Drie jaar geleden nam ik in mijn ogen een wijs besluit, ik besloot mijn motor te verkopen. De motor werd voor mij te zwaar door de 30% spierkracht verlies die ik moest incasseren, i.v.m. de vrouwelijke hormonen die ik gebruikte. Ik behoorde nu echt tot het zwakke geslacht, en dat is toch wat ik altijd al wilde. Ook kon Kitty door rugklachten steeds moeilijker af stappen na een lange rit. Dus werd het tijd om afscheid te nemen van een hobby en levensstijl die al meer dan veertig jaar deel uit maakte van mijn leven.

Nu kon ik hem nog goed verkopen, en de centen kon ik goed gebruiken voor de op stapel staande borstvergroting. Spijt had ik er niet van, en ik miste hem totaal niet…..

Maar Ja…….  Nu drie jaar en een paar mooie borsten later, blijkt dat er niet te spotten valt met het Motorvirus. Het is hartnekkiger dan ooit, en een beetje debet daar aan is mijn vriend Rob. Die stelde vorig jaar al voor om zijn motor een keer te lenen. Verstandig als ik was, sloeg ik telkens dat aanbod af.

Het blijkt toch een soort verslaving te zijn. Ik kan er niet meer buiten, en heb afgelopen zaterdag zijn open staande aanbod geaccepteerd. Ik ben overstag gegaan zoals dat heet. ……. Dus reisde ik per trein naar Velp met een grote sporttas met motorkleding. Mijn besluit om te reizen in zomerse kleding in plaats van strak in het leer, bleek een goede keus te zijn. Het was voor oktober een extreem warme dag, dus ideaal om vandaag de motor te gaan halen.

Ik was zenuwachtig….. wie had dat nu gedacht dat een motormeid met veertig jaar ervaring zenuwachtig zou zijn. Ik kwam bij Rob de straat in, en daar stond ie al te schitteren. Wat een mooi ding toch….  N a een rondje koffie gedaan te hebben, trok ik mijn motorkleding aan. En na wat uitleg over hoe en wat, was mijn zenuwachtigheid zo goed als verdwenen, en kon ik aan mijn reis naar Oss beginnen……… Normaal zou ik lekker binnen door kachelen, maar ik moest nog uit gaan eten, dus werd het de snelweg.

Dit was echt Back to the Basics. Geen scherm voor mijn neus maar lekker in de volle wind. Richtingaanwijzers die je met de hand aan en uit moet zetten. Geen achteruit zoals op mijn Goldwing. Geen zacht beheerst geluid, maar een donker Harley achtig geronk.  Een ideale motorfiets om met 60 km/uur over binnenweggetjes te cruisen, maar niet geschikt voor de snelweg, waar ik met 100 km haast er van af wordt geblazen. Ik heb hem zelfs nog even door getrokken naar 120 maar dat is toch het uiterste wat ik aan kon. 

Wat was ik blij dat ik binnen de landsgrenzen van Brabant kwam, en er bij Ravenstein af kon om via binnen weggetjes naar huis te rijden. Nu was ik pas echt in mijn element, een niet te beschrijven euforisch gevoel, een gevoel van thuis komen.  Wat had ik dit gemist…. niet te beschrijven…….