Op het moment gieren mijn gedachten over en weer. Het bezoeken van de rechtszaak is daar debet aan. Er gaat haast geen moment voorbij, of mijn gedachten dwalen af naar de dag dat het proces begon.
De tenlastelegging is moord met voorbedachten rade, en dat hadden wij dus niet verwacht.
Eigenlijk weet je helemaal niet wat je moet verwachten, je kent immers zo weinig feiten.
Nu hebben wij ze wel gehoord, en ga je ineens er heel anders over denken, “Ja het kan haast niet anders of het moet wel zo zijn”.

Het enige wat haar zou kunnen vrij pleiten, is het bloedsporenonderzoek. Dat was niet volledig uitgevoerd door het forensisch instituut,
omdat zij niet over alle gegevens beschikten (vreemd?). Dus nader onderzoek…
En ze hebben het wel over het moordwapen gehad, wat het zou kunnen zijn. Maar er is geen moordwapen, zowel het slag voorwerp klauwhamer of breekijzer en er is geen steekwapen gevonden.

Twee dagen stond er voor dit proces, maar op dinsdag liep het al vertraging op doordat de wrakingskamer er aan te pas moest komen.
De advocaat was het er niet over eens, dat de drie deskundigen van twee verschillende forensische instituten, tegelijkertijd gehoord zouden worden.
Hij was daar niet van op de hoogte, en zijn vragen waren daar niet op gebaseerd, en hij was bang dat zij elkander zouden beïnvloeden.
Hij had dus geen vertrouwen in deze rechtbank, wilde dus uitstel, en daardoor ook weer nieuwe rechters.
De wrakingskamer ging zich hierover buigen, wat het verzoek van de advocaat afwees. Zij waren van mening dat deskundigen zo professioneel zijn dat zij zich niet laten beïnvloeden.

Daarna kon het proces weer verder, maar twee deskundigen verbleven in Amerika, en er werd weer geschorst om een beeldverbinding aan te leggen.
Deze dag zijn wij dus de klok rond gegaan, en werd om 22.30 uur het proces geschorst tot woensdagochtend 11.00 uur. Een lange dag.
Voor Kitty was een dag meer dan genoeg, voor haar was het duidelijk te veel van het goede.

Woensdag ging het weer verder, en al snel bleek al dat er een derde dag aan te pas moet komen, om de deskundigen de tijd te geven hun verdere onderzoek te laten uitvoeren.
De enige emotie die de verdachte en dus ons vriendin heeft getoond, was tijdens een verklaring die haar zoon voor las, aan het eind van de laatste zittings dag.

12 juni gaat het weer verder……

Het zal nog wel even duren voordat onze gedachten weer normaal zijn, het houd je voortdurend bezig, en dan zijn wij in feite nog buitenstaanders.
Hoe erg moet dit wel niet voor de kinderen zijn…..