Was het vorige week nog 100 dagen naar de 4Daagse. Vandaag is het nog 135 dagen, en dan vertrek ik met de FlixBus naar Bayonne, en dan met de trein naar Saint Jean Pied de Port. Ik kijk er naar uit dat het zo ver zal zijn… maar aan de andere kant denk ik tegelijkertijd, “Laat het nog maar even duren”. Mijn voetperikelen baren mij toch de nodige zorgen. Het beheerst op het moment mijn leven, en daar baal ik van….

Wat is er aan de hand? De meesten van mijn trouwe volgers weten het inmiddels… “Ik loop naast mijn schoenen”. Niets nieuws dus… Maar als je dan naar de podotherapeut gaat, reken je op een verbetering. En dat is niet… of nog niet het geval.

Door de jaren heen weet ik inmiddels, dat dit ook niet aan de therapeut hoeft te liggen, want als de fysio al zegt… “om hier mee te kunnen lopen, moet je wel heel goed geoefend zijn”, of als een arts zegt, “dit zijn voeten om te biljarten”… Met andere woorden , “dit zijn voeten voor de vierkante meter”.  Toen had ik al beter moeten weten…

Steunzolen heb ik al van kinds af aan, in allerlei soorten en maten, en jaren kon ik daar goed op vooruit. Maar er is wel het een en ander veranderd voorafgaande aan mijn transitie, zo’n zestien jaar geleden…

Omdat ik het niet meer zag zitten, ben ik gaan wandelen… hier kon ik mijn gedachten in kwijt, hier kreeg ik alles weer op een rijtje… en zo kwam ik door een donkere periode van mijn leven…. Van een kleine wandeling rondom huis… en rondom Oss, werden het steeds langere wandelingen. Dus vanaf haast Nul ben ik gaan trainen voor de 4Daagse, en kwam ik gemiddeld aan de 450 km per jaar. Zo zat ik in 2016 al aan de 650 en vorig jaar al bijna aan de 1500 km per jaar.

Dus is het wel duidelijk dat ik veel meer kilometers maak dan voorheen. En dat kunnen die steunzolen niet aan, tenminste niet op de manier zoals ik het tot nu toe altijd deed. Toen wisselde ik ze om de twee a drie jaar voor een nieuw stel. En als je maar weinig wandelt, zal de demping van een steunzool niet zo hard achteruit gaan, als nu het geval is. Dus nu ben ik op het punt gekomen, dat ik ze jaarlijks moet vervangen. Van de zorgverzekering krijg ik elk jaar een nieuw paar… dus waarom zo lang gewacht.

Inmiddels zijn ze aangemeten en heb ik al weer een kleine 200 km er mee gewandeld. Maar van pijnvrij wandelen is geen sprake, en dan heb ik het over “Kreun”, mijn linkervoet. Dit varieert van pijn onder mijn voet waar de verhoging is gemaakt. Dat straalt weer uit naar mijn enkel en voorvoet. In het begin had ik ook pijn in mijn rechtervoet, maar dat is nagenoeg verdwenen. Maar die pijnlijke enkel vind ik het ergst.

Dus van de week weer terug naar Carolien, de podo…en die heeft weer een aanpassing gedaan. De eerste indruk was goed… daarna weer gewandeld, maar nee dit is ook niet goed, nog steeds een pijnlijke enkel. Volgende week ga ik vier dagen wandelen en kan ik ze weer testen. Jullie begrijpen dat ik er een beetje moedeloos van word, in aanloop naar mijn Camino in augustus. Nog 135 dagen…