Vandaag is het een jaar geleden dat ik vroeg in de morgen wandelend naar mijn werk, een flinke smak maakte. Nog maar net de deur achter mij dicht getrokken of daar lag ik pats boem voorover op de grond…. Honderd meter van huis meer was het niet…. maar ik  lag daar een beetje gedesoriënteerd op de grond, en voelde dat er warm kleverig bloed uit de wonden stroomden. Mijn bril stond schuin op mijn gezicht en alles voelde heel dof aan. Gelukkig was ik dicht bij huis, en ben zo goed en kwaad als ik kon naar huis gestrompeld…

Voordat ik naar boven ging om Kitty wakker te maken, eerst maar eens in spiegel gekeken… Oeff dat was even schrikken. Ik had de tegenwoordigheid van geest om een theedoek te pakken, en zo mijn wonden af te dekken. Overal in de gang en aan de voordeur zat bloed. Achteraf besef ik dat Kitty ontzettend verschoten is zo uit haar slaap. Via de huisarts in het ziekenhuis terecht gekomen, waar de plastisch chirurg het weer aan elkaar moest hechten

Door mijn bril, scheurtje in wenkbrauw en neusschot. Flinke jaap langs mijn neus. En een T-scheur in de mondhoek. Pfff. Het is gehecht door de plastisch chirurg, en moet de 28e terug naar het ziekenhuis voor de hechtingen. Veel pijn had ik in mijn hoofd. En kon voorlopig ook geen bril dragen, dubbel gehandicapt dus….. Toen ik mij ziek melde op mijn werk, vroegen ze of ik  dan een snipperdag nam vandaag. Ja daaag!!! Ik kon 14 dagen lang alleen maar vloeibaar voedsel tot mij nemen, mijn lippen waren net breekbaar perkament. 

Ik herkende mijzelf nog nauwelijks, en het werd nog veel erger dan op bovenstaande foto te zien is. Voor mij stond vast, dit komt nooit meer goed en blijf getekend met lelijke lid tekens. Ook zag ik mijn muzikale carrière in gevaar komen….. Ik zou nooit meer trombone kunnen blazen…. een nachtmerrie was het deze val voor mij……

Tijd om na te denken, met allerlei doemschema’s meer dan te over…. Ik zou natuurlijk nog altijd slagwerker kunnen worden, niet mijn eerst keus maar beter dan niets. Voor de kenners onder ons… Ik weet dat als je met slagwerkers praat, die een klassieke opleiding hebben genoten, dat je grote kans hebt dat ze weer eens beginnen over hun grootse trauma: de pannenkoeken pannenkoeken… Elke slagwerker ziet dan die RR LL weer
voor zich en het oneindig oefenen tot dat de roffel eindelijk begon te lopen.

Pannekoekenpannekoekenpannekoeken… hahaha, en zo wordt je dan een goede slagwerker. Ik zag het al helemaal voor mij… Rianne die slagwerkster ging worden.

Maar goed dat mijn herstel boven verwachting goed uit pakte, en ik na drie maanden langzaamaan weer kon gaan blazen. Omdat ik maanden niet kon toeteren, had ik alle tijd om uit te zien naar een nieuwe dweilkapel, waar ik als trombonist weer aan de slag kon … Nu een jaar later voel ik dat er iets zit in mijn bovenlip, wat aan voelt als een blaar, maar heb er geen last van. Ook zijn de lid tekens nagenoeg verdwenen. Het ziet er weer goed uit, maar deze val zal ik nimmer vergeten.