Dag 19 Frómista – Carrión de los Condés 19 km. ( Maandag 16-09-2019 )

Voor het eten moest ik gisteren naar de buren, omdat hier op zondag alleen maar pizza te krijgen was. Er zat een heel internationaal gezelschap in het restaurant, waarvan meer dan de helft Aziatisch was. Chinezen volgens mij en eentje uit Tibet. Volgens mij was het de  Dalai Lama… twee druppels water…

Let op mijn woorden, dat er over een maand in de krant te lezen is “Dalai Lama loopt naar Santiago de Compostella.”

Vanmorgen waren ze wel bijtijds aan het rommelen, maar niemand die aanstalten maakte om te gaan. Ik had al mijn tanden gepoetst, en in het donker wat spullen bij elkaar gezocht, en het was al 06:45 uur. Dus maakte ik zelf maar het licht aan, en ja hoor… iedereen kwam in beweging. Kreun en Steun uit hun glazen kooi gehaald… een beetje klam voelde ze wel aan. Hmm, ik weet niet of ze met dit onderkomen nou zo blij waren.

Geen ontbijt hier… dus dan maar op pad, gelukkig hoefde ik niet ver te gaan. Een panaderia voor de café Americano en het chocoladebroodje, en ernaast ook een flappentap. Dat moest ook weer aangevuld worden. Voor mijn doen was ik laat, want om 07:45 uur wandelde ik pas aan.

Het is maar 19 km vandaag, een fluitje van een cent zou je zeggen voor zo’n ervaren wandelaarster. Maar niets is minder waar… alhoewel het eigenlijk stukken beter gaat dan gisteren. De moeilijkheid zit meer in de eentonigheid van het pad.

Zo ziet het er eigenlijk de hele dag uit, een pad langs een autoweg en dat 18 km lang. Het is maar goed dat er een viertal dorpjes op deze route zijn, zodat je even op een terrasje kan gaan zitten. Nog voor het eerste dorpje haalde ik twee pelgrims in. De ene was de Japanse vrouw waar ik de afgelopen dagen een paar keer ben opgelopen, zij was in het gezelschap van een pelgrim die een buggy voort duwde.

Het was een pelgrim uit België, die vanuit Charleroi onderweg was. Langs de rivieren afzakkend naar het zuiden, om dan zo via Saint Jean Pied de Port aan de Camino Francés te beginnen. Hij demonstreerde dat hij zich een vogel voelde, en zo genoot van zijn vlucht naar Santiago de Compostella. Op mijn vraag of zijn buggy op de moeilijke stukken dan ook kon vliegen, moest ie bekennen, dat hij deze dan op zijn rug mee vervoerde. Het blijft behelpen… maar als je dit aan iedere pelgrim wilt demonstreren kom je niet ver.

Terwijl ik met hem in gesprek was, kwam er ons een pelgrim tegemoet… deze was al weer op de terugweg vanaf Santiago de Compostella naar huis, waar dat ook mogen zijn… Het blijft bijzonder…

Het eerste dorpje sloeg ik over, ik had immers al ontbeten. Maar bij het tweede wilde ik na 1,5 uur wel even stoppen. Helaas niets open, dus maar op een bankje naast het beeld van Jacobea plaats genomen, en mijn eerste ‘Madeleine cakeje aangesproken die ik bij de Panaderia vanmorgen gekocht had.  Het waait frisjes maar als ik een beetje uit de wind ga zitten is het toch heerlijk toeven hier.

Hier kan ik ook weer mijn water aanvullen… ik moet zorgen dat dat mijn watervoorraad op peil blijft voor het geval dat het dorstig weer is. en dat is haast elke dag. En dan maar weer verder op deze saaie weg, op naar het volgende terrasje. Ik zie al enkele dagen dezelfde pelgrims, die ook in dezelfde plaatsen overnachten als ik. Een blik van herkenning en altijd een Buen Camino. 

Bij het laatste dorpje even wat eiwitten aan vullen in de vorm van een gekookt ei, en wat yoghurt… en weer verder. Echt alleen ben ik vandaag niet, er zijn er velen op pad. Altijd wel iemand voor of achter mij, het is haast al niet meer bijzonder zo’n pelgrimage naar Santiago. Ik vind het zalig om alleen op pad te zijn, maar dan had ik misschien een ander pad moeten kiezen. Misschien een volgende keer dan maar…

 

Gelukkig nog een paar kilometer en dan ben ik in Corrión de los Condes, even nog een gesprek met een vrouw  uit Tanzania, en ja dan ben ik er dan toch eindelijk. Nog even zoeken naar een bed en vandaag doe ik dat zonder te reserveren. Ik slaap vandaag in het klooster van  de zusters van Santa Maria. Het is een druk bezochte plek, ik ben vroeg maar ben toch al nummer 39, maar er is nog plek. Er zit een zuster achter het bureau die mij inschrijft, alles wordt genoteerd in een dik boek.

Nog 405 km te gaan