Vandaag is het al weer 42 jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Op zaterdagmorgen met Osse kermis. Nooit zal ik dit vergeten, en niet  omdat het toen Osse kermis was.

Ik was nooit zo’n uitgaan type, maar die vrijdag van tevoren was ik wel naar de kermis, en was laat thuis. En dan sta je toch raar te kijken, als je s’morgens door de buurvrouw  wordt gewekt. Mijn moeder was slecht ter been, en nadat mijn vader twee jaar eerder was gestorven, hadden ze speciaal voor mijn moeder een bel  laten aan leggen naar de buren. Als er ooit iets zou zijn hoefde zij maar op de bel te drukken. Mijn moeder had al enige tijd hart klachten hoorde wij achter af, maar tegen haar kinderen repte zij hier geen woord over….. zij wilde ons daar zeker niet mee belasten

Deze zaterdag verdween de pijn op haar borst niet, zij heeft zich eerst nog aan gekleed en heeft toen op de bel gedrukt.  De buurvrouw heeft meteen de dokter gebeld en mij wakker gemaakt. De ziekenwagen was er al toen ik beneden kwam.

Ik heb haar niet meer gesproken, waarschijnlijk omdat de dokter haar iets kalmerend’s had gegeven. Ik ben samen met haar naar het ziekenhuis gereden, en wil  eigenlijk alleen dit moment nog blijven herinneren.  Ik voelde mij toen heel erg close met haar, misschien wel meer  dan in die twee jaren daar voor waarin zij zoveel verdriet had gekend na het overlijden van mijn vader.

Nu zoveel jaren later, met veel meer levenservaring, komt de pijn en  het verdriet hard aan, omdat ik er toen niet voor haar was. Ik was 18 toen mijn vader overleed, een groot kind nog. Een kind dat toen pas zijn eerste vriendjes leerde kennen en motor ging rijden. Ik was zelden nog thuis…. Het was thuis niet gezellig. Mijn moeder had veel verdriet en huilde veel . Ik wist er geen raad mee en  ontvluchte het huis, ik kon haar niet de steun geven die zij toen nodig had….

Een paar maanden geleden was ik bij de crematie van een Tante. De dochter las toen voor “Ik herinner mij” De herinneringen aan haar demente moeder.

Dit heeft heel veel los gemaakt bij mij, “Want wat herinner ik mij nu nog van mijn Moeder?”  Eigenlijk heel weinig!!!! Wel dat zij met mij geen raad wist, en ik voor haar een zorgenkind was. Want ik was geen normaal kind… Wat moest zij met een kind die anders was dan de rest, die vanaf zijn vijfde jaar  al meisjeskleren aan wilde. Die overal waar hij kwam op zoek ging naar meisjeskleding, en dit dan ook mee naar huis nam. Die met lippenstift borsten tekende op zijn lichaam omdat hij een Zij wilde zijn.

De herinneringen die ik heb zijn niet fijn omdat ze pijn doen. Herinneringen van betrapt worden,  psychiaters, leugens en onbegrip. Ik verwijt mijn moeder niets, wij hebben het hier over de jaren vijftig/ zestig……

Maar mama wat had ik je graag beter leren kennen.  Met onze Hans heb ik de afspraak gemaakt, om de herinneringen die hij heeft aan U, met mij te delen.

Liefs, Rianne