Dag 3: Gestart om 05:36 uur …. Finish om 15:09 uur. 

Het beloofde een hete dag te worden en met de Zeven Heuvelen in het verschiet, boezemt je dat al angst in. Gelukkig viel het allemaal wel mee, vooral omdat er ook grote stukken bij zijn, waar je heerlijk in de schaduw kon lopen. Net als gisteren werd ik ook vandaag door velen herkend van het Vierdaagse Journaal. Leuk toch, ik ben er trots op….

Als je een vroege start hebt, komen er op een gegeven moment de vele bataljons van soldaten tussen ons wandelaars, en dat maakt alles weer een stukje lichter. Zij zingen en lopen in een lekker tempo en wij haken in.

Maar als er geen soldaten in de buurt zijn en je loopt daar op een dijk of ergens in het bos, maakt niet uit waar, dan is het zonder onze soldaatjes maar een dooie boel. Maar gelukkig had ik wat gedownloade liedjes van huis mee genomen, Soldaten liedjes dat wel.  Ik zette gewoon in en dan zingt iedereen wel mee, zo ook deze keer. Maar er zat één liedje tussen waar de gekuiste versie tussen haakjes stond. Het was voor mij haast niet te zingen zonder in de fout te gaan. Daarna zei een andere jongedame  “laat mij het maar doen”. Maar ook zij ging in de fout…. Gelukkig kwam daar net Adjudant Mark van de Koninklijke Marine net voorbij en hij bood zich aan om deze zware last op zich te nemen. Het werd er meteen een stuk gezelliger door, en zonder dat je er erg in hebt, heb je al weer kilometers afgelegd. 

En wat nog belangrijker is, je vergeet je pijntjes eventjes. Want die had ik zeker wel. De afgeplakte blaar daar had ik geen moeite mee, maar dat scheenbeen verontruste mij nog steeds. Het advies van Jacqueline was Koelen met een coolpack, dus ging ik bij elke Rode Kruis post een Coolpack halen en ging tien minuten mijn scheenbeen koelen.

Tegelijkertijd namen wij viertjes dan meteen een rustpauze, en dan kon ik weer verder. En de meiden Wilma en Jacqueline, hadden spuitbussen bij voor en tegen sport blessures. Dus die meiden hebben wat gespoten op en rond mijn been, om mij maar op de been te houden. Lief hé?

Het belangrijkste op een warme dag is veel water drinken, en je kleding er op aan passen. Zeker een handdoek meenemen die je nat kan maken, en in je nek kan leggen. Dit is voor mij voldoende om te overleven, en af en toe onder een sproeier door lopen… Heerlijk is dat.

Wat ik niet begrijpen kan, al die muziek attributen die mee gesleept worden, of kleding om er leuk uit te zien. Het is geen carnavals optocht van een paar kilometer, maar dit pleziertje duurt wel 40 kilometer.

En dan krijgen wij Groesbeek waar het altijd een drukte van jawelste is, gezellig druk maar je raakt elkaar wel kwijt. Dus ineens waren wij Wilma en Jacqueline  kwijt.

Maar zo erg is dat ook weer niet, want je moet allemaal naar hetzelfde eindpunt. Dus liepen Margo en ik saampjes verder richting de Zeven Heuvelen. Volgens mij zijn het er geen zeven want het lijken er veel meer, maar dat komt omdat het in dat gebied allemaal op en af gaat.

Ergens boven op een van de heuvels was ook weer een rode Kruis post, en ook daar weer een Coolpack gevraagd om te koelen. En zo blijf ik op de been. De Seven Hills zijn een kuitenbijtertje maar met dit weer extra zwaar. Maar als je op tijd je pauzes neemt komt alles goed. Wij waren al weer aardig op weg richting Nijmegen,stonden er nog vier muziek maatjes van mij langs de kant. Gauw zoenen en weer verder…

Het slot van deze dag is toch ook weer geweldig als je eerst door een geheel Wit versierde buurt en daarna door een Rood versierde buurt wandelt, in een woord Geweldig!!!! 

Na het afmelden nog even met zijn viertjes de dag afsluiten bij  de Vereniging. Op deze foto zijn de getekende gezichtjes goed te zien.

En s’avonds moet Rianne dan weer opgelapt worden bij de Fysio. Het belangrijkste voor mij is, te weten of het verantwoord is om morgen weer aan de start te staan van dag 4. Na allerlei rek en strek oefeningen en massages kreeg ik groen licht.