Het moest er toch van komen, het terug keren bij Hartog. De muziekvereniging die ik 6 jaar geleden de rug heb toegekeerd. Het bleef kriebelen…… Maar trombone spelen bij een dweilkapel,  is toch heel wat anders dan in een groot orkest. Daarom ben ik ook terug gekeerd tot het instrument wat ik 6 jaar geleden speelde, de Bastuba. Twee weken geleden ging ik hem op zaterdagmiddag even ophalen, tijdens de repetitie van het studieorkest. De dirigent zei “daar staat ie, en je kan meteen plaats nemen in het orkest”. Ik zelf was daar niet zo van overtuigd, ik had immers al jaren niet meer op een bastuba geblazen en dan ontbreekt het gevoel van een goede klank en intonatie van de juiste toonhoogte.

Dat wordt eerst nog toonladders blazen opperde ik nog, maar tegelijkertijd realiseerde ik mij, dat je geworpen tussen de leeuwen het snelste leert. Dus ben ik naast “Ons Magda” gaan zitten. Zij is de zus van de dirigent en de bassiste van Hartnekkigtog, en echt een hele goede bassiste waar ik weer wat van kan leren. Ik ben een halve repetitie gebleven, en heb weer een beetje van het  fingerspitzengefühl terug gekregen. Thuis ben ik inderdaad weer met toonladders begonnen, en heb afgelopen zaterdag een hele repetitie bijgewoond. Dat ging zo goed, dat de dirigent vroeg of ik komende zaterdag mee wil doen met de Maaslandontmoeting voor studieorkesten. Ik voel mij zeer gevleid maar vind dit nog te vroeg, ik wil het rustig opbouwen…….Ik heb er enorm veel zin in, maar wil niet te hard van stapel lopen. Ook omdat ik het wil blijven combineren met het spelen van de trombone bij de dweilkapel. Een andere nare bijkomstigheid…Bij het sjouwen van de bastuba is het nu al in mijn rug geschoten, en ik ben nog maar net begonnen….pfffffffffff