Vorige week zondag liep ik voor een groot gedeelte in dichte mist, op mijn rondje door het Beekdal van de Aa. Vandaag ging ik op herhaling en had samen met Tilly nu een zonovergoten dag, wat een verschil met vorige week. Dit wordt toch wel één van mijn favoriete rondjes, die ik in elk seizoen wel een keer wil lopen, want wat is het hier fijn wandelen.
De koeien waren er weer, maar de zwart witte van vorige week waren vervangen door bruine die midden op het pad stonden, maar gelukkig konden wij er om heen. Trof ik vorige week veel ganzen blauwe en witte reigers en een zwaan, nu waren het vele eenden die verschrikt op vlogen toen wij hun pad kruisten. Vorige week was het een klein wereldje maar nu ligt het landschap voor mij open.
Onze pauze namen wij bij de uitkijktoren, waar ik deze keer wel naar boven ben geweest. Maar het was geen spectaculair uitzicht, en de gemaakte foto’s niet de moeite waard. Wat mij opvalt is dat er in deze omgeving veel wandelaars zijn die aan Geocachen… doen. Dat was vorige week al het geval, en ook nu zijn er wandelaars op pad die met behulp van een GPS en coördinaten een schat aan het zoeken zijn. Ik zie ze zoeken in en rond de toren en hoop maar dat zij het gevonden hebben, want toen Tilly en ik onze wandeltocht gingen vervolgen, hadden zij de schat nog steeds niet gevonden.
Vorige week wandelde ik hier door het dorpje Middelrode, en dacht aan mijn dertien jaar geleden gestopte collega Marie. Zeker 30 jaar heb ik met hem samen gewerkt, en de laatste keer dat ik hem nog zag was bij mijn afscheid van het werk in 2018. Hoe zou het nu met hem gaan?
De wonderen zijn de wereld nog niet uit… want nu een week later in de buurt van Maria, zie ik in de verte een silhouet aan komen wat ik herken. Het is Marie… Hoe kan dat nou, is dit nou toeval of is dit voorbestemd… Maar waarom dan? Er ontwikkeld zich een gesprek waarin hij mij verteld dat hij normaal nooit op zondagmorgen wandelt, want dan legt hij een kaartje. En nu komen wij hier elkander tegen… Bijzonder heel bijzonder!!
Even dreigt het te gaan regenen maar het blijft bij dreigen, maar het levert wel prachtige luchten op. En zo begeven wij ons weer op de terugweg langs een rustig kabbelende Aa. Regelmatig zijn er van die klaphekjes waar wij ons doorheen moeten murwen, zo’n kleine openingen zijn het. Met een backpack gaat dit zeker niet lukken, maar gelukkig is dat pas volgende week aan de orde. Bij het voedsel-bos nemen wij nog even onze laatste pauze, de rieten stoeltjes die ik vorige week beschreef staan er nog. Ook nu is het heerlijk toeven hier in alle rust…
Aan het eind van onze wandeling lopen wij nog even door het kabouterbos. Het is niet zo heel groot maar het is wel mooi aangelegd… De teksten op huisjes en bomen spreken voor zich zelf. Daarna wandelde Tilly en ik terug naar onze auto en zat deze bijzondere wandeling er op.
Komende woensdag wacht er nog een Lunchwandeling met een vriendin, en dan ben ik klaar om op zondag af te reizen naar Wittem (Limburg) om dan op maandag te beginnen aan mijn Alternatief Peerkepad…
Rianne Blogt 