Hospitalero Janine Verhaaf vertelt over haar belevenissen in…

Heimwee naar Roncesvalles.

Er komt een bejaard echtpaar vermoeid binnen, zij is klein, hij iets groter, allebei niet meer helemaal recht van lijf en leden. Ik heet ze welkom, ze komen uit Nieuw Zeeland. Nadat ze hebben betaald voor hun bed raak ik nog even met haar aan de praat; hij, ongeduldig, loopt al naar de trap en roept waar ze blijft. Ik prijs haar, dat ze het volbracht heeft, want ‘U bent toch geen 18 meer?’ ‘Neen’, antwoordt ze, ‘ik ben 77.’ Verbaasd vraag ik hoe oud haar man dan wel niet is. Ze krijgt pretoogjes, en meldt me ‘Hij is niet mijn man, hij is mijn toyboy, en hij is 10 jaar jonger dan ik. Dat heb ik goed gedaan, vind je niet?’ Kijk, dat noem ik nou een vrouw(tje) met ballen!

Een bijzondere Belgische pelgrim arriveert. In zijn nek heeft hij een tatoeage van een Jacobsschelp, het symbool van de Camino. Hij heeft de Camino in 2012 al eens gelopen en dat heeft zijn leven volkomen veranderd. Zowat zijn hele jeugd bracht hij door in instellingen. Toen hij op zijn 16e eindelijk naar huis mocht hoefde het voor zijn moeder niet meer ‘omdat hij toch maar een bastaard was’.

Hij zocht zich zo goed en zo kwaad als het ging zijn eigen weg, groeide van kleine naar grote crimineel. Op zijn 22e belandde hij in de gevangenis waar hij bijna 10 jaar heeft gezeten.
Toen las hij een boek over de Camino en besloot de Camino te lopen, vanuit België naar Santiago. Vier maanden was hij onderweg… het was hard, maar het was goed, het was zíjn manier om vergeving te vragen. Het was zíjn manier om dingen achter zich te laten en een nieuw leven te starten.

Op de vraag wat hij zo bijzonder vindt aan de Camino antwoordt hij zonder aarzeling: ‘Iedereen is gelijk. De mensen vragen alleen je voornaam en waar je naartoe loopt elke dag. Ze zijn niet bezig met je strafblad, je crimineel verleden, of je al dan niet een baan hebt. Vóór de Camino werkte ik niet. Als je in tien minuten 10.000 euro kunt ‘verdienen’ is het moeilijk jezelf te motiveren om een baan te zoeken’.

Nu heeft hij een baan en leidt hij een rustig leven, en zijn baas – die na zijn Camino nooit naar zijn strafblad vroeg – heeft hem genoeg vakantiedagen gegund om nog een keer de Camino te lopen, dit keer vanuit Saint-Jean-Pied-de-Port.
‘De Camino is als het leven’ zegt hij. Wijze woorden die iedereen die de Camino heeft gelopen kan beamen. 

Ik vond in de grote slaapzaal eens een zakje met flinke hoeveelheid hash. Een Spaanse knul kwam even later tussen de bedden zoeken. Ik liet zakje zien en vroeg of het van hem was. Hij kreeg een rood hoofd. Ik vertelde hem dat wij Hospitaleros allemaal Nederlanders waren en daarom niet opkeken van een grammetje meer of minder. Dankbaar pakte hij het aan. Ze waren met z’n 2-en en dit was hun voorraad eigen kweek voor de hele Camino…