Dag 5 Villada – Zariquiegui 16 km ( Zaterdag 31 – 08 – 2019 )
Het is zo verrekte heet dat ik mijn Cobber om mijn hoofd heb geknoopt. Ondanks dat het weer een zwoele nacht was, met weinig ventilatie op de kamer, heb ik dankzij mijn cobber heerlijk geslapen. Mijn lichaam heeft het nodig gehad. Ik ben om half zes wakker, ruim voor de wekker van José om 06:00. Om 06:30 uur kunnen wij al ontbijten. Voor de eerste keer op onze trip, ligt er nu ook kaas en ham, en kunnen wij ons brood roosteren.
Om 07:00 uur gaan wij weer op pad, en is het heerlijk wandelen in de koelte van deze vroege ochtend.
Hoogteprofiel vandaag:
Wij lopen door de buitenwijken van Pamplona, en komen zo bij de stads-muren van deze stad. In de grote stad is het echt uitkijken naar pijlen en schelpen, want als je achter anderen aan loopt of in gesprek bent, is de kans groot dat je een pijl mist en dan verkeerd loopt. Vandaag doet ieder zijn eigen ding, maakt niet uit want straks kom je elkaar onderweg of in Zariquiegui wel weer tegen.
Eindelijk zie ik in een winkelstraat dan toch een Tabacco zaak, waar ik nog een ansichtkaart van Pamplona koop, en tevens tien postzegels. Even wat schrijven naar mijn lief, en dan kan eindelijk de kaart van Saint Jean Pied de Port, en deze van Pamplona op de post.
Het is hier heerlijk wandelen, nu er nog niet veel verkeer is en er toeristen zijn. Een korte etappe staat vandaag gepland. Langzamerhand verlaten wij de stad weer, en zijn dan al twee uurtjes verder. Er zijn veel mooie parken en als ik een bankje zie, maak ik daar dankbaar gebruik van. Mijn rechter enkel… Steun dus, ligt te zeuren… dus pak ik toch maar even een paracetemolleke voor wat verlichting.
Fijn dat er onderweg waterbronnen zijn om mijn fles te vullen met heerlijk koud water. Anderhalf tot twee liter is heel normaal op zo’n dag, plassen hoef ik niet… maar zweten des te meer. Ik moet nog 9 km de Albergue in Zariquiegui… het schiet op.
Vandaag grotendeels alleen op pad, maar gelukkig is mijn schaduw altijd in mijn nabijheid… fijn dat zij er is.
Vanaf nu ligt het landschap voor mij open… een weids landschap met aan de horizon de Alto de Perdon, onze eerste berg in Spanje. De vele windmolens bepalen het beeld… daar moeten wij naar toe. In Zizor Mayor het eerste dorpje dat ik nu tegen kom, zie ik Angelique zitten op een bankje in de schaduw. Er is verder niets open hier, dus haal ik mijn noodrantsoen uit mijn tas. Even later stoppen ook Helma en Angelina bij ons en delen wij ook nog wat fruit, en noten.
Daarna ga ik weer alleen verder. Ik luister naar mijn gedownloade Camino muziek. Geen marsmuziek maar muziek die emotie oproept zoals het nummer van Beth Hart- Mama This One’s For You. … In deze wijde wereld en in deze hitte loop ik met kippenvel. Het voelt goed en ik wordt er emotioneel van, het zal nog wel vaker voorkomen deze reis denk ik.
Van de spaarzame schaduw langs een kilometers lang grindpad, wordt door deze peregrina dankbaar gebruik van gemaakt. Net als ik denk dat ik Remi (alleen op de wereld ) ben, komt er een heel voetbal elftal op mijn pad. Ik denk dat ze naar hetzelfde dorp gaan als ik…maar ik laat ze maar even voor gaan, voordat ik weer verder ga.
En dan is er zo maar een Donativo kraampje met gekoelde dranken, meloen en ander lekkernijen. Er is verders niemand bij, maar er is goed geld gegeven. Prachtig dat dit hier zo kan… Vanaf hier is het nog 1,5 km en dat vind ik prima voor vandaag. Angelique heeft in Albergue San Andres een slaapplaats gereserveerd. Zariquiegui is een klein dorpje en daar aangekomen wacht daar eerst mijn etappe biertje… daar ben ik wel aan toe.
Na de dagelijkse plichtplegingen na onze aankomst in Zariquiegui, nog even het dorpje bekeken. Een mooi kerkje en een kroeg, waar onze Albergue aan verbonden is, maar meer is er niet te zien. Daarna wacht ons diner. Inmiddels is ons clubje al uitgebreid naar zes dames. Een gezellige boel s’avonds, maar morgen gaat ieders weer haar eigen weg.
Rianne Blogt 