In week 2 lopen wij in zes dagen van Deventer naar Amersfoort

Marskramerpad Dag 7 – 16 augustus. Deventer – Klarenbeek 19.3 km

Het was fijn om weer even thuis te zijn maar het wandelbloed kruipt waar het niet gaan kan. Ik wil weer verder. Tilly haalt mij weer om kwart voor acht op en samen reizen wij rechtstreeks naar Deventer. Vandaag gaat onze tocht weer verder met Dag 7 van het Marskramerpad. De weer goden beloven niet veel goeds, en als wij in de trein zitten maak ik een foto, die qua weer niet veel goeds voorspelt. 

Wij besluiten om meteen als wij aankomen in Deventer, onze regenkleding aan te doen en op dat moment regent het ook zijn best. Maar als wij het station uitlopen is het droog, en op af en toe een drupje na, zal het dat ook blijven. Tegenover het station gaat ons Marskramerpad verder, door een mooi park en over een Vogeleiland.

Het begint al meteen mooi… Wij lopen door prachtige oude steegjes richting de IJssel. Het pontje vaart net weg maar dan hebben wij even tijd om foto’s te maken. Aan de overkant gaat het linksaf langs  de Bolwerks Molen, een oude Zaagmolen wat nu een museum is. En vandaag natuurlijk dicht… Wij volgen 3km lang de dijk langs de IJssel richting Wilp, het is echt eindeloos. Gelukkig staat er in de berm een kleurenpalet aan veldbloemen, prachtig gewoon. 

Aan het einde van de dijk slaan wij rechtsaf, en is het nog maar 1km naar Wilp. Hopelijk is daar een bankje waar wij kunnen zitten. Bij de Bolwerksmolen stond er wel een, maar toen waren wij nog maar net onderweg. Bij de kerk staat er een… maar regent het nu wel of net niet. Wij lopen nog een klein stukje door en komen bij een buurthuis. Het is gesloten maar ze hebben een terras, en onder de veranda kunnen wij droog zitten. Schoenen uit en pauze… 

Met de kerk op de achtergrond even een selfy, en dan gaat het weer verder over een Dijken route die wij een viertal kilometers volgen tot boven Voorst. Donkere luchten kondigen regen aan maar onze dijkentocht gaat ook door het bos, en daar voelen wij de spatjes amper. In de buurt van Voorst zou een restaurant zijn, maar hier in de buurt is alles op maandag gesloten. Dus lopen wij verder… 

Dan zien wij een bordje staan van Rustpunt.nu 1.4 km, maar wel linksaf en onze route gaat rechtdoor, als het nu maar 300 meter zou zijn… Dus gaan wij rechtdoor. Wij komen natuurlijk steeds dichter bij de Veluwe, en onze paadjes worden steeds mooier. Wij hebben zoveel te kijken dat wij onze zere voetjes bijna niet voelen. 

Het gaat vandaag van een leien dakje. De temperatuur is prima, de regen valt reuze mee en af en toe breekt er flauwtjes een zonnetje door. Tilly attendeerde mij op een bordje wat ik zo maar voorbij loop. Altijd leuk zo’n bordje om onder je neus te wrijven dat je er nog 226 km moet lopen. Maar als het zo voorspoedig blijft lopen als nu gaat dat goed komen. 

Wij komen over prachtige Landgoederen, landweggetjes en mooie bospaden. En dan komen wij aan in Klarenbeek, en zie op de kerkklok, precies op tijd. Want wij kunnen bij onze B&B van vandaag vanaf 16:00 uur inchecken, en wij hoeven nog maar 400 meter. 

’t Hoge Bruggetje heet het en het is in  een woord geweldig. Een plek om terug te keren. Een pracht van een slaapkamer, en daar naast een pracht van een veranda met glas er voor. Houtkachel, tv, zithoek en eethoek. 

Wij zijn dan ook niet meer weg geweest en hebben een Indische rijsttafel laten komen. 

Dag 7… In een woord… Geweldig.

Tot morgen.😊

Marskramerpad Dag 8 – 17 augustus. Klarenbeek – Hoenderloo … 18.6 km

Wat een prachtig onderkomen, een 10 met een griffel!! Superlang in de serre gezeten en naar de zonsondergang gekeken. Daarna naar bed, ik raakte het bed en viel in diepe slaap. En vanmorgen zo fris als een hoentje stond ik weer op. Gastvrouw Mariet bracht een uitgebreid ontbijt, en plastic zakjes zodat wij ook ons lunchpakket konden maken. 

Via de Beekbergse beek ging het weer naar de witrode bordjes van het Marskramerpad. Ook hier is het weer prachtig wandelen, en de kilometers vliegen onder ons door. Tilly heeft gisteren uitgezocht waar wij een rust pauze kunnen nemen, en dat is in Oosterhuizen bij Wijngaard Buitenhuis. Omdat het wandelen lekker gaat proberen wij tot daar door te lopen, en dat is bijna zes kilometer. 

Dat lijkt misschien weinig maar voor mijn knie die nog niet echt wil, is het genoeg. En dan heb je ook nog het gewicht wat ik moet mee slepen. Met drinken erbij zit ik toch op 9 kg. Dus op tijd een pauze om even de rugtas af te doen en om mijn been omhoog te leggen. Bij Wijngaard Buitenhuis is het zelfbediening en het geld voor een cola en een appelkoek moeten we in een klomp doen. Hier in de buurt rijd ook de Stoomtrein die op en neer rijd tussen Apeldoorn en Dieren. 

In de verte hoor ik hem aankomen en even later zie ik hem in de verte. Toch wel jammer dat wij om die tijd niet bij de overweg zijn als hij passeert. Ook vandaag weer veel variatie in de natuur en voordat wij in de bossen verdwijnen lopen wij kilometers over een zandpad tussen de maisvelden, lekker beschut voor de wind die steeds meer aan wakkert.

Wij komen op een kruispunt waar Marskramer en Maarten van Rossum elkaar kruisen. Natuurlijk moet dit vastgelegd worden op de gevoelige plaat. 

Wij komen op de Arnhemse weg uit en slaan rechtsaf… hé hé eindelijk een bankje, wat later het enige bankje blijkt te zijn in de 10 kilometer die wij nog tot Hoenderloo moeten afleggen. Na dit bankje slaan wij iets verderop linksaf de bossen in. Het zijn paden waarop alleen de bosbouwers zich verplaatsen op rupsbanden. Het loopt erg zwaar, en zijn blij als ons pad na 1 kilometer rechtsaf gaat. 

Maar het wordt alleen maar erger, als ik zeg dat het hier op de N70 (Duivelsberg) lijkt. Het gaat op en af, maar vooral op… En het ergste… geen bankje om te zitten. Tilly ziet een plekje waar wij kunnen zitten, een soort van verhoging in de berm. Hier kunnen wij zitten en nuttigen onze lunch. Daarna nog even een selfie en dan weer verder. 

Vanaf hier komt de camera nog amper uit mijn zak want het begint te regenen… en te regenen, en als wij in Hoenderloo aan komen regent het nog steeds. Om klokslag drie uur zijn wij bij het witte kerkje en bij de bijzondere boom op het kerkhof. Wij zijn twee uur te vroeg… dus gaan wij bij een restaurant wat drinken en een soepje eten. Daarna gaan wij nog op zoek naar een eetgelegenheid voor vanavond.

Om half vijf lopen wij naar ons Vrienden op de Fiets adres. Wij kunnen weer met de beentjes omhoog. 

Tot morgen voor Dag 9😊

Marskramerpad Dag 9 – 18 augustus Hoenderloo – Kootwijk 18.6 km

Toen wij gisteren eindelijk met de beentjes omhoog konden, begon het te stortregenen en het hield niet meer op. Voor de eetgelegenheid moeten wij 400 meter lopen. Dus onze regenkleding aan, en ook de regenbroek. En zo wandelen wij naar Restaurant Buitenlust, waar wij heerlijk gegeten hebben. De regenbroek hielden wij maar aan… Daarna terug naar onze slaapplek, nog steeds wandelend in de regen. Douchen en onder de wol..

Miserable geslapen Pff smal bed, dun dekbed, dan weer koud dan weer heet, dan weer een zeurende knie, naar de wc … en dan is het ochtend. Het ontbijt staat in de koelkast en het is zelfbediening. En zodoende kunnen wij bijna een uurtje eerder op pad dan anders. 

Het is grauw en het is grijs, maar wel droog en dat blijft het ook vandaag… althans, dat is beloofd. Toch houden wij onze regenkleding paraat, je weet maar nooit. Naast het Nationaal Park Hoge Veluwe, gaat ons pad het bos in. Prachtig hier en als wij na twee kilometer een bankje zien, gaan wij zitten en genieten van de stilte. Je zou haast denken dat er iets aan je oren mankeert… zo stil. 

Wij komen door donkere wouden, heel mooi maar het is maar van korte duur, want even daarna slaan wij af, en gaat het weer over smalle paadjes. Het erge aan smalle paden is, dat na al die regen van gister, de varens en grassen doornat zijn en mijn schoenen en onderzijde van mijn broek zo ook flink nat worden. Zodoende merk ik dat mijn schoenen lek zijn. Het is niet zo dat ik loop te soppen, maar mijn sokken worden klammig. Niet prettig maar ik moet verder… 

 Het gaat een beetje op en af, maar niet zo erg als gisteren met die grote hoogteverschillen. Als je nou over een fietspad wandelt, zijn er altijd wel bankjes… maar waar wij wandelen is het gebied van de bosbouw. Dus is het net als gisteren gisteren zwaar zwoegen over paden van los zand, en het stuifzandgebied moet nog komen. 

Af en toe komen wij al wat hei tegen die in bloei staat. Maar wij willen grote heidevelden zien. Hopelijk komen wij die nog tegen vandaag. Gisteren kon ik het geluid niet thuis brengen, maar vandaag weet ik het. Wij lopen namelijk om het Infanterie Schietkamp van Harskamp, en de kogels vliegen om de oren… niet bij ons hoor, maar het gaat flink te keer daar. 

Eerst komen wij bij de schaapskooi. Er staan wel wat schapen in de wei, maar wij willen eigenlijk een schaapherder zien met een hele schaapskudde, maar die zijn op de heide vermoed ik. Dit gebied heeft een immens groot heide gebied, maar waar het oorspronkelijke Marskramerpad heeft gelopen, slaan wij nu rechtsaf en maken een omtrekkende beweging. In de verte zie ik Radio Kootwijk liggen. 

En dan zien wij de vele heidevelden die wij zoeken, maar het staat nog niet zo in bloei dat er een diep paarse gloed te zien is. Natuurlijk willen wij zelf op de gevoelige plaat vastgelegd worden, staande in een heideveld.. De paden waaraan deze heide staat is amper te belopen, zo zwaar. Na de fotosessie gaat het verder, en zijn wij toe aan een bankje. Maar die wil maar niet komen en aan ieder die ik tegen kom vraag ik, “weten jullie een bankje?“ Er komen drie amazones aan en die zeggen, dat er verderop een bankje is…

Maar als wij daar aankomen blijkt deze bezet. Op hetzelfde tijdstip begint het weer te regenen. Aan de dames die er zitten vragen wij wat op te schuiven. Tilly kan er naast en ik ga op het puntje zitten, tegengesteld aan de anderen. En zo wachten wij totdat het buitje weer over is. 

Daarna zwoegen wij weer verder over die zware zandpaden van de heide  richting Kootwijk. 

Inmiddels zijn mijn schoenen behoorlijk nat geworden, en daarom wil ik zaterdag in Amersfoort bij Bever nieuwe Wandelschoenen gaan kopen. Ik moet toch wat als ik met dit weer wil blijven wandelen. 

In Kootwijk gaan wij nog een soepje eten en daarna is het nog een kleine 2 kilometer wandelen naar B&B Bosrijk. Ik wil eerst mijn schoenen drogen, en heb aan de gastvrouw een föhn gevraagd. Dat heeft prioriteit nu!! 

De B&B… wat niet meer is dan een veredelde blokhut ligt hier in de middle of nowhere, En dat is te merken aan de verbinding als wij willen telefoneren. Wij willen eten bestellen en dat gaat maar moeizaam, maar uiteindelijk is ook dat gelukt. 

Tot morgen voor Dag 10😊

Marskramerpad Dag 10 – 19 augustus. Kootwijk – Veenhuizerveld 17.5 km

Elke dag is het Walk, Eat, Sleep, Repeat…  en ook elke ochtend hetzelfde ritueel, maar vandaag onderwerp ik mijn inmiddels weer droge schoenen aan een inspectie beurt. Ik heb ze vorig jaar gekocht en heb er inmiddels al bijna 1500 kilometers mee gewandeld. Er zijn schoenen die maar 1000 kilometer meegaan, en bij een ander tik je de 2500 aan. 

Ik zie aan mijn linkse schoen bij de zool toch wel iets van een scheur. Aan de rechterkant een duidelijke scheur. 

In Amersfoort komen wij zowat aan Bever voorbij, dus daar maar eens kijken of ze iets voor mij kunnen betekenen. Om 08:20 uur wordt er ons een karig ontbijtje gebracht, bij de Vrienden op de Fiets zou je dat verwachten, maar vaak is dat veel beter dan dit. En dat voor een B&B waar wij toch €95,00 voor moeten neertellen, en ze geen eens een wastafel hebben en je aan het aanrecht je tanden moet poetsen 🤔

Als wij op pad gaan begrijpen Wanda (wandelapp) en ik elkaar niet, welke kant wij op moeten. Daar komt Tilly met haar Maps.me nog bij. Maar we komen er uit door een stukje te lopen, en kijken wat het pijltje aan geeft. 

Het gaat de eerste uren over dezelfde soort paden tien in een dozijn. En dat zijn bijna onbegaanbare weggetjes van los zand door het bos. Maar dan komen wij vanuit het bos op de heide van Boswachterij Kootwijk. Wat is het hier prachtig, wij volgen dan ook de gewijzigde route… een smal pad over de hei, en wij blijven maar foto’s maken. Een zonnetje er bij was mooier geweest, maar ik ben al blij dat het droog is. 

Ook hier maken wij weer een omtrekkende beweging over deze heide. In de verte ziet Tilly wat zwarte schaduwen waarvan zij denkt dat het Schotse Hooglanders zijn. Dat zou mooi zijn want ander wild zijn wij nog niet tegengekomen. Wel veel sporen van reeën en wilde zwijnen, en net bij de picknicktafel veel sporen van een schaapskudde. 

Dichterbij gekomen blijken het geen runderen te zijn, maar vier bijenkorven👀 dat is toch wel pech hebben. Wij komen in de buurt van Stroe en Tilly heeft gezien dat er een restaurant om half twaalf open gaat, en dat is het bijna. Ik zie bij een groot mengvoederbedrijf een spiegel staan, en meteen groeit bij mij het idee om daar een selfie te maken, en zo geschiedde. Toch weer leuk en ook apart. 

Op dat moment komt er een oma met kleindochter langs gefietst, waarop kleindochter vraagt, “Oma wat zijn die mensen aan het doen?“ Waarop Oma zegt, “die zijn aan het langlaufen.”… Nou dat weten wij dan ook weer😂

Om precies half twaalf zijn wij bij het restaurant en zij zijn net aan het openen. Wij gebruiken hier maar meteen onze lunch. Terwijl wij daar zitten ziet Tilly een jonge vrouw voorbijkomen, die ook bij dit restaurant een pauze wil maken. 

Gisteren waren wij haar ook twee keer tegengekomen, en hadden toen met haar een praatje gemaakt. Zij liep ook het Marskramerpad maar deed daar 4 jaar over. En ze vertelde dat zij, net als Tilly en ik… ook naar Santiago de Compostella is gelopen. 

Dat schept meteen een band, dus toen wij haar daar zagen nodigden wij haar uit om bij ons te komen zitten. Zij heette Lydia en bestelde een Latte en wij onze Lunch. Camino lopers / pelgrims delen hun ervaringen en zodoende was er genoeg gespreksstof. 

Nadat zij haar Latte op had, namen wij afscheid van Lydia. Zij ging afrekenen en vertrok. Wij hadden geen haast maar toen wij daar haast een uur gezeten hadden, was het ook tijd om te gaan. Ik ging afrekenen, en daar bleek dat Lydia voor ons had afgerekend. Wablief?? 

Ja zij had voor ons afgerekend, Wat lief van haar en wij konden haar niet eens bedanken. Zo zie je maar dat de Heilige Jacobus altijd goed voor de Pelgrims zorgt. 

Aan de noordkant lopen wij Stroe weer uit en maken hier en daar een foto, zoals bij de gladiolen die ik nu al twee jaar gemist heb met de 4Daagse. Of een foto van een pop op een bankje met een behoorlijke haan er achter. Je moet toch wat als de weg eindeloos is. 

En als wij dan afslaan zijn het diezelfde van tien in een dozijn, en ploeteren wij voort. Op zo’n pad zoek je de beste plek uit en soms is dat aan de linker kant… en dan zie ik dat het aan de rechterkant beter is, en ga ik rechts verder. Op hetzelfde moment beslist Tilly dat vaak ook te doen, teamwork dus. 

Af en toe kijken wij op onze wandelapp waar de route loopt. En dan zie ik dat het GPX bestand een rare Kronkel maakt, waarvan ik denk… Nergens voor nodig, en zo slaan wij die rare kronkel van de wit/rode bordjes mooi over.  

In mijn achterhoofd heb ik de gedachte, dat als wij zo lopen, wij misschien Lydia weer kunnen inhalen… en verhip, het lukt. Want op het moment dat die rare kronkel en mijn bedachte route bij elkaar komen, staat Lydia daar. Bijzonder of niet dan… en dat zijn van die momenten die ook op de Camino gebeuren. 

Zij had ons met die wandelstokken zien lopen, en dacht dit best wel wel eens handig kon zijn. En zo stond zij met een staf van een gevonden tak op ons te wachten. Een echte pelgrim dus… Tilly gaf haar een gehaakt Hartje, als dank dat zij voor ons betaald had. En wij vroegen iemand of die een foto van ons drieën wilde maken.  Daarna wisselden wij nog het e.e.a. uit en namen wij afscheid van elkaar. Zij ging verder en wij namen daar bij de picknicktafel onze pauze. 

Na deze stop gaan wij weer verder en gaan over Landgoed Klein Boeschoten. Wij gaan even door het bos en komen dan uit een lang fietspad, parallel aan een karrespoor. Fietsers zien wij nauwelijks, maar paarden des te meer. Als wij nog 2 kilometer te gaan hebben  begint het weer te regenen. Regenjas maar weer aan en gauw naar ons Vrienden op de Fiets adres. Daar worden wij hartelijk ontvangen door Esther en Marco. Vanavond hoeven wij de deur niet meer uit want Marco kookt voor ons €7,50 pp

Dit Blog kwam met moeite tot stand… heel slechte Wifi en amper 4G

Tot morgen voor Dag 11😊

Marskramerpad Dag 11 – 20 augustus. Veenhuizerveld – Terschuur 16 km

Heerlijk gegeten!! Marco had voor ons gekookt uit zijn biologische groentetuin. Een heerlijke courgette soep. Een witlof schotel met aardappel, en nog heerlijke sperziebonen. En als klap op de vuurpijl twee bolletjes ijs met chocolade saus en blauwe bessen. Dus overnachting, mee eten en toeristenbelasting voor nog geen €32,00 Had ik maar meer van zo’n adressen onderweg. 

Voordat wij op pad gaan heeft Marco met een impregneerspray mijn schoenen ingespoten, hopelijk helpt het. Wij hoeven maar een klein stukje terug te lopen om weer op de originele route te zijn. Het is zwaar bewolkt en meteen al drukkend weer, zodat wij al meteen besluiten bij het eerste bankje dat wij tegen komen, ons vest uit te doen. 

De Veluwe hebben wij achter ons gelaten, en wandelen over boeren landweggetjes van tien in een dozijn. Dat er gisteren middag regen is gevallen kunnen we zien aan de moeilijk begaanbare paden. Wij Marskramers krijgen het niet voor niets, maar wij zijn inmiddels wel wat gewend. Gelukkig worden die modderige paden afgewisseld met een mooi stukje over de hei, hier staat het werkelijk mooi in bloei. Extra mooi omdat ook het zonnetje begint te schijnen. 

Het is maar goed dat ik mijn wandelapp bij mij heb, want lange tijd zien wij geen  enkele wit/rode markering. Wij gaan er maar van uit dat wij goed zitten. Als wij ons pad op deze hei voltooid hebben, slaan wij rechtsaf. Als wij omkijken zien wij dat de markering ontbreekt op dit stuk. 

Omdat onze etappe vandaag niet zo lang is, gaan wij regelmatig op een bankje zitten. Gewoon lekker zitten en genieten van het uitzicht, of genieten van de stilte….gewoon sssss. Achter de bank staat tegen de boom de Pelgrims staf van Lydia. Nu kun je zeggen, “het is een gewone tak.” Maar wij zijn er van overtuigd dat deze van haar is. 

Bij dit bankje worden wij er op geattendeerd dat wij nu bij Appelsche Heide komen. Een mooi stukje natuurgebied met vennen en heide. Het eerste vennetje wat wij tegen komen is het  Appel Ven. Hé dat is toevallig… in Oss hebben wij een appel ijver. Wij maken hier maar meteen onze selfie van de dag met het ven op de achtergrond. 

Dat dit een mooi gebied is merken wij aan de fotograaf, die rondom een aanstaand bruidspaar, zijn best doet om ze mooi op de foto te krijgen. Discreet en op afstand blijvend leg ik ze ook vast op de plaat. En dan gaan wij weer verder en weer over een pad wat niet gemarkeerd is. Zolang je maar op het rechte pad blijft komt alles goed, denk ik dan maar. 

Het is weer tijd voor een bankje waar voldoende reuring is, want van hieruit starten diverse wandelingen. Het zonnetje begint nu toch echt te schijnen, en het wordt warm. Ik zet de zonnebril op en zoek mijn Cobber (koelsjaal) en doe hem aan. Wat is dat toch een fijne sjaal als het warm is. Wij maken er maar meteen een selfie bij. 

Nu wij hier op dat bankje zitten, zie ik dat wij aan de Schoenlapperweg zitten. Wat een toeval, net nu ik die problemen met mijn schoenen heb. En dan gaan wij weer verder en weer gaat het over smalle weggetjes, en soms lopen ze zowat bij de boer over het erf. En soms zijn het paden waarvan je denkt, is het nu een pad of loop ik alleen maar door hoog gras. 

Het is half twee als wij aankomen in Terschuur. Hier willen wij lunchen bij pannenkoek restaurant De Tolboom. Vanaf hier is het nog drie kilometer naar ons Vrienden op de Fiets adres, maar daar kunnen wij pas om 16:00 uur terecht, dus wij hebben wel eventjes de tijd. Alles gaat relaxed vandaag of liever gezegd de hele week. 

Die laatste kilometers zijn altijd zwaar, maar nu zijn ze heel zwaar, omdat wij best langs een gevaarlijke weg moeten wandelen. Wij zijn tenminste blij, als wij het gedeelte met de vangrail achter ons hebben gelaten. 

Ik schiet nog wat foto’s van wat er zoal voorbij komt. Zoals onderstaand als je soms een baan zoekt. Wie wil dit nu niet. En dan is er nog een molen, en zijn wij eindelijk bij ons slaap adres van onze Vrienden op de Fiets.

Morgen onze laatste dag van deze week. Ook die hebben wij wat ingekort, omdat ik nog langs de Outdoor winkel van Bever wil gaan in Amersfoort. Tot zo ver!! 

Tot morgen voor Dag 12😊

Marskramerpad Dag 12 – 21 augustus. Terschuur – Amersfoort 16 km

Aangekomen bij de Vrienden op de Fiets, hebben wij alleen nog maar gerust. Petra is de gastvrouw en alleraardigst, en verteld dat wij van alle faciliteiten gebruik mogen maken in de tuin, wat een paradijsje blijkt te zijn. Ons eten hebben wij maar weer besteld, dat is toch wel handig. 

Het blijkt goed weer te zijn voor de ballonvaart, want wij hebben er verschijnende over zien komen. Vanmorgen al weer bijtijds op… Ai last van mijn rug, Tilly smeert er ‘Fit’ spierbalsem op en het begint nu lekker te gloeien. Nadat ik mij aangekleed heb en mijn backpack gepakt, geniet ik van ons uitzicht vanaf mijn bed gezien. 

Om 08:00 uur is er ons ontbijt wat er goed uitziet, eigenlijk zoals wij ook van Petra verwacht hadden. En dan gaan wij op pad. Gisteren hebben wij een heel stuk van de route over geslagen omdat wij naar ons slaapadres moesten. Maar in juni heb ik dat gedeelte al gelopen tijdens mijn wandeling over het Paradijs Klompenpad. Echt een heel mooi stuk. 

Maar nu gaan we via de kortste weg naar het Marskramerpad. Volgens Tilly is het zelfs de oude route. Meteen maar een selfie maken bij de springbalsemien. Tilly herkent deze plant die hier veelvuldig in de berm bloeit. Wij zijn nog maar net onderweg en kan mijn draai nog niet vinden. Nu is het niet de knie die ik voel, maar zeurt mijn rug… Het is ook altijd iets met mij. Normaal loop ik als een diesel voorop, maar nu sjok ik achter Tilly aan…… En dan… Wat doet ze nou, ze loopt zomaar een bankje voorbij. 

De weg waar wij overheen gaan komt uit bij Groot Vinselaar. De poort staat open dus lopen wij door, er staat een bordje ‘Toegang Verboden’. Ik kan mij  herinneren ergens gelezen te hebben, dat de boer het niet leuk vond dat iedereen hier maar over zijn erf liep. Daarom is de route van het Marskramerpad waarschijnlijk verlegd. 

Verderop stond de boer en ik vroeg of wij welkom waren, omdat de poort open stond. Hij mompelde iets en wij wandelden door. Dan komen wij uit bij de Barneveldse Beek die wij lange tijd volgen. Het is weer heel anders wandelen dan de boeren landweggetjes van de afgelopen dagen, dit is veel leuker.

Als wij een mevrouw tegenkomen, vraag ik haar of ze een bankje weet. Nee niet op dit stuk langs de beek. Op mijn Komoot wandelapp zie ik dat 700 meter verder een thee-en pluktuin is, maar soms is dat al te ver. En wij weten natuurlijk niet of die theetuin wel open is. Dus nemen wij het eerste bankje wat wij tegen komen, en dat is op 500 meter. 

Als wij wat gerust hebben gaan wij weer verder, en Ja hoor 200 meter verder is de theetuin. Wij horen wat bedrijvigheid en besluiten hier onze cappuccino te drinken, en misschien hebben ze er nog wat lekkers bij. Tilly neemt een stuk chocolade framboostaart en ik een aardbeien taart, zo heerlijk. Nog even profiteren van het samen op pad zijn. 

Toen wij hier aan kwamen waren wij de enige, maar nu zie ik waarom het ineens zo druk wordt. Een 100 meter verderop ligt namelijk het Landgoed en Kasteel Stoutenburg. Wij wandelen ook over het Landgoed, maar zien het kasteel nauwelijks liggen. Met een zon die al aardig begint te steken is het hier fijn wandelen. 

Langzamerhand komt Amersfoort dichterbij, en in de verte kan ik zelfs al de Onze Lieve Vrouwen kerktoren zien. Toch is het nog een heel eind voordat wij er daadwerkelijk zijn. Het laatste gedeelte gaat door een tweetal parken. En dat is fijn schaduwrijk wandelen, en zijn wij beschut tegen de zon. Er is bedrijvigheid in en op het water. 

En dan komen wij uit in het centrum van Amersfoort. Ik blijf bij mijn plan om niet naar de Outdoor winkel van Bever te gaan. Wel willen wij nog ergens wat gaan eten op een terrasje, om deze twee weken wandelen met Tilly af te sluiten. 

Daarna moeten wij nog een kilometer door de stad naar het Centraal Station en dan zit het er toch echt op. Het was twee weken volop genieten samen met Tilly. De goede klik die ik met haar had is een dubbele klik geworden, en wij hebben besloten dat wij nog vaker met elkaar op pad zullen gaan. 

Ter afscheid nog een laatste foto bij het station in Oss. Volgende week ga ik alleen verder en hoop dat de rugpijn dan weer verdwenen is. 

Tot maandag😊!!