Hospitalero Janine Verhaaf vertelt over haar belevenissen in…
Heimwee naar Roncesvalles.
‘s Morgens bij het uitzwaaien van de vertrekkende pelgrims blijkt een fietser problemen te hebben. Hij heeft schoenen met een kliksysteem waarmee hij het pedaal van zijn fiets aan zijn schoen vastklikt, en dat is vast blijven zitten.
Hospitalero Hans, onze technische man die nooit van huis gaat zonder een uitgebreide gereedschapskist, komt aanzetten en hij probeert er samen met Hospitalero Piet beweging in te krijgen, daarbij geholpen door de technische blikken van nog twee collega-hospitaleros. Het heeft helaas niet mogen baten …..
Een ander probleem op de vroege ochtend: om 6 uur meldt zich een jonge Engelse met bedwantsen.
Meteen starten we het bedwantsen-protocol: we nemen haar discreet mee naar de wasserij en leggen haar uit wat we gaan doen: rugzak leeg, alle kleding wassen op 60 graden, het meisje moet gaan douchen en schone reservekleding aantrekken –
Voor dat doel hebben wij altijd een tas met schone mannenkleding en een tas met schone dameskleding klaarstaan – terwijl haar was in de machine zit. Ze vertelt dat dit haar grootste nachtmerrie is: bedwantsen onderweg op te lopen.
We installeren haar met een kop koffie, yoghurtje, jus d’orange, gekookt eitje en wat brood met jam.
Terwijl haar was draait wordt haar rugzak en alle losse spullen in haar rugzak met een stoomapparaat gedesinfecteerd, later op de ochtend – als alle pelgrims vertrokken zijn – wordt ook haar bed en de omringende bedden deels uit elkaar genomen en volledig gedesinfecteerd.
Ze neemt het allemaal heel gelaten op; ze heeft al eens bedwantsen gehad in een hotel in Zuid-Afrika, daar werd ze alleen maar boos aangekeken; ze is heel blij dat wij het zo serieus aanpakken en daarbij ontbijtservice leveren 
Om 9 uur is alles gewassen en gedroogd en kan ze met drie uur vertraging alsnog op pad.
Laat in de avond komt een oudere Kroatische vrouw hinkend binnen met een soort boodschappenkarretje, beladen met veel te veel en veel te zware spullen, het is een armoedige boel.
De laatste uren zijn er een paar andere pelgrims bij haar gebleven om haar te helpen lopen. Wij denken dat ze haar voet heeft overbelast en dat ze de volgende dag naar de dokter moet.
De volgende ochtend ligt ze biddend en lezend in haar bijbeltje op haar bed. Het is lastig haar uit te leggen dat ze door een dokter gezien moet worden, ze spreekt uitsluitend Kroatisch en slechts een paar woordjes Duits.
Ze heeft geen geld, ze wil absoluut niet met de bus en een taxi is te duur. Ze is genezen van een ernstige ziekte en is vastbesloten uit dankbaarheid elke meter naar Santiago zelf te lopen.
Wij brengen haar met de auto naar het Centro de Salud (dokterspost) in het dorpje verderop. Daar krijgt ze van de dokter een injectie en de opdracht haar voet drie dagen te laten rusten.
De helft van haar bagage moet weg en als het niet meer gaat moet ze onmiddellijk 112 bellen. Wij moeten haar daar achterlaten, in de wetenschap dat ze waarschijnlijk niet erg ver zal komen. Het werk in deAlbergue wacht …..
Rianne Blogt 