Vandaag het zesde en laatste deel van onze vakantie in Zwitserland. Ik maak altijd een reisverslag / dagboek van een vakantie, maar van deze vakantie in ‘Vielleicht bis Mittwoch’ heb ik het niet terug kunnen vinden, en is alles geschreven aan de hand van het fotoalbum… Memories.

Toen Kitty en ik bij de camping ‘slafen im Stroh’ aan kwamen, en de de boerin vroeg hoe lang wij wilden blijven ( het was zondag ) vertelde ik haar “Viellieicht bis mittwoch. Uiteindelijk zijn wij drie weken gebleven, en ik wil Jullie mee nemen naar onze laatste week want die was heel bijzonder.

Bijzonder ook omdat wij een Duits echtpaar leerden kennen. Zij stonden een paar plaatsen verderop met de caravan, en als zij maar het toilet moesten kwamen ze altijd bij ons voorbij. Het was een parmantig vrouwtje zoals zij liep en overal wist zij wel iets over te vertellen of een aanmerking over te maken. Het leek ons echt zo’n Duits betwetertje. Totdat wij met haar kennis maakten, en wij er ineens een heel andere kijk op kregen. Marianne heette ze, en ze vertelde dat zij al 25 jaar in Weggis op vakantie gingen, en al tien jaar bij deze boer. Zij was als kind aan huis daar,  vandaar dat zij zoveel wist en gewoon bij de boerin naar binnen liep.

In die laatste week trokken wij veel met elkaar op en vierden met hen de Zwitserse Nationale feestdag op 1 augustus. Wij konden met hun mee rijden naar Küsnacht waar op een groot plein van een evenementen complex, lange tafels en bier tenten stonden. Er was een groot podium met een blaasorkest… Tel ons viertjes er bij en je hebt alle ingrediënten bij elkaar om er een mooi feest van te maken.

Maar zoals je op de foto al kunt zien, wij zaten er nog maar net en het begint te druppelen. In de verte inktzwarte wolken en er wordt omgeroepen, dat het plein in verband met het te verwachte slechte weer, verlaten moet worden. Alles en iedereen moest naar een dichtbij gelegen feestzaal. Iedereen kon er in… maar wij zaten wel wat krapjes tussen de veelal Zwitserse bevolking.

Van alles wat de ladyspeaker vertelde… daar konden Kitty en ik geen touw aan vast knopen. Maar goed dat wij Heinz en Marianne bij ons hadden… want zij vertaalden het voor ons. Buiten spookte het… regen donder en bliksem, maar binnen was het feest wat begon met het Zwitserse volkslied wat wij uit volle borst mee deden neuriën. Het feest werd traditiegetrouw afgesloten met vuurwerk.

Het Nederlandse gezin wat verder naar boven stond, gaat zaterdagmorgen naar huis en vragen of wij hun Willem Tell pas willen hebben. Wij kunnen daar samen nog een hele dag mee reizen. Varen op het Vierwoudstedenmeer, met kabelbanen, met tandradbanen, met treinen, met bussen…. noem maar op. Een mooier geschenk kunnen ze mij niet geven want ik ben komende maandag jarig. Dus maken wij een plan wat wij op die dag gaan doen.

Het plan is om allereerst naar Luzern te varen om daar de stad nog even te bekijken. Van daaruit naar Vitznau varen, en om daarna met de Tandradbaan naar de Rigi te gaan. Daarna gaat het weer met de kabelbaan terug naar Weggis.

Op maandagmorgen zijn wij al vroeg uit de veren, zodat wij om 08:30 uur met de boot vanuit Weggis kunnen vertrekken. Met een 100 jaar oud Raderstoomschip varen wij naar Luzern. Wat prachtig dat deze schepen hier nog steeds op het Vierwoudstedenmeer in gebruik zijn. Prachtige boten zijn het en het ademt een en al nostalgie uit. Je kan zo in de machinekamer kijken, waar de olieman met zijn spuit rond loopt. Voor ons is het een vakantie uitje, maar dat geld niet voor de mensen die hier wonen, want die gebruiken het als openbaar vervoer om naar school of werk te gaan.

Wij hebben maar twee uurtjes gepland in Luzern omdat wij er vorige week ook al waren met de motor. Wij wandelen naar de historische ‘Altstadt’, maken wat foto’s en flaneren wat rond.

Vanuit Luzern varen wij met een gewone rondvaartboot naar Vitznau, waar hij ca. 1,5 uur over doet want hij legt nog aan in Hergiswil en Beckenried, maar wij vinden het niet erg want het is heerlijk op het water. Wij genieten hiervan en wat bof ik toch op mijn verjaardag met deze Willem Tell pas.

Als wij in Vitznau aankomen is het tijd om te Lunchen. Daarna gaat het met een Tandradbaan naar de Rigi. En de Rigi moet je gezien hebben, zeker als je in deze omgeving verblijft. Niet erg hoog maar zo”n prachtige uitzichten. Vanuit Vitznau brengt een rode tandradbaan ons in 30 min. naar de top van de Rigi. Onderstaand een filmpje over deze prachtige tandradbaan. Dat is pas echt genieten!!

Als wij boven gekomen zijn wil ik natuurlijk ook echt naar het hoogste punt. Daarvoor moet ik nog een trap beklimmen om 18 meter hoger te komen en dan ben ik bij het kruisbeeld op de top. Je kunt je zelf 360 graden in de rondte draaien en overal waar je kijkt is het genieten van een overweldigend uitzicht. Ik kijk bovenop het Rigi Kulm hotel, ik kijk bovenop het Vierwoudstedenmeer, ik kijk bovenop de Zurichsee… Ik kijk en ik geniet… ik kijk en ik geniet en leg het vast op foto.

Om weer terug te gaan naar Weggis wandelen wij naar de kabelbaan die ons in 10 minuten naar beneden zal brengen en Ja… ook hier is het weer genieten van een prachtig uitzicht. Wat hebben wij genoten van dit onverwachte en bijzondere verjaardagscadeau.

De drie weken zijn haast om, maar voordat wij naar huis gaan staat er nog een motortocht op het programma naar de vallei van het Lauterbrunnental. Van Weggis naar Lauterbrunnen is het ongeveer 112 km rijden, en daarom gaan wij weer vroeg op pad. Je kunt er voor kiezen om de snelweg te nemen maar wij houden van rustig toeren. Wij rijden zuidwest en moeten weer langs een groot gedeelte van het Vierwouwstedenmeer, komen door Luzern en passeren diverse meren van klein naar groot. Bij Interlaken draaien wij af naar Lauterbrunnen. Hier willen wij Achterin het Lauterbrunnental zien te komen. Met de motor kunnen wij vrij ver doorrijden totdat het ook voor ons echt op houd. Maar wat is het hier mooi… Kitty maakt van achterop de motor de mooiste foto’s in deze doodlopende vallei met links en rechts steile wanden. Wij zien verschillende watervallen en recht voor ons kijken wij op de Jungfrau en op de Mönch, twee alpenreuzen die de 4000 meter passeren. Natuurlijk moeten wij ook weer dezelfde weg terug rijden, maar blijven genieten van deze mooie tocht totdat wij terug zijn in Weggis.

Maar aan alles komt een eind en dus ook aan deze vakantie. Een vakantie die een diepe indruk heeft nagelaten, want anders had ik nooit dit reisverslag kunnen schrijven… alleen gebaseerd op herinneringen en foto’s.