Dag 12 Azofra – Grañón 23 km. ( Zondag 08-09-2019 )

Gisterenavond zijn wij met een aantal pelgrims in de enige plaatselijke bar wezen eten. Het was er een herrie van jewelste, want in het dorp was het hele weekend feest. Ik zat aan tafel met een heel internationaal gezelschap en de vino tinto vloeide rijkelijk. Op zo’n moment van een gezellig samen zijn, verdwijnen de pijntjes en ander ongemak naar de achtergrond. Voor een pelgrim alleen op pad zijn dit fijne avonden.

Foto: Rechts voor… Nederlandse Maria die ik al in Torres del Rio ontmoet had. Daarnaast het Ierse echtpaar John en Geraldine. Naast mij zit Linda uit Noorwegen. en Dan uit Canada.

Af en toe moesten we weer naar buiten, want dan was er een bulls race. Kinderen zetten het op een rennen met de stieren achter zich aan. Leuk om te zien…

**

​​​​​​Omdat het feest om de hoek was van de Albergue, de oordoppen maar goed ingedaan. Daarom werd ik vanmorgen ietsje te laat wakker. Niet dat dit iets uit maakt… want of ik nou een kwartiertje later aan kom in Santiago… wie maalt daar nou om. Song ging al op pad en wenste mij Buen Camino en gaf mij een kus op mijn hand, zo lief. Ik ging nog even bij de bar langs voor een café Americano en een chocolade-broodje, en dan kon ik op ook pad.

Ik ging op pad… was nog geen 50 meter verder en zag Helma uit de Albergue komen. Zij had in dezelfde Municipal geslapen als ik. Even met haar opgelopen, maar haar tempo is te laag voor mij. Maar toch had zij mij weer ingehaald, dat zie je maar weer…

 

Het werd een Off day voor mij, het liep niet lekker. Of dat nou kwam door dat wij La Rioja achter ons lieten. De wijnranken maakten weer plaats voor de gedorste graanvelden. Of kwam het vandaag door het kilometers lang gestaag omhoog klimmen over grof keienpad. Je loopt dan niet lekker, kijkt meer naar de grond als naar de omgeving.

 

10 km klimmen voordat wij boven waren, en boven stond er een kraampje met hebbedingetjes, fruit en drinken. Alles op Donativo basis, en ze hadden een paar bankjes om te zitten, en dat vond ik nog het belangrijkste. Even een break… en daar komt Helma weer aan. Zij gaat zitten en ik ga weer verder… kom langs het spookstadje Cirueña, waar honderden nieuwe huizen leeg staan.

Ik laat dat troosteloos gebeuren maar gauw achter mij, en dan gaat het weer verder. Vanochtend zijn er weer veel pelgrims op pad, soms tel ik er meer dan tien voor en tien achter mij. Allemaal op weg naar Santo Domingo de la Calzada, wat weer zo’n etappe plaats is, waar veel pelgrims willen overnachten.

Nog 5,5 km… het lijkt zo weinig maar waar je klimt moet je ook weer naar beneden. Ik vind dat maar lastig, en daarna gaat het weer gestaag naar boven, en dan ineens in the middle of nowhere staan er twee stoeltjes. Ik kijk even of ze van iemand zijn, maar het enige wat ik zie zijn twee jagers een heel eind verderop. Ik maak er dankbaar gebruik van.

Tijd om mijn klamme sokken te wisselen voor droge, en mijn selfie stick voor de dag te halen, want dan sta ik er ook een keer op. En ook op deze klim wordt ik weer achterhaald door Helma die mij volgt als een schaduw. Zij loopt gestaag door…

Maar ook al gaat het hier omhoog en omlaag op dat eindeloze grindpad, en heb ik de altijd aanwezige pijntjes aan mijn voeten…. Ik blijf toch genieten van de weidsheid van het landschap.

Ik ben blij dat ik de Kathedraal van Santo Domingo de la Calzada dichterbij komt. Eigenlijk een stad om wat langer te blijven, maar dan kom ik morgen weer in de knoop met mijn kilometers, vandaar dat ik nog 6 km verder wil. Maar ik maak hier wel een lange pauze. Op de vele terrassen vind ik een plaatsje en zie weer enkele bekenden…. en ze hebben heerlijke Pinxtos met olijven pepertje en ansjovis hmmm…

Ook Song zie ik weer, die mij bijna om de hals vliegt, zo blij dat zij mij weer ziet. Zij heeft zich al om gekleed en gaat de stad bekijken. Samen nemen wij hier de lunch… Ik had natuurlijk gewoon hier moeten blijven, dat was voor Song ook leuker geweest. Maar ik schreef het hier boven al, het komt niet goed uit. We nemen hartelijk afscheid, en hopen dan maar dat wij elkaar in Burgos weer tegen komen.

Ik loop de stad door en bewonder een hele stoet van prachtige bolides. Even een leuk intermezzo voordat ik weer verder ga…

Ik laat de stad achter mij en moet nog even doorbijten voor de laatste 6 km. Hier voel ik mij weer pelgrim… haast iedereen is achtergebleven, en ben ik weer nagenoeg alleen op pad in mijn eentje.

In een lang saai stuk is ieder bankje wat je tegen komt een geschenk. Even weer zitten en dan weer verder… het is in een trance vandaag, verstand op nul en zo ga ik verder en verder op mijn eenzame pad. Weinig aandacht voor de omgeving… ik zie alleen mijn voeten nog.

Het lijkt echt mijn kruisweg wel vandaag, maar dan ineens boven aan de klim ben ik in Grañón. Nu nog op zoek naar mijn bed. Omdat het vandaag niet zo lekker liep, heb ik al eerder op de dag bij Booking. com een hostel geregeld. Soms ontbreekt mij de fut om nog op pad te gaan naar een Albergue, dus doe ik het zo.

Hostel El Cuartel ligt iets buiten het centrum van Granon. Het ziet er wat aftands uit en lijkt meer op een, wat ik omschrijf als een Polen Hotel. Het maakt mij eigenlijk ook niet uit… ik wil alleen nog maar liggen…  En ik kom er niet meer uit vandaag pfff, ik pak mijn noodrantsoen wel vanavond.

Op bovenstaande foto van misschien wel tien jaar geleden, is van aftands zijn nog geen sprake.