Hopelijk komt aan de situatie zo als ik mij nu voel gauw een eind. Ik vermoed dat het te maken heeft met de verwerking rondom het rouwproces. Een overlijden van een naaste is niet niks natuurlijk, en heeft een hele impact voor jezelf en je omgeving. Maar op dit moment voel ik mij leeg… moe erg moe…. nergens geen zin in… Ook mijn vrouw zit in hetzelfde schuitje, wat dat betreft kunnen wij elkaars handen schudden. Maar leuk is het allerminst.

Maar ik merk dat ik verder moet, …..  Gelukkig komen er een paar intensieve maanden aan, zodat er geen tijd is om te rouwen. Vergeten doe je nooit, want er gaat geen dag voorbij of ik denk wel even aan mijn lieve schoonmoeder “De Grande Dame” zoals zij ook wel genoemd werd. Een bijzonder mens zal je nooit vergeten…… Maar vergeten doe ik ook niet de afgelopen weken. De eerste weken hadden wij de zorg om Papa….. het waren moeilijke weken waarbij wij zelf niet aan verwerking toe kwamen.

Maar nu haast drie maanden verder lijkt het er op dat hij zich zelf hervonden heeft. Mama zou niet anders gewild hebben. Een bijzonder mens zoals ik al zei….. Bijzonder omdat zij zelf de regie voerde over haar afscheid aan dit leven, maar ook omdat zij er voor gezorgd heeft dat Papa het aan niets zou ontbreken als zij er niet meer zou zijn. Daar zijn wij achter gekomen bij het op ruimen van alle kasten, en daar voorraden hebben gevonden waar een leger een jaar mee vooruit zou kunnen……

Zoals Papa nu probeert om zijn juiste pad weer te vinden, zo moet ik ook weer verder. Zoals ik al zei komen er een paar drukke intensieve maanden aan die alle aandacht op eisen. In mijn volgende posting zal je daar meer over kunnen lezen.