Dag 41 – O Pedrouzo – Santiago de Compostella 19,5 km.

De laatste dag… Nog een keer opstaan om op pad te kunnen gaan… It’s My Way… Camino de Santiago!!

Ook vandaag een optocht van velen, met één zelfde doel… Aankomen in Santiago de Compostella. Ik had de wekker op zeven uur staan, maar was voor die tijd al wakker. Ik had vannacht mijn eigen kamer, zodat ik mijn eigen ding kon doen… ik wil nu met mijn eigen gedachten op pad gaan, niet gestoord door anderen…

Om kwart over zeven trek ik de deur achter mij dicht, en ga  naar de buren om te ontbijten. Ik heb tegen Kitty gezegd, dat ik om half drie verwacht aan te komen. Mijn Netwerk op mijn telefoon heeft het de voorlaatste dag begeven, en ben ik afhankelijk geworden van Wifi.

Ik kan mij voorstellen hoe fijn wandelen het is geweest, toen er nog geen smartphones waren. Heerlijk op pad zijn en weten dat er ergens wel een bed zal zijn, en er niets gereserveerd kan worden. Maar ja… nu mijn telefoon thuis laten is weer een brug te ver voor mij.

Ook deze morgen zit het potdicht en zijn wij in nevelen gehuld. Jammer, want juist het eerste gedeelte gaat nog door landelijk bos gebied. Voor mijn doen ben ik vroeg op pad, en zolang de route door de stad loopt is er niets aan de hand. Maar dan gaat het ineens linksaf het bos in…

Pikkedonker, tja dat doe ik dus niet en wacht tot de lichtjes mensen mij voor gaan. Nu ervaar ik hoe het is, om in het donker te lopen, en dat zeker drie kwartier voordat ik in het donkere bos iets kan zien. Je ziet dus alleen je voeten, want je moet naar de grond kijken. Ik vind dat dus tien keren niks, en dan zijn er mensen die dus drie uren in het donker wandelen…

Hier zie ik ook voor het eerst een tentje in het bos. Er zijn nu eenmaal ook pelgrims onderweg,  die een tent mee nemen en daarin slapen. Zij hoeven niet te reserveren en zetten de tent waar het hun uit komt.. Het lijkt mij wel iets, maar ik voel mij nu toch te oud om op een matje te gaan liggen.

Gelukkig valt de nevel in het bos wel mee, en is het toch genieten van het zicht. Af en toe is het toch weer klimmen geblazen, en al gaat mij dat goed af, ik ben het voort zat.

Ik had tegen Kitty gezegd dat ik er om half drie zou zijn, maar de kilometers vliegen onder mij door… Ik ruik waarschijnlijk de stal… Dus maar een bar opgezocht voor een Wifi punt, om te zeggen dat het een uur eerder zal worden. En dan komt Santiago langzamer dichter bij.

Van Luisa krijg ik de tip, om vooral de Pelgrim beelden op de Monte do Gozo niet te missen, die uit kijken over Santiago de Compostella. Deze berg staat bekend als de plek, waar de pelgrims hun eerste uitzicht krijgen op de drie torens van de Kathedraal in Santiago de Compostella. Het is wel even zoeken want ik zie alleen het moderne monument, maar dan na enig rond dolen zie ik in de verte de beelden staan.

Ik moet rap wezen, want tegelijkertijd zie ik een bus stoppen vol met Aziaten, die waarschijnlijk op weg zijn naar die Pelgrim beelden. Dus rap zijn voor een mooie foto daar.

Vanaf hier is het nog 6 km, en het valt mij op hoe rustig wandelen het nu is. Ik loop nog even samen met Murata de 76 jaar oude Japanner. Ook met de vier Spanjaarden uit Barcelona, die zich in Sarria met de taxi lieten af zetten bij mijn Albergue… Ook met hun heb ik de laatste 100 km elke dag wel even samen gewandeld, en vandaag tot aan het Obradoiro plein.

En dan komt het moment dat je door de poort komt, waar de doedelzak speler staat te spelen. Van horen zeggen, is dat het moment dat je het plein op wandelt. Ik weet natuurlijk dat mijn Lief en Schoonzus Miranda, daar op mij staan te wachten.

Als ik boven aan de trap sta zie ik hen al staan… al lang voordat zij mij kunnen zien. Van euforie is geen sprake,  maar ben wel gewoon blij dat ik deze tocht volbracht heb. En dat ik na 49 dagen mijn Lief weer in mijn armen kan sluiten.

Door mijn schoonzus Miranda, wordt ik richting de webcam van het Obradoiro plein gedirigeerd. Want de fans thuis zitten online op mij te wachten… En Miranda legt natuurlijk alles vast voor het nageslacht.

Mijn Camino naar Santiago de Compostella zit er op. Zevenenveertig dagen was ik onderweg, wat een avontuur. 779 km… Ik liep gemiddeld 17 km per dag, soms maar 8… en soms 27,5 km, en 5 dagen helemaal niets. Zes en halve week op pad met alleen je rugzak, waar je hele hebben en houwen in zit. Meer heb je niet nodig… Ik heb het bewezen.

Ik heb onwijs genoten van de prachtige natuur. Heel bijzonder allemaal… maar ook zwaar, spectaculair, gezellig, pijnlijk, eenzaam, spannend, sociaal en emotioneel.

Bijzonder waren de ontmoetingen onderweg… vrienden gemaakt van over de hele wereld. Bij velen vaarwel en Buen Camino gezegd, maar met anderen zijn er ook blijvende vriendschappen ontstaan.

Het Camino-virus heeft mij te pakken gekregen, dus bij leven en welzijn gaat er zeker een vervolg op komen.