Na het Blog Besluiteloos… dwalen mijn gedachten weer af naar mijn Camino Francés in 2019. En zo lees ik over de week dat ik na mijn rustdag in León ziek ben geworden. Niet ineens… maar het liep gewoon niet lekker.

Dag 26 Villar de Mazarife – Villares de Órbigo 17,1 km. ( Dinsdag 24-09-2019 )

Op het bed en de vliegen na, is dit een geweldige Albergue. Aan het diner trof ik ook weer Jacob, de Pelgrim uit Houten. Maar wat een diner… een heerlijke salade, een gazpacho, een groente paella, en als toetje… een flensje met aardbei, slagroom en chocolade.  Ik heb goed gegeten… ofschoon ik mij niet kip lekker voelde. Ik voelde mij wat rillerig, en ben met 2 paracetamols om acht uur naar bed gegaan.

Vanmorgen was ik nog steeds niet lekker, maar heb ondanks een wat weeïg gevoel in mijn buik toch maar wat gegeten bij het ontbijt. Het wordt steeds later licht, zo rond acht uur. En dat is ook de tijd dat je de Albergue verlaten moet hebben, meestal ben ik iets eerder weg.

Omdat het gisteren niet lekker liep, heb ik de Albergue voor vandaag in Villares de Órbigo al  gereserveerd. 17,1 km valt mee, maar ook hier zijn de eerste 9,8 km over één lange polderweg.

Toch gaat het wandelen op zich best wel goed, maar dat weeïge gevoel in mijn maag, dat blijft. Ik haal een vrouw in die gehurkt in de berm zat. Ze blijkt Barbara te heten en komt uit Canada, en zij voelt zich net als ik, ook niet lekker. Maar zij heeft er ook nog eens buikloop bij, niet fijn als je onderweg bent en er onderweg bijna geen toiletten zijn. Of geen beschut plekje waar je achter kunt gaan zitten, je zult toch moeten!

En zo lopen wij samen op tot het eerst volgende plaatsje, waar ik een Café Americano, een chocoladebroodje en twee bananen voor onderweg mee neem. Deze route is nog steeds de alternatieve, die veelal langs mais mais en nog eens mais voert.

En voor de verandering geen pad langs een weg maar kilometers langs een spoorlijn… het zullen waarschijnlijk wel enkele honderden meters zijn, maar het lijken kilometers waar geen einde aan komt.

Barbara twijfelt waar ze heen moet, maar ik heb de Maps.me app met daarop de Jacobsweg gedownload, en dan kan het haast niet mis. Dus blijft zij bij mij in de buurt.

In Hospital de Órbigo waar een prachtige brug is gelegen, is het weer oppassen geblazen, want daar moet je weer kiezen… rechtdoor of rechtsaf en de oorspronkelijke route kiezen. Barbara en ik moeten rechts, anders komen wij niet bij onze Albergue. Voor mij nog 2,5 km wat ik al ver genoeg vind, maar Barbara gaat nog verder door naar het volgende plaatsje waar zij een Albergue gereserveerd heeft.

Ik moet die twee gasten hierboven een compliment geven vandaag, ze wilden zelfs niet uit de schoenen. Raar hé, je kunt er ook niets van op aan, van die twee…

De Albergue El Encanto ligt meteen aan de linkerkant als ik het plaatsje binnen kom.

Wat een mooie plek, een oase met een heel aardige gastvrouw, die van mijn gezicht al af leest, dat ik mij niet lekker voel.  Marta heet ze… en zet meteen een beker kamille thee, dat geeft de maag rust zegt ze. Daarna moet ik gaan slapen, en zij doet de was voor mij.

Als ik mijn dutje uit heb, ga ik heerlijk even in het zonnetje zitten, en maak kennis met Belgiesche An… die in 28 dagen naar Santiago de Compostella loopt. Toen ze dat zei, wist ik ook haar achternaam… Bekers.

Zij is net als ik lid van de Caminogroep, “Wie stapt met mij mee naar Santiago.” Ik wist dat zij onderweg was, en mij ging in halen. Wat een toeval dat wij elkaar dan ook nog treffen in deze oase.

Tot morgen voor Dag 27 Villares de Órbigo – Astorga.