In het Blog Ultreia van 31 maart kon je de Zusters van Maria al horen zingen.
Op dag 19 liep ik van Fromista naar Carrión de Los Condes… Van Luisa en Joyce Camino Comfort , en van pelgrims onderweg had ik de goede raad gekregen, dat als ik in Carrión de Los Condes zou overnachten, dat ik dan zeker in de Albergue van De Zusters van Maria moest gaan slapen. Elke avond na het schrijven van mijn reis verslag, keek ik als eerste naar de dag van morgen. Gronze.com was een goede graadmeter voor mij. Het is een Spaanstalige website, maar die vrij goed te begrijpen is.
De dag van morgen zou een saaie dag worden met een blik op oneindig. Tot aan Carrión de Los Condes… een grindpad van 18 km langs de weg, en dan aan weerszijden eindeloze graanakkers zo ver als je kijken kon.
Dit zijn de gevreesden stukken van de Meseta, de eindeloze hoogvlakte met zijn rode paden en gele graanvelden. In deze dunbevolkte streek, die het hart van Spanje vormt, reiken de velden tot de horizon en duikt hier en daar als in een fata morgana een slaperig stadje op. Dat deze plaatsjes zoals Carrión de los Condes, Fromista en Sahagun tot de hoogtepunten van de Romaanse architectuur in Spanje worden gerekend, is maar bij weinigen bekend.
Gelukkig waren er op deze 18 km een viertal dorpjes, wat een welkome afwisseling was op deze saaie dag. Daarom stond het voor mij vast om deze etappe in een keer af te werken, en te overnachten in Carrión de Los Condes. Tegen 14.30 uur kwam ik aan bij de Albergue van De Zusters van Maria. Ik had niet gereserveerd en hoopte maar dat er plek zou zijn.
Toen ik daar aan kwam stond er al een flinke rij, dus sloot ik achter aan. Ik had snel door dat er nog wel een plekje voor mij vrij zou zijn. De Albergue heeft 58 bedden en ik was no. 39 in de rij. Een uur later was het al vol en werden mensen weg gestuurd, die dan op zoek moesten naar een andere slaapplek.
De Albergue wordt beheerd door de Augustinessen Zusters van Maria, en heeft 58 slaap plekken. Een ontzettend aardige non checkte mij in, vroeg waar ik vandaan kwam en waar ik gestart was. Alles werd genoteerd in een groot boek. Ik hoefde maar 5 euro af te rekenen voor een bed en een warme douche. Eten moest ik buitenshuis, maar voor diegene die zelf kookten, was er een grote keuken vertelde ze. Om 17:30 uur waren de vespers ( avondgebed ) en alle pelgrims werden daar voor uitgenodigd. En dit is waarom ze zeggen, “die zingende nonnen moet je meegemaakt hebben.”
Jammer genoeg kon ik niet naar de vespers toe. Ik had een gegronde reden om niet te gaan… Al mijn kleding hing aan de waslijn te drogen, en zonder een slip onder mijn zomerjurkje voelde ik mij niet echt op mijn gemak.
Daarom ben ik om 19: 00 maar naar de pelgrims mis gegaan, om toch nog de zingende zusters te horen zingen. Het was de moeite waard. Velen zongen ook spontaan mee. Ik met mijn zware stem, heb mij maar wijselijk stil gehouden. Alle pelgrims werden ook nog eens naar voren gevraagd. Elk van ons mocht er ook zijn nationaliteit bekend maken, en dan merk je dat ongeveer de hele wereld hier vertegenwoordigd was. Zo raar… Het is een mis in het Spaans maar de verbondenheid met de andere pelgrims voelt erg goed.
Rianne Blogt 