Unsere Reise is een muziekstuk van de  Fäaschtbankler, een Blaaskapel uit Zwitserland, waarvan ik hoopte dat zij ook op Woodstock der Blasmusik 2024 zouden zijn. Helaas is dat niet het geval en daarom heb ik mijn reisverslag “Unsere Reise” genoemd…

Een reis die begint op dinsdag 25 juni, want dan ga ik met Ans, Jan en Natalie op weg naar Woodstock der Blasmusik. Een reis van een dikke 800 km naar Ort im Innkreis. Wij splitsen onze reis in tweeën en rijden tot ons overnachtingsadres Hotel Steigerwald aan de A3, 70 km onder Würzburg in Duitsland. Wij reizen onafhankelijk van elkaar met twee auto’s, omdat Jan en Ans er nog een vakantie aan vast knopen in Tirol.

Natalie en Rianne ( ik dus ) rijden op zondagmorgen al weer naar huis omdat Natalie weer moet gaan werken. Op zondagmorgen naar huis rijden is  helemaal niet zo verkeerd, omdat dit weekend in Oostenrijk ook de Formule 1  wordt verreden en er meer mensen naar huis willen.

Al een paar dagen zit ik te dubben wat ik allemaal mee zal nemen, het is tenslotte maar een dag of vijf. Spijkerbroek, korte broek, en wat hemdjes. Regenjasje en regen poncho. Mijn Tilley hat, en goei schoeisel want er moet veel gewandeld worden. Dat is het zo’n beetje… zonnebrand, muggenspul, en een goed  gevulde portemonnee… en natuurlijk mijn Trombone, en niet te vergeten ‘mijn entreebewijs voor Woodstock der Blasmusik’.

Op dinsdagmorgen wordt ik om 10:00 uur opgehaald. Mijn kleding zit in een handbagage koffertje, mijn regenkleding en schoenen in een plastic Jumbo Tas. Via de A73 en A77 gaat het naar de grens waar versterkte controles zouden zijn vanwege het voetbal. Niets van dat alles want wij kunnen gewoon lekker doorrijden. Alles gaat voorspoedig en zo komen wij om 16:20 uur aan bij Hotel Steigerwald.

Jan en Ans zijn er al en staan op ons te wachten, want ik ben de degene die de twee kamers geboekt heeft. In de Serways Raststätte bestel ik als etappe biertje, 4 halve liters Krombacher. Daar beginnen we mee en daarna gaan wij pas inchecken.

Na dit intermezzo halen wij onze spullen uit de auto, en gaan we naar onze kamer die aan de achterzijde van het hotel ligt, weg van het rumoer van de snelweg aan de voorzijde. Er is het afgelopen jaar flink gewerkt hier aan twee spiksplinternieuwe parkeerterreinen, en aan achterzijde staan vele honderden vrachtwagens te ronken. Het monotone geluid van de koelwagens dringt door tot in onze slaapkamers.

Afgesproken is dat wij om 19:00 uur gaan dineren in de Raststätte. Als ik in Duitsland of Oostenrijk ben heb ik het liefst een schnitzel, dus ook hier. Alleen was deze er eentje met een Texaanse touch, maar toch erg lekker dat moet ik zeggen.

Als je met je hotel in een dorpje zit kun je ’s avonds na het eten, nog heerlijk door het dorp Wandelen. Dat was hier niet het geval, dus werd het een rondje over het parkeerterrein. Jan en Ans waren voor het eten al wezen wandelen, dus die wisten de weg. Ik dacht… We gaan gewoon een beetje over het parkeerterrein, dus zijn mijn gewone slippers goed genoeg.

Maar niets van dit alles, want het ging ook over een mooi pad door het achtergelegen bos. Toen wij na zo’n 800 meter het parkeerterrein verlieten, besloot ik toch maar mijn Komoot navigatie app aan te zetten.

Meteen nadat wij het donkere bos in wandelen ruik ik de geur van het bos. Geen bezine dampen meer, maar geur van het hars van de bomen. Het ronken van de vrachtwagens maakt plaats voor het sjielpen van de vele vogeltjes, als wij dieper het bos in gaan.

We lopen een klein stuk rechtdoor, en na de man op zijn uitkijkpost, nemen wij het pad wat linksaf gaat. Het gaat gestaag naar beneden, en veel steiler dan de foto hier laat zien. En dan lopen die slippers toch niet zo gemakkelijk merk ik wel, op een pad wat achteraf 610 meter lang blijkt te zijn, voordat wij weer op een weg uitkomen.

Deze weg brengt ons weer terug naar het parkeerterrein en lopen eerst onderlangs, en daarna boven langs de vele vrachtwagens die hier geparkeerd staan. Ik maak nog even een praatje met een gepensioneerde chauffeur van een Nederlands bestelbusje met de tekst…

Hij staat even te rusten voordat hij weer verder gaat. Hij moet vanavond nog naar Nederland, had medische apparatuur voor Philips op moeten halen in Praag, en daar zitten ze op te wachten. Hij kan echter niet weg voordat de vrachtwagen voor hem, aanstalten maakt om door te rijden. Duurt nog een half uurtje verteld hij mij.

We nemen het voetpad naar boven en ik  werp nog even een blik naar beneden, naar de vele vrachtwagens zij aan zij… En zo wandelen wij weer terug. Het is half 10  de Raststätte is dicht. Maar niet getreurd, er staat een automaat in de hal van het hotel, waar wij 4 Krombacher’s uit kunnen toveren. Niet zo’n heel snelle keuze overigens. Eerst maak je een keuze wat je wil gebruiken, daarna moet je je rijbewijs door een sleuf heen halen voor een identificatie, daarna mag je betalen. En daarna gaat de robot ze een voor een halen.

Het is nog te vroeg om naar boven te gaan, dus drinken wij ons biertje op het terras van de Raststätte De muggen steken mij lek dus als ik het biertje op heb, vind ik het tijd om naar onze kamer te gaan. Als ik het leeg blikje weg wil gooien zak ik ook nog eens door mijn stoel, dus is het echt tijd om te gaan.

Tot morgen voor deel twee van Unsere Reise…