Vanaf juni 2018 werk ik gestaag aan mijn voorbereidingen, om straks probleemloos af te kunnen reizen naar Saint Jean Pied de Port voor mijn Camino Francés. Mijn uitrusting is zowat compleet alsmede de wandelkleding die ik mee neem. De kunst is om zoveel mogelijk thuis te laten, en alleen maar mee te nemen wat je echt nodig hebt. Alles wat je thuis laat is mooi meegenomen is het gezegde…

Met de komst van de smartphone is er gelukkig het een en ander veranderd waardoor ik minder mee hoef te nemen.

Zo nam ik vroeger altijd een kladblok mee waar ik mijn reisverhalen op deed pennen. Dat hoeft niet meer, hooguit een kleine blocnote voor wat notities onderweg. Aan het einde van de wandeling, kan ik het dan in concept in WordPress op mijn Smartphone zetten. Ook nam ik altijd een dikke pil mee om te lezen, maar ook dat kan ik nu op mijn smartphone. Er gingen altijd wel enkele landkaarten mee, maar ook dat hoeft niet meer. Er gaat er maar één routeboek mee op reis, en de rest vind ik opgeslagen terug op de vele camino’s Apps.

Ofschoon het nu al een heel avontuur is voor mij… moet dat het voor de pelgrims van toen … uit de middeleeuwen, dit al helemaal zijn geweest. Zij gingen op stap met de kleding die zij aan hadden, en een knapzak met wat eten, vaak zonder geld. Zij probeerden te leven van wat de weg, en de mensen onderweg hen aanbood. Zij gingen ook op pad met een bepaald doel… een Boetedoening of soms als opgelegde straf. Ook namen zij een steen van huis mee, een steen die de bagage en zorgen vertegenwoordigde die men achter liet. Een steen die zij ergens onderweg achter lieten, om zo zonder  hun zware last en zorgen verder te kunnen reizen.

De meesten van Jullie kennen Santiago de Compostella als bedevaartsoord, waar pelgrims al honderden jaren naar toe trekken. Op deze website van De Groene Herberg Pelgrimeren naar Santiago vind je alle in en outs over het ontstaan van Santiago als bedevaartsplaats.

Hoe hebben zij hun route gevonden…

In de middeleeuwen bestonden er in de Nederlanden vrijwel geen specifieke pelgrimsroutes. Langs een toen al fijnmazig netwerk van wegen, verplaatsten pelgrims zich naar het zuidwesten en kozen hun etappeplaatsen afhankelijk van overnachting mogelijkheden, bedevaartplaatsen, relieken … zij reisden te voet of reden mee met een boer of handelsman op een Osse kar.

Naar mate er steeds meer bekendheid aan deze pelgrimsreis kwam, werd de weg steeds beter begaanbaar. Er werden bruggen gebouwd om de vaak ruige rivieren over te steken, en er ontstonden steeds meer herbergen om een plaats voor de nacht te geven. In die tijd hadden zij ook te veel te maken met struikrovers… waarvoor een speciale orde van ridders werd opgericht, die de veiligheid van de pelgrim onderweg moesten waarborgden.

Toch zullen zij ook met hun angsten, met wat er onderweg zou kunnen gebeuren, op pad zijn gegaan. Angsten die ik ook ervaar nu ik alleen op pad ga…. Wat als???…Maar ik moet en ga dit doen. Een nare ervaring in mijn jeugd zorgt daar voor… Als ik dit niet ga doen blijft het mij achtervolgen, en altijd aan mij blijven knagen… Angst is er maar voor even, maar spijt blijf je houden.

Wat als??? Je kunt je overal over druk lopen maken, maar het komt zoals het komt. Vaak zijn het alleen maar je innerlijke gedachten die je dat nare gevoel bezorgen. Gelukkig ben ik wel positief ingesteld, en kan ik dat negatieve gevoel ombuigen naar het positieve. Daar houd ik mij maar aan vast, of zoals Pipi zei “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”.

Het is ook los laten…. Loslaten en afstand nemen van de dagelijkse gewoontes van thuis… Ik ga nu 7 a 8 weken op pad, en alles wat ik nodig heb zit in mijn rugzak. Mijn dagritme zal er anders uit gaan zien, het zal elke dag opstaan, eten, drinken, lopen, eten en slapen zijn. Dit is zo’n ander ritme dan de normale dagelijkse gang. Alles wat ik nodig heb, heb ik bij me. Ik ben vrij van alles. De angsten die er zeker de eerste dagen zullen zijn, gaan vanzelfsprekend over, “lukt het mij om een bed te vinden voor vannacht”.

Wat ik zeker niet mag vergeten is dan ook, Het Pelgrimspaspoort, of Credencial del Peregrino zoals de officiële naam luidt. Je hebt de Credencial nodig om in een Albergue, een pelgrimsherberg te mogen overnachten. Het is een soort stempelkaart waarop je onderweg stempels verzameld van bijvoorbeeld de herbergen, toeristenbureaus of restaurants. Je kunt hiermee in Santiago aantonen dat je in ieder geval de laatste 100 km wandelend hebt afgelegd. Je kunt hiermee een ‘Compostela’, een officieel bewijs ophalen.

Op 25 augustus reis ik af naar Saint Jean Pied de Port, waar ik mijn eerste overnachting bij Hostel Beilari gereserveerd heb. Vandaar zal ik stap voor stap beginnen aan mijn 790 km lange Camino Francés. Misschien in het begin nog wat aarzelend maar gaande weg zal het eigen worden, en zal het elke dag opstaan, eten, drinken, lopen, eten en slapen zijn.