijn doen ben ik vroeg op pad, en zolang de route door de stad loopt is er niets aan de hand. Maar dan gaat het ineens linksaf het bos in…
Pikkedonker, tja dat doe ik dus niet en wacht tot de lichtjes mensen mij voor gaan. Nu ervaar ik hoe het is, om in het donker te lopen, en dat zeker drie kwartier voordat ik in het donkere bos iets kan zien. Je ziet dus alleen je voeten, want je moet naar de grond kijken. Ik vind dat dus tien keren niks, en dan zijn er mensen die dus drie uren in het donker wandelen…
Hier zie ik ook voor het eerst een tentje in het bos. Er zijn nu eenmaal ook pelgrims onderweg, die een tent mee nemen en daarin slapen. Zij hoeven niet te reserveren en zetten de tent waar het hun uit komt.. Het lijkt mij wel iets, maar ik voel mij nu toch te oud om op een matje te gaan liggen.
Gelukkig valt de nevel in het bos wel mee, en is het toch genieten van het zicht. Af en toe is het toch weer klimmen geblazen, en al gaat mij dat goed af, ik ben het voort zat. Ik had tegen Kitty gezegd dat ik er half drie zou zijn, maar de kilometers vliegen onder mij door… Ik ruik waarschijnlijk de stal…
Dus maar een bar opgezocht voor een Wifi punt, om te zeggen dat het een uur eerder zal worden. En dan komt Santiago langzamer dichter bij. Van Luisa krijg ik de tip, om vooral de Pelgrim beelden op de Monte do Gozo niet te missen, die uit kijken over Santiago de Compostella. Deze berg staat bekend als de plek, waar de pelgrims hun eerste uitzicht krijgen op de drie torens van de Kathedraal in Santiago de Compostella. Het is wel even zoeken want ik zie alleen het moderne monument, maar dan na enig rond dolen zie ik in de verte de beelden staan.
Vanaf hier is het nog 6 km, en het valt mij op hoe rustig wandelen het nu is. Ik loop nog even samen met Murata de 76 jaar oude Japanner. Ook met de vier Spanjaarden uit Barcelona, die zich in Sarria met de taxi lieten af zetten bij mijn Albergue… Ook met hun heb ik de laatste 100 km elke dag wel even samen gewandeld, en vandaag tot aan het Obradoiro plein.
En dan komt het moment dat je door de poort komt, waar de doedelzak speler staat te spelen. Van horen zeggen, is dat het moment dat je het plein op wandelt. Ik weet natuurlijk dat mijn Lief en Schoonzus Miranda, daar op mij staan te wachten. Als ik boven aan de trap sta zie ik hen al staan… voordat zij mij kunnen zien. Van euforie is geen sprake, maar ben wel gewoon blij dat ik deze tocht volbracht heb. En dat ik na 49 dagen mijn Lief weer in mijn armen kan sluiten.
Door mijn schoonzus Miranda, wordt ik richting de webcam van het Obradoiro plein gedirigeerd. Want de fans thuis zitten online op mij te wachten… En Miranda legt natuurlijk alles vast voor het nageslacht.
Mijn Camino naar Santiago de Compostella zit er op. Zevenenveertig dagen was ik onderweg, wat een avontuur. 779 km… Ik liep gemiddeld 17 km per dag, soms maar 8… en soms 27,5 km, en 5 dagen helemaal niets. Zes en halve week op pad met alleen je rugzak, waar je hele hebben en houwen in zit. Meer heb je niet nodig… Ik heb het bewezen.
Ik heb onwijs genoten van de prachtige natuur. Heel bijzonder allemaal… maar ook zwaar, spectaculair, gezellig, pijnlijk, eenzaam, spannend, sociaal en emotioneel.
Bijzonder waren de ontmoetingen onderweg… vrienden gemaakt van over de hele wereld. Bij velen vaarwel en Buen Camino gezegd, maar met anderen zijn er ook blijvende vriendschappen ontstaan.
Het Camino-virus heeft mij te pakken gekregen, dus bij leven en welzijn gaat er zeker een vervolg op komen.
Rianne Blogt 