Dag 20 Carrión de los Condes – Calzadilla de la Cueza 17,2 km. ( Dinsdag 17-09-2019 )

Gisteren even een farmacia bezocht om pijnstillers te kopen, en om te vragen of ze een pedicure wisten. Ja hoor… meteen het adres genoteerd… Gaat ze pas dinsdagmiddag 15:30 uur open. Schiet zo niet op!!! En ook belangrijk… een Ansichtkaart voor Kitty gekocht en gepost.

Ook even kennis gemaakt met Jacob, een Nederlandse pelgrim, die ook bij de zusters slaapt. Hij is in juni gestart vanuit Houten, en hoopt net als ik op 10 oktober aan te komen in Santiago de Compostella. Gisteren heb ik de vespers van de zusters gemist, iets wat je eigenlijk niet mag missen.

Maar ik had een gegronde reden om niet te gaan… Al mijn kleding hing aan de waslijn te drogen. Daarom maar naar de pelgrims mis gegaan waar ik de zegen heb gekregen. Na de mis nog even echt Spaanse kost gegeten, en toen was het al weer tijd om naar bed te gaan.

Ik heb slecht geslapen want Kreun zijn enkel lag te steken. En toen ik dan eindelijk een beetje in slaap viel, was het half vijf en begonnen de Koreanen zich te roeren. Die gaan gewoon met de wandelkleding aan naar bed, zodat ze zo snel mogelijk kunnen vertrekken. Waarschijnlijk lopen zij 40 km, dat moet haast wel, maar je ziet dan toch niets, zo vroeg.

Na het vaste ochtendritueel, ga ik op pad en het gaat voor geen meter. Zou die enkel van vannacht een voorbode zijn geweest. Zowel Kreun als Steun protesteerden… Zouden ze misschien toch een koude gepakt hebben in hun glazen kooitje in Fromista.

Wat het ook is, het gaat niet in het ritme wat ik normaal hanteer, misschien toch maar naar Elly luisteren en wat verlangzamen. Dat maar geprobeerd en het gaat wat beter, en er ook maar een Ibuprofen ingestopt. In het begin is het nog een kilometer of vijf wandelen op asfalt, wat eigenlijk toch mijn terrein is. Maar nee het gaat niet…

Dan maar een muziekje opgezet, dat helpt meestal wel. Het zorgt er voor dat ik kippenvel krijg, en ook nog eens een potje loop te janken, boos om een hoop zelf medelijden…

Ik wordt wakker geschut door een Camino Foodtruck die mij voorbij rijd. Niet denken… het draait bij Rianne altijd om eten en drinken, en nou is zij weer bij de les. Het leid in ieder geval af…

• 

• 

• 

Een tweetal kilometer verder stond ie. Ik moest even aan het liedje denken van Veldhuis en Kemper  “Volkomen Kut,” en daarna ging het een stuk beter… Dit zou ook een verschrikkelijke weg zijn, maar ik vind dat wel mee vallen. Veel bomen en struiken langs de weg, en weer veel zonnen bloemen akkers, die net als ik hun kopje lieten hangen op dat tijdstip.

Gelukkig brengt de Foodtruck weer wat leven in brouwerij. Je ziet weer wat bekenden, maakt weer even een praatje. Ik bestel een café Americano en een bocadillo, laat Kreun en Steun er even uit, en daarna ziet het leven er weer heel anders uit.

Ik ga weer verder en wordt ingehaald door pelgrim Jacob, die er een stevige pas in heeft. Hij heeft een prachtige pelgrims staf, eentje die echt bij zo’n pelgrim hoort die van huis is vertrokken. ik ben eigenlijk best wel stinkend jaloers op hem, want het lijkt mij machtig mooi om als pelgrim zo vanuit huis uit te kunnen vertrekken. Ik moet tevreden zijn met de manier waarop ik mijn Camino loop, want voor mij en mijn probleemvoeten is van huis uit vertrekken Not Done!!

Op een kruispunt staat weer een filmploeg, net als van de week maar nu met een drone. Misschien is het wel voor de Dalai Lama die ik eergisteren heb ontmoet, you never know’s…

Even later maak ik een praatje met een echtpaar uit Wijchen. Ik had hun ook al eerder gezien op een terras enkele dagen terug, en zo net zaten ze ook bij de Foodtruck…. Zij zorgen er voor dat ik weer een beetje in mijn ritme kom, ik ben afgeleid en dan gaat het weer een stuk lekkerder. Zjoemmm, en ja hoor ik ben gefilmt want daar kwam de drone over.

Het was van te voren gepland, ik loop vandaag maar 17,2 km en het is voor mij meer dan genoeg. Het is 11:00 uur en de koperen ploert is al verzengend heet nu er hier geen schaduw meer is. Ik probeer nog een filmpje te maken met de selfiestick, maar dat lukt mij zelfs niet vandaag. De zon is zo fel dat ik het schermpje niet goed kan zien.

Nog een stukje en dan ben ik er, het dorpje ligt in een dal en er zijn twee Albergues zo wel links als rechts… Ik kies voor de rechtse, geen Municipal maar een privé accommodatie. Het is weer gelukt al ging het niet over rozen vandaag. Om 11:30 uur ben ik er en mogen mijn vriendjes Kreun en Steun… om het goed te maken, mee naar mijn kamer.

Omdat ik bijtijds in de Hostal ben, heb ik alle tijd om uitgebreid mijn was te doen. Alles is nu schoon, zelfs mijn vest waar ik gisteren op geknoeid had. Helma zit in de Albergue tegenover, en vroeg of ik daar soms kwam eten. Maar hier kan ik ook eten, en hoef de deur niet uit. Het is zeker zo gezellig, om met de gasten van deze hostel aan tafel te zitten.

Al sinds de kathedraal van Burgos, kruist er een vrouw mijn pad. Telkens als ik ergens overnacht is zij er ook, wat toch heel toevallig is, want zij doet aan rugzak vervoer. Ook vandaag is zij er, en hebben wij elkaar maar eens aan elkaar voorgesteld. Ze heet Suzan uit Minnesota U.S…. dit voor de statistieken.

Na het eten een korte wandeling, wat met een ondergaande zon altijd de moeite waard is.

Vandaag ben ik drie weken onderweg, het vliegt voorbij…