Inmiddels is het al weer twee weken geleden, dat ik na 47 dagen onderweg te zijn geweest…door de tunnel wandelde naar het Obradoiro plein in Santiago de Compostella. De tunnel waar een Doedelzakspeler uur na uur… dag na dag… jaar na jaar … de vele pelgrims van de Camino Francés, een warm welkom toe blaast. Zo ook voor mij…

Een emotioneel moment sowieso. Enerzijds omdat ik het toch maar geflikt had, ondanks mijn altijd aanwezige voet problemen, dat ik deze 779 km lange pelgrimage volbracht had. Anderzijds… dat mijn Lief Kitty mij kwam verwelkomen, daar op het Obradoiro plein. Ik was nog nooit langer dan een werkweek van huis geweest. En elkaar dan een zo’n lange tijd moeten missen, dat doet wat met je. Omdat ik wist waar zij mij op zou wachten, zag ik Kitty en mijn schoonzus al veel eerder… dan dat zij mij zagen. Ik stond  boven aan de trap, en moest nog afdalen richting de tunnel van het Obradoiro plein. Wij vlogen in elkaars armen en onze tranen vloeiden rijkelijk.

Mijn schoonzus Miranda legde alles vast op de gevoelige plaat, en ik werd meteen richting de webcam gedirigeerd die op het Obradoiro plein hangt. Het thuisfront van Camino Comfort… Luisa en Joyce zaten in Nederland aan de buis gekluisterd, om toch maar een glimp van de aankomst van Rianne op te kunnen vangen. En als je echt op de goede plaats staat, ben je ook heel duidelijk te zien. Maar of dat ook met mij is gelukt betwijfel ik ten zeerste… want met mijn zevenmijls laarzen aan was ik voor een camera amper te volgen.

Maar hier was ik dan… Eindelijk zat mijn Camino er op. Een zware fysieke inspanning is geleverd, mentaal en emotioneel zal dit vast nog wel even doorwerken.

Ook nu op dit moment ben ik nog steeds niet geland, in mijn hoofd ben ik nog niet thuis. Dat komt wel weer maar dat heeft even tijd nodig… Het was een fantastisch avontuur… Gisteren vroeg een Camino vriendin van mij, om in een woord deze Camino te omschrijven. Er schoot van alles door mijn hoofd en wist het niet goed te omschrijven. Maar nu weet ik het wel Tilly…

…Overweldigend is het juiste woord…

Het omschrijft alles, mooi, zwaar,  spectaculair, gezellig, pijnlijk, eenzaam, spannend, sociaal, en bovenal  bijzonder. De vele bijzondere ontmoetingen onderweg… vrienden gemaakt van over de hele wereld. Bij velen vaarwel en Buen Camino gezegd, maar met anderen zijn er ook blijvende vriendschappen ontstaan.

Ik ben bovenal dankbaar dat ik dit avontuur heb mogen beleven. Onderweg heb ik diverse malen een video gemaakt, in een oneindig mooi weids landschap, en het enige wat ik kon zeggen… prachtig prachtig prachtig, wat fijn dat ik dit met Jullie ( de volgers ) mag en kan delen. Betoverend mooi… Of zoals een vriend tegen mij zei, “na elke bocht is er een nieuw schilderij.”

Er wordt gezegd… dat als je eenmaal een Camino gelopen hebt, dat je waarschijnlijk door het Camino virus besmet raakt. En ik ben bang dat zij gelijk gaan krijgen, en ik  inderdaad besmet ben geraakt. Er komt zeker een vervolg…