Het is 3 maart 2018 als ik op het punt sta om naar mijn schoonvader te gaan. Hij woont tegenover De Wellen, een Woon-zorgcentrum in Oss. Hij is 94 jaar en doet nog alles zelf, zoals ook de wekelijkse boodschappen. Het is al twee weken bar en boos slecht weer, en ik heb voorgesteld hem met de auto op te halen, als hij naar de Jumbo wil. Ik vind het onverantwoord, dat hij nu met deze koude en gladheid met de scootmobiel op pad gaat.

Tring tring…. ik krijg een medewerkster van  De Wellen aan de lijn…. Meneer H. is tijdens het douchen onwel geworden, en is in de douche gevallen. Gelukkig heeft hij tegenwoordigheid van geest om op de alarmknop te drukken terwijl hij op de grond ligt.

Een alarmsysteem wat helemaal niet nodig was volgens hem, hij was immers nog kerngezond. “Weet je wel wat dat per maand kost,” vertelde hij regelmatig. Nu zijn wij, toch maar wat blij dat hij overstag is gegaan om dat ( dure ) ding aan te schaffen. Ik bel gauw mijn oudste zwager en rij naar mijn schoonvader. Daar tref ik iemand van de thuiszorg, die mij verteld wat er gebeurt is en dat zij eigenlijk geen tijd heeft.

Ik wil 112 bellen maar dat is niet volgens het protocol zegt de thuiszorg…

Eerst moet de huisartsenpost gebeld worden. Die zullen iemand sturen…

Mijn schoonvader ligt in een ongemakkelijke houding op de grond, maar is wel volledig bij kennis. Daarbij bloed hij ook nog eens uit een flinke hoofdwond, opgelopen waarschijnlijk toen hij neer zeeg in de douchecabine. Ik probeer hem in een gemakkelijke houding te leggen, en wacht op mijn zwager. Twee kunnen meer dan een, en zo proberen wij hem op een krukje te krijgen…

Inmiddels al weer de huisartsenpost gebeld die nog steeds niet verschenen is, en er al een half uur verstreken is. Het is druk zeggen ze… bij het derde keer bellen zijn wij dus echt kwaad geworden en toen waren ze er zo. Voor de dienstdoende arts was het zo klaar als een klontje… code huppeldepup, die ambulance moest meteen komen. Nee niks geen protocol hoorden wij hem zeggen.

Na een uur ging mijn schoonvader dan eindelijk richting het ziekenhuis… hij stierf op 9 maart.

Raar dat dit nu weer naar boven komt, nou ja zo raar is dat nu ook weer niet. Het was mijn schoonvader, en ik noemde hem lange tijd Jan… omdat ik hem eerder kende dan mijn vrouw. Een bijzondere man, een vriend maar vooral vader. Een man van deze tijd met zijn 94 jaar…

Toen ik in 2007 aan mijn schoonouders vertelden dat ik voortaan als Rianne door het leven zou gaan, was het eerste wat zij zeiden. “Voor ons was je altijd de 4e zoon, maar nu hebben wij er een schoondochter bij.” Lief hé!! Een leuke anekdote: “Nu jij als vrouw door het leven gaat, geef je al die flessen cognac maar aan mij. Want vrouwen drinken liever een sherry’tje.” zei hij tegen mij.

Pa en ik dronken op de zondagmorgen graag een bel cognac, en juist deze week drink ik elke avond een heerlijk cognacje. Effe proosten op Jouw leven Pa…

De zondagmorgen is niet meer wat het was pa. Ik mis je…