Inmiddels zijn wij al bij etappe 9 van Óns Kloosterpad aanbeland . Volg je de officiële etappes uit het routeboek, dan zouden wij vandaag in etappe 6, Oeffelt passeren.

Voor de laatste keer brengt Hans, onze haal en breng service, ons weg. Hans moet ons steeds verder weg brengen, dus gaan Tilly en ik het de volgende keer anders doen.

Met de auto van Tilly rijden wij dan naar het beginpunt, wandelen onze etappe en aan het eind proberen wij met het OV terug te reizen naar het beginpunt waar onze auto staat.

Vandaag starten wij bij het oude Gemeentehuis van Beers en lopen richting Cuijk. Van doorgaande wegen met veel verkeer, daar houd ik niet zo van. Het blijft opletten en als wij onder de A73 door zijn ben ik dan ook blij dat wij rechtsaf de ‘Overhage’ in slaan. Weg van de doorgaande weg, en gaat het via kleine weggetjes naar Cuijk. Aan het eind van de ‘Overhage’ staat een Mariakapel.

Om Maria heen staat als bescherming, waarvan ik vermoed dat het tegen vandalisme is, een plastic koker. Het maakt het lastig om Maria te fotograferen zonder dat het spiegelt. Dan maar binnen en schuin van voren. Dat gaat beter en er zitten ook twee mooie glas in lood raampjes in.

In Cuijk wandelen wij nu over bekend terrein want wij zitten tot aan de ‘Maasboulevard,’ op de wandelroute van de Nijmeegse Vierdaagse. Dit geld voor de wandelaars die de 40 en 50 km lopen. Sinds 2019 doe ik de 30 km en kom de laatste dag niet meer door Cuijk, dat vind ik wel jammer.

Wij wandelen langs de imposante H. Martinuskerk op het ‘Kerkplein’ maak diverse foto’s die mij qua compositie niet kunnen bekoren, dus maak ik maar foto’s van het routebordje van de Via Valentiniana, waarvan wij straks als wandelaar een gedeelte gaan volgen.

Na het kerkplein volgt de doorgang naar de Maasboulevard. Ik vind deze maaskade van Damwandplaten, prachtig om te zien. Hier kan ik wel een mooie foto van de kerk maken, met helemaal rechts de vierkanten klokken toren uit de 15e eeuw, terwijl de Martinuskerk uit de 20e eeuw dateert.

Via het fietspad langs de Odiliadijk wandelen wij naar St. Agatha. Hierbij verlaten wij Ons Kloosterpad wat nu een zogenaamd ‘Laarzenpad’ wordt. Dit pad ligt vlak naast de maas waarbij je met nat weer die laarzen echt nodig hebt.

Daar is vandaag geen sprake van, maar Tilly en ik hebben beiden een wandelrok aan, dus blote benen, en op dit pad verwachten wij ook hoog gras en hebben geen zin in allerlei ongedierte. Vandaar dat wij op het fietspad blijven en genieten van het zicht op de maas, en worden wij verwend met prachtige wolkenluchten.

In de verte zien wij al de torenspits van het klooster in Sint Agatha. Daar moeten wij naar toe en is volgens het routeboek het eind van etappe 5. Het klooster wordt sinds 1371 onafgebroken bewoond door Kruisheren.

De route naar Oeffelt gaat rechtdoor, maar wij willen nog even naar het Klooster Sint Agatha

Maar als zo vaak zijn Tilly en ik weer eens veel te vroeg, want het is nog maar net tien uur geweest. Op de deur van ’t Poortgebouw (horeca en informatiepunt) lezen wij dat het op woensdag, donderdag, vrijdag en zondag tussen 12:00 en 17:00 uur te bezoeken is.

Dan gaan wij maar in het zonnetje op een bankje zitten aan de rand van een appel boomgaard. Achter ons in het gras zitten een achttal dames in het gras te mediteren. Een groep van fotografen worden door de Vlaamse Kruisheer Edgar Claes rond geleid en zijn op weg naar de kloostertuin.

Op het infobord lezen wij dat er broeders zijn geweest, zoals broeder Piet, die wel vijftig jaar, met al de liefde die hij in zich had, voor de tuin heeft gezorgd. Kruisheer Broeder Edgar Claes heeft een beeld van hem gemaakt waar je langskomt als je richting de kloostertuin loopt.

De Kruisheren die hier nog steeds wonen, hebben voor zo lang ze dat konden een boerderij gehad op het terrein. Compleet met koeien, kippen, een moestuin en een boomgaard. Er staan nog notenbomen, fruitbomen en bijenkorven.

Er is dus gewoon geboerd hier in de kloostertuin. Op een gegeven moment konden de Kruisheren dat niet zelf meer. Er is toen een samenwerking aangegaan met boeren uit in de omgeving. Daardoor lopen er in de wei voor het klooster regelmatig koeien. Als we zien dat er een kalfje moet komen, bellen we snel de boer!

Die tuin willen wij ook gaan bekijken want daar hebben wij veel over gehoord. Dus wandelen wij achter Broeder Edgar en zijn fotografen aan. Mijn Komoot app geeft aan dat wij aan de achterkant van deze tuin het klooster kunnen verlaten, maar Tilly en ik hebben daar zo onze twijfels over.

Het is een prachtige mooi bijgehouden tuin met grote waterpartijen, waar wij tussendoor lopen op zoek naar een uitgang. Aan de achterzijde zien wij nog resten van de Eeuwenoude Kloostermuren, maar niets wijst er op dat wij er hier uit kunnen.

Bij een vijver zie ik een uitgeholde boom / beeld o.i.d. staan. Ik probeer er met mijn rugzak en al in te klimmen, maar dat lijkt mij toch niet zo’n goed idee. Straks zit ik vast en moet de brandweer er aan te pas komen om mij te bevrijden… alhoewel door een knappe brandweer man of vrouw bevrijd worden is geen straf.

Wij lopen weer terug naar de ingang van het Klooster, groeten Broeder Edgar en verlaten het klooster en zoeken de route van Óns Kloosterpad’ weer op. Het is nog een kleine 4 km als wij naar Oeffelt willen, een andere optie is Beugen maar dat is nog 11 km. En wij moeten daarna nog 1,5 uur met het OV naar huis reizen.

Dus wordt het Oeffelt. Wij wandelen om het klooster heen waarbij ik nog even de aarden wal op klim, om vanaf daar een blik op het klooster en tuin te werpen. Wij kiezen er nog steeds voor om het fietspad te volgen en niet het ‘Laarzenpad’.

Maar ook over het fietspad is het leuk wandelen, waarbij wij gelukkig ook wat in de schaduw kunnen wandelen. In Oeffelt is dat voordeel weer weg, en lopen wij door wat woonwijken richting de San Salvatorkerk die ik graag wil bekijken.

Het is een kerk die helemaal past in de traditie van de zogeheten Bossche School een moderne kerk in de traditie van de Romeinse Basilica’s. De kerk is dan ook in 2007 uitgeroepen tot een rijksmonument. Alleen de Mariakapel is vandaag open zoals bij de meeste kerken het geval is.

Tilly en ik Googelen of er iets van horeca in het dorp te vinden is, en Ja die is er maar gaat pas om drie uur open. Dus nemen wij plaats op het bankje voor de kerk en gaan onze reis naar huis plannen. Wij zitten op hetzelfde traject als vorige keer, en dat is de buslijn van Boxmeer naar Grave. Lijn 238

+

Over een half uurtje kunnen wij al mee, dat treft. Wat niet prettig is dat het weer een buurtbus is, waar ik met mijn lange stelten er niet erg comfortabel in kan zitten. Daarbij hebben deze kleine buurtbussen totaal geen vering, wat te merken is als de chauffeur een drempel over rijd en Tilly en ik uit onze stoel worden gelanceerd. Wij zijn dan ook blij als wij in Grave zijn aangekomen.

Op het infobord lezen wij dat bus 96 naar Oss er over 6 minuten al is. Dat treffen wij toch maar weer mooi…

Wij houden het infobord in de gaten, en lezen even later dat de bus is uitgevallen. De eerstvolgende bus, is bus 9 naar Nijmegen (er lijden meer wegen naar Rome of naar Oss😉). En zo wordt het reisschema omgegooid en reizen wij naar Nijmegen, en dan met de trein naar Oss.

Na twee uur reizen met het OV zijn wij weer thuis, en hebben Tilly en ik een mooie dag beleefd en gewandeld….

Volgende keer gaan wij verder met Etappe 10 Oeffelt – Sint Anthonis.