Dag 18… Uit Riannes Camino Francés 2019…

Dag 18 Castrojeritz – Fromista 24,5 km. ( Zondag 15-09-2019 )

Gisterenavond kwam er een al wat oudere pelgrim bij de Albergue Municipal aan. Het was al 19:30 uur en de Albergue was toen al lang vol. Maar er werd beneden een matras gehaald, zo dat deze goede man die al lang op pad was, toch een bed had.

De oordoppen waren vannacht weer heel hard nodig, zeker als je met dertig man en vrouw, en een oudere pelgrim op zaal ligt. Om 05:00 uur gaan de eerste al weer aan het rommelen, dus wordt je vanzelf wakker.

Een uurtje later begint er ook al een haan te kraaien, dus sta ik ook maar op. Gelukkig gaat daarna ook het licht aan, en zie ik dat meer als de helft al vertrokken is.

Ik vind het maar niks in het donker vertrekken. Iets over zevenen vertrek ik weifelend aan, het is immers nog donker. Zodra ik wat zie loop ik het grindpad op. In de verte zie ik de lampjes wandelaars, al hoog op de berg.

img_20190915_074352 — In de verte zie je boven op de berg, de ruïne van het kasteel van Castrojeriz. Let op het pad wat ik al heb afgelegd naar boven…

Een stuk wat ik nog te gaan heb, en dat is best pittig te noemen. Het gaat over 1050 meter 200 meter omhoog met een stijging percentage van 12%. Inmiddels ben ik goed getraind en gaat het omhoog gaan mij goed af. Wat een prachtig uitzicht, met op de achtergrond de berg van Castrojeritz.

img_20190915_075944 — Boven is het maar een kale bedoening. Maar dat maakt het ook wel heel bijzonder als je al van zo ver beneden bent gekomen.

img_20190915_080622 — Zie je het pad? Nou ja een kort stoepje dan, en dan steil naar beneden…

Boven kom ik op een plateau wat nog vlak is, maar ik weet dat er een verschrikkelijke afdaling gaat komen. 145 meter naar beneden over 350 meter lengte, en 18% dat is niet mis.

Dit kunnen Kreun en Steun maar moeilijk verwerken. Ik zie anderen zigzaggend naar beneden lopen, maar Kreun zet zijn voet dwars neer, dus een beetje zijdelings naar beneden. Nou ja als het werkt maakt het niet uit.

img_20190915_080702 — Iedereen moet met het bord op de foto, en iedereen blijft treuzelen om naar beneden te gaan.

img_20190915_080724 — Het ziet er bewolkt uit maar het is natuurlijk nog op de vroege ochtend…

img_20190915_080941 — Het is september dat ik hier wandel. Stel je voor dat je hier in mei wandelt. Wat een kleurenpracht moet het dan wel niet zijn. Ik moet nog een keer terug…

Het viel mij gisteren al op, de Koreanen verdwijnen uit het beeld, en nu is het blik Japan open getrokken… Where You come from… Japan… en verders veel Amerikanen op pad, het is sowieso druk vandaag.

Maar ik loop grotendeels alleen vandaag, ik heb genoeg aan mijn eigen… af en toe een kort gesprekje… ik heb het moeilijk vandaag en Kreun en Steun met mij. Kreun heeft last van een ingroeiende nagel en dat doet pijn.

Rianne die natuurlijk anders gaat lopen, zorgt er mede voor dat Steun last krijgt van haar enkel. Al met al moeilijk vandaag. Daarom is het fijn dat er na 9 km een terras zich aan dient, en Kreun en Steun er even uit mogen. Daarna gaat het een stuk beter, Rianne propt er nog een ibuprofen in, en merkt dat ze dit vaker moet doen.

Er volgt weer een lang keien pad wat niet lekker loopt, maar er naast op het gedorste graan loopt het een stuk gemakkelijker, dus ga ik daar lopen en anderen met mij. Het landschap blijft maar veranderen en na elke bocht dient zich al weer een ander schilderij aan.

De zonnebloemen groeien op een geelachtige bodem en zien er maar troosteloos uit. Maar het zal toch wel goede grond zijn, want ik heb ook al mais, sojabonen en bieten gezien.

Het volgende dorpje dient zich aan na weer 10 km gelopen te hebben. Een mooi terras met tuin en tevens Albergue.

Eigenlijk een plek om te blijven, wat Kreun en Steun zeker niet erg hadden gevonden… Het zit hier helemaal vol met pelgrims, maar ik vind toch nog een plekje, het is erg gezellig en een rasta figuur zwaait hier de scepter.

Maar ja… ik wil nu eenmaal naar Fromista, dat is de planning… Dus na een café Americano en een chorizo omelet, ga ik weer op pad voor de laatste 5,7 km.

Er dient zich een mooi stuk langs het Canal de Castilla aan. Op een gegeven moment zie ik in de verte een rondvaart boot liggen. Hij vaart naar Fromista, en er zijn pelgrims die daar dankbaar gebruik van maken, ach waarom niet als de voeten zeer doen. Maar wij drieën doen dat niet… Zolang ik nog kan lopen zal ik lopen…

Maar ja… als je dan door het bootje wordt ingehaald en de pelgrims naar je zwaaien, is het van “Had ik maar.”

Het begint steeds donkerder te kijken, en het gaat zo hard waaien, dat ik bang ben dat ik zo meteen in het kanaal lig. Ik wordt ingehaald door een echtpaar uit de U.K, ik heb ze al eerder ergens onderweg gesproken. Voor mij is het een aangenaam intermezzo van mijn eenzame tocht vandaag.

De laatste kilometers vliegen nu onder mij door… wat is dat toch fijn als je afgeleid wordt door een gesprek, en je even de pijn van je voeten niet voelt.

Net voor ik Fromista binnen loop, maak ik nog gauw wat foto’s van het hoogte verschil… van de sluizen.

In Fromista op zoek naar een Albergue moet niet moeilijk zijn. Hier wordt het in ieder geval beter aangegeven dan in Castrojeritz. Omdat het niet lekker ging vandaag. heb ik deze Albergue gereserveerd via Booking.com

Kreun en Steun moeten buiten in het schoenen rek, maar wel met een eigen kamer. Daar zijn ze zeker blij mee.

Net op tijd binnen want nu gaat het regenen. Er is een prachtige tuin bij, maar omdat het regent ga ik na de gebruikelijke dagelijkse plichten, lekker mijn etappe biertje drinken in het souterrain.

De hospita zou goed Engels spreken, en ik wilde bij haar informeren of zij een pedicure voor mij wist. Het zit mij niet mee want zij was vrij vandaag, Het zit mij niet mee met de ingegroeide nagel die steeds pijnlijker wordt.